Είχα βιώσει, τελευταία, ένα διαζύγιο και μετακόμισα σε ένα νοικιασμένο σπίτι . Η μοναξιά και ο φόβος ήταν μόνιμοι σύντροφοί μου. Ένα βράδυ, χωρίς καμία προειδοποίηση, καθώς καθόμουν μόνη, ένοιωσα στο στήθος μου ένα δυνατό πόνο. Προσπάθησα να μετακινήσω το σώμα μου σε διάφορες θέσεις για να μετριάσω τον πόνο, αλλά τίποτα από όσα έκανα δεν μείωνε το σφίξιμο του πόνου που με εξουθένωνε.
Καθώς έσφιγγα το στήθος μου, κατάλαβα ότι είχα δύο επιλογές: ή μπορούσα να τηλεφωνήσω στο 911 και να έχω ανθρώπινη βοήθεια δίπλα μου σε λίγα λεπτά, ή μπορούσα να στραφώ στον Θεό, ο οποίος είναι πάντα στο πλευρό μου και μου δίνει άμεση βοήθεια.
Καθώς σκεπτόμουν τι έπρεπε να κάνω, μέσα στο φόβο και τον πόνο, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να βασιστώ απόλυτα στον Θεό για την θεραπεία μου. Επιθυμούσα βαθιά να αφεθώ και να βασιστώ ολοκληρωτικά στην αμετάβλητη και στοργική φροντίδα του Θεού, όπως ήξερα ότι μπορούσα να κάνω από την μελέτη μου της Χριστιανικής Επιστήμης. Η Mary Baker Eddy γράφει στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, «Πρέπει να απαλλαγούμε από τη δοξασία ότι ο άνθρωπος είναι χωρισμένος από το Θεό, και πρέπει να υπακούμε μόνο στη θεία Αρχή, στη Ζωή και στην Αγάπη. Αυτή είναι η μεγάλη αφετηρία για κάθε αληθινή πνευματική αύξηση» (σελ.91).
Καθώς στράφηκα ταπεινά στον Θεό για να με οδηγήσει, γνώριζα ότι η σωστή κατάληξη θα ήταν ένα αναπόσπαστο μέρος της γεμάτης από χάρη φροντίδας του Θεού για μένα. Αυτή η «σωστή κατάληξη» δεν ήταν το να πεθάνω, όπως φοβόμουν. Και όμως το πιο σημαντικό θέμα για μένα εκείνη τη νύχτα δεν ήταν πραγματικά αν θα ζούσα ή αν θα πέθαινα. Ήταν η πνευματική μου ανάπτυξη – ήξερα ότι η πνευματική ανάπτυξη θα ήταν το αποτέλεσμα αν βασιζόμουν στον Θεό για τη θεραπεία. Ήξερα, επίσης, από τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και ειδικά από την ανάστασή του, ότι η ζωή είναι αιώνια. Έτσι ήξερα ότι δεν υπάρχει θάνατος που θα μπορούσε να θέσει ένα τέλος στη ζωή μου ή να χωρίσει εμένα ή οιονδήποτε από εμάς από τη θεία Ζωή, τον Θεό, την οποία εκφράζουμε εδώ και τώρα και θα εκφράζουμε πάντοτε.
Τηλεφώνησα σε έναν πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης για να μου δώσει θεραπευτική αγωγή σύμφωνα με την Χριστιανικής Επιστήμη, επειδή δεν ήμουν σε θέση να συνεχίσω να προσεύχομαι για μένα εξαιτίας του πόνου. Υπήρξε άμεση ανταπόκριση στο τηλεφώνημά μου και με την προσευχή του πρακτίσιονερ η βοήθεια ήταν άμεση και έφερε ανακούφιση. Η ισχυρή πνευματική αλήθεια, που μοιράστηκε ο πρακτίσιονερ μαζί μου, με στοργική πεποίθηση, έσπασε τον μεσμερισμό ότι ήμουν στο χείλος του θανάτου. Ήξερα ότι δεν ήμουν μόνη, αλλά και ότι ήμουν ασφαλής.
Εκείνη τη νύχτα, ήμουν σε θέση να ξαπλώσω κανονικά και να ξεκουραστώ χωρίς φόβο. Ο πρακτίσιονερ συνέχισε, για λίγες ημέρες ακόμη, να προσεύχεται μαζί μου για θεραπεία.
Η άποψη που είχα για τον εαυτό μου άρχισε να αλλάζει. Κατάλαβα πιο καθαρά ότι δεν ήμουν μια θνητή γυναίκα, γεμάτη βάσανα, χωρισμένη από την καλοσύνη του Θεού και την αγάπη του Θεού. Αντίθετα, όλα λειτουργούσαν κανονικά σε μένα, ήμουν σταθερά στη φροντίδα του Θεού, άθικτη στη βασιλεία των ουρανών, εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
Κατάλαβα, επίσης, ότι ήταν αναγκαίο να αγκαλιάσω πνευματικά και να αγαπώ μέλη της οικογένειας, που πρόσφατα έδειχναν να είναι εχθρικά, αγενή και ακόμη γεμάτα μίσος και να κρατώ στη σκέψη μου ότι όλοι αυτοί ζουν, όπως κι’ εγώ, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στη βασιλεία των ουρανών, στην αρμονία. Κατά την διάρκεια εκείνων των λίγων ημερών, κυριολεκτικά έπεσα στα γόνατα με ταπεινοφροσύνη, παρακαλώντας τον Θεό να μου δείξει τον δρόμο προς την ειρήνη και «να αγαπώ περισσότερο για κάθε μίσος» (Mary Baker Eddy, Poems, σελ.4).
Μέσα σε λίγες ημέρες, ένοιωσα απόλυτα ελεύθερη από αυτό που με απασχολούσε, και από τότε έχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια, χωρίς την παραμικρή ενόχληση. Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων γι’ αυτή τη θεραπεία, η οποία με οδήγησε να κατανοήσω ότι μπορώ να βασίζομαι απόλυτα στη φροντίδα του Θεού για μένα και ότι η φροντίδα του Θεού είναι επαρκής.
Και το σπουδαιότερο, αυτή η θεραπεία είχε ένα απρόσμενο και καταπληκτικό παράπλευρο όφελος. Για πολλά χρόνια, παρακολουθούσα μία ειδική τάξη άσκησης, που εστιαζόταν στη θεραπεία με νοερή ενέργεια. Αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν πίστευα πια στις αρχές που υπήρχαν πίσω από αυτή τη θεωρία άσκησης, επειδή εστιαζόταν στη χρήση της ύλης να διατηρήσει την ύλη σε υγιή κατάσταση. Η εστίαση αυτή στην ύλη δεν βοηθούσε την πνευματική μου ανάπτυξη ή την ικανότητά μου να θεραπεύω και έτσι σταμάτησα την τάξη.
Ακόμη, επέστρεψα στον χορό - μια χαρούμενη δραστηριότητα που μου άρεσε αλλά είχα εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του διαζυγίου. Σήμερα, απολαμβάνω τον χορό αρκετές φορές την εβδομάδα. Δέχθηκα ακόμη και την θέση της αρχηγού στη χορευτική ομάδα μου, η οποία μου επέτρεψε να βελτιώσω την έκφρασή μου στο χορό και έφερε νέες φιλίες στη ζωή μου. Η ευγενική, τρυφερή φροντίδα του Θεού για όλους εμάς είναι χαρμόσυνη, σταθερή, τέλεια και πλήρης.
Victoria Draper, San Marcos, California, USA
