Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, που παρακολούθησα μία Χριστουγεννιάτικη συναυλία, σε εκκλησία της περιοχής μου. Οι επιλογές από το Γκλόρια του Βιβάλντι και τον Μεσσία του Χαίντελ ήταν εποικοδομητικές και αναζωογονητικές. Καθώς κοίταζα τα πρόσωπα των αγνώστων, φίλων και γειτόνων γύρω μου, φάνηκε ότι η μουσική προκαλούσε μία γενική ατμόσφαιρα ασφάλειας, ενθαρρύνσεως , βολής και ηρεμίας. Ίσως η έμπνευση, ειρήνη και χαρά αυτής της κλασσικής, εποχικής μουσικής να αγγίζει τις καρδιές μας, κάθε χρόνο. Αλλά, τελευταία, αισθάνομαι πως χρειάζομαι την ενίσχυση και ανόρθωση, που τρέφουν την ψυχή, όπου κι αν τις βρίσκουμε – στην μουσική, στην τέχνη ή, ακόμη, και στις ήρεμες στιγμές της μοναξιάς και της περισυλλογής.
Μετά από τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις, ανά την υφήλιο, όλοι θα έχουμε ακούσει (ή αναρωτηθεί) την ερώτηση: «Μα πού, οδεύει ο κόσμος;» Είναι εύκολο να τρομάξουμε ή να εκπλαγούμε από τις ανησυχητικές ειδήσεις, που μας μιλούν για τις τελευταίες απειλές και καταστροφές. Ίσως αρχίσουμε συνεχώς να ανησυχούμε, να ταραζόμαστε ή να θεωρούμε ότι πρέπει διαρκώς να προσέχουμε.
Ίσως να ζούμε σε δύσκολες εποχές. Είναι, όμως, πράγματι δυσκολότερες από εκείνες των πρώτων Χριστιανών; Εκείνες τις πρώτες μέρες του Χριστιανισμού, ήταν άκρως επικίνδυνο για την ζωή των μαθητών και οπαδών του Ιησού Χριστού το να προφέρουν απλώς το όνομα του Χριστού, το να παραδεχθούν ότι συγκαταλέγονται μεταξύ των Χριστιανών. Εν τούτοις, όσοι οραματιζόντουσαν και έβλεπαν την άπειρη αξία της διδασκαλίας του Χριστού, επέμεναν παρά τις δυσκολίες και την άγρια αντιπαράθεση, που αντιμετώπιζαν. Δεν κόλλαγαν στο ερώτημα: «Μα, πού οδεύει ο κόσμος;» Αλλά, αντιθέτως, όπως το έθεσε ένας σύγχρονος ευαγγελιστής, έβλεπαν την δύναμη του Χριστού και αναφωνούσαν: «Κοίτα, τι υπέροχη ευλογία έφθασε στον κόσμο!» (E. Στάνλεϋ Τζονς).
Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να μας δείξει τον σύνδεσμό μας και την ενότητά μας με τον Θεό, την θεία Αγάπη. Η Χριστο-ιδέα είχε ορισθεί σαν «μεθ’ ημών ο Θεός» (κατά Ματθαίον 1:23). Η μεγάλη αγάπη του Θεού για την δημιουργία Του και κάθε έναν σε αυτήν είναι διαρκής, χωρίς προσωποληψία και παγκόσμια.
Βρήκα ότι είναι εποικοδομητικό να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να εντυπωσιάζεται ή να απογοητεύεται
Όταν οι ειδήσεις δείχνουν εικόνες βίας και τρομοκρατικών κτυπημάτων, βρήκα ότι είναι εποικοδομητικό να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να εντυπωσιάζεται ή να απογοητεύεται από τις εικόνες των θυμάτων και των θυτών, αλλά να ωθώ την σκέψη μου να συνειδητοποιήσει την απεριόριστη κυριαρχία του καλού και να προσδοκά ότι οι προσευχές μου θα έχουν αποτέλεσμα παγκόσμιο. Την στιγμή, που κατανοούμε τον δεσμό μας με τον Θεό, συμμεριζόμαστε αληθινά την αναφώνηση: «Κοίτα, τι υπέροχη ευλογία έφθασε στον κόσμο!».
Πέραν του να μας αποδείξει την αληθινή μας συγγένεια με τον Θεό, ο Ιησούς Χριστός μας έδειξε και το πώς να «νικάμε τον κόσμο» (Κατά Ιωάννην 16:38) ή, θα μπορούσαμε να πούμε, το πώς να νικάμε κοσμικές απόψεις όπως την απελπισία, τον κίνδυνο, την προκατάληψη και τον φόβο, που, ίσως, φαίνεται να κυριαρχούν στην σκέψη του κόσμου. Είπε στους μαθητάς του ότι θα ακούσουν για «πολέμους και φήμας πολέμων» και η συμβουλή του ήταν να «μη ταραχθήτε» (κατά Ματθαίον 24:6). Πώς θα το κατόρθωναν αυτό; Η συμβουλή του Ιησού ήταν : «Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, … ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω» (κατά Ματθ.24:15). Δηλαδή, παραμείνετε με τον Θεό, κρατήστε τις σκέψεις σας σε κοινωνία με τον Παντοδύναμο, εφόσον μόνον η κατανόηση της παντοδύναμης πληρότητας του Θεού μπορεί να μας απελευθερώσει από την δουλεία, που ο φόβος και η πίστη στην δύναμη του κακού, προσπαθούν να μας επιβάλουν.
Και εμείς, οι τωρινοί οπαδοί του, οφείλουμε να εφαρμόσουμε την συμβουλή του, όπως ακριβώς και οι μαθητές της εποχής του. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι ο «άγιος τόπος», στον οποίον αναφέρθηκε, βρίσκεται στην συνείδησή μας και είναι το να διακρίνουμε πως η Θεότητα αγκαλιάζει εμάς και όλη την ανθρωπότητα.
Αν ο Θεός είναι η μόνη δύναμη και έχει όλη την δύναμη, τότε πώς είναι δυνατόν το κακό να έχει οποιαδήποτε δύναμη ή παρουσία; Καθώς κατανοούμε καλύτερα την αποκλειστική και πλήρη παρουσία του Θεού, παύουμε να ανησυχούμε για την προστασία μας. Όλοι μας απαιτείται να προοδεύσουμε και να ξεπεράσουμε την περιοριστική άποψη ενός απόμακρου, αμέτοχου ή αδιάφορου Θεού. Ο Θεός είναι ο γεμάτος αγάπη Πατέρας, ο Πατέρας όλων μας. Όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε την άπειρη αγάπη Του, τόσο μικρότερο μας φαίνεται το οποιοδήποτε πρόβλημα. Διαλύεται καθώς καταλαβαίνουμε την θεραπευτική αγάπη του Θεού. Είναι δυνατόν να γνωρίσουμε τον Θεό και Αυτός μόνον, κυβερνά. Μπορούμε να βρούμε παρηγοριά και διαβεβαίωση σε αυτήν την βιβλική υπόσχεση; «Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος» (Ησαΐας 9:7). Αυτή η υπόσχεση μπορεί να αποδειχθεί σήμερα, εδώ και τώρα, ανεξάρτητα του πόσο ευρεία ή απειλητική είναι η εικόνα του κακού.
Αν και το κακό και η τρομοκρατία μπορεί να φαίνονται σαν κάτι τρομερό, που βρίσκεται παντού, ο αγώνας μας, στην πραγματικότητα, στρέφεται εναντίον της αποδοχής της κακίας, του μίσους, της προκαταλήψεως και της τυραννίας σαν δήθεν υφιστάμενες ή ισχυρές δυνάμεις στην σκέψη μας.
Στο Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, της Μαίρη Μπέϊκερ, της γυναίκας που ανακάλυψε και θεμελίωσε την Χριστιανική Επιστήμη, υπάρχει αυτή η ριζοσπαστική προσταγή: «η ανθρωπότητα πρέπει να μάθει ότι το κακό δεν έχει δύναμη» (σελ.102). Η κυρία Έντυ το απέδειξε αυτό υπερνικώντας πολλές δοκιμασίες και έτσι, σε κάποιο άλλο γραπτό της, μπορεί και γράφει: «Το κακό δεν σημαίνει ούτε ποιότητα ούτε ποσότητα, δεν είναι νοημοσύνη, πρόσωπο ή μία αρχή, ένας άνδρας ή μία γυναίκα, ένας τόπος ή ένα πράγμα και ο Θεός ουδέποτε το δημιούργησε» (Μήνυμα προς την Μητέρα Εκκλησία, το 1901, σελ.12-13).
Η απειλή ή η απειλητική κατάσταση, που ίσως αντιμετωπίζουμε, κατά βάση, δεν προέρχονται από ένα άτομο ή ομάδα ατόμων. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να έχουν ξεγελαστεί από το κακό και να απειλούν, αλλά καλά θα κάνουμε να γνωρίζουμε επακριβώς ποιος πράγματι θέτει την απειλή. Ο πραγματικός ένοχος είναι η εξαπάτηση του «φρονήματος της σαρκός» (Προς Ρωμαίους 8:7), που θα ήθελε να στρέψει αδελφό εναντίον αδελφού υποδυόμενο ένα δήθεν αξιόλογο ιδανικό ή αιτιολογημένη τρομοκρατία.
Εκεί, που νομίζουμε, ότι τα έχουμε δει όλα, φαίνεται ότι η θνητή σκέψη εφευρίσκει νέους τρόπους και μέσα για να απειλήσει και να τρομάξει. Και όταν μία μέθοδος ερημώσεως και καταστροφής εξουδετερώνεται, φαίνεται πως κάποια άλλη ξεπετάγεται στην θέση της. Αλλά, ποια είναι η δύναμη της θνητής σκέψεως; Στην πραγματικότητα, η θνητή πεποίθηση είναι αδύνατον να μας εξαπατήσει. Μπορούμε να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν η πανταχού παρούσα Αγάπη να αφήνει χώρο για το κακό και το μίσος. Είναι, απλώς, κάτι αδύνατον. Ο Πατέρας μας, που πληροί απολύτως όλον τον χώρο, δεν επιτρέπει την ύπαρξη του κακού, δεν αφήνει χώρο σε τίποτα άλλο πέραν της θείας θελήσεως και δυνάμεως.
Ο Χριστός Ιησούς είπε στους οπαδούς του : «Σεις είσθε το φως του κόσμου» (κατά Ματθαίον 5:14). Βιώνουμε τον Χριστιανισμό μας όταν αναγνωρίζουμε σαφώς την υπέρτατη δύναμη της θείας Αγάπης, που αγκαλιάζει τους πάντες και, την οποία ο άνθρωπος αντανακλά. Και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την δύναμη δια της προσευχής. Βρίσκω ότι ένα συγκεκριμένο εδάφιο στην σελίδα 340 του Επιστήμη και Υγεία, είναι ακριβώς κατάλληλο και περιέχει πανίσχυρες πνευματικές αλήθειες, με τις οποίες να προσευχηθούμε: « Ένας πανίσχυρος Θεός, το καλό, ενώνει ανθρώπους και έθνη, εγκαθιδρύει την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, τερματίζει τους πολέμους, εκπληρώνει τα λόγια της Γραφής «θα αγαπάς τον πλησίον σου ως σεαυτόν», εκμηδενίζει την εθνική και χριστιανική ειδωλολατρεία – καθετί που είναι εσφαλμένο στους κοινωνικούς, αστικούς, ποινικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς κώδικες, εξισώνει τα φύλα, ακυρώνει την κατάρα που βαραίνει τον άνθρωπο και δεν αφήνει τίποτε, που να μπορεί να αμαρταίνει ,να υποφέρει, να τιμωρείται ή να καταστρέφεται.»
Εσείς και εγώ έχουμε το άγιο και ιερό προνόμιο να αποδεικνύουμε εμπράκτως την κυριαρχία του Θεού. Ενεργά διατηρώντας την υπεροχή του καλού στην σκέψη μας, ελευθερωνόμαστε από τις υποτιθέμενες αλυσίδες του κακού και είμαστε ελεύθεροι να εκφράσουμε και να βιώσουμε την αγάπη. Η εξάσκηση των πνευματικών μας αισθήσεων μέσω της Χριστότητας, που όλοι διαθέτουμε, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τον αδελφό μας και, κατ αυτόν τον τρόπο, θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να απαλλαγεί από τις αποσταθεροποιητικές διαβολές ότι, τάχα, ο πόλεμος και η τρομοκρατία είναι κάτι επιθυμητό, αναπόφευκτο ή αναγκαίο. Είμαι βέβαιος ότι η προστασία και η ασφάλεια θα καταστούν πιο φανερές, καθώς αντιλαμβανόμαστε όλο και περισσότερο την παρουσία του Θεού. Θα δούμε περισσότερη ειρήνη και προστασία στην ζωή μας και στην ζωή των γύρω μας.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν χρειάζεται να θεωρήσουμε τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις σαν «την νέα φυσιολογική κατάσταση». Όχι μόνον δεν είμαστε τρωτοί θνητοί, αλλά βεβαίως είμαστε οι «ηγαπημένοι του Κυρίου» , τους οποίους ο Θεός «θέλει περισκέπει αυτόν πάσας τας ημέρας, και επί των ώμων αυτού θέλει αναπαύεσθαι» (Δευτερονόμιο 33:12). Η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία της αρμονίας, είναι εδώ. Ο Ιησούς μας είπε ότι είναι εντός ημών. Θα επιτρέψεις να αφαιρεθεί από σένα ή από τους άλλους; Η απόφασή σου να συμπαραταχθείς με τον Θεό, την θεία Αγάπη, και να υποστηρίζεις την παντοδυναμία Του ως την κυρίαρχη δύναμη, θα κάνει την μεγάλη, θετική, διαφορά προς την κατεύθυνση της θεραπείας ενός κόσμου, που απελπισμένα χρειάζεται να αισθανθεί την πραγματικότητα και προστατευτική δύναμη του καλού.
