Μια Τετάρτη, το καλοκαίρι του 2008, ήταν αδύνατο να πάω στην εργασία μου ή να φροντίσω τον εαυτό μου στο σπίτι. Το αριστερό μου πόδι ήταν τόσο πρησμένο που δεν μπορούσα να φορέσω παπούτσι ή να σταθώ χωρίς πατερίτσες.
Το πρόβλημα ήταν οδυνηρό, ενοχλητικό και δυσάρεστο.
Εδώ είμαστε λοιπόν, σκέφθηκα, μια εκπαιδεύτρια ηλεκτρονικών υπολογιστών, που εργάζεται για ένα κέντρο αποκατάστασης, όπου καθένας από το προσωπικό ζητούσε ιατρική βοήθεια όταν αντιμετώπιζε κάποια σωματική δυσκολία. Εγώ επέλεξα την προσευχή ως μέσο για να φροντίσω την υγεία μου. Αν και το προσωπικό στην εργασία μου γνώριζε ότι ήμουν Χριστιανή Επιστήμων, ήταν κάτι το μυστηριώδες γι’ αυτούς. Γνώριζα ότι έπρεπε να ενεργήσω υπεύθυνα και αποτελεσματικά και να αποδείξω ότι μπορούν να γίνουν και τα δύο.
Θα μπορούσα να είχα ζητήσει ιατρική βοήθεια, εάν ήθελα, αλλά είχα βιώσει αρκετές θεραπείες για να γνωρίζω ότι η θεραπεία στη Χριστιανική Επιστήμη ήταν για μένα η πορεία που έπρεπε να ακολουθήσω. Μέχρι αυτό το σημείο, δεν είχα προσευχηθεί αποτελεσματικά, έτσι τηλεφώνησα σε μια πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης. Δεν θυμάμαι την συνομιλία μας, αλλά είμαι βέβαιη ότι η πρακτίσιονερ πρέπει να άκουσε από μένα πάρα πολλά παράπονα.
Για μια-δυο μέρες, ήθελα απλώς να διορθώσω το πρόβλημα. Όμως, βαθιά μέσα μου, γνώριζα ότι κάτι άλλο, εκτός από το σώμα μου, χρειαζόταν θεραπεία και η πνευματική θεραπεία δεν είχε καμία σχέση με το να διορθώσω το πρόβλημά μου. Η πρόθεση να διορθώσω ένα προβληματικό υλικό σώμα είναι η βάση του ιατρικού μοντέλου που είχα διαλέξει να μη χρησιμοποιήσω.
Δεν ήθελα να αποσπαστεί η προσοχή μου από την προσευχή τριγυρνώντας στο διαμέρισμά μου με τις πατερίτσες, γι’ αυτό τηλεφώνησα σε κέντρο περίθαλψης της Χριστιανικής Επιστήμης για να φροντίσουν τις άμεσες ανάγκες μου. Έμεινα εκεί από την Παρασκευή έως την Δευτέρα έχοντας την φροντίδα των στοργικών νοσοκόμων της Χριστιανικής Επιστήμης και όλου του προσωπικού.
Ενώ ήμουν εκεί, προσευχήθηκα για να γνωρίσω ποια ήμουν ως παιδί του Θεού, και πως πραγματικά με έβλεπε ο Θεός. Βέβαια, αυτό με έκανε να σκεφθώ το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης (1: 26, 27), όπου ο άνθρωπος αναφέρεται ότι είναι εικόνα και ομοίωση του Θεού, τίποτα λιγότερο. Απλά, ένοιωσα ότι λαχταρούσα να κατανοήσω την απάντηση στην ερώτηση «Τι είναι ο άνθρωπος;», όπως τη βρίσκουμε στη σελίδα 475 του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy.
Το Σάββατο, μια σκέψη μου ήλθε, τόσο δυνατά και τόσο ευγενικά, σαν κάποιος να μου είπε, «Θα εγκαταλείψεις την θλίψη για να με τιμήσεις;» Αυτή ήταν μια καταπληκτική ερώτηση, γιατί δεκαετίες πριν η κόρη μου έφυγε αν και είχε ιατρική περίθαλψη και κουβάλαγα μέσα μου για χρόνια μια άγρια θλίψη.
Η ασυνήθιστη διατύπωση της ερώτησης απέσπασε την προσοχή μου. Εγώ δεν έκανα τέτοιες σκέψεις. Δηλαδή, δεν έθετα ερωτήματα στον εαυτό μου σαν να ήμουν κάποιος άλλος. Η φράση ήρθε στο νου μου δύο φορές ήσυχα και επίμονα. Και ήξερα ότι αυτό ήταν μήνυμα από το Θεό, μια γνήσια πνευματική έμπνευση. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω, κι’ αυτό ήρθε αβίαστα και φυσικά. Απάντησα νοερά «Ναι» πριν το πω δυνατά. Πριν ακόμη πω τη λέξη δυνατά, ένοιωσα μια ξαφνική ανακούφιση στο αριστερό μου πόδι.
Σκεφτόμουν την ερώτηση και την απάντησή μου, αλλά πιο ενδιαφέρον κι’ από τα δύο ήταν αυτό που συνέβαινε με το πόδι μου. Αναρωτιόμουν κι’ εγώ η ίδια αν ήμουν διατεθειμένη να συνεχίσω να σκέφτομαι την απάντησή μου – αν πραγματικά καταλάβαινα τις συνέπειες. Αυτό δεν ήταν μια διανοητική άσκηση που γίνεται από μια σειρά συλλογισμών. Κάθε συλλογισμός έγινε ειλικρινά και ταπεινά, με τον νου και την καρδιά, γιατί η ερώτηση και η απάντησή της είχαν μεγάλη σημασία.
Αμέσως, άρχισα να νοιώθω όλο και πιο ζωντανή και ειλικρινά, «με αυτό», ευγνώμων και χαρούμενη. Σύντομα, συνειδητοποίησα ότι άρχισα να ενδιαφέρομαι για τις ασχολίες του προσωπικού, πως φρόντιζαν τους άλλους ασθενείς, τις δραστηριότητές τους, τι αγαπούσαν στη ζωή τους. Σε δυο ημέρες, σηκώθηκα από την αναπηρική καρέκλα και με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού επέστρεψα στο σπίτι μου. Είχα θεραπευτεί.
Αλλά τι απάντηση έδωσα στην ερώτηση αν θα εγκατέλειπα τη θλίψη; Σκέφθηκα το εξής: «Εμπιστευόμουν και κατανοούσα ότι ο Θεός, το Πνεύμα, είναι πραγματικά η πηγή της ζωής, χωρίς να έχει σημασία τι έδειχνε η υλική ιστορία για την απώλεια των αγαπημένων μας. Συγκεκριμένα, ο Θεός, το Πνεύμα, ήταν και είναι η ζωή της κόρης μου, εξ ολοκλήρου πνευματική και άφθαρτη. Βέβαια, η θεραπεία του ποδιού ήταν ένα πολύ ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα της προσευχής, αλλά όχι τόσο σημαντικό για μένα όσο η θεραπεία της μακρόχρονης θλίψης.
Oak Part, Illinois, USA
