Το να είμαστε δίκαιοι και σωστοί μπορεί να μας φανεί κάποια στιγμή ότι είναι η μεγαλύτερη αρετή. Ωστόσο, αυτή η πεποίθηση μπορεί να συνοδεύεται από την έκφραση των ανθρώπινων απόψεων, της υπερηφάνειας, της αδιαλλαξίας, της μισαλλοδοξίας και μάλιστα και του μίσους έναντι εκείνων που θεωρούμε ότι κάνουν λάθος. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι πραγματικά η έκφραση της δικαιοσύνης, αλλά η διαστρέβλωση της.
Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: "Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος» (Ιακ. 3: 14-17).
Αυτό το απόσπασμα αναγνωρίζει ότι η αληθινή σοφία έρχεται «άνωθεν». Η πηγή της αληθινής σοφίας και της δικαιοσύνης, λοιπόν, είναι ο Θεός και οτιδήποτε προέρχεται από τον Θεό δεν περιέχει λάθος, είναι πράγματι σωστό και άφθαρτο. Ο ένας τέλειος Θεός είναι ο μόνος δημιουργός και η τέλεια δημιουργία Του είναι η μόνη δημιουργία που πραγματικά υπάρχει. Αυτή η δημιουργία είναι απολύτως πνευματική και είναι εντελώς καλή, όπως περιγράφεται στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής: «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε, και ιδού, ήσαν καλά λίαν» (Γεν. 1:31).
O, τι και αν προέρχεται από τον Θεό είναι χωρίς λάθος, είναι σωστό.
Αυτή η καλή, η τέλεια δημιουργία περιλαμβάνει τον καθένα μας, στην αληθινή μας πνευματική ταυτότητα. Η Χριστιανική Επιστήμη εφιστά μία σαφή διάκριση ανάμεσα στην τέλεια, αληθινή πνευματική ταυτότητα, που όλοι έχουμε και στην αμαρτωλή, υλική, θνητή προσωπικότητα που φαίνεται ότι είμαστε. Στο εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, η Μαίρη Μπέϊκερ Έντι γράφει: «Ο πραγματικός άνθρωπος είναι πνευματικός και αθάνατος, αλλά οι θνητοί και ατελείς λεγόμενοι ‘υιοί των ανθρώπων’ είναι εξαρχής παραποιήσεις, που πρέπει να παραμεριστούν για χάρη της αγνής πραγματικότητας. Οι θνητοί απεκδύονται αυτόν τον θνητό και ενδύονται τον πραγματικό ή νέο άνθρωπο κατά το μέτρο που καταλαβαίνουν την Επιστήμη του ανθρώπου και επιζητούν το αληθινό πρότυπο» (σελ. 409).
Καθώς αναπτύσσουμε την κατανόηση της αληθινής μας πνευματικής ταυτότητας, αρχίζουμε να αποκτάμε και να εκφράζουμε την πραγματική δικαιοσύνη, που μας αρμόζει ως παιδιά του Θεού και αυτή έρχεται «άνωθεν».
Λοιπόν, πως ξέρουμε αν είμαστε στο σωστό δρόμο; Πως μπορούμε να γνωρίζουμε πότε είμαστε πραγματικά στην πνευματική αλήθεια; Η απάντηση είναι απλή. Είναι όταν αγαπάμε τον Θεό, και τον άνθρωπο ως την αντανάκλαση της θείας Αγάπης.
Στην Χριστιανική Επιστήμη, η Αλήθεια και η Αγάπη, όταν γράφονται με κεφαλαία γράμματα, είναι συνώνυμα του Θεού. Και οι δύο αναφέρονται στο ένα Ανώτερο Ον. Αυτό σημαίνει ότι η Αλήθεια και η Αγάπη είναι ένα. Δεν μπορούν να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη. Δεν μπορεί να υπάρχει Αγάπη χωρίς Αλήθεια, ή Αλήθεια χωρίς Αγάπη.
Επομένως, ακόμη κι’ αν νομίζουμε ότι είμαστε 100 τοις εκατό σωστοί, ότι γνωρίζουμε όλα τα γεγονότα κι’ έχουμε τη σωστή κρίση για μία δεδομένη κατάσταση, αν είμαστε χωρίς αγάπη, τότε είμαστε, επίσης, σε κάποιο βαθμό, χωρίς αλήθεια και έτσι κατά κάποιο τρόπο δεν θα έχουμε πραγματική ορθότητα.
Αυτό το γεγονός εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο από τον Απόστολο Παύλο: «Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν» (Α’ Κορ. 13: 1, 2, Νέα Έκδοση της Βίβλου μεταφρασμένη από τον Βασιλέα Ιάκωβο).
Όταν οι σκέψεις και οι πράξεις μας είναι σύμφωνες με το θέλημα της Αγάπης, του Θεού, κι’ εμείς ευλογούμεθα και οι άλλοι – και η ευλογία είναι πάντα σωστή. Από την άλλη πλευρά, οι ανθρώπινες απόψεις και η θέληση μπορούν να μας οδηγήσουν μακριά από την αγάπη κι’ επομένως από την αλήθεια. Ένας τρόπος να γνωρίζουμε αν ακολουθούμε την καθοδήγηση της Αγάπης είναι να δούμε αν σκεπτόμαστε και ενεργούμε υπακούοντας την διδασκαλία του Χριστού Ιησού στο να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή και το νου και τον πλησίον μας ως τον εαυτό μας (βλέπε Ευαγγέλιο κατά Ματθαίον 22:34-40).
Είναι χρήσιμο να λάβουμε υπόψη τον ορισμό του ζήλου, που δίνεται στο Γλωσσάριο του Επιστήμη και Υγεία. Δείχνει ότι υπάρχει σωστός ζήλος και λανθασμένος ζήλος. Ο ορισμός αναφέρει: «Η ζέση που πηγάζει από την αντανάκλαση της Ζωής, της Αλήθειας και της Αγάπης. Τυφλός ενθουσιασμός. Θνητή θέληση» (σελ. 599).
Αν δεν είμαστε κάποια στιγμή σίγουροι για το ποιο είναι το σωστό που πρέπει να κάνουμε, μπορούμε πάντα να προσευχόμαστε για να γνωρίσουμε ότι ο Θεός, η Αγάπη, εκφράζει μέσα μας όχι μόνο τη σοφία, που πρέπει να διακρίνουμε αλλά και την αγάπη, που μας οδηγεί στο πιο αγαπημένο πράγμα που πρέπει να κάνουμε. Όταν οι σκέψεις μας μένουν στη θεία Αγάπη, τη θεία Αλήθεια, δεν μπορεί να ακολουθήσουμε λάθος δρόμο.
