Ένα βράδυ την περασμένη άνοιξη, καθώς ετοιμαζόμουν να σερβίρω το βραδυνό, ένα κοφτερό μαχαίρι, που χρησιμοποιούσα έπεσε από τον πάγκο της κουζίνας και η μύτη του έπεσε στη βάση του μεγάλου δαχτύλου του ποδιού μου. Αμέσως δήλωσα νοερά ότι δεν τραυματίστηκα και προσπάθησα να καταλάβω «για ποιο λόγο» δεν τραυματίστηκα, όπως μας συμβουλεύει η Mary Baker Eddy να κάνουμε, στη σελίδα 397 του βιβλίου της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών. Έβαλα φαγητό στα πιάτα, κρατώντας σταθερά τη σκέψη μου στον Θεό, την Αλήθεια, και μετά πήγα και κάθισα σε μια καρέκλα και ζήτησα να μου φέρουν υλικά να καθαρίσω το πόδι μου και να το καλύψω.
Τα αγγελικά μηνύματα που μου ήλθαν με διαβεβαίωσαν ότι δεν ήμουν καθόλου ένας θνητός που υπόκειται ή δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα, που φαινόταν ότι συμβαίνει γύρω μου. Ήμουν εντελώς πνευματική, η εικόνα του ίδιου του Πνεύματος. Ήμουν πάντα τέλεια και η τελειότητά μου ως εικόνα και ομοίωση του Θεού δεν μπορούσε να χάνεται και να επανέρχεται, ούτε να εξαρτάται από υλικές συνθήκες.
Ο πόνος σταμάτησε αμέσως – όσο δεν προσπαθούσα να περπατήσω. Μετά, καθώς συνέχιζα να προσεύχομαι, διαπίστωσα ότι μπορούσα να περπατώ άνετα, όταν δεν φορούσα παπούτσια. Η επόμενη ημέρα ήταν Τετάρτη κι’ εκείνο το βράδυ ήμουν σε θέση να παρακολουθήσω στην εκκλησία την συνάντηση με μαρτυρίες θεραπειών, πράγμα για το οποίο ήμουν πολύ ευγνώμων. Μου προκαλούσε όμως ανησυχία το γεγονός ότι δεν μπορούσα ακόμη να φορέσω με άνεση τα παπούτσια μου και είχα σχεδιάσει να βγω έξω από την πόλη το Σάββατο, για να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση, που απαιτούσε πολλές ώρες περπάτημα. Αν και μ’ αρέσει να περπατάω ξυπόλητη, τα παπούτσια ήταν απαραίτητα γι’ αυτή την εκδήλωση.
Καθώς σκεπτόμουν το επικείμενο ταξίδι, θυμήθηκα μια θεραπεία που είχα, όταν πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο. Έπαιζα με τον αδελφό μου σ’ ένα μικρό δάσος και όταν πήδηξα πάνω από ένα ρυάκι, πάτησα πάνω σ’ ένα σανίδι που είχε ένα σκουριασμένο καρφί, το οποίο εξείχε από αυτό. Το καρφί πέρασε μέσα από το παπούτσι και μπήκε στο πέλμα του ποδιού μου. Την επόμενη μέρα η τάξη μου είχε κανονίσει να πάει ένα μεγάλο ταξίδι σ’ ένα ιστορικό χωριό, που ήταν δύο περίπου ώρες μακριά και ήθελα πάρα πολύ να πάω. Δεν θυμάμαι αν η μητέρα μου τηλεφώνησε σε κάποιον πρακτίσιονερ για να με βοηθήσει ή αν η ίδια μόνη της προσευχήθηκε, αλλά θυμάμαι πάρα πολύ καλά ότι είχα θεραπεία με την Χριστιανική Επιστήμη. Ήμουν σε θέση να κάνω αυτό το ταξίδι και θυμάμαι πόσο όμορφα πέρασα, χωρίς κανένα πόνο ή άλλες κακές παρενέργειες από το συμβάν. Περπάτησα όλο το χωριό, γεμάτη χαρά και γνωρίζοντας ότι η θεία Αγάπη, «πάντοτε ικανοποιεί κάθε ανθρώπινη ανάγκη» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.494).
Αναπολώντας αυτή την θεραπεία και νοιώθοντας ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν ένοιωσα ελεύθερη από κάθε φόβο ότι δεν θα ήμουν σε θέση να κάνω αυτό το ταξίδι. Συνέχισα να μένω προσκολλημένη στην αλήθεια της πνευματικής ύπαρξης. Αγαπώ αυτή την φράση της κυρίας Eddy: «Για να συλλογιζόμαστε σωστά πρέπει να έχουμε υπόψη μας μόνο ένα γεγονός, δηλαδή, την πνευματική ύπαρξη» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.492). Το Σάββατο το πρωί, φόρεσα τα παπούτσια μου, βγήκα από το σπίτι και περπάτησα σε ένα μεγάλο κέντρο συνεδριάσεων όλη την ημέρα χωρίς καμία απολύτως ενόχληση. Έχουν περάσει πάνω από 10 μήνες από τότε που έγινε αυτή η θεραπεία και δεν έχει υπάρξει απολύτως κανένα πρόβλημα με αυτό το πόδι.
Είμαι τόσο ευγνώμων για κάθε «έμπρακτη απόδειξη του Χριστιανισμού», την οποία, όπως μας υπενθυμίζει η κυρία Eddy – ο Ιησούς απαιτεί από εμάς (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ.351).
Connie Maria Abel, Powell, Ohio, U.S.
