Το περασμένο καλοκαίρι, πήγα ταξίδι σε ένα τουρνουά μπάσκετ ως μέλος της ομάδας του σχολείου μου. Στο δεύτερο παιχνίδι μας, στο δεύτερο ημίχρονο, προσγειώθηκα ανώμαλα στον αστράγαλό μου και μετά βίας μπορούσα να περπατήσω ή να τρέξω. Απογοητεύθηκα πάρα πολύ, γιατί ανυπομονούσα να γίνω αρχηγός της ομάδας και περίμενα με ενθουσιασμό να γίνω καλύτερη παίκτρια όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε ομαδικό επίπεδο.
Καθώς καθόμουν στον πάγκο, άρχισα να σκέφτομαι για το πώς συνέβη αυτό το ατύχημα αφού ο Θεός είναι παντού. Πολλές σκέψεις γυρνούσαν στο κεφάλι μου, κι’ αναρωτιόμουν μήπως κατά κάποιο τρόπο είχα σταματήσει να εκφράζω πλήρως τον Θεό. Με την καθοδήγηση του προπονητή μου, έβαλα πάγο στον αστράγαλό μου για λίγο, ο οποίος εντωμεταξύ είχε πρηστεί αισθητά. Ο προπονητής μου έλεγε ότι δεν θα ήμουν σε θέση να παίξω για το υπόλοιπο του τουρνουά αν ο αστράγαλός μου δεν παρουσίαζε βελτίωση. Τα σχόλιά του με στενοχώρησαν και ήμουν απογοητευμένη.
Η ομάδα επέστρεψε στο ξενοδοχείο μετά το παιχνίδι για ξεκούραση. Ήμουν σε θέση να έλθω σε επαφή με την μητέρα μου, η οποία ήταν μαζί μας στο ταξίδι. Κουτσαίνοντας πήγα στο δωμάτιό της και διαβάσαμε το Βιβλικό Μάθημα της Χριστιανικής Επιστήμης. Το θέμα, εκείνη την εβδομάδα ήταν η «Αλήθεια». Στην συνέχεια, αρχίσαμε να μιλάμε πως η σκέψη πραγματικά κυβερνά την εμπειρία μας, και δεδομένου ότι η σκέψη κυβερνάται από τον Θεό, και υπάρχει μόνον ένας Νους, κατά συνέπεια θα αντανακλούσα αυτόν τον ένα Νου. Αυτό μου άνοιξε τη σκέψη στην ιδέα ότι η γνώση της Αλήθειας μπορεί να γίνει άμεσα.
Μια έννοια που ήταν χρήσιμη, ήταν να σκέφτομαι την κατάστασή μου σαν μια μαθηματική εξίσωση. 2 + 2 πάντα κάνουν 4, ποτέ περισσότερα, ποτέ λιγότερα. Δεν χρειαζόμαστε χρόνο για να καταλάβουμε αυτή την έννοια. Γίνεται άμεσα. Αλλά ακόμα κι αν κάποιοι άρχιζαν να περπατούν τριγύρω με πινακίδες λέγοντας «2+2=5», δεν θα το πίστευα, γιατί γνωρίζω ότι δεν είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει λόγος να πιέσω τα 2+2 να γίνουν τέσσερα, απλά τόσο κάνει.
Αυτό το καταλάβαινα απολύτως. Φάνηκε σαν να ήμουν θύμα της παρακάτω εξίσωσης: ένας πονεμένος αστράγαλος + απαισιόδοξες σκέψεις + υλικές απόψεις σχετικά με την πρόοδό μου = δεν ήμουν σε θέση να παίξω. Αλλά είδα ότι θα μπορούσα να προσευχηθώ για να γνωρίσω ποιος ήμουν πνευματικά. Ήμουν στην φροντίδα του Θεού, τέλεια και ελεύθερη. Επειδή ακριβώς φαινόταν ότι ήμουν τραυματισμένη και πονούσα, δεν σημαίνει ότι έπρεπε να αποδεχθώ αυτή την κατάσταση σαν πραγματική. Έτσι, ακόμη κι’ αν ο αστράγαλός μου είχε πρηστεί αισθητά, ήξερα ότι ήμουν μία πνευματική ιδέα και περίμενα να δω θεραπεία.
Την υπόλοιπη μέρα, συνέχισα να είμαι κοντά στην ομάδα μου. Τίποτα δεν μπορούσε να με περιορίσει να περνώ καλά με τους φίλους μου και εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα βαθιά.
Την επομένη μέρα , δεν υπήρχε κανένα πρήξιμο. Μπορούσα να περπατώ και να κινούμαι χωρίς καμία ενόχληση και πόνο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πόσο ευγνώμων ήμουν στον Θεό που μου έδειξε την αλήθεια, ότι ποτέ δεν ήμουν χωριστά από τον Θεό, το καλό, κάθε στιγμή. Έδεσα τον αστράγαλό μου για εκείνο το παιχνίδι ώστε ο προπονητής μου να μην ανησυχεί. Έπαιξα το καλύτερο παιχνίδι, που έχω παίξει ποτέ! Αυτό ήταν για μένα απόδειξη ότι μπορώ πάντα να βασίζομαι στην Αλήθεια και ότι η Αλήθεια ικανοποιεί κάθε ανάγκη άμεσα.
