Έχουμε την εντύπωση ότι όπου κι’ αν στραφούμε, ακούμε για την αυξανόμενη ένταση των απαιτήσεων, που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε: στην εργασία, στις οικογένειές μας, ακόμη και στις διακοπές μας. Η χαρά της ολοκλήρωσης, η ικανοποίηση ότι μία εργασία πήγε καλά και τα εύσημα από τον εργοδότη φαίνεται ότι δεν είναι αρκετά για να εξορκίζουν το άγχος – ιδιαίτερα όταν αισθανόμαστε ότι είμαστε προσωπικά υπεύθυνοι για όλη την εργασία. Διαφημίσεις υπόσχονται ανακούφιση από θέματα υγείας, που έχουν σχέση με τέτοιας μορφής στρες, με σωματική άσκηση, ενασχόληση με καλλιτεχνικά θέματα, παρακολούθηση ειδικών σεμιναρίων, και την χρήση φαρμάκων για να ηρεμήσουμε και να ελέγξουμε – τουλάχιστον προσωρινά – το άγχος μας.
Αλλά αυτό το είδος των μέτρων δεν έχουν ως στόχο να απαλλαγούμε εξ ολοκλήρου από το άγχος, αλλά απλά να το ελέγχουμε. Είναι αυτό το καλύτερο για το οποίο μπορούμε να ελπίζουμε;
O Χριστός Ιησούς, ο οποίος αντιμετώπισε πολλά κατά τη διάρκεια της ζωής του, άντλησε τη δύναμη και την ενέργειά του από μία εντελώς διαφορετική πηγή, από την κατανόηση της πραγματικής του ατομικότητας ή του Χριστού – ακόμη κι’ αν αντιμετώπιζε την συνεχή απαίτηση από τα πλήθη των ανθρώπων να διδάσκει και να θεραπεύει. Πράγματι, ο Ιησούς κάλεσε όλο τον κόσμο στον Χριστό, στην Αλήθεια, που δίδαξε και απόδειξε. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Έλθετε προς εμέ, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν» (Ματθαίος 11:28-30).
Εκείνα τα πλήθη των ανδρών και γυναικών έφεραν το βάρος των απαιτήσεων και δοξασιών του κόσμου. Ο Ιησούς θέλησε να ελευθερώσει τους ανθρώπους από αυτές τις υλικές δοξασίες και να τους μεταδώσει μια πιο αληθινή ιδέα του Θεού και της σχέσης μας με Αυτόν, και εξέφρασε την απόλυτη τρυφερότητα και αγάπη, προσφέροντας σε όλους μας καταφύγιο στον Χριστό.
Αυτό μας δίνει μια ιδέα για το τι έδωσε στον Ιησού τέτοια εξουσία ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες τόσων πολλών. Ο Διδάσκαλος ήξερε ότι δεν ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τον καθένα. Δεν σκεφτόταν, πράγματι, τον εαυτό του ως άνθρωπο, αλλά έστρεψε τις σκέψεις του προς τη θεία ιδέα, τον Χριστό, η οποία θεραπεύει. Οι διδασκαλίες του αποκάλυψαν ότι το καταφύγιό του ήταν στον Θεό· η πηγή της ανανέωσής του ήταν πνευματική, κι’ όχι υλική. Επιπλέον, δίδαξε ότι ο Χριστός είναι αιώνιος, είναι εδώ με όλους, συνεχώς.
Σε κάποια στιγμή της ζωής μου, πριν να αρχίσω να μελετώ τη Χριστιανική Επιστήμη, υπήρχαν απαιτήσεις στην εργασία μου, που φαίνονταν ότι ήταν περισσότερες από ότι μπορούσα να χειριστώ. Άρχισα να έχω κρίσεις άγχους και δεν μπορούσα να βρω λίγη γαλήνη πουθενά. Τελικά, ενώ ήμουν σε απόγνωση, κατά τις απαιτούμενες από την εργασία μου ετήσιες ιατρικές εξετάσεις, συζήτησα με την γιατρό για το άγχος και την αυξανόμενη ανησυχία που ένοιωθα, και επηρέαζαν τον ύπνο μου. Μου έδωσε μία συνταγή για υπνωτικά χάπια, τα οποία αγόρασα καθοδόν για το σπίτι μου.
Το παράδοξο είναι ότι, αν και είχα σκεφθεί ότι αυτό ήταν που ήθελα, δηλαδή, να αποφύγω το άγχος και οι άγρυπνες νύχτες να είναι κυριολεκτικά στα χέρια μου, δεν μου φαινόταν σωστό. Ήξερα ότι τα χάπια δεν θα έφερναν πραγματική θεραπεία, και σκέφτηκα, «Δεν χρειάζεσαι κάτι για να ξεφύγεις – χρειάζεσαι μία λύση πραγματική».
Όταν πήγα σπίτι, ακόμη δεν ήμουν σίγουρη ότι αυτά τα χάπια είχαν την απάντηση, έτσι τα έβαλα στο ντουλάπι. Χρειαζόμουν χρόνο για να επανεξετάσω την απόφασή μου. Μου ήρθε μία σκέψη να διαβάσω ένα τεύχος του Sentinel , που είχα πάρει από μια κοντινή επιχείρηση. Οι αλήθειες που διάβασα στα άρθρα και στις μαρτυρίες θεραπειών σ’ αυτό το τεύχος με βοήθησαν να ηρεμήσω. Μου υπενθύμισαν ό,τι είχα μάθει στο Κυριακάτικο Σχολείο της Χριστιανικής Επιστήμης, που είχα κατά καιρούς παρακολουθήσει ως παιδί, και με έκαναν να σκεφθώ ότι αυτά τα μαθήματα ήταν πιο πολύτιμα απ’ ότι τα είχα εκτιμήσει πριν. Οφείλω να ομολογήσω, ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα ποτέ σκεφθεί ότι η προσευχή είναι ένας τρόπος για να λύσω τα προβλήματα άγχους και ύπνου.
Καθώς διάβαζα, αισθάνθηκα τη σκέψη μου να ανυψώνεται, να στρέφεται σε μια νέα και πιο πνευματική κατεύθυνση. Διάβασα σχετικά με ανθρώπους, οι οποίοι ήταν σαν κι’ εμένα, και βρήκαν λύσεις στις καθημερινές τους προκλήσεις στρεφόμενοι προς τον Θεό. Εντυπωσιάστηκα όταν είδα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έδειχναν απλά τυφλή πίστη στον Θεό. Πράγματι προσπαθούσαν να γνωρίσουν κάθε μέρα και περισσότερο τον Θεό και να κατανοήσουν ότι Αυτός φροντίζει για όλα τα παιδιά Του. Επίσης, μιλούσαν για τον Χριστό, τη δύναμη και παρουσία του Θεού, η οποία ικανοποιεί κάθε ανθρώπινη ανάγκη.
Ήθελα να γνωρίσω τον Θεό και να εμπιστευτώ τη φροντίδα μου σ’ Αυτόν! Τις επόμενες μέρες, άφησα τα χάπια και συνέχισα να διαβάζω το περιοδικό Sentinel. Επίσης, βρήκα και άρχισα να διαβάζω ένα αντίτυπο του Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy, το εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, που το είχα από την παιδική μου ηλικία. Ένοιωσα να τρέφομαι πνευματικά καθώς συνέχιζα να διαβάζω.
Ένα βράδυ, όπως ήμουν ιδιαίτερα αγχωμένη κι’ αισθανόμουν πολύ ευάλωτη, μου ήρθαν στο νου κάποιοι στίχοι της Mary Baker Eddy, από το Υμνολόγιο της Χριστιανικής Επιστήμης «Σε νοιώθω, θεία Αγάπη, πιο κοντά, τώρα που πέφτει νύχτα παγερή…» (Ύμνος Νο. 207). Θυμήθηκα αυτούς τους στίχους από την εποχή που πήγαινα στο Κυριακάτικο Σχολείο, κι’ ένοιωσα σαν να μπορούσα να ακούσω πράγματι τα λόγια αυτού του ύμνου. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η «θεία Αγάπη» ήταν ο Θεός. Κι’ εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι γνώριζα τον Θεό, ότι πάντοτε Τον γνώριζα, γιατί Αυτός ήταν πανταχού παρών. Ένοιωσα τόσο ασφαλής και δεν αισθάνθηκα πλέον μόνη.
Αυτό ήταν το βασικό σημείο. Πέταξα τα υπνωτικά χάπια χωρίς να πάρω ούτε ένα, κοιμήθηκα ήσυχα, και πλέον δεν βίωσα φόβο ή έντονο άγχος. Αυτό συνέβη πριν πολλά χρόνια και οι επίμονες δυσκολίες στον ύπνο, τα συνεχή αισθήματα έντονου στρες και οι κρίσεις άγχους δεν επέστρεψαν ποτέ.
Από τότε έμαθα ότι η φωνή, που με παρηγορούσε μέσα στη νύχτα, ήταν η θεραπευτική παρουσία του Χριστού, που με διαβεβαίωνε ότι ο Θεός είναι πάντοτε εδώ και έτοιμος να βοηθήσει. Ήταν η ίδια παρουσία του Χριστού, που είχα νοιώσει όταν μου ήρθε η σκέψη να πετάξω τα χάπια και να αφιερώσω χρόνο για να διαβάσω το Sentinel.
Καθώς αντιλαμβανόμαστε όλο και περισσότερο την πανταχού παρουσία του Θεού, κατανοώντας ότι «ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός 46:1), βρίσκομε την αληθινή ανάπαυση και το καταφύγιό μας.
