Ναι, ξέρω, ξέρω, ο Ιησούς εξέβαλε δαίμονες. Λοιπόν, τι σχέση έχει αυτό με μας, σήμερα;
Συζητούσα με φίλο μου για το έμβλημα του Σταυρού και του Στέμματος στο εξώφυλλο των βιβλίων της Μαίρη Μπέϊκερ Έντι. Κυκλικά στο έμβλημα, υπάρχουν αυτές οι λέξεις από την Αγία Γραφή: «Ασθενείς θεραπεύετε. Νεκρούς εγείρετε. Λεπρούς καθαρίζετε. Δαιμόνια εκβάλλετε.» Η συζήτηση έμοιαζε σημαντική, αφού αυτές οι σαφείς διαταγές είχαν επιλεγεί για να κοσμούν τα εξώφυλλα των γραπτών της κυρίας Έντι.
Αν και στον λογότυπο περιλαμβάνεται η θεραπεία των ασθενών, η έγερση των νεκρών και ο καθαρισμός των λεπρών, η συζήτηση επικεντρώθηκε στην εκβολή των δαιμονίων. Το ενδιαφέρον μου κεντήθηκε και άρχισα να σκέπτομαι, πιο εμπεριστατωμένα, επ’ αυτού.
Την εποχή του Ιησού, η λέξη «δαίμονες» (ή ‘δαιμόνια’ όπως διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 10:8) αναφερόταν σε πολλά, διαφορετικά πράγματα. Σύμφωνα με σχολιαστές της Βίβλου, οι δαίμονες, τους οποίους ο Ιησούς αντιμετώπιζε, περιελάμβαναν από την παραφροσύνη έως τα κακά πνεύματα, από την επιληψία έως τους «μικρότερους θεούς.» Δύο χιλιετίες αργότερα, όταν η κυρία Έντι χρησιμοποιεί το ρήμα «εκβάλλω», αναφέρεται σε κακό, πλάνη, ασθένεια, φόβο, μίσος, εκδίκηση, λανθασμένες απόψεις.
Σήμερα, κάποιες από τις πλάνες, που πρέπει να κατανικηθούν, ίσως είναι ο θυμός, μορφές ψυχαναγκαστικής συμπεριφοράς, υπερβολικές ή παράλογες αντιδράσεις, κλπ. Ο,τιδήποτε αισθανόμαστε να μας κυριεύει χωρίς, φαινομενικά, να μπορούμε να το ελέγξουμε, είναι δυνατόν να αποκληθεί «δαίμονας».
Κάποιες φορές, στενόχωρες παιδικές εμπειρίες αφήνουν ένα αποτύπωμα, που είναι δύσκολο να σβήσουμε. Όταν πήγαινα δημοτικό, πριν μάθω για την Χριστιανική Επιστήμη, άρχισα να υποφέρω από έναν επίμονο και εξουσιαστικό δαίμονα, που χειροτέρεψε στην εφηβεία μου. Είχα βουλιμία, μία διατροφική διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μία ακόρεστη όρεξη για φαγητό. Μετά, επιθυμούσα να απαλλαγώ, με οποιονδήποτε τρόπο, από την τροφή, που μόλις είχα φάει. Αυτή η επονείδιστη και ταπεινωτική διαδικασία επαναλαμβανόταν διαρκώς και αισθανόμουν ότι δεν ασκώ πάνω της κανέναν έλεγχο.
Στα είκοσί μου, αγκάλιασα την Χριστιανική Επιστήμη και ήξερα ότι θα οδηγηθώ στην θεραπεία. Για αρκετό καιρό, εργάσθηκα σκληρά προσευχόμενη με όλους τους τρόπους, που ήξερα, αλλά δεν βρήκα ανακούφιση, που να διαρκεί. Τελικά, με συντριβή, ρώτησα τον Θεό τι χρειαζόταν να μάθω. Αισθάνθηκα την δράση του Χριστού ακριβώς, όπως γράφει, η κυρία Έντι: «Η Αλήθεια ας ξεσκεπάσει και εξαλείψει την πλάνη κατά τον τρόπο του Θεού …» (Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, σελ.542). Η απάντηση ήλθε γρήγορα. Με την αποκάλυψη της Αλήθειας, κατάλαβα ξεκάθαρα ότι πίστευα πως μου λείπει η μητρική αγάπη. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει, όταν ήμουν πέντε, και με μεγάλωσε ο μπαμπάς μου, μόνος του. Προσπαθούσα εναγωνίως να καλύψω αυτό το κενό, αλλά έψαχνα στην λάθος κατεύθυνση.
Με μία σαρωτική αίσθηση ανακούφισης και ευγνωμοσύνης, αισθάνθηκα το άγγιγμα του Χριστού. Με χαρά απαίτησα αυτό, που ίσχυε στ αλήθεια για μένα, ότι, δηλαδή, η Μητέρα μου στην πραγματικότητα είναι ο Θεός, ο θείος και μοναδικός γονέας μου. Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Δηλαδή είναι παρών κάθε στιγμή και παντού. Πάντα με φρόντιζε η θεία μου Μητέρα, αν και δεν το ήξερα. Αυτό το πνευματικό γεγονός ήταν η πραγματικότητα και γαντζώθηκα σ’ αυτήν την αλήθεια. Μέσα σε δύο εβδομάδες, η κατανόηση αυτού του γεγονότος αντικατέστησε την άποψη ότι, δήθεν, είχα ζήσει χωρίς μητρική φροντίδα. Η διατροφική διαταραχή θεραπεύτηκε πλήρως και δια παντός. Ο «δαίμων» εξεβλήθη μόλις έγινε κατανοητή η αλήθεια.
Για να εκβάλλουμε επιτυχώς «δαίμονες» ή πλάνη από την σκέψη μας, είναι πολύ σημαντικό, πρώτα απ’ όλα, να καλλιεργήσουμε μία καρδιά, που να επιθυμεί διακαώς την παρουσία του Θεού. Στην περίπτωσή μου, ήθελα τόσο πολύ και τόσο ειλικρινά να ελευθερωθώ ώστε, τελικά, υπήρξα αρκετά ταπεινόφρων ούτως ώστε να ακούσω και να καλωσορίσω αυτό, που χρειαζόταν, για να αντιμετωπίσω αυτήν την πρόκληση.
Εδώ, ακριβώς, είναι απαραίτητη η αυτογνωσία. Η Κα Έντι γράφει: «Εξετάστε τον εαυτό σας και δείτε τι και σε ποιο βαθμό απαιτεί η αμαρτία από εσάς και ποιο ποσοστό αυτής της απαιτήσεως εσείς αναγνωρίζετε ως βάσιμο και συμμορφώνεστε με αυτό» (MiscellaneousWritings, 1883-1896, σελ.109). Αυτό δεν σημαίνει ότι αποδυόμαστε σε ένα κυνήγι μαγισσών, ψάχνοντας οπωσδήποτε για την πλάνη – δεν είναι σωστό να υποθέτουμε ότι η δυσκολία είναι το αποτέλεσμα αμαρτίας. Αλλά, οφείλουμε να γρηγορούμε ώστε να αντιληφθούμε συνηθισμένες για μας σκέψεις και τρόπους συμπεριφοράς, που ίσως να εξουσιάζονται από υποφώσκουσες, δύσκολα προσδιοριζόμενες πλάνες. Μόλις επισημάνουμε την πλάνη, που μας επηρεάζει, μπορούμε να την ξεριζώσουμε προσευχόμενοι επιστημονικά.
Εφόσον ο άνθρωπος είναι, στην πραγματικότητα, ο αγαπημένος γιός του Θεού, περικλείει μόνον ό,τι μπορεί να κληρονομήσει από τον θείο Γονέα του, όπως την αγάπη, αγνότητα, ευφυΐα, καλοσύνη και ούτω καθ’ εξής. Κάθε τι ανόμοιο προς τον Θεό, είναι αδύνατον να ανήκει στο παιδί Του. Το πνευματικό γεγονός είναι ότι εσείς κι εγώ και όλοι μας είμαστε οι γιοί και οι θυγατέρες του Θεού, πράγμα που σημαίνει ότι είμαστε σχεδιασμένοι να εκφράζουμε τις δικές Του ιδιότητες – και όχι συναισθήματα όπως το μίσος, η φιληδονία, ο θυμός, απληστία, διαταραγμένη όρεξη και λοιπά.
Επίσης, μπορούμε να απαιτήσουμε την απελευθέρωσή μας από εκ γενετής προβλήματα, ροπή προς κάποιες ασθένειες, γενετικές ανωμαλίες. Όλα αυτά είναι αδύνατα, όταν αναγνωρίζουμε ότι ο θείος Πατέρας- Μητέρα μας, η πηγή όλης της τελειότητας – είναι ο πραγματικός μας Γονέας. Αναγνωρίζοντας αυτήν την αποκλειστική μας κληρονομιά, χαλαρώνουμε το κράτημά μας πάνω σε μία θνητή αίσθηση, που υποστηρίζει ότι η ζωή μας είναι λίγο-πολύ απαράλλακτα εξαρτημένη από θνητά γονίδια, συγκροτούμενη από γενετικό υλικό, φόβους ή εντάσεις, που ίσως να είναι η απόρροια υλικής κληρονομικότητας ή προσωπικής εμπειρίας.
Ορμώμενοι από αυτό το βιβλικό αξίωμα «ο Θεός είναι φώς και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία» (Ιωάν.Α 1:5), βλέπουμε ότι επειδή κατοικούμε στον Θεό και Τον αντανακλούμε, δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα το σκοτεινό μέσα μας. Οι δύσκολες εμπειρίες της ανθρώπινης ιστορίας μας καθίστανται σκιές, που χάνονται, καθώς ενδυναμώνεται η κατανόησή μας του φωτός της Αλήθειας. Καθώς ενισχύεται η πεποίθησή μας για το ότι η πνευματική αλήθεια είναι απτή, ισχυρή και παρούσα, μπορούμε να απορρίψουμε τις σκιές του σκότους, που υποστηρίζουν ότι αποτελούν κομμάτι της συνειδήσεώς μας. Απελευθερωνόμαστε από την άποψη ότι, τάχα, είμαστε δούλοι επίμονης πλάνης.
Κάθε φορά που ο Χριστός Ιησούς εξέβαλλε τους δαίμονες, το άτομο απαλλασσόταν από το μαρτύριο, που η παρουσία τους του επέβαλλε. Ο απώτερος σκοπός παραμένει ακριβώς ο ίδιος, και στην εποχή μας, δηλαδή, το να αποδείξουμε ότι η δύναμη του Θεού μας ελευθερώνει από οποιονδήποτε δαίμονα, όσο ακραίος κι αν είναι. Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην Θεόδοτη δύναμη, που την αποκτούμε μέσω της προσευχής, να εξολοθρεύουμε κάθε διαβολική σκέψη ή επιρροή. Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τον Θεό να λάμπει στην ζωή μας τόσο πλήρως ώστε να εκβάλλει κάθε είδους δαίμονες, είτε είναι μεγάλοι και εξουσιαστικοί, όπως στην περίπτωσή μου, είτε λιγότερο έκδηλοι, όπως μία φοβία, νεύρα ή διαρκής ανυπομονησία.
Είναι επιτακτικό να καταλάβουμε ότι αυτή η ισχυρή εργασία δεν είναι κάποιος τύπος ψυχολογίας ή «καλοπιάσματος» του ανθρώπινου μυαλού ώστε να «σκεφτεί διαφορετικά» σχετικά με κάποιο επώδυνο γεγονός. Απαλείφει ο,τιδήποτε θα άφηνε κάποιο υπνωτιστικό αποτύπωμα στην σκέψη. Είναι μία παραδοχή ότι δεν είμαστε θνητοί, ούτε υπήρξαμε ποτέ, ούτε θα γίνουμε. Το να εκβάλλουμε δαίμονες μέσω της Χριστιανικά επιστημονικής προσευχής είναι Χριστοειδής θεραπεία. Αυτή επιτυγχάνεται στην αγιότητα της προσευχής, όταν η ενσυνείδητη κατανόηση της δυνάμεως του Θεού, απλώς εξαλείφει κάθε αξίωση του κακού. Δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης θελήσεως, αλλά, είναι η προθυμία, να υποταγούμε στον Θεό, το καλό, και αποκλειστικά και μόνον σε Αυτόν.
Οι προσευχές μας για απαλλαγή φθάνουν πολύ μακρύτερα από την προσωπική μας εμπειρία. Επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο με θεραπευτικούς τρόπους. Μόνον και μόνον με το να αντιμετωπίζουμε τους προσωπικούς μας δαίμονες, βοηθάμε να αλλάξει η γενική ατμόσφαιρα. Και, καθώς εμείς ειρηνεύουμε, φυσικά, επιθυμούμε να δούμε και τον υπόλοιπο κόσμο να το πετυχαίνει. Εκτείνοντας την αγάπη μας ώστε να περιλαμβάνει όλον τον κόσμο, μπορούμε να αρχίσουμε να εκβάλλουμε, με την Αλήθεια, την δαιμονιώδη πίστη στο μίσος, τον πόλεμο, την απληστία κλπ – πίστη, που μοιάζει να παίρνει τρομακτικές μορφές στον κόσμο – με τον ίδιο τρόπο, που την εκβάλλουμε από την δική μας ζωή. Διαχωρίζουμε την σκέψη μας από τα στοιχεία της πλάνης και βλέπουμε ότι δεν έχουν, τελικά, υπόσταση διότι ο Θείος νόμος του καλού είναι το παν. Συνεπώς, αξιώνουμε, επιμένουμε, απολαμβάνουμε και πανηγυρίζουμε για την απόλυτη δύναμη του Θεού, η οποία, απλώς και μόνον με την ύπαρξή της απελευθερώνει την ανθρωπότητα από τους δαίμονες, που, αλλιώς, θα την κατέτρυχαν.
Η Αλήθεια όντως μας απελευθερώνει, όλους εμάς, παντού.
