Υπάρχουν αρκετοί τρόποι με τους οποίους οι άλλοι μας χαρακτηρίζουν. Εκτός από τα φυσικά χαρακτηριστικά, όπως το φύλο, το ύψος, το βάρος, το χρώμα των ματιών, και τα δακτυλικά αποτυπώματα, που είναι μοναδικά στον καθένα, σήμερα έχουμε έγγραφα, που πιστοποιούν την ταυτότητά μας με τη μορφή του δελτίου ταυτότητας, της άδειας οδήγησης, της κοινωνικής ασφάλισης και του διαβατηρίου.
Αλλά πως μπορούμε εμείς να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας; Ένα εξίσου σημαντικό ερώτημα μπορεί να είναι, «Με τι ταυτιζόμαστε πιο στενά;
Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν το νόημα της ταυτότητας τους και τον σκοπό της ζωής τους στην εργασία ή την σταδιοδρομία τους. Αυτό το κατάλαβα πολύ έντονα μια μέρα, όταν ένας συνάδελφος με πλησίασε, αφού άκουσε ότι εκκρεμεί η συνταξιοδότησή μου, και μου είπε χωρίς περιστροφές, «Με τι σκοπεύεις να ασχοληθείς για να δείξεις την αξία σου;» Του είπα ότι η ελπίδα μου ήταν ότι είχα προσφέρει κάτι χρήσιμο στην εργασία μου και δεν είχα αφήσει την εργασία να καθορίσει ποιος ήμουν. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω γνωρίσει συναδέλφους, που πήραν τη σύνταξή τους και ήταν πολύ δυστυχισμένοι. Στην πραγματικότητα, έμοιαζαν να είναι κάπως χαμένοι, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό ή κατεύθυνση στη ζωή τους.
Στις προσευχές μου αναγνώρισα ότι δεν υπάρχει, στην πραγματικότητα, τίποτα άγνωστο στον Θεό, αφού ο Θεός είναι παντογνώστης, άπειρος Νους. Και επειδή είμαι αντανάκλαση του Θεού, δεν υπάρχει τίποτα άγνωστο σε μένα.
Επίσης σκέφθηκα το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς, ως αντανάκλαση του Θεού, είναι πλήρης και ακέραιος, πάντα ικανοποιημένος και πάντα παραγωγικός, που εκφράζει τον Θεό για πάντα. Αυτή είναι η αληθινή πνευματική μας ταυτότητα, την οποία μπορούμε να αποδείξουμε σε κάθε φάση της εμπειρίας μας.
Πάντα έβρισκα μεγάλη ανακούφιση και σιγουριά σ’ αυτή την περικοπή από την Αγία Γραφή: «Έλπιζε επί Κύριον εξ όλης σου της καρδίας και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· Εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου» (Παροιμ. 3: 5,6). Βρήκα αυτή την περικοπή τόσο χρήσιμη για την άρση κάθε αίσθησης αβεβαιότητας για το μέλλον. Μπορούσα να εμπιστευθώ ότι, οτιδήποτε βρισκόταν μπροστά μου ήταν μόνο καλό, γιατί ο Θεός είναι καλός.
Μετά την συνταξιοδότησή μου, είχα την απόδειξη, επανειλημμένα, ότι ο Θεός είναι η πηγή της ευτυχίας και της ικανοποίησής μας, κι’ όχι ανθρώπινες καταστάσεις ή τίτλοι ή περιγραφές εργασίας. Όταν φέρομε στο νου μας τον Χριστό Ιησού, κατά πάσα πιθανότητα δεν τον σκεπτόμαστε, πρώτα από όλα σαν ένα ξυλουργό. Σκεπτόμαστε πόσο καθαρά και ευσπλαχνικά και γενναιόδωρα εξέφρασε τον Χριστό, τη θεία του φύση, στην καθημερινή του πορεία. Αυτή είναι αληθινά η συνεχής μας απασχόληση – να δοξάζουμε τον Θεό σε όλα αυτά που λέμε και κάνουμε. Στην πραγματικότητα, είναι καθήκον και προνόμιό μας να είμαστε για πάντα στα «του Πατρός» μας και να ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού (Λουκ. 2: 49). Αυτό είναι πραγματικά το πιο γόνιμο και εκπληκτικό έργο που μπορούμε να κάνουμε.
Όταν αποδεικνύουμε αυτή την αιώνια απασχόληση έχουμε άπειρες ευκαιρίες να χρησιμοποιήσουμε τις Θεόδοτές μας ιδιότητες και τα μοναδικά ταλέντα μας. Στην πραγματικότητα, εκφράζουμε όλο και περισσότερο πλήρως τις πνευματικές ιδιότητες, που συνθέτουν την πνευματική μας ταυτότητα και καθορίζουν ποιοι είμαστε. Σκοπός μας είναι, και πάντα ήταν, να είμαστε ακριβώς αυτό που είμαστε τώρα, οι γιοι και οι θυγατέρες του Θεού. Δεν υπάρχει ανώτερος σκοπός.
Είναι καθήκον και προνόμιό μας να είμαστε για πάντα στα «του Πατρός μας».
Μετά την συνταξιοδότησή μου, το ένοιωσα αυτό πολύ πιο έντονα. Έχω αρχίσει μια πολύ πιο σοβαρή και ενδελεχή μελέτη της Χριστιανικής Επιστήμης, και διαπίστωσα ότι αυτή η μελέτη ενίσχυσε κάθε πτυχή της ζωής μου, λόγω της πνευματικής ανάπτυξης που έφερε. Ένοιωσα να ανανεώνεται η ενεργητικότητά μου στην επιθυμία μου να συνεχίσω ενδιαφέροντα και χόμπι που είχα εγκαταλείψει χρόνια πριν. Παρέμενα ψυχικά και σωματικά δραστήριος όσο ποτέ. Στην πραγματικότητα, ένοιωθα ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια, αντοχή, και είχα καλύτερη υγεία. Παλιές φιλίες και οικογενειακές σχέσεις, που είχαν επιδεινωθεί ή ήταν τεταμένες ανανεώθηκαν πάλι, και ήταν πολύ καλύτερες από ό, τι ήταν πριν. Βρήκα νέους τρόπους για να είμαι χρήσιμος στους πλησίον μου και με αυτούς που είχα επαφή, να προσεύχομαι γι’ αυτούς και να μοιράζομαι την Χριστιανική Επιστήμη, όταν υπήρχε ανάγκη.
Τι χαρούμενη και ικανοποιητική αλλαγή ήταν αυτή για μένα. Στην πραγματικότητα ήταν αδιάλειπτη, η οποία εξέπληξε μερικούς από τους συναδέλφους μου. Καθώς η μελέτη της Αγίας Γραφής και του Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, της Mary Baker Eddy μου είχε αποκαλύψει, η πραγματική μου ταυτότητα και ο σκοπός μου δεν είχαν αλλάξει κατά τη συνταξιοδότησή μου. Ούτε η αξία μου σαν άτομο είχε μειωθεί.
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μας, ή ριψοκινδυνεύουμε σε αυτό που φαίνεται να είναι ανεξερεύνητο έδαφος, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε έναν ιερό σκοπό. Δεν μπορούμε ποτέ να φύγουμε ή να «αποσυρθούμε» από τον σκοπό αυτό ή το σχέδιο που έχει η θεία Αγάπη για εμάς. Μέσα σε αυτή την Αγάπη, όπου ζούμε αιώνια, υπάρχει μόνο καλό, και αυτό καλό είναι μόνιμο και αμετάβλητο. Αυτό ισχύει για κάθε έναν από εμάς. Σύμφωνα με τα λόγια ενός ύμνου στο Υμνολόγιο της Χριστιανικής Επιστήμης:
«Μέσα στη θεία Αγάπη για πάντα κατοικώ.
Έτσι πια δεν φοβάμαι μη μου συμβεί κακό.»
(Άννα Λ. Γουόρινγκ, Νο. 148)
Καθώς κερδίζουμε αυτή την εμπιστοσύνη, βρίσκουμε την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμαστε για να πάμε μπροστά, χωρίς φόβο.
