Όλοι, πιθανώς, να προσπαθούμε να είμαστε σε επαγρύπνηση – παρακολουθώντας τα παγκόσμια γεγονότα για να προσευχηθούμε γι’ αυτά, προσέχοντας να αντιληφθούμε την απόδειξη ότι ο Θεός, το καλό, εργάζεται για τον κόσμο μας και την ζωή μας. Όλο αυτό είναι τόσο σημαντικό. Αλλά υπάρχει μία άλλη πλευρά – μία, η οποία, ίσως, είναι πιο βαθιά, και είναι τόσο ουσιώδης για την επιτυχημένη πρακτική εφαρμογή της Χριστιανικής Επιστήμης.
Θα ήθελα να αναφέρω κάτι, που η Mary Baker Eddy είπε στον John C. Lathrop σχετικά με την επαγρύπνηση. Αναπολώντας, ο κος Lathrop είπε: «Κάποια στιγμή, το 1903, κλήθηκα στην αίθουσα μελέτης της κας Eddy και πήρα ένα καλό μάθημα για την επαγρύπνηση. Με ρώτησε αν βρισκόμουν γενικά σε επαγρύπνη. Της απάντησα, «Ναι, Μητέρα, μελετώ με μεγάλη προσοχή το Μάθημα-Κήρυγμα και έχω ωφεληθεί πολύ από αυτό». Με κοίταξε αυστηρά και ρώτησε: «Σκέφθηκες ότι αυτό είναι επαγρύπνηση; Τώρα θα σου πω τι σημαίνει να επαγρυπνάς. Σημαίνει το να έχεις επίγνωση του κινδύνου σου. Θα σου πω μια ιστορία, που θα εξηγήσει τι εννοώ».
H κα Eddy είπε στον Lathrop για έναν στρατιώτη, που έκανε την σκοπιά του στα προχώματα ενός στρατοπέδου της Ένωσης. Ένας Ομοσπονδιακός σκοπευτής με μερικούς συντρόφους του είχαν παρεισφρήσει στην περιοχή. Ο σκοπευτής έβαλε στόχο να σκοτώσει τον φρουρό. Ξαφνικά, ο στρατιώτης της Ένωσης άρχισα να τραγουδά «Ιησού, Αγαπημένε της Ψυχής μου». Αυτό συγκίνησε τόσο πολύ τον Ομοσπονδιακό στρατιώτη ώστε δεν μπόρεσε να τον σκοτώσει. Αυτός και οι σύντροφοί του απομακρύνθηκαν.
Μετά από χρόνια κατά τη διάρκεια ενός υπερατλαντικού ταξιδιού, όταν μια ομάδα ταξιδιωτών τραγουδούσε ύμνους, ο πρώην Ομοσπονδιακός στρατιώτης ξαφνικά άκουσε την ίδια φωνή, και, πράγματι, ήταν ο στρατιώτης της Ένωσης. Έτσι μίλησαν μεταξύ τους. Ο Ομοσπονδιακός στρατιώτης του είπε τι ήταν έτοιμος να κάνει και γιατί δεν μπόρεσε. Ο στρατιώτης της Ένωσης είπε ότι το μόνο που ήξερε ήταν ότι ήταν σε κίνδυνο, και στράφηκε στον Θεό. Ξαφνικά κάποιος τον ώθησε να τραγουδήσει τον συγκεκριμένο αυτόν ύμνο. Σίγουρα, αυτό ήταν που του έσωσε τη ζωή.
«Τώρα, αυτός ο άνθρωπος αγρυπνούσε», συνέχισε η κα Eddy. «Δεν φοβόταν», αλλά είχε επίγνωση του κινδύνου, που διέτρεχε. Οι Χριστιανοί Επιστήμονες διαβάζουν τη φιλολογία τους, πηγαίνουν στην εκκλησία, στις συναντήσεις της εκκλησίας, και όμως μπορεί να κλονισθούν· αυτό δεν είναι επαγρύπνηση, απλά βαδίζουν πάνω-κάτω στα προχώματα» (Γνωρίσαμε την MaryBakerEddy, Βελτιωμένη Έκδοση, Τόμος Α, σελ.262-263).
Για μένα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε τις Θεόδοτες πνευματικές μας αισθήσεις. Νομίζω ότι είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο στρατιώτης της Ένωσης δεν φοβόταν. Σ’ αυτή την περίπτωση, αυτό δεν έχει να κάνει με το να φοβόταν το κακό, αλλά να είναι άγρυπνος σ’ αυτό που το κακό θα προσπαθούσε να κάνει. Είχα πραγματικά αυτή την εμπειρία μια φορά, και το να είμαι σε πνευματική εγρήγορση με έσωσε από κάποια αρκετά σοβαρή σωματική βλάβη.
Αγαπώ το ποδήλατο, και πριν αρκετά χρόνια, νωρίς την άνοιξη, κατέβαινα έναν πολύ απότομο λόφο στο Χάρβαρντ, στην Μασσαχουσέτη. Πήρα μία κλειστή στροφή με ταχύτητα 30 μίλια την ώρα, που είναι αρκετά γρήγορη για ένα ποδήλατο. Προσεύχομαι τακτικά ενώ κάνω ποδήλατο, και προσπαθώ να αισθάνομαι την παρουσία του Θεού. Πριν πάρω αυτή την στροφή, μου ήρθε αυτή η σκέψη, «Πήγαινε δύο πόδια προς τα αριστερά». Έμεινα έκπληκτος, επειδή αυτό θα με έβγαζε από την πορεία μου παίρνοντας την στροφή, αλλά αμέσως υπάκουσα. Μόλις έστριψα, είδα ένα μεγάλο σωρό από σκουπίδια και άμμο σε ολόκληρο τον δρόμο εκτός από ένα μόνο διάστημα φάρδους έξη ιντσών, που ήταν καθαρό, και ήταν δύο πόδια από εκεί που είχα αρχικά ξεκινήσει. Είχα τη δυνατότητα να περάσω δεξιά από εκείνο τον σωρό της άμμου, σώος και αβλαβής. Αν δεν είχα αφουγκραστεί και δεν ήμουν άγρυπνος, θα είχα βγει από τον δρόμο και, με εκείνη την ταχύτητα, θα είχα πέσει σε μια συστάδα δένδρων.
Έτσι χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε και να υπακούμε, ακόμη κι’ αν περιμένουμε τον Θεό να μας δώσει οδηγίες. Αυτό είναι μέρος της επαγρύπνησης.
Κάποιοι άνθρωποι με ρωτούσαν, κατά καιρούς, «Καλά, αν σκέπτεσαι τον κίνδυνο, ή είσαι σε εγρήγορση, δεν επικεντρώνεις πραγματικά την προσοχή σου στο κακό;» Για μένα, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Όταν χρησιμοποιείς τις πνευματικές σου αισθήσεις, έρχεσαι πιο κοντά στον Θεό, έτσι γνωρίζεις την παρουσία του καλού, και την πανταχού παρούσα βοήθεια του Θεού προς εμάς.
Ένα άλλο είδος κινδύνου, που, ίσως, θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο καταστροφικό αν δεν βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση γι’ αυτό, έρχεται σε μας ως αρνητικές σκέψεις, που είναι χωριστά από το Νου που είναι ο Θεός. Ο όρος, που χρησιμοποιεί η Mary Baker Eddy για τις αρνητικές σκέψεις είναι θνητός νους, που παρουσιάζεται σε μας ως παραπλανητικές προτάσεις ή λανθασμένες επιρροές. Αυτές δεν είναι δικές μας σκέψεις ή παρατηρήσεις, αλλά είναι αυτό που ο Απόστολος Παύλος ονομάζει «σαρκικό νου», που είναι «έχθρα εις τον Θεόν» (Ρωμ.8: 7).
Σ’ αυτό το σημείο στην ιστορία, η επικοινωνία είναι σχεδόν στιγμιαία σε όλο τον κόσμο, και η σκέψη μπορεί να κινηθεί ακόμη πιο γρήγορα. Επομένως, αυτά τα αρνητικά μηνύματα μπορεί να είναι επιρροή από άλλα συστήματα θρησκευτικών πεποιθήσεων ή από άλλα φιλοσοφικά συστήματα, τα οποία είτε ακούσια είτε άμεσα θα μπορούσαν να είναι αντίθετα με την πρακτική μας στην Χριστιανική Επιστήμη. Αν παραπλανηθούμε από αυτά – πιστεύοντας, ίσως, ότι είναι «ακριβώς όπως η Χριστιανική Επιστήμη» - θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ικανότητά μας να θεραπευτούμε ή να θεραπεύσουμε τους άλλους.
Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή γι’ αυτά τα μηνύματα γιατί είναι άθεα. Όλα, μέχρι ενός σημείου, βασίζονται στον ανθρώπινο νου – και όχι σε ό,τι προέρχεται από τον θείο Νου και από ό,τι ο Θεός γνωρίζει ότι είναι αληθινό για τον καθένα από μας. Όπως έγραψε η Mary Baker Eddy στο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, «Κάθε σύστημα ανθρώπινης φιλοσοφίας, θεωρίας και ιατρικής είναι λίγο πολύ μολυσμένο από την πανθεϊστική δοξασία ότι υπάρχει νους στην ύλη· αλλά η δοξασία αυτή εναντιώνεται τόσο στην αποκάλυψη όσο και στον ορθό λόγο» (σελ. 279).
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες σκέψεις, πρέπει πραγματικά να στρεφόμαστε βαθιά προς τον Θεό. Κι’ ακριβώς όπως αυτός ο φρουρός την ώρα του καθήκοντος, ο οποίος γνώριζε ότι ήταν σε κίνδυνο αλλά δεν εγκατέλειψε το πόστο του, πρέπει κι εμείς να έχουμε το ίδιο είδος επαγρύπνησης . Μ’ αυτό τον τρόπο, στρεφόμαστε στον Θεό για να δούμε ότι αυτές οι σκέψεις δεν είναι δικές μας – δεν είναι μέρος της ζωής μας. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι γιατί εμείς είμαστε η τέλεια ιδέα του Θεού. Από την στιγμή που δεν προέρχονται από τον Θεό, δεν είναι μέρος της συνείδησής μας. Αυτό είναι η βάση για να τους δώσουμε «τα παπούτσια στο χέρι» αντί να τις δεχθούμε στην συνείδησή μας.
Κατά την εφαρμογή της Χριστιανικής Επιστήμης, είδα πόσο σημαντικό είναι να αγρυπνούμε, όχι μόνο για ότι κακό ή πλάνη μπορεί να μας παρουσιάζεται σήμερα, αλλά για ότι μπορεί να έχουμε επιτρέψει να μπει στη σκέψη μας στο παρελθόν. Ο Απόστολος Παύλος, στην δεύτερη επιστολή του προς Τιμόθεον έγραψε: «Κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής» (Τιμ.Β 4:2). Αυτό μου λέει ότι πραγματικά μπορούμε, και πρέπει, να εξαλείψουμε αυτές τις πλάνες είτε είναι «εγκαίρως» (σήμερα) ή «ακαίρως» (από το παρελθόν). Αυτός είναι ο λόγος, που η επαγρύπνηση είναι τόσο σημαντική.
