Κάθε ξύπνημα είναι ευχάριστο. Ιδίως, όταν «ξυπνάμε» για να δεχθούμε την πραγματικότητα για το ποιοι είμαστε ως τα αγαπημένα παιδιά του Θεού – η κατά δική Του εικόνα, ή έκφραση. Αυτή είναι μία πνευματική έγερση, κατά την οποία η υλική αίσθηση της ζωής αρχίζει να παραχωρεί την θέση της σε αυτό, που διαισθανόμαστε ως πραγματικό για την πνευματική μας ταυτότητα και αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε την αθάνατη καλοσύνη, που συνιστά αυτό, που όντως είμαστε.
Αυτό, που αντιλαμβανόμαστε ως «εαυτό» μας μέσω των υλικών αισθήσεων, δεν πλησιάζει καν αυτό, που πράγματι είμαστε. Είτε μας φαίνεται ευτυχισμένος είτε όχι, υγιής ή ασθενής, η θεώρηση του εαυτού μας σαν κάτι θνητό παρέχει μόνον μία περιορισμένη, αβέβαιη και, τελικά, απατηλή εικόνα.
Ωστόσο, κατά καιρούς, αντιλαμβανόμαστε, φευγαλέα, ποιοι πράγματι είμαστε. Εκφάνσεις ανιδιοτελούς αγάπης, που βεβαίως μπορούμε να επιδείξουμε σαν παιδιά του Θεού, της θείας Αγάπης. Εκφάνσεις της ακεραιότητάς μας σαν απόγονοι της Αλήθειας και της ομορφιάς του χαρακτήρα μας σαν η εικόνα της Ψυχής. Αυτές οι αρετές οπωσδήποτε πρέπει να πηγάζουν από τον Θεό, το Πνεύμα, αφού η ύλη, που περιλαμβάνει και το μυαλό, δεν μπορεί να τις παραγάγει.
Στον βαθμό, που θεωρούμε ότι αυτές οι αρετές εδρεύουν στην ύλη και εξαρτώνται από ένα υλικό σώμα, πλανώμαστε όσον αφορά την αληθινή τους πηγή και φύση και, σαν αποτέλεσμα, δεν βλέπουμε την αληθινή μας ατομικότητα, που είναι πνευματική. Είμαστε, όντως, πνευματικοί διότι δημιουργηθήκαμε από το Πνεύμα, κατά την εικόνα και ομοίωση του Πνεύματος, όπως αποκαλύπτει η Γραφή στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως και παραθέτει ξανά με ποικίλους τρόπους σε άλλα χωρία. Το να είμαστε εικόνα του Πνεύματος, σημαίνει ότι είμαστε για πάντα ένα με τον Θεό, ότι εκφράζουμε για πάντα Αυτόν.
Είναι ακριβώς αυτή η ενότητά μας με τον Θεό, που εδραιώνει την αθανασία μας και, μάλιστα, την έχει ήδη εδραιώσει. Όμως, το να ανακαλύψουμε αυτήν την αθανασία, έστω και σε μικρό βαθμό, προϋποθέτει μία θεμελιώδη μεταστροφή, δηλαδή να γυρίσουμε την πλάτη στην παγκοσμίως αποδεκτή άποψη ότι, τάχα, ο οργανισμός μας είναι υλικός, και να αποδεχθούμε ολόψυχα ότι η ύπαρξή μας βρίσκεται στον Θεό.
«Εις εμέ βλέψατε και σώθητε, πάντα τα πέρατα της γης, διότι εγώ είμαι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος», λέει η Αγία Γραφή (Ησαΐας 45:22). Προσβλέπουμε στον Θεό για σωτηρία και ελευθερία διότι ο Θεός είναι, εδώ και τώρα, η πηγή της αθανασίας μας. Ο Θεός είναι ο αμετάβλητος, γεμάτος αγάπη Πατέρας- Μητέρα μας, που ανέκαθεν μας γνωρίζει και διατηρεί την τελειότητά μας εφόσον είμαστε η εικόνα Του.
Προσευχόμενοι, προσβλέπουμε στο αθάνατο Πνεύμα για να καταλάβουμε πληρέστερα την αιώνια υπόσταση, που το Πνεύμα εκφράζει σε μας. Προσβλέπουμε στην Ψυχή για να κατανοήσουμε πώς Εκείνη μας χαρακτηρίζει, χαρίζοντάς μας ομορφιά, ειρήνη , χαρά, αρμονία και ευφυΐα. Και προσβλέπουμε στην Αγάπη για να καταλάβουμε την αθάνατη καλοσύνη, την οποία εκφράζουμε σαν ομοίωση της Αγάπης.
Εάν ο Θεός και η καλοσύνη Του είναι αθάνατος, τότε ανακαλύπτουμε την αθανασία μας καθώς αποδεχόμαστε τις θεόδοτες πνευματικές μας αρετές και, καθώς τις εκφράζουμε εμπράκτως.
Παραδείγματος χάριν, ο Θεός είναι Ζωή και ο Θεός είναι Αγάπη. Άρα, η Αγάπη είναι αθάνατη Ζωή. Επομένως, κατά τον βαθμό που εκφράζουμε Αγάπη- που είμαστε οικτίρμονες, στοργικοί, υπομονετικοί, πολυέλεοι και που ανιδιοτελώς επιθυμούμε να υπηρετούμε τον Θεό και την ανθρωπότητα- εκφράζουμε την αθανασία, που μας ανήκει, ως παιδιά του Θεού.
Το ίδιο ισχύει και για όλες τις άλλες αρετές, που πηγάζουν από τον Θεό και αποδεικνύουν την φύση Του: χαρά, ευγνωμοσύνη, αγνότητα, ακεραιότητα, ηθική, τιμιότητα, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, υπομονή κλπ. Επειδή η πηγή και η ουσία τους είναι ο Θεός, είναι αθάνατες. Και, εκφράζοντας εμπράκτως αυτές τις αρετές, όντως εκφράζουμε και «ζούμε» την αθανασία μας.
Η Μαίρη Μπέϊκερ Έντι γράφει στο εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης: «Στην Επιστήμη η αθανασία του ανθρώπου εξαρτάται από την αθανασία του Θεού, του καλού, και είναι αναγκαία συνέπεια της αθανασίας του καλού» (Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, σελ.81). Από την προσωπική μου πείρα γνωρίζω ότι, όσο σταθερότερα καταλαβαίνω και εναρμονίζομαι στην σκέψη μου και στον χαρακτήρα μου με την καλοσύνη του Θεού, που εκφράζεται στον άνθρωπο αδιαλείπτως, τόσο περισσότερο αισθάνομαι όχι μόνον εμπνευσμένη πνευματικά, αλλά και πιο ελεύθερη σωματικά και καταλαβαίνω πιο ενσυνείδητα την ενότητά μου με τον Πατέρα- Μητέρα Θεό.
Η αθανασία του Θεού δεν έχει αντίκτυπο μόνον στις αρετές. Αφορά, επίσης, την ουσία και τις δυνατότητες της υπάρξεώς μας. Ο οδοντίατρος είπε σε έναν Χριστιανό Επιστήμονα, που γνωρίζω, ότι τα δόντια του μοιάζουν με ανθρώπου με την μισή του ηλικία. Για πολλά χρόνια, αυτός ο άνθρωπος προσευχόταν καθημερινά, ώστε να εννοήσει όλο και πληρέστερα την πραγματική του ταυτότητα, η οποία εκφράζει την αθάνατη, αδιάφθορη υπόσταση του Πνεύματος. Διδασκόταν, μέσα από την προσευχή, ότι η υπόστασή του είναι για πάντα νέα, επειδή το Πνεύμα είναι για πάντα νέο.
Επιδιώκοντας να μάθουμε περισσότερα για την αθανασία μας, στρεφόμαστε στην διδασκαλία και το παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς γνώριζε την αιώνια ενότητά του με τον Θεό, τον Πατέρα, και μας έδειξε την πραγματικότητα της ζωής στους κόλπους του Θεού. Απέδειξε, με την ανάσταση των νεκρών και με την δική του ανάσταση, ότι η ύλη δεν μπορούσε να καταστρέψει την πραγματική ζωή, ότι, οτιδήποτε είναι απαραίτητο για την πληρότητα της ζωής, βρίσκεται στο Πνεύμα και εκφράζει το Πνεύμα. Και ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού βαθμιαία κάθε φορά, που αποδεικνύουμε μέσω της θεραπείας ότι κάποια ιδιότητα, χαρακτηριστικό ή ικανότητα του είναι μας παραμένει άθικτη και τέλεια, για πάντα.
Ο Απόστολος Παύλος είπε: «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα. Τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα» (Προς Κορινθίους Β, 5:17). Η έγερσή μας στην κατανόηση της Χριστοειδούς, αθάνατης υποστάσεώς μας εν Θεώ πλημμυρίζει με νέο σθένος, εμπιστοσύνη και σκοπό όλα όσα κάνουμε. Αναγνωρίζουμε βαθμιαία την χαρά, αρμονία και ελευθερία, που ο Θεός μας έχει χαρίσει πλουσιοπάροχα.
Το να ανακαλύψουμε την αθανασία μας , είναι μία χαρά και ένα καθημερινό, χωρίς άγχος έργο. Όσο αργά κι αν προχωρούμε προς αυτήν την κατεύθυνση, με κάθε βήμα αισθανόμαστε όχι μόνον αρμονικότεροι, αλλά, επίσης, γνωρίζουμε καλύτερα από πριν, πόσο ασφαλείς είμαστε στην αγκαλιά του Θεού, του θείου Νου, ο οποίος αιωνίως διατηρεί την ύπαρξή μας.
