Μια μέρα, κατά τη διάρκεια ενός χορευτικού γκαλά , ενώ χόρευα, το πίσω μέρος του αστραγάλου μου άρχισε να πονάει τρελά. Κάθισα κάτω με την ελπίδα ότι ο πόνος θα σταματούσε, αλλά, αυτό δεν συνέβη. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, κούτσαινα. Άρχισα να προσεύχομαι, αλλά η πλάνη οδηγούσε τον νου μου μακριά από το Θεό.
Η μητέρα μου, που δεν είναι Χριστιανή Επιστήμων, μου έδωσε να βάλω έναν επίδεσμο γύρω από τον αστράγαλό μου. Αλλά ο πόνος εξακολουθούσε. Ο πόνος στον αστράγαλό μου δεν με άφηνε να χορέψω, πράγμα το οποίο με αναστάτωσε. Ο πατέρας και η μητριά μου με ενθάρρυναν να συνεχίσω να προσεύχομαι. Και στο Κυριακάτικο Σχολείο μάθαινα ότι η πλάνη δεν μπορεί να έχει τον έλεγχο μας γιατί ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι το παν.
Ζήτησα από έναν πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης να με βοηθήσει να προσευχηθώ. Ο πρακτίσιονερ μου είπε να διαβάσω «τον επιστημονικό ορισμό του είναι» από το Επιστήμη και Υγεία. Το σημείο, που ήταν για μένα το πιο σημαντικό, ήταν το εξής: «Το Πνεύμα είναι το πραγματικό και αιώνιο, η ύλη είναι το μη πραγματικό και πρόσκαιρο» (Mary Baker Eddy, σελ.468). Μου θύμισε ότι το Πνεύμα είναι Θεός και ότι η ύλη, ή η πλάνη, δεν μπορεί να με κάνει να σκεφθώ ότι το παιδί του Θεού μπορεί να πονάει. Ο πρακτίσιονερ επίσης μου ζήτησε να διαβάσω από το ευαγγέλιο του Ματθαίου (15:30). Αυτή η περικοπή της Βίβλου εξηγεί, πως το πλήθος του κόσμου ήρθε στον Ιησού και όλοι είχαν διάφορες ασθένειες. Και ο Ιησούς θεράπευσε καθέναν από αυτούς. Είδα ότι κι’ εγώ, επίσης, θα μπορούσα να θεραπεύσω τον αστράγαλό μου με το Θεό.
Δεν ήθελα να κάνω λανθασμένες σκέψεις, πάλι, έτσι έστρεψα τις σκέψεις μου στο Θεό. Λίγες νύχτες αργότερα, λίγο πριν από το δείπνο αφουγκράστηκα τις καλές σκέψεις που μου έστελνε ο Θεός. Αποφάσισα να τραβήξω μια φωτογραφία με τον τραυματισμένο αστράγαλό μου. Όταν την είδα, την τσαλάκωσα και την πέταξα στο καλάθι των αχρήστων. Ενώ το έκανα αυτό, σταμάτησα να σκέφτομαι ότι πονούσα και άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι πνευματική και η τέλεια εικόνα του Θεού.
Τότε, ο πόνος στον αστράγαλό μου άρχισα να υποχωρεί. Αμέσως, είχα την δυνατότητα να βγάλω τον επίδεσμο και να περπατήσω. Ο πόνος είχε φύγει. Είχα ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΙ!!!
Είχα άλλον ένα διαγωνισμό χορού εκείνη την εβδομάδα και χόρεψα χωρίς κανένα πόνο όλο το σαββατοκύριακο.
