Τι υπέροχο θέμα – η χαρά! Τι την προσδιορίζει και την περιγράφει; Από πού πρέπει να ξεκινήσω για να εκτιμήσω το βάθος και τις ποικίλες εκδηλώσεις της;
Και τότε.... ξαναβρίσκουμε μια κασέτα, που ήταν ξεχασμένη σε ένα συρτάρι. Η γυναίκα μου την βάζει στο κασετόφωνο. Νωρίς κάποιο πρωί, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μιλάμε με την τότε ενός έτους κορούλα μας. Εκείνη δείχνει διάφορα αντικείμενα του δωματίου και άλλα, που βρίσκονται σε ένα βιβλίο, και τα ονομάζει. Όλοι γελάμε, ολόψυχα χαιρόμαστε και τότε, στην κασέτα, και τώρα, καθώς τρώμε πρωινό και ακούμε αυτόν τον σχεδόν ξεχασμένο θησαυρό.
Και τότε, μου έρχεται η έμπνευση : η χαρά είναι αγνή, χωρίς προσποίηση, αμόλυντη, αυθεντική και άπειρη. Και το κυριότερο, δεν αποτελεί ένα επιπόλαιο ή παροδικό ανθρώπινο συναίσθημα.
Η χαρά είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι ένα θεόδοτο, αποκλειστικά και μόνον πνευματικό δώρο – μια αντανάκλαση της αγάπης του Θεού προς τον καθένα μας. Και ανήκει στον καθένα μας σαν μόνιμο στοιχείο της υπάρξεώς μας.
Η πραγματικά θεόδοτη χαρά στηρίζεται ακλόνητα σε πνευματικό θεμέλιο. Την αναγνωρίζουμε και μπορούμε να την εκφράσουμε πληρέστερα, όταν ξέρουμε πως ο Θεός είναι η πηγή της. Όσο περισσότερο παραδεχόμαστε την πλήρη αγάπης αναγνώριση του Θεού για μας τόσο περισσότερη χαρά απολαμβάνουμε. Και ο Θεός χαίρεται με μας, όπως γράφει ο Ψαλμωδός: «Υπό Κυρίου κατευθύνονται τα διαβήματα του ανθρώπου, η οδός αυτού είναι αρεστή εις αυτόν. Εάν πέση, δεν θέλει συντριφθή, διότι ο Κύριος υποστηρίζει την χείρα αυτού» (Ψαλ. 37:23-24).
Παρ όλα αυτά, πολλοί άνθρωποι σήμερα νομίζουν πως η χαρά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα θνητό συναίσθημα, που εξαρτάται κυρίως από τους άλλους ανθρώπους, ή τις καταστάσεις ή ακόμη και από τον καιρό. Όμως, αυτό που η Χριστιανική Επιστήμη μου έχει μάθει είναι ότι η χαρά είναι πάντα παρούσα, διότι, σαν πνευματικό στοιχείο της Ψυχής, του Πνεύματος, της Αγάπης (όλα όροι που αναφέρονται στον Θεό ) είναι αθάνατη. Η χαρά είναι πανταχού παρούσα γιατί ο Θεός είναι πανταχού παρών. Γι αυτό τον λόγο, η χαρά είναι μια ιδιότητα σύμφυτη με τον καθένα μας. Είναι η έκφραση του Θεού μέσα μας και μέσω ημών, που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει.
Ο Γερμανός συνθέτης Ρ. Βάγκνερ είχε πει: Η χαρά δεν βρίσκεται σε πράγματα, αλλά είναι μέσα μας. Αυτή του η θέση είναι αξιοσημείωτη όχι διότι υπήρξε ο υπέροχος μουσουργός, που γνωρίζουμε, αλλά διότι, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, είχε δοκιμάσει την αναστάτωση, την φτώχια ακόμη και την εξορία.
Η εκδότρια αυτού του περιοδικού,Mary Baker Eddy, πήγε ακόμη μακρύτερα .Δια της ανακαλύψεώς της, αυτής της Χριστιανικής Επιστήμης, και του θεραπευτικού της συστήματος μέσω της προσευχής, βρήκε την θεία, άθικτη φύση της χαράς και την μονιμότητά της και έγραψε: «Να τι διδάσκει η Χριστιανική Επιστήμη: ότι από τη θεία Αγάπη δεν μπορεί να αφαιρεθεί η εκδήλωσή της ή το αντικείμενό της ότι η χαρά δεν μπορεί να μεταβληθεί σε λύπη γιατί η λύπη δεν εξουσιάζει την χαρά, ότι το καλό δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει κακό ,ότι η ύλη δεν μπορεί ποτέ να φτιάξει νου ούτε η ζωή να καταλήξει σε θάνατο. Ο τέλειος άνθρωπος- που κυβερνάται από τον Θεό, την τέλεια του Αρχή – είναι αναμάρτητος και αιώνιος (Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών,σελ.304 )
Ο τέλειος, αναμάρτητος άνθρωπος, που κυβερνάται από τον Θεό Να κάτι για το οποίο πανηγυρίζουμε. Γιατί; Διότι αυτή η πνευματική υπόσταση είναι ένα αδιαμφισβήτητο δικαίωμα, που ανήκει σε όλους μας – χωρίς καμία εξαίρεση. Και η χαρά είναι η φυσική κατάσταση της απεριόριστης σκέψεώς μας και της χωρίς φόβο διαβιώσεώς μας. Προέρχεται και ακτινοβολεί από το βασίλειο του Θεού. Η ειρήνη και η αρμονία, που χαρακτήριζε τον Ιησού Χριστό βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Η χαρά φωταγωγεί τον δρόμο, που μας οδηγεί στην εμπιστοσύνη προς την αγάπη του Θεού, εμπιστοσύνη που εξελίσσεται στην κατανόηση ότι ο Θεός δρα στην ζωή μας κάθε στιγμή, κάθε μέρα.
Στην περιοχή όπου κατοικώ, ο χειμώνας είναι βαρύς και μονότονος, χωρίς ήλιο, με πολύ κρύο και μακριές περιόδους γκρίζας συννεφιάς. Κάθε χρόνο, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, που ζουν σε τέτοιο κλίμα, φαίνεται να επηρεάζονται από κάτι, που ονομάστηκε “ εποχιακή διαταρρακτική επιρροή”. Η συνιστώμενη θεραπεία είναι απλώς έκθεση στο φως. Μήπως, όμως, το φως που επιζητούμε, είναι μάλλον η φώτιση της σκέψεώς μας παρά το ηλιακό φως;
Πολλά χρόνια πριν, όταν η γυναίκα μου κι εγώ βρισκόμασταν έξω μια γκρίζα χειμωνιάτικη ημέρα, κοίταξα τον ουρανό και ρώτησα, «Τί έπαθε ο ήλιος;» Απήντησε μονολεκτικά: «Τίποτα!» Αυτή ήταν μια τόσο ανεκτίμητη απάντηση διότι μου υπενθύμισε ότι δεν έχει σημασία ποιά προβλήματα ή φόβοι καλύπτουν σαν βαριά σύννεφα την ζωή μας – είτε είναι ο καιρός, η οικονομία είτε η παρούσα κατάσταση του σώματός μας ή των σχέσεών μας – οι εξωτερικές συνθήκες , στην πραγματικότητα, δεν έχουν απολύτως καμία επίδραση πάνω στον θείο νόμο της καλοσύνης και της αγάπης. Της αγάπης του Θεού για μας. Η χαρά και ευαρέσκειά Του για μας ακτινοβολούν πάντα ζεσταίνοντάς μας. Το φως και η παρουσία του Θεού πάντα φωτίζουν την πνευματική ταυτότητά μας και αυτή η λάμψη είναι η πραγματική πηγή της ατομικής μας και της συλλογικής ευτυχίας. Κάποτε, η κα Eddy έγραψε : «Η ευτυχία έγκειται στο να είμαστε καλοί και να κάνουμε το καλό. Μόνον ότι δίνει ο Θεός και ότι προσφέρουμε εμείς στον εαυτό μας και τους άλλους εκφράζοντας την κατοχή Του, μας κάνει ευτυχισμένους» ( Μήνυμα προς την Μητέρα Εκκλησία για το 1902, σελ.17 ).
Μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η ιδέα της «κατοχής». Ένα λεξικό την ερμηνεύει και σαν «μόνιμη κατοίκηση». Είναι τόσο ενθαρρυντικό να σκεφτόμαστε ότι η χαρά και αγάπη του Θεού κατοικούν μόνιμα στην ζωή μας. Δεν διακυμαίνονται ούτε εμφανίζονται και εξαφανίζονται με τις εποχές, την επαγγελματική απασχόληση, την κοινωνική θέση ή την παρουσία ( ή απουσία ) αγαπημένων – όποια κι αν είναι η τωρινή μας κατάσταση.
Αρκετά χρόνια πριν, καθώς ταξίδευα για να δώσω μία διάλεξη επί της Χριστιανικής Επιστήμης και βρισκόμουν 1500 μίλια μακριά από το σπίτι μου, με ειδοποίησαν ότι η μαμά μου μετέστη εις Κύριον. Στενοχωρήθηκα πολύ διότι δεν είχα βρεθεί κοντά της. Αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να αλλάξω τα σχέδιά μου και να επιστρέψω σπίτι μου για να βρίσκομαι κοντά στην οικογένειά μου.
Όμως, καθώς μίλαγα με την γυναίκα μου στο τηλέφωνο, εκείνο το βράδυ, θυμηθήκαμε την συζήτηση του Ιησού με τους μαθητάς του την παραμονή της σταυρώσεώς του, μια συζήτηση που μετέτρεψε την λύπη σε χαρά: «και σείς λοιπόν τώρα μεν έχετε λύπην, πάλιν όμως θέλω σας ιδεί, και θέλει χαρή η καρδιά σας, και την χαράν σας ουδείς αφαιρεί από σας» (Ιωάν.16:22). Αργότερα πρόσθεσε, «τώρα δε έρχομαι προς σε, και ταύτα λαλώ εν τω κόσμω δια να έχωσι την χαράν μου πλήρη εν εαυτοίς» (Ιωαν.17:13 ).
Κατάλαβα ότι η χαρά, που καθόριζε και την εμπειρία της μητέρας μου, δεν είχε πεθάνει ποτέ. Παρέμενε ακέραια και άθικτη διότι ο Θεός, που είναι αυτή ακριβώς η Ζωή και το Πνεύμα όλης της δημιουργίας Του, είναι ταυτόχρονα και η πηγή της χαράς και του φωτός. Επίσης, συνειδητοποίησα ότι η θέση μου ήταν με το ακροατήριο , με τους ανθρώπους που θα ερχόντουσαν να ακούσουν το θεραπευτικό μήνυμα της διαλέξεως, που ο Χριστός «θα εξέθετε στον κόσμο» το επόμενο βράδυ.
Μέσα στις ακόλουθες 24 ώρες, η λύπη και το συναίσθημα απώλειας που με διακατείχαν, έδωσαν την θέση τους ήρεμα, ειρηνικά και απολύτως στην κατανόηση ότι η χαρά της Χριστιανικής Αγάπης είχε, ήδη, πλημμυρίσει αυτή την εκδήλωση. Ένα μεγάλο και ενθουσιώδες πλήθος έφτασε για την διάλεξη και μίλησα με πεποίθηση, ορμή και γνήσια ευτυχία. Όταν επέστρεψα σπίτι στην οικογένειά μου, όλοι αισθανθήκαμε το παρηγορητικό άγγιγμα του Χριστού, που μας οδηγούσε όλους προς την πρόοδο.
Πολλές εμπειρίες του βίου μας μάς ωθούν να πιστέψουμε ότι η δυστυχία και η κατάθλιψη είναι τόσο πραγματικές όσο η ευτυχία και η χαρά και ότι, δήθεν, μας ωφελεί να συζητούμε με τους άλλους πόσο δυσαρεστημένοι είμαστε από την ζωή μας. Τουναντίον, όταν υποτάσσουμε την σκέψη μας χωρίς ενδοιασμούς «στον φωτισμόν του ευαγγελίου της δόξης του Θεού» (Κορ. Β’4:4), διεκδικούμε το θείο μας δικαίωμα στην χαρά. Εμπράκτως συνειδητοποιούμε την απόλαυση, που είναι αποτέλεσμα του ότι είμαστε η έκφραση του Θεού.
Σαν εξαιρετική έκφραση χαράς και ευτυχίας αυτή η υπέρτατη απόλαυση _ αυτή η ευλογημένη συναίσθηση και βίωση της θείας χαράς _ μας καθιστά ικανούς να πετυχαίνουμε πολύ περισσότερα από το να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με χαμόγελο. Μας καταδεικνύει ότι ο Θεός μάς αγαπά απολύτως και απείρως και ότι εκφράζουμε ουρανόδοτες, πνευματικές ιδιότητες. Αυτές οι θείες ιδιότητες μάς προικίζουν με την πεποίθηση και την ηρεμία, που απαιτείται, για να αντιμετωπίσουμε και θεραπεύσουμε ότι χρειάζεται, επιδεικνύοντας αγνή, ανεξάντλητη χαρά!
