Πως ανυψώνετε την σκέψη σας; Ακούγεται αρκετά εύκολο – απλά προσευχηθείτε, επιβεβαιώνοντας πνευματικές αλήθειες για τον εαυτό σας, που γνωρίζετε ότι σας βοηθούν! Ωστόσο, μαθαίνω συνεχώς ότι το να υψωνόμαστε πραγματικά πάνω από τις καθημερινές μάχες είναι μια εξαιρετική προσπάθεια.
Το περασμένο καλοκαίρι είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στο Περού με την τάξη μου από το Discovery Bound National Leadership Council, ένα συμβούλιο αρχηγών για μαθητές του λυκείου, οι οποίοι είναι Χριστιανοί Επιστήμονες και είναι αφοσιωμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην διοίκηση με βάση τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού.
Κατά τη διάρκεια των εβδομάδων που προετοιμάζαμε το ταξίδι μας, διάφορα μέλη της τάξης μου έστελναν emails γεμάτα έμπνευση, και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας είχαμε τους πρακτίσιονερς της Χριστιανικής Επιστήμης να εργάζονται πνευματικά για μας. Προσευχόμουν, επίσης, για να εμπνευστώ και να γνωρίσω ότι ο Θεός είναι υπέρτατος. Γνώριζα ότι μπορούσα να αισθάνομαι προστασία από οποιεσδήποτε υποθέσεις ότι κάτι θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στην υγεία μου ή στην χαρά μου.
Σε κάποιες στιγμές του ταξιδιού μας, πολλά μέλη της τάξης μου, κι’ εγώ ανάμεσα σ’ αυτά, εμφάνισαν συμπτώματα τροφικής δηλητηρίασης. Ευτυχώς, πολλοί από τους συμμαθητές μου θεραπεύτηκαν γρήγορα.
Όταν άρχισα να αισθάνομαι άρρωστη, αμέσως άρχισα να προσεύχομαι, με τη βοήθεια ενός μέλους της ομάδας μου, διαβάζοντας αποσπάσματα από το Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy, και πολλοί από τους συμμαθητές μου άρχισαν να μοιράζονται μαζί μου πνευματικές αλήθειες.
Εκείνο το βράδυ, η αρχηγός της ομάδας μου διάβαζε από το Επιστήμη και Υγεία, κι’ εγώπροσευχήθηκα ακολουθώντας αυτές τις ιδέες. Παρά τις καλές σκέψεις με τις οποίες προσευχόμουν, άρχισα να φοβάμαι πολύ γιατί δεν ήμουν σε θέση να δεχθώ κάποια τροφή ή ποτό, και ανησυχούσα για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν αυτό συνεχιζόταν την επόμενη μέρα. Επρόκειτο να επισκεφθούμε το πάρκο Machu Picchu το πρωί, μια εκδρομή που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία από την αρχή αυτού του ταξιδιού, αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα χρήσης τουαλέτας στο πάρκο.
Το πρωινό της εκδρομής μας, οι περισσότεροι συμμαθητές μου ξύπνησαν γεμάτοι έντονη αναστάτωση και έτοιμοι για μια μέρα πεζοπορίας, νοιώθοντας δυνατοί και υγιείς. Εγώ ξύπνησα χωρίς να αισθάνομαι εντελώς καλά αλλά προσκολλήθηκα στην ιδέα ότι είμαι πνευματική, κι έχω δημιουργηθεί ως η τέλεια εικόνα και ομοίωση του Θεού ( Γένεσης, 1:26, 27), και για τον λόγο αυτό, η ταλαιπωρία και η αρρώστια δεν ήταν μέρος του σχεδίου που είχε ο Θεός για μένα. Μόνο η αρμονία του Θεού βασιλεύει υπέρτατα και η δυσαρμονία δεν ήταν μέρος αυτού του ταξιδιού ή δικό μου.
Είχα έρθει στο Περού για να κάνω κάτι καλό και δεν ήταν δυνατόν να τιμωρηθώ γι’ αυτό. Όπως γράφει η κυρία Eddy στο Επιστήμη και Υγεία, «Ότι και αν σου επιβάλει το καθήκον σου να κάνεις, μπορείς να το κάνεις χωρίς να πάθεις τίποτε» (σελ.385). Αν και ήξερα ότι θα μπορούσα να μείνω πίσω αν αυτό χρειαζόταν να κάνω, γνώριζα, επίσης, ότι ήταν μια σωστή δραστηριότητα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στο Περού και να ζήσω μια χαρούμενη μέρα με την τάξη μου στο Machu Picchu, και συνειδητοποίησα ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να δεσμευθώ αφού είχα αγνά κίνητρα.
Καθώς φθάσαμε στο Machu Picchu, οι αρχηγοί μας ενημέρωσαν ότι θα κάναμε αναρρίχηση στο Huayna Picchu, το μικρότερο από τα δύο βουνά, που γενικά προβάλλονται σε διαφημίσεις. Άρχισα πάλι να ανησυχώ, φοβούμενη ότι δεν ήμουν σε καλή κατάσταση για να ολοκληρώσω μία δύσκολη πεζοπορία και ότι θα καθυστερούσα τα γεμάτα υγεία και ικανά μέλη της τάξης μου.
Όμως, καθώς άρχισα την αναρρίχηση στο βουνό με δύο φίλες στο πλάι μου, μέρος του πρώτου στίχου από τον ύμνο 139 του Υμνολογίου της Χριστιανικής Επιστήμης μου ήρθε στο νου· «αν αγαπάς αληθινά, το άγιο χέρι Του στη γη θα σ’ οδηγεί, θα σ’ ευλογεί» (Minny M. H. Ayers). Σε κάθε βήμα αναβαίνοντας στο βουνό, έλεγα μία από τις λέξεις αυτού του στίχου, βεβαιώνοντας την τελειότητα της θείας Αγάπης και την ελευθερία μου. Αντί να αισθάνομαι κούραση και ναυτία καθώς ανεβαίναμε ψηλότερα, άρχισα να αισθάνομαι πιο ελεύθερη και πνευματικά ενδυναμωμένη.
Μου ήρθε, επίσης, στο νου μέρος του τρίτου στίχου από τον Ύμνο 136, που λέει, «Αναβαίνω, με χαρά, του Νου τα ύψη/πλανιέμαι πάνω από τον χρόνο και τον χώρο» (Violet Hay). Αυτός ο στίχος περιέγραφε ότι έκανα. Ανέβαινα αυτό το βουνό με χαρά και εξουσία – τα πνευματικά «ύψη του Νου». Ήμουν με τις φίλες μου που με βοηθούσαν, με την θεία Αγάπη ολόγυρά μου, και δεν θα μπορούσα να στερηθώ την υγεία μου. Και, «πλανιόμουν πάνω από τον χρόνο και τον χώρο» ή με άλλα λόγια, ανύψωνα τη σκέψη μου πάνω από τους οποιουσδήποτε υλικούς περιορισμούς, καθώς βάδιζα με την Αγάπη, τον Θεό, πάνω στο βουνό!
Ξαφνικά, καθώς έφθανα στην κορυφή, η σχέση μεταξύ της αναρρίχησης και της ανύψωσης της σκέψης μου έγινε πολύ σαφής. Η ανάβασή μου στο Huayna Picchu παραλλήλιζε την ανύψωση της σκέψης μου. Καθώς πλησίαζα όλο και περισσότερο στον γκρεμό, (και η διαδρομή έγινε πιο δύσκολη), η σκέψη μου ανέβηκε όλο και ψηλότερα, πάνω από όλες τις νοερές υποθέσεις, που προσπαθούσαν να μου πουν ότι έπρεπε να αισθάνομαι εξουθενωμένη, ζαλισμένη, ανίκανη ή να νοιώθω ναυτία.
Όταν έφθασα στην κορυφή, συνειδητοποίησα ότι ήμουν τελείως ελεύθερη από όλα τα συμπτώματα της αρρώστιας και ήξερα ότι η σκέψη μου είχε ανυψωθεί στον υπέρτατο βαθμό. Δεν είχα καταφέρει μόνο να κάνω πεζοπορία στο Huayna Picchu, αλλά είχα επίσης υπερνικήσει την ασθένεια και διασκέδαζα, φθάνοντας στην κορυφή περίπου την ίδια ώρα όπως η πλειοψηφία της τάξης μου.
Τώρα, όποτε αγωνίζομαι να ξεπεράσω μια αποθαρρυντική πρόκληση, ανυψώνω τη σκέψη μου και θεωρώ κάθε αγώνα όχι σαν μια δυσκολία, αλλά σαν μια ευκαιρία πνευματικής ανάτασης.
