Αυτή η θεραπεία είναι από εκείνες που φαίνεται να αργούν να έλθουν, αλλά γίνονται ξαφνικά. Πράγματι, έπρεπε να κάνω πολλά για να κερδίσω μια πιο καθαρή και περισσότερο χειροπιαστή αίσθηση του τι σημαίνει ότι ο χρόνος αυτός καθ’ αυτός δεν είναι ο συντελεστής στην πραγματικότητα του είναι, στην πνευματική πραγματικότητα. Ανακάλυψα ότι μπορεί να βιώσουμε αυτή την πραγματικότητα οποιαδήποτε στιγμή με την μορφή της θεραπείας.
Στο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, η Mary Baker Eddy γράφει: «Η Αλήθεια έχει θεραπευτικά αποτελέσματα, ακόμη κι’ όταν δεν κατανοείται εντελώς» (σελ.152). Αν και δεν διεκδικώ την πλήρη αντίληψη της αδυναμίας του χρόνου σχετικά με τη θεραπεία, αυτή η εμπειρία σίγουρα ενίσχυσε την κατανόηση που είχα για την πανταχού παρουσία του Θεού.
Αρκετά χρόνια πριν, ενώ σχεδιάζαμε μια μετακόμιση με την οικογένειά μου από ένα μέρος της χώρας σ’ ένα άλλο, πρόσεξα ότι υπήρχε ένα αφύσικο εξόγκωμα στο κεφάλι μου. Εκείνη τη χρονική στιγμή, δεν μπορούσα να προσευχηθώ απερίσπαστα λόγω των απαιτήσεων της μετακόμισης. Όμως, είχα πολλές θεραπείες στην Χριστιανική Επιστήμη κι’ αυτό με ενθάρρυνε να περιμένω μία ακόμη.
Συνέχισα να προσεύχομαι γι’ αυτή την κατάσταση, αλλά καθώς οι μήνες γίνονταν χρόνια και παρόλο ότι είχα άλλες σημαντικές θεραπείες, αυτή ειδικά η δυσαρμονία, και η ταλαιπωρία που την συνόδευε, παρέμεναν.
Θυμάμαι μια συζήτηση με μια πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης από την οποία είχα ζητήσει βοήθεια. Της είπα για μια εμπειρία που είχα σε πολύ μικρή ηλικία, όταν είδα έναν ταχυδρόμο του οποίου τα μαλλιά ήταν πολύ κοντά κουρεμένα και φαίνονταν στο κεφάλι του κάποια εξογκώματα όμοια με το δικό μου. Η μητέρα μου, η οποία εκείνη την εποχή δεν ήταν στην Χριστιανική Επιστήμη, μου είχε πει ότι εκείνος ο άνθρωπος είχε κάποια αρρώστια από την οποία δεν υπήρχε ελπίδα να θεραπευτεί. Αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Η πρακτίσιονερ μου έδωσε μια απάντηση που με ξάφνιασε, σύμφωνα με την οποία, αυτό δεν υπήρξε ποτέ μέρος της εμπειρίας μου αφού ήμουν το αγαπημένο παιδί του Θεού. Θα έπρεπε να το ξεχάσω. Αν κι’ αυτό φαινόταν δύσκολο να το δεχθώ, συνέχισα να συλλογίζομαι αυτή την ιδέα στο φως της συνεχούς μελέτης μου της Χριστιανικής Επιστήμης.
Αυτό που έγινε πιο σαφές για μένα ήταν μια αυξανόμενη αίσθηση της πνευματικής προέλευσης του ανθρώπου. Μ’ αυτή την κατανόηση ο φόβος αντικαταστάθηκε από μια ακλόνητη προσδοκία θεραπείας και ότι το καλό θα υπερίσχυε.
Μια πρόταση από το Επιστήμη και Υγεία που με βοήθησε πάρα πολύ ήταν: «Η αληθινή θεωρία του σύμπαντος και του ανθρώπου, δεν εξάγεται από την υλική ιστορία, αλλά από την πνευματική ανάπτυξη» (σελ.547). Ένοιωσα την ανάγκη να σκεφθώ την δική μου εμπειρία, και ακόμη κι’ εκείνου του ανθρώπου πριν από πολλά χρόνια, από τη θέση της σημερινής πνευματικής μας τελειότητας ως τα παντοτινά παιδιά του Θεού. Αυτό ήταν το μόνο σταθερό σημείο, από το οποίο μπορούσα να εφαρμόσω την Χριστιανική Επιστήμη στην καθημερινή μου ζωή.
Αν και δεν είχα ακόμη καμία απόδειξη φυσικής επίλυσης του προβλήματος, ήταν ώρα για περισσότερη πνευματική αφύπνιση.
Αργότερα, κάποια στιγμή το φθινόπωρο του 2009, είτε σαν αποτέλεσμα της συμμετοχής μου στις συναθροίσεις της Τετάρτης όπου αναφέρονται μαρτυρίες θεραπειών, ή μελετώντας τα Βιβλικά μαθήματα της Χριστιανικής Επιστήμης, μου ήρθε στο νου αυτή η πολύ απλή και ωστόσο μακρινή ιδέα. Εφόσον δεν υπήρξε αρχή στην πλάνη, την οποία θεωρώ ως λανθασμένη σκέψη που εκδηλώνεται σε όλες τις ανθρώπινες δυσαρμονίες, πρέπει επίσης να μην υπάρχει και τέλος. Αυτό το εξόγκωμα ήταν πράγματι χωρίς παρόν ή πραγματικότητα, δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος.
Είχα κυριευτεί εντελώς από αυτή την αντίληψη. Η ερώτηση ήταν: «Τι περιμένω – γιατί νόμιζα ότι περίμενα θεραπεία;» Πιστεύω ότι είχα μια αναλαμπή του εαυτού μου, ότι έχω μια ταυτότητα που γεννήθηκε στη σκέψη του Θεού, που δημιουργήθηκε και διατηρείται μόνο από το Θεό. Και τι μπορεί να εισχωρήσει στο έργο του Θεού;
Λίγο καιρό αργότερα, κι’ ενώ ήμουν απασχολημένη στην κουζίνα, χτύπησα το κεφάλι μου στην γωνία ενός ντουλαπιού, ακριβώς σ’ εκείνο το σημείο που είχα το εξόγκωμα. Τότε σκέφτηκα, «δεν είμαι υποχρεωμένη να ζω μ’ αυτή την δυσαρμονία». Ένοιωσα την βεβαιότητα ότι η αγάπη και η φροντίδα του Θεού δεν περιέχει μια τέτοια ενοχλητική κατάσταση για μένα ή για οποιονδήποτε άλλο. Επίσης, έφερα στο νου μου αυτή την πρόσφατη αίσθηση που είχα για την καλοσύνη του Θεού, που αποκλείει οτιδήποτε ανόμοιο μ’ αυτή την καλοσύνη. Ένοιωσα υποχρεωμένη να προσκολληθώ σ’ αυτό που ήξερα ότι ήταν εκ φύσεως αληθινό για μένα, ακριβώς τόσο άψογο όπως πρέπει να είναι η δημιουργία του Θεού.
Αυτός ο νέος τρόπος σκέψης είχε αποτέλεσμα σ’ ολόκληρη τη ζωή μου και σ’ αυτό που ένοιωθα ως μακροχρόνια ανάγκη για θεραπεία. Όλη αυτή η προσπάθεια μου πήρε πάνω από μια εβδομάδα. Είδα ότι έπρεπε να σταματήσω να περιμένω θεραπεία, αφού αυτό το εξόγκωμα δεν ήταν ούτε του Θεού ούτε από το Θεό κι’ ως εκ τούτου δεν ήταν δικό μου. Με βοήθησε, επίσης, να καταλάβω λίγο καλύτερα αυτό που είχε πει η πρακτίσιονερ για την εμπειρία που είχα σε πολύ νεαρή ηλικία. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το καινούργιο φως, κάτι που δεν δημιούργησε ο Θεός, θα έπρεπε να αποσυρθεί σ’ αυτό που η Mary Baker Eddy περιγράφει στο Επιστήμη και Υγεία «στο μηδέν που είναι η φυσική του κατάσταση» (σελ.190).
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, πρόσεξα ότι δεν ένοιωθα το κεφάλι μου ερεθισμένο και το εξόγκωμα δεν υπήρχε πια. Ήταν τόσο φυσικό που δεν ήταν πλέον εκεί. Πολλές φορές έπρεπε να σταματώ για να θυμηθώ ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ.
Lexington, Massachusetts, USA
