Πριν από δύο χρόνια περίπου, ξύπνησα ένα πρωί με έναν πόνο, που κατέβαινε στη δεξιά πλευρά του σώματός μου, από το ισχίο μου μέχρι τα δάχτυλα του ποδιού μου. Δεν ήμουν σε θέση να κάνω κάτι και η κίνηση μου ήταν περιορισμένη.
Άρχισα να προσεύχομαι αμέσως, επιβεβαιώνοντας ότι ο Θεός είναι η δύναμή μου και η πηγή μου για όλη την καλοσύνη. Μελέτησα, επίσης, το Βιβλικό Μάθημα της Χριστιανικής Επιστήμης εκείνης της εβδομάδας και συνέχισα αυτή την προσευχή και τη μελέτη όλη την ημέρα. Αν και ήμουν σε θέση να εκπληρώσω τις καθημερινές μου υποχρεώσεις, ο πόνος δεν μειώθηκε μετά από λίγες μέρες και ο φόβος γλίστρησε στις σκέψεις μου. Τότε κάλεσα έναν πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης, που γρήγορα και με αγάπη με διαβεβαίωσε ότι τα αγαπημένα χέρια του Θεού με παρηγορούσαν και με κρατούσαν σε τέλεια αρμονία, γιατί ήμουν η ιδέα Του.
Όλος ο φόβος έφυγε καθώς ο πρακτίσιονερ προσευχόταν για μένα για λίγες μέρες, επικοινωνώντας μαζί μου μέσω τηλεφώνου και στέλνοντας παρηγορητικά μηνύματα με email. Αισθανόμουν ότι γινόταν πρόοδος κάθε μέρα. Ο αγαπητός μου σύζυγος ήταν μια θαυμάσια υποστήριξη για μένα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αν και δεν είναι Χριστιανός Επιστήμων, σέβεται την Χριστιανική Επιστήμη και παρακολουθεί την λειτουργία στην εκκλησία μαζί μου τις Κυριακές.
Συνέχισα, στην πορεία, να προσεύχομαι μόνη μου, νοιώθοντας χαρά σε κάθε αξιοσημείωτο βήμα προόδου. Όπως προσευχόμουν, μου αποκαλύφθηκε επίσης ότι έπρεπε να διδαχθώ κάποια μαθήματα για την ταπεινοφροσύνη.
Η Αγία Γραφή λέει τα εξής για την ταπεινοφροσύνη: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείραν του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ, και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών» (Α’ Πέτρου 5: 6, 7).
Ασχολούμαι με την χειροτεχνία και, συνήθως μία φορά την εβδομάδα, έστηνα ένα μεγάλο περίπτερο με ράφια σε εκθέσεις βιοτεχνίας. Αισθανόμουν πάντα υπερήφανη γιατί μπορούσα να το κάνω μόνη μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός άλλου. Μέσα από τις προσευχές μου άρχισα να βλέπω να αναπτύσσεται σημαντικά μια μεγαλύτερη αίσθηση ταπεινοφροσύνης στη σκέψη μου. Η καθημερινή μου προσευχή με βοήθησε να ακούω ταπεινά και ήσυχα την καθοδήγηση του Θεού. Συγκεκριμένα, πριν από τις εκθέσεις βιοτεχνίας προσευχόμουν για να μάθω αυτό που θα με οδηγούσε να εκφράσω περισσότερη ταπεινοφροσύνη στη σκέψη και στην πράξη. Και οι ευκαιρίες που ανοίχτηκαν δεν είχαν προηγούμενο.
Ένα Σάββατο συγκεκριμένα, αφού εγκατέστησα το περίπτερο και τα ράφια μου, μας είπαν ότι όλοι θα έπρεπε να μετακινηθούμε σε άλλη τοποθεσία. Είχα πάρει όλα όσα χρειαζόμουν για να στήσω τα πράγματά μου για πρώτη φορά και ήξερα ότι θα χρειαζόμουν βοήθεια για να τα μεταφέρω σε άλλη θέση. Ευτυχώς, ήταν εκεί ένας άνδρας, που βοηθούσε τους άλλους να στήνουν τα εκθέματά τους κάθε εβδομάδα. Ποτέ δεν μου είχε μιλήσει γιατί ποτέ δεν του είχα ζητήσει βοήθεια. Αυτή τη φορά, θέτοντας στην άκρη την προσωπική υπερηφάνεια, ρώτησα αν θα μπορούσε να με βοηθήσει. Με χαρά το δέχθηκε, και γίναμε φίλοι.
Μια άλλη μέρα, αφού μάζεψα τα πράγματά μου και τα έβαλα στη θήκη τους, πήγα να τα σηκώσω και να τα βάλω στο καρότσι μου, όταν μία άλλη εκθέτρια έτρεξε κοντά μου. Μου είπε ότι θα φρόντιζε εκείνη να σηκώσει την βαριά τσάντα μου όχι μόνο εκείνη την ημέρα αλλά και κάθε βδομάδα που θα ήταν παρούσα σ’ αυτή την έκθεση. Με χαρά την άφησα να με βοηθήσει, χωρίς υπερηφάνεια, και την παρομοίασα με «άγγελο» που ήλθε για βοήθεια. Άρχισα να νοιώθω μία αίσθηση ταπεινοφροσύνης, που γινόταν όλο και πιο έντονη στη σκέψη μου. Έχουμε γίνει, επίσης, καλοί φίλοι.
Ήμουν ευγνώμων που κάθε μέρα μπορούσα να φέρω εις πέρας ό, τι ήταν στο πρόγραμμά μου με χαρά και χωρίς πόνο, και παρόλο που η κίνησή μου ήταν ακόμη περιορισμένη, συνέχισα να αναγνωρίζω ότι «Όσοι Τον εμπιστεύονται θα δουν βήμα προς βήμα ότι ‘ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι’» (Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ. 444). Με ευγνωμοσύνη αναγνώρισα την γεμάτη αγάπη βοήθεια που είχα από την οικογένεια και τους φίλους μου, και το σημαντικότερο ήταν ότι διαλύθηκε η υπερηφάνεια που αισθανόμουν ότι δεν χρειαζόμουν βοήθεια από κανέναν.
Μερικές φορές μπήκα στον πειρασμό να «δοκιμάσω» το σώμα μου και να δω αν είχα πλήρη ελευθερία κινήσεων ή όχι. Αλλά γρήγορα έδιωχνα αυτή τη σκέψη, αφού δεν «δοκιμάζουμε» την ύλη στην εφαρμογή της Χριστιανικής Επιστήμης. Συνέχισα να αναγνωρίζω τον Θεό, το Πνεύμα, ως τη μοναδική δύναμη και ως δική μου υποστήριξη και δύναμη.
Η πρόοδος συνεχίστηκε σταθερά κατά τη διάρκεια πολλών μηνών και μία μέρα, περίπου ένα χρόνο αργότερα, καθόμουν στην κουζίνα έτοιμη να βάλω τα αθλητικά μου παπούτσια και χωρίς να σκεφθώ, έβαλα το δεξί μου πόδι πάνω από το αριστερό μου γόνατο και έδεσα το παπούτσι μου! Δεν ένοιωσα κανένα πόνο και η κίνησή μου δεν ήταν καθόλου περιορισμένη. Η θεραπεία ήταν πλήρης και ένοιωσα μεγάλη χαρά για είχα την αγάπη, τη δύναμη και παρηγοριά του Θεού κατά τη διάρκεια αυτού του θεραπευτικού ταξιδιού.
JaniceQuigley, Norton, Massachusetts, US
Τζάνις Κουίγκλι, Νόρτον, Μασαχουσέτη, ΗΠΑ
