Πόσες φορές μπήκαμε στον πειρασμό να αισθανθούμε ότι κάτι πράγματι καλό εξαφανίστηκε από την εμπειρία μας και ότι ποτέ δεν θα έλθει πίσω; Ήταν ακριβώς σε μια τέτοια στιγμή, που μια φίλη μου μοιράστηκε μαζί μου αυτό το εδάφιο από την Αγία Γραφή: «Ο Θεός φέρνει πίσω ότι εξαφανίζεται» (Εκκλησιαστής 3:15, Μετάφραση του James Moffatt). Αυτό το εδάφιο μου έδωσε ελπίδα.
Η κατάσταση των ανθρωπίνων σχέσεών μου φαινόταν απελπιστική. Ο σύζυγός μου κι’ εγώ αντιμετωπίζαμε ένα διαζύγιο ύστερα από 30 χρόνια γάμου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η καριέρα του συζύγου μου κατέρρευσε γιατί έχασε την εργασία του. Στην ηλικία του, οι προοπτικές να βρει μια νέα εργασία φαίνονταν δυσοίωνες. Έπρεπε να πουλήσουμε το σπίτι μας, και η οικονομία είχε υποστεί απότομη ύφεση, οπότε η αξία του σπιτιού μας έπεσε κάτω από το ποσόν με το οποίο θα μπορούσαμε να εξοφλήσουμε το υπόλοιπο του στεγαστικού δανείου, που είχαμε πάρει. Μπορούσαμε μόνο να ελπίζουμε σε μια πώληση με ζημία. Ήξερα ότι δεν μπορούσε να βρεθεί μια καλή απάντηση σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική. Όσο περισσότερο προσπαθούσα να βρω μια λύση, τόσο πιο απελπισμένη ένοιωθα. Τίποτα δεν φαινόταν να πηγαίνει καλά.
Μελετούσα την Χριστιανική Επιστήμη σ’ όλη μου τη ζωή, και γνωρίζω ότι ο Ιησούς είπε: «Παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά» (Ματθαίος 19:26). Μόλις άρχισα να παραδέχομαι με βεβαιότητα ότι η ελπίδα μου ήταν στον Θεό, ένοιωσα μια αίσθηση παρηγοριάς και ηρεμίας, που μου επέτρεψε να προχωρήσω προς τα εμπρός ένα βήμα κάθε φορά, με την θεία Αγάπη στο τιμόνι της σκέψης μου.
Η Mary Baker Eddy με σαφήνεια έδωσε σε μας μία πνευματική έννοια της ελπίδας. Έγραψε στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών: «Αν οι ελπίδες μας και τα αισθήματά μας είναι πνευματικά, έρχονται από πάνω, όχι από κάτω, και φέρνουν, όπως τον παλιό καιρό, τους καρπούς του Πνεύματος» (σελ. 451). Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι να κατανοήσουμε τον Θεό. Ένα αναμάσημα των ανθρωπίνων συμφορών και αναγκών δεν συντελεί στο να κατανοήσουμε τον Θεό. Πως μπορούμε να αυξήσουμε την κατανόησή μας για τον Θεό; Προσευχή είναι η απάντηση, και προσευχή είναι κάτι περισσότερο από το να παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθήσει. Στην προσευχή πρέπει να εμπιστευόμαστε πλήρως τον Θεό και να προσδοκάμε μόνο καλό.
Η κυρία Eddy περιγράφει τι σημαίνει να στραφούμε μέσω της προσευχής στον Θεό με όλη μας την καρδιά: «Ένα πράγμα επεθύμησα πολύ, και πάλι ζητώ ειλικρινά, δηλαδή, οι Χριστιανοί Επιστήμονες, εδώ και παντού, να προσεύχονται καθημερινά για τον εαυτό τους· όχι με λόγια, ούτε πέφτοντας στα γόνατα, αλλά νοερά, ταπεινά και επίμονα. Όταν μια πεινασμένη καρδιά ζητάει από τον θείο Πατέρα-Μητέρα Θεό ψωμί, δεν θα της δοθεί μια πέτρα, - αλλά περισσότερη χάρη, υπακοή και αγάπη. Αν αυτή η καρδιά, ταπεινή και έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη, παρακαλεί με πίστη την θεία Αγάπη να την θρέψει με τον άρτο του ουρανού, με υγεία και αγιότητα, θα προσαρμοστεί κατάλληλα για να πάρει την απάντηση στην επιθυμία της· τότε αυτή η καρδιά θα γεμίσει με «τον χείμαρρο της τρυφής Αυτού» (Ψαλμός 36:8), τον ποταμό της θείας Αγάπης, και θα επακολουθήσει μεγάλη ανάπτυξη στην Χριστιανική Επιστήμη – ακριβώς εκείνη η χαρά που βρίσκει το δικό της καλό στο καλό του άλλου (MiscellaneousWritings 1883-1896, σελ.127).
Όσο κι’ αν ο πειρασμός ήταν μεγάλος να αισθάνομαι αυτολύπηση, αυτοδικαίωση και φόβο για το γάμο μου και τα οικονομικά μου, ήξερα ότι ήταν πολύ σημαντικό να κατανικήσω αυτά τα θνητά συναισθήματα και να τα αντιστρέψω με αυτό που ήταν πραγματικό για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ τρωτός. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να χάσει αυτά που του έχει δώσει ο Θεός.
Μέρα με τη μέρα, η πνευματική μου κατάσταση και η κατανόησή μου για τον Θεό δυνάμωναν. Κατάλαβα καλύτερα ότι ο άνθρωπος είναι το αγαπημένο παιδί του Θεού. Ήξερα ότι μπορούσα να εμπιστευθώ τον Θεό για να με βοηθήσει. Όσο περισσότερο εμπιστευόμουν τον Θεό, τόσο περισσότερο αποκτούσα τη βεβαιότητα, ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Δεν ήξερα με ποιον τρόπο, αλλά ήξερα ότι μπορούσα να υπολογίζω στον Θεό σαν την πανταχού παρούσα βοήθεια.
Βεβαίωνα ότι ο Θεός, ο μέγας Δότης αγίων σκέψεων, μιλούσε συγχρόνως και στους δυο μας. Ό, τι ήταν αναγκαίο να ακούσει ο σύζυγός μου, ο Θεός θα επικοινωνούσε απευθείας μαζί του, και ότι έπρεπε να γνωρίζω, ο Θεός θα μιλούσε σε μένα απευθείας. Υπάρχει μόνον ένας Νους. Όπως γράφει ο Ησαΐας, «Και πριν αυτοί κράξωσιν, Εγώ θέλω αποκρίνεσθαι· και ενώ αυτοί λαλούσιν, Εγώ θέλω ακούει» (Ησαΐας, 65:24).
Ωστόσο, ότι φοβόμουν περισσότερο συνέβη όταν ο γάμος μας κατέληξε σε διαζύγιο. Ως μέρος της διευθέτησης, το σπίτι δόθηκε σε μένα, αλλά δεν μπορούσα να πληρώνω το στεγαστικό δάνειο, και ο μέχρι πρότινος σύζυγός μου δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Ο λογαριασμός ταμιευτηρίου γρήγορα εξανεμίστηκε. Μπήκα στον πειρασμό εκείνη την περίοδο να αφήσω τον εαυτό μου να αισθάνεται τόσο απελπισμένη και φοβισμένη ώστε δεν ήθελα πια να ζω. Το μέλλον φαινόταν σκοτεινό και ζοφερό. Ζήτησα βοήθεια από μια πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης, που μου υπενθύμισε τον Ύμνο 148 της Anna L. Waring από το Υμνολόγιο της Χριστιανικής Επιστήμης:
Μέσα στη θεία Αγάπη για πάντα κατοικώ,
Έτσι δεν φοβάμαι μη μου συμβεί κακό·
Κι’ αν θύελλα ξεσπάσει κι’ αν ζύγωσε ο εχθρός,
Είναι ο Θεός κοντά μου παντοτινός φρουρός.
Λαχταρούσα να βρω αμετάβλητη γαλήνη και ευτυχία. Όσο περισσότερο αντιστεκόμουν στις μελαγχολικές θνητές δοξασίες, τόσο περισσότερο αισθανόμουν ότι συγχωρούσα τον πρώην σύζυγό μου. Ο ψυχικός πόνος και η αυτολύπηση αντικαταστάθηκαν από την συμπόνια και την πραότητα. Έβρισκα χαρά στο καλό του άλλου. Μπορούσα πραγματικά, να του εύχομαι να είναι καλά, και αισθανόμουν ειλικρινή αγάπη γι’ αυτόν.
Ο φόβος έφυγε από μέσα μου, όπως ο ήλιος διώχνει την πρωινή ομίχλη. Η ελπίδα άρχισε να πλημμυρίζει την σκέψη μου και μολονότι δεν είχε αλλάξει τίποτα, αισθανόμουν ότι η σχέση μου με τον Θεό ήταν πιο δυνατή και με γέμιζε με περισσότερη ικανοποίηση. Η μοναξιά, η αμφιβολία και η ανησυχία έδωσαν τη θέση τους στη γαλήνη, τη χαρά και την αυτοπεποίθηση.
Γνώριζα ότι ο Θεός φρόντιζε για μένα και ήμουν βέβαιη ότι θα ικανοποιούσε τις ανάγκες μου, όποιες κι’ αν ήταν αυτές. Ο Θεός ποτέ δεν θα με εγκατέλειπε. Έπειτα διεύρυνα την σκέψη μου και κατάλαβα ότι δεν υπήρξε ποτέ μια σειρά από ανθρώπινες καταστάσεις, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν εμένα ή οποιονδήποτε άλλον.
Πριν τελειώσει αυτός ο χρόνος, ο πρώην σύζυγός μου επέστρεψε σε μένα. Μου μίλησε για την δική του πνευματική ανάπτυξη και ότι είχε μετανοώσει βαθειά για τον χωρισμό μας. Σμίξαμε πάλι σε μια καινούργια βάση. Μέσα από τις στάχτες του αποτυχημένου γάμου μας, αποκτήσαμε και οι δύο πνευματική ανάπτυξη. Αποφασίσαμε να ξαναπαντρευτούμε. Σήμερα ο γάμος μας είναι δυνατότερος από ποτέ.
Παρά την ηλικία του και παρά το γεγονός ότι για περισσότερα από δύο χρόνια ήταν εκτός εργασίας, ο σύζυγός μου προσεγγίστηκε από κάποιον εργοδότη, που τον γνώριζε και είχε ανάγκη ακριβώς εκείνες τις δεξιότητες τις οποίες ο σύζυγός μου είχε αναπτύξει κατά την διάρκεια όλης της καριέρας του. Του πρόσφεραν μια θαυμάσια εργασία. Με αυτή την καινούργια εργασία του συζύγου μου, το στεγαστικό δάνειο μπορούσε να εξυπηρετηθεί και δεν υπήρχε ανάγκη να πουλήσουμε το σπίτι. Αντιληφθήκαμε πόσο όμορφα ικανοποίησε ο Θεός κάθε ανθρώπινη ανάγκη. Η λύπη μεταβλήθηκε σε ελπίδα και χαρά.
Ναι, «ο Θεός φέρνει πίσω ότι εξαφανίζεται». Αυτό που φαίνεται απελπιστικό και χαμένο στις υλικές αισθήσεις, φαίνεται αναμφίβολα παρόν και δυνατό στις πνευματικές αισθήσεις. Μπορούμε να εναποθέσουμε την ελπίδα μας στον Θεό αποτελεσματικά και με ασφάλεια.
