Μια μέρα στις αρχές αυτού του χρόνου, ξύπνησα χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι πιστεύοντας ότι το βάδισμα θα βοηθούσε, αλλά η κατάσταση χειροτέρευσε. Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι και προσπάθησα να πάρω βαθιές ανάσες, αλλά ένοιωθα ένα βάρος να πιέζει τους πνεύμονές μου. Ο φόβος μου μεγάλωνε και σκέφθηκα, «Αυτό είναι το τέλος – πεθαίνω».
Επειδή η περίπτωση ήταν επείγουσα, η σύζυγός μου κάλεσε ασθενοφόρο. Δεν είναι Χριστιανή Επιστήμων και παρόλο ότι με στηρίζει όταν βασίζομαι στην προσευχή για θεραπεία, αυτό ήταν μια φυσική αντίδραση στην κατάσταση. Το κουδούνι της πόρτας δεν λειτουργούσε, έτσι είπε στους ανθρώπους του ασθενοφόρου να της τηλεφωνήσουν για να κατέβη και να ανοίξει την πόρτα.
Πολύ σύντομα, άκουσα από μακριά τη σειρήνα του ασθενοφόρου. Σηκώθηκα πάλι από το κρεβάτι μου και κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας. Σταύρωσα τα χέρια μου και αντί να σκέπτομαι «Αυτό ήταν», στράφηκα με όλη μου την καρδιά στον Θεό και άρχισα να λέω σιωπηλά την Κυριακή προσευχή, με την πνευματική της ερμηνεία, όπως μας τη δίνει η Mary Baker Eddy (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ.16-17).
Κάθε στροφή έφερνε καινούργια έμπνευση για την κατάσταση που αντιμετώπιζα, και μια πολύ σαφή κατανόηση ότι ο Θεός ήταν εκεί και με προστάτευε. Συνέχισα να προσεύχομαι, «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς/ Πατέρα-Μητέρα μας Θεέ, παναρμόνιε» - Ο Θεός είναι όλο αρμονία, δεν υπάρχει χώρος για φόβο.
Σ’ αυτό το σημείο το τηλέφωνο της συζύγου μου χτύπησε και κατέβηκε να ανοίξει στην ομάδα του ασθενοφόρου. Εγώ συνέχισα την προσευχή μου, «Αγιασθήτω το όνομά Σου/ Μόνε αξιολάτρευτε» - Μόνο εσένα τιμώ, Κύριε.
Η επόμενη στροφή πραγματικά με άγγιξε «Ελθέτω η βασιλεία Σου/ Η βασιλεία σου έχει έλθει· Είσαι πάντοτε παρών» - Κύριε, ποτέ, ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου, ούτε για μια στιγμή.
Εκείνη τη στιγμή η αναπνοή μου επανήλθε. Το βάρος στους πνεύμονες έφυγε. Συνέχισα να λέω σιωπηλά την προσευχή μου, νοιώθοντας την αγάπη του Θεού να με αγκαλιάζει σφιχτά. Η σύζυγός μου επέστρεψε με τρεις άνδρες του νοσοκομειακού και με είδαν να κάθομαι στο τραπέζι και να αναπνέω εντελώς φυσιολογικά.
Έκαναν μια εξέταση ρουτίνας και εξεπλάγησαν που είδαν ότι η αναπνοή μου ήταν φυσιολογική και σταθερή. Ένας από τους άνδρες εξέφρασε την έκπληξή του για το πόσο ήρεμος ήμουν, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Σιωπηλά θύμισα στον εαυτό μου ότι αφού ποτέ δεν είχα απομακρυνθεί από την φροντίδα του Θεού, στην βασιλεία Του πράγματι τίποτα δεν είχε συμβεί.
Είμαι πολύ ευγνώμων για όσα έχω μάθει και συνεχίζω να μαθαίνω στην Χριστιανική Επιστήμη, και είμαι ευγνώμων για κάθε λεπτό που βαδίζω με τον Πατέρα – Μητέρα μου, τον Θεό.
Geoffrey D. Hill, Los Angeles, California, U.S.A.
