Ήταν μία από τις πιο οδυνηρές στιγμές στην πιο οδυνηρή εβδομάδα της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Ο Χριστός Ιησούς είχε μόλις συλληφθεί αιχμάλωτος μετά την προδοσία του από τα χέρια του Ιούδα. Ο Πέτρος και ένας άλλος μαθητής τον ακολούθησαν μέχρι την οικία του Αρχιερέα Καϊάφα, όπου ο Ιησούς επρόκειτο να δικαστεί από μία έκτακτη συνέλευση του Συνεδρίου, του ανωτάτου δικαστηρίου των Ιουδαίων. Η ιστορία είναι γνωστή. Καθώς ο Πέτρος περίμενε σε μία παρακείμενη αυλή για να μάθει για την επίγεια μοίρα του Διδασκάλου, τον πλησίασε πρώτα μία νεαρή γυναίκα και μετά κι’ άλλοι παρευρισκόμενοι, που τον αναγνώρισαν ως μαθητή του Ιησού. Τρεις φορές ο άνθρωπος, που πριν λίγες ώρες υποσχέθηκε ότι δεν θα αρνηθεί ποτέ τον Ιησού, έστω κι’ αν αυτό του κόστιζε την ίδια του τη ζωή (βλ. Μάρκος 14:31), τώρα τον αρνιόταν έντονα. Ένας πετεινός λάλησε – το σήμα ότι έφτασε η ώρα να επαληθευθεί η προφητεία του Ιησού ότι ο Πέτρος θα τον απαρνιόταν. Και μετά, ακολούθησε αυτή η ασυνήθιστη στιγμή, όπως περιγράφεται στο Ευαγγέλιο ο Λουκάς: «Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον (22:61).
Κάποιος μπορεί να υποθέσει τον αντίκτυπο που θα πρέπει είχε εκείνη η στιγμή στον Πέτρο. Αρνήθηκε τον πιστό και σοφό σύμβουλο και δάσκαλό του, έναν άνθρωπο, ο οποίος τον αγαπούσε βαθειά και ο οποίος είχε υποσχεθεί να ιδρύσει την εκκλησία του, πάνω στη διορατικότητα του Πέτρου ότι η πηγή της θεραπείας δεν ήταν ανθρώπινη προσωπικότητα αλλά ο Χριστός, η Αλήθεια την οποία αντιπροσώπευε ο Ιησούς. Όταν αντίκρυσε το βλέμμα του τον Διδάσκαλο, «εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς» (Λουκάς 22:62).
Λίγες ώρες αργότερα, ο Ιησούς σταυρώθηκε. Μερικές μέρες αργότερα, μετά την ανάστασή του, στην ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας, ο Ιησούς όχι μόνο δεν επέπληξε τον Πέτρο αλλά συνέχισε να τον διδάσκει και να τον αγαπά.
Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, ένα συγκεκριμένο βράδυ, ένας σπουδαστής της Χριστιανικής Επιστήμης αγωνιζόταν με μία προκλητική φυσική κατάσταση. Μετά από πολλούς μήνες και επειδή δεν υπήρχε ουσιαστική βελτίωση, υπέκυψε σε αποθάρρυνση, μετά σε αμφιβολίες, και τελικά στο συμπέρασμα ότι δεν θα μπορούσε να θεραπεύσει την κατάσταση με την Χριστιανική Επιστήμη. Τότε ακριβώς, καθώς μελετούσε την Αγία Γραφή διάβασε την ιστορία του Πέτρου που αρνήθηκε τον Χριστό Ιησού. Ξαφνικά πέρασε από τον νου του ότι με το να υποκύψει στην πλάνη, εγκαταλείποντας την πίστη του στην Αλήθεια, θα αρνιόταν την θεραπευτική δύναμη του Χριστού. Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το να εγκαταλείψει την προσπάθειά του σήμαινε ότι γύριζε την πλάτη σ’ όλα αυτά που ο Χριστός Ιησούς δίδαξε και απόδειξε με τη ζωή του.
Έχοντας θριαμβεύσει κατά της αμαρτίας, της αρρώστιας και του τελευταίου
εχθρού, του θανάτου, ο Ιησούς εγκαθίδρυσε τον τελικό στόχο της Χριστιανικής
θεραπείας.
Επί πλέον αντιλήφθηκε ότι, έχοντας θριαμβεύσει κατά της αμαρτίας, της αρρώστιας και του τελευταίου εχθρού, του θανάτου, ο Ιησούς εγκαθίδρυσε τον τελικό στόχο της Χριστιανικής θεραπείας. Απέδειξε ότι η αμαρτία, η αρρώστια και ο θάνατος δεν ήταν πραγματικά γεγονότα, αλλά εσφαλμένες δοξασίες, τις οποίες ο Χριστός, η πνευματική Αλήθεια, καταστρέφει. Έτσι η εργασία του σπουδαστή αυτού δεν ήταν να καταστρέψει την αδιαθεσία που του προκαλούσε μία τέτοια ταλαιπωρία, αλλά να υποχωρήσει στο γεγονός που τόσο ακριβά εδραίωσε ο Διδάσκαλος ότι η υγεία και η αρμονία είναι ήδη η πραγματικότητα της ύπαρξης, όχι απλά η φιλοδοξία – και ότι με αυτό τον τρόπο η αρρώστια θα εξαφανιζόταν από την εμπειρία του.
Αυτή η κατανόηση έδωσε στον σπουδαστή καινούργια ελπίδα. Αποφάσισε να μην αρνηθεί ποτέ ξανά τον Χριστό, ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρή φαινόταν η ανθρώπινη πρόκληση. Η αγάπη του για τον Χριστό Ιησού, και για την αλήθεια που απέδειξε ο Ιησούς, τον ανύψωσε πάνω από την αμφιβολία και την αποθάρρυνση και τον γέμισε με πνευματική δύναμη, η οποία τον οδήγησε τελικά σε πλήρη θεραπεία κήλης με την Χριστιανική Επιστήμη, που είχε διαγνωσθεί από τρείς γιατρούς μετά από εξετάσεις που του είχαν ζητηθεί στον εργασιακό του χώρο. Απέκτησε από αυτή την εμπειρία του, όπως και ο ίδιος ο Πέτρος, την πεποίθηση ότι έπρεπε να τιμήσει τον Διδάσκαλο με το να είναι πιστός και να κτίζει πάνω στις αποδείξεις του Ιησού.
Στα συγγράμματά της, η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, η γυναίκα που ανακάλυψε και ίδρυσε την Χριστιανική Επιστήμη, συνιστά πιστότητα – αυτή την ιδιότητα την οποία ο Πέτρος, υπό την πίεση των καταστάσεων, για λίγο εγκατέλειψε πριν να ολοκληρώσει μία πορεία που χαρακτηρίζεται από το σημαντικό θεραπευτικό του έργο, που αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων. Η κυρία Έντυ συνιστά την αφοσίωση που θα θυσιάσει τις υλικές μεθόδους σκέψης και δράσης που προδίδουν την πιστότητά μας στον Θεό. Αυτό θα σταυρώσει τη σάρκα των υλικών αισθημάτων και επιθυμιών, όπως παρότρυνε ο Παύλος τους Γαλάτες (βλ. 5:24). Αυτό θα αποτολμούσε – και θα επέμενε – στην επίτευξη των υψίστων απαιτήσεων της Χριστιανικής Επιστήμης, που περιγράφονται με ποικίλους τρόπους από την κυρία Έντυ στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, όπως για παράδειγμα, ότι «το ευαγγέλιο πρέπει να κηρυχθεί στο ανθρώπινο εγώ» (βλέπε σελ. 254), ότι πρέπει «να αφομοιώσουμε περισσότερο από τον θείο χαρακτήρα (βλέπε σελ. 4), και να διατηρήσουμε «μία θερμή και φυσική επιθυμία να γνωρίσουμε και να κάνουμε το θέλημα του Θεού» (βλέπε σελ. 11).
Και πως γίνεται αυτό; Μεταξύ άλλων, με το να γνωρίζουμε ότι μόνο μία επιρροή επηρεάζει την ανθρώπινη σκέψη – η «θεία επιρροή που είναι πάντοτε παρούσα στην ανθρώπινη συνείδηση», όπως περιγράφει η κυρία Έντυ στο εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης (Επιστήμη και Υγεία, σελ. ια’). Με το να γνωρίζουμε και να αποδεικνύουμε ότι καμία αντίθετη επιρροή – ούτε θεοσοφία, ούτε πνευματισμός, ούτε ζωικός μαγνητισμός – δεν μπορούν ποτέ να ενεργούν στην ανθρώπινη συνείδηση για να μας κάνουν υποχείρια όργανά τους, να μας δημιουργούν σύγχυση, να μας εξαπατούν, να μας παραπλανούν ή να μας αποπροσανατολίζουν. Με το να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει εσφαλμένη επιρροή που να μπορεί ποτέ να κάνει τον άνθρωπο του Θεού εκούσιο ή ακούσιο όργανο των καταστρεπτικών σκοπών του κακού.
Περιγράφοντας πως η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, κατόρθωσε να έχει μία γέννηση μολονότι ήταν παρθένα, η κυρία Έντυ εξηγεί ότι το θείο Πνεύμα ή η θεία Επιστήμη «κάλυψε προστατευτικά την αγνή αίσθηση» της Μαρίας (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 29).
Ένας παραδοσιακός ορισμός του ρήματος «καλύπτω» είναι «καλύπτω με προστατευτική επιρροή» (Λεξικό του Webster). Είναι παρηγορητικό να ξέρουμε ότι κάθε ένας από εμάς καλύπτεται και περιβάλλεται από την συνείδηση της θείας Αλήθειας, στην οποία ποτέ δεν μπορεί να εισβάλει κάτι, και η οποία – καθώς φωτίζει την ανθρώπινη συνείδηση – μας δίνει το θάρρος να παραμείνουμε πιστοί στην Αλήθεια σε κάθε κατάσταση και περίπτωση, και να θεραπευτούμε. Έτσι είμαστε ήδη εξοπλισμένοι με την πνευματική δύναμη να αντισταθούμε σε κάθε υποβολή, που θα μας έβαζε στον πειρασμό να αρνηθούμε τον Χριστό.
Σε μια τέτοια πίστη, η κυρία Έντυ αποδίδει τον ύψιστο δυνατό φόρο τιμής: «Μεταξύ των ποικίλων απαλών ήχων που θα γεμίσουν την βασανισμένη μνήμη, αυτός είναι ο πιο γλυκός: ‘Ήσουν πιστός!’» (Διάφορα Συγγράμματα 1883-1896, σελ. 343).
