Ποιος ή τι μπορεί να μας καλέσει σε δράση; Όλο και περισσότερο εγείρεται ένα σημαντικό ερώτημα σχετικά με την παγκόσμια ασφάλεια. Αλλά το να καλούν ανθρώπους να βλάψουν άλλους ανθρώπους, να χειραγωγούν ανθρώπους να διαπράττουν πράξεις βίας – όπως συνέβη μέσω των τηλεοπτικών μέσων από το Ισλαμικό κράτος, για παράδειγμα – έχει αποδειχθεί ότι έχει απόλυτα αποτύχει ξανά και ξανά μέσα στους αιώνες. Είναι ένα κάλεσμα τόσο αντίθετο με την αληθινή μας φύση ως παιδιά του Θεού, τα παιδιά της Αγάπης, ώστε πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, αυτό το κάλεσμα, δεν έχει καμία σχέση ή σύνδεσμο με κανένα.
Κανένα κάλεσμα για κάτι κακό δεν προέρχεται από τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι καλός. Και είναι η δύναμη του Χριστού – το θείο μήνυμα της πνευματικής σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό – που έχει αποδειχθεί ότι αναστρέφει την έλξη που ασκεί το κακό.
Συχνά σκέπτομαι την αξιοσημείωτη ιστορία ενός ανθρώπου, που ακολουθούσε ότι θεωρούσε σωστό κάλεσμα, κι’ αυτό ήταν να θανατώσει μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Αλλά ακόμη και εκείνη τη στιγμή της καταδίωξης των άλλων άκουσε ένα διαφορετικό κάλεσμα. Αυτό κυριολεκτικά σταμάτησε την πορεία του.
Ήταν ένας άνθρωπος που το όνομά του ήταν Σαούλ, του οποίου η ζωή άλλαξε στο δρόμο προς την Δαμασκό. Ψάχνοντας να συλλάβει όποιον Χριστιανό μπορεί να εύρισκε κατά την πορεία του προς την Ιερουσαλήμ, ξαφνικά τον σταμάτησε «ένα φως από του ουρανού», και άκουσε μία φωνή να λέει, «Σαούλ, Σαούλ γιατί με διώκεις;» (Πράξεις των Αποστόλων 9:3, 4). Ήταν ο Χριστός που τον καλούσε.
Η Mary Baker Eddy, που ανακάλυψε και ίδρυσε την Χριστιανική Επιστήμη, περιγράφει αυτή την στιγμή της μεταμόρφωσης του Σαούλ στο βιβλίο της «Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών», ως εξής: «Ο Σαούλ ο Ταρσεύς είδε την οδό – το Χριστό, ή την Αλήθεια – μόνο όταν η αντίληψη του για το σωστό, υποχώρησε στην πνευματική αντίληψη, που είναι πάντοτε ορθή. Τότε ο άνθρωπος άλλαξε. Οι απόψεις του έγιναν πιο ευγενικές και η ζωή του πιο πνευματική… Είδε για πρώτη φορά την αληθινή ιδέα της Αγάπης …» (σελ. 326).
Τότε ο Σαούλ, ονομάζοντας τον εαυτό του Παύλο, συνέχισε την πορεία του θεραπεύοντας και κηρύττοντας σ’ ολόκληρη την περιοχή και πέραν αυτής. Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι μίλησε σε ανθρώπους που είχαν διαφορετικό πολιτισμό και θρησκεία, όταν μοιράστηκε μαζί τους τη θεραπευτική δύναμη του Χριστού. Άσκησε ότι πρόσταξε ο Ιησούς: να αγαπάμε τον Θεό και να αγαπάμε τον πλησίον μας ως εαυτόν.
Η εμπειρία του Αποστόλου Παύλου είναι μία ισχυρή υπενθύμιση για μας ότι το μόνο αληθινό κάλεσμα, ένα κάλεσμα ελκυστικό και δυνατό, είναι το κάλεσμα του Χριστού να είμαστε καλοί και να κάνουμε το καλό – κι’ όχι το κακό. Η ζωή Του γίνεται παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι ως παιδιά της Αγάπης, το να αγαπούμε είναι μία φυσική, ενστικτώδης προτροπή, μία θεϊκή εντολή μέσα μας. Αυτό το πάντοτε-παρόν κάλεσμα της Αγάπης δεν έρχεται πιο συχνά στον έναν ή στον άλλο. Δεν γνωρίζει δόγματα και, τελικά, δεν μπορεί να παρεμποδιστεί από κανέναν. Ωθώντας μας να αναμορφωθούμε, η Αγάπη δημιουργεί την επιθυμία να κάνουμε μόνο το καλό στους άλλους.
Αυτό το ίδιο πνεύμα του Χριστού μας εμπνέει να προσευχηθούμε για τους αδελφούς και τις αδελφές μας σε όλο τον κόσμο, για να τους ελευθερώσει από το να χειραγωγούνται να κάνουν το κακό. Όπως δίδαξε ο Ιησούς, το να προσευχόμαστε στον «Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς» μας δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίζουμε την αγάπη με τους αδελφούς και τις αδελφές μας.
Με την προσευχή μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το μίσος δεν είναι φυσικό για τα παιδιά του Θεού· και ότι ως παιδιά Του, μπορούμε να ανταποκριθούμε μόνο στη φωνή της θείας Αγάπης. Δεν είναι η φωνή της Αγάπης, το κάλεσμα του Χριστού, που μιλά σε κάθε ανθρώπινη συνείδηση, αυτό ακριβώς που εξουδετερώνει το ψευδές κάλεσμα ή τον πειρασμό να κάνουν το κακό; Οι θερμές προσευχές μας, μας στρέφουν προς τη θεία Αγάπη, και συνειδητοποιούμε βαθύτερα την άπειρη δύναμη του θείου καλού, του Θεού, αναμορφώνοντας την ανθρώπινη συνείδηση, εξαλείφοντας τη σκέψη και δράση του κακού.
Όπως ο Παύλος αφυπνίστηκε από τον Χριστό, έτσι αφυπνιζόμαστε κι’ εμείς. Το κάλεσμα σε όλους τους ανθρώπους, σε όλο τον κόσμο, είναι να ενεργούμε σύμφωνα με το πνεύμα της θείας Αγάπης. Αυτό που έχουμε μέσα μας είναι η ακαταμάχητη παρακίνηση του Θεού να εκφράζουμε τη φύση μας ως γιοί και θυγατέρες του Θεού. Όπως έγραψε ο Παύλος προς τους Γαλάτες: «Αδελφοί, σεις προσεκλήθητε εις ελευθερίαν· μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός, αλλά δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλους. Διότι όλος ο νόμος εις ένα λόγον συμπληρούται, εις τον, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (5: 13, 14).
