Ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της ανθρώπινης καλοσύνης και της θείας καλοσύνης; Δεν έχει η ανθρώπινη καλοσύνη την πηγή της στη θεία καλοσύνη;
Παρατήρηση του Εκδότη: Η ερώτηση αναφέρεται σε μία φράση στο κύριο άρθρο με τίτλο «Η περίοδος Χριστουγέννων ή Χριστούγεννα – ποιο από τα δύο θα πρέπει να είναι (για μας);», που δημοσιεύθηκε στο The Christian Science Journal του Δεκεμβρίου 2015. Ο συγγραφέας απαντά ως εξής:
Απάντηση: Η Θεία Επιστήμη λέει καθαρά ότι υπάρχει ένας Νους, ένας Θεός, που είναι η πηγή και ο δημιουργός όλου του καλού. Εντούτοις η ανθρωπότητα, επειδή παραδέχεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από ένα Νου, πιστεύει ότι υπάρχει ένας ανθρώπινος νους που είναι μείγμα του καλού και του κακού, σωστού κι’ εσφαλμένου, σε διάφορους βαθμούς. Ενώ η γνήσια ανθρώπινη καλοσύνη πράγματι έχει την πηγή της στον ένα θείο Νου, η ανθρωπότητα θεωρεί ότι το ανθρώπινο καλό πηγάζει από τον λεγόμενο ανθρώπινο νου. Όσο διαρκεί αυτή η πλάνη, η ανθρώπινη καλοσύνη μπορεί μόνο να αμβλύνει, αλλά δεν μπορεί να θεραπεύσει τα ανθρώπινα δεινά. Η χριστιανική θεραπεία είναι αποτέλεσμα της κατανόησης ότι το κακό δεν είναι πραγματικό και ότι το καλό, ο Θεός, είναι το παν και ο μόνος Νους.
Ο Χριστός Ιησούς ήλθε να αποδείξει ότι ο Θεός είναι μαζί μας, είναι με την ανθρωπότητα. Η Mary Baker Eddy μιλάει στο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών για «τη σύμπτωση του ανθρώπινου με το θείο», για «τη θεία φύση που αγκαλιάζει την ανθρώπινη» για «το ανθρώπινο που υποκύπτει στο θείο» (σελ. 561, 586). Η κυρία Eddy εξηγεί, για παράδειγμα, ότι ο Μωυσής «έδειξε τις μεγαλειώδεις ανθρώπινες ικανότητες του είναι, που παραχωρήθηκαν από τον αθάνατο Νου» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.200). Είναι σαφές ότι υπάρχει μία ξεκάθαρη σύμπτωση της ανθρώπινης καλοσύνης με το θείο καλό, όπως το βλέπουμε αυτό, για παράδειγμα, στην πνευματική έννοια των λέξεων «Γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης» από την Κυριακή προσευχή: «Κάνε μας ικανούς να γνωρίσουμε ότι – όπως στον ουρανό έτσι και στη γη – ο Θεός είναι παντοδύναμος, υπέρτατος (Επιστήμη και Υγεία, σελ.17).
Το εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, Επιστήμη και Υγεία, κάνει σαφές ότι η ανθρώπινη καλοσύνη είναι μία μεταβατική κατάσταση, μία ηθική κατάσταση ανθρώπινης συνείδησης, που την έχει αγγίξει ο Χριστός. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από ιδιότητες, όπως η ελπίδα, η τιμιότητα και η στοργή (όπως αυτές αναφέρονται στο Δεύτερο Βαθμό της «Επιστημονικής Μετάφρασης του Θνητού Νου», που βρίσκεται στη σελίδα 115 του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία).
Μολονότι ο Δεύτερος Βαθμός είναι μία εξυψωμένη κατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, εν τούτοις εξακολουθεί να περιέχει και να εκδηλώνει στοιχεία της θνητότητας. Εξακολουθεί να βρίσκεται στην διαδικασία του να υποχωρεί στο θείο, μία διαδικασία που συνεχίζεται μέχρις ότου η ανθρώπινη συνείδηση δεν θα περιέχει πια οποιαδήποτε πλάνη δοξασίας, οποιαδήποτε ίχνη θνητότητας.
Η ανθρώπινη αίσθηση μπορεί να είναι θετική ή αρνητική, χρήσιμη ή βλαβερή. Της λείπει το θεμέλιο της μιας εξ ολοκλήρου καλής θείας Αρχής. Χωρίς αυτό το θεμέλιο, μία καλή πρόθεση θα μπορούσε να προκαλέσει βλαβερά αποτελέσματα. Αυτό συχνά συμβαίνει σε επαγγελματικές ή κοινωνικές σχέσεις, σε οικογενειακές συναλλαγές και σε κυβερνητικές ενέργειες, όπου μερικές φορές βρίσκουμε «αδέξιες απόπειρες να κάνουμε καλό» (Επιστήμη και Υγεία σελ. 447). Το καλό, όμως, που πηγάζει από τον Θεό, πάντοτε έχει την εξουσία του Χριστού, την εκδήλωση του Θεού και μπορεί να προκαλέσει μόνο καλά αποτελέσματα.
Στην παραβολή του Ιησού για τον άσωτο γιό (Λουκάς 15:11-32), ο μεγαλύτερος γιός είχε μία αντίληψη για το καλό, που ήταν περιορισμένη και εξαρτάτο από όρους. Αυτή η περιορισμένη αίσθηση του καλού τον έκανε να φοβάται ότι θα μπορούσε να χάσει κάτι
από τη ζωή του και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δυσανασχετήσει για την σωτηρία του αδελφού του. Η αγάπη του πατέρα για τον νεώτερο γιο εκφράζει την άνευ όρων, απεριόριστη αντίληψη του θείου καλού, που είναι μία Χριστοειδής έκφραση της άπειρης, θείας Αγάπης.
Αυτή η συνείδηση του θείου καλού εκφράζεται στον Τρίτο Βαθμό, που είναι η «Κατανόηση» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.116), όπου καθετί πηγάζει από τον θείο Νου. Στο σημείο αυτό, ο θνητός νους υποχωρεί και εξαφανίζεται.
Όταν το άρθρο μου αναφερόταν στην περίοδο των Χριστουγέννων ως την παροδική, εποχιακή ελπίδα να μοιραστούμε ανθρώπινη καλοσύνη και αγάπη, αναφερόταν σε μία ηθική κατάσταση της σκέψης, σε καλοσύνη που δεν έχει αναγνωρισθεί ότι έχει θεία προέλευση. Ενώ ο Ιησούς δίδαξε το θείο καλό ως διαχρονική, συνεχή εκδήλωση της τέλειας και άπειρης Αγάπης που θεραπεύει.
