Πριν από μερικά χρόνια κι’ ενώ ταξίδευα για δουλειές, άρχισα να αισθάνομαι άρρωστος. Στην επιστροφή κι’ ενώ ήμουν στο αεροπλάνο ένοιωσα τρομερά κουρασμένος. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κοιμάμαι.
Κατά τις επόμενες ημέρες ένοιωσα τόσο αδύναμος ώστε κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι μπορεί και να πέθαινα. Αργά κάποιο απόγευμα, αποφάσισα να τηλεφωνήσω σε έναν πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης που με βοηθούσε. Κατά την διάρκεια της συνομιλίας μας του είπα ότι δεν ήμουν έτοιμος να πεθάνω, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θα γινόταν. Η προοπτική ότι θα μπορούσα να πεθάνω, πραγματικά με συγκλόνισε. Θυμάμαι ότι έπρεπε να κλείσω το τηλέφωνο, να συγκεντρωθώ, και μετά να τον καλέσω πάλι για να συνεχίσουμε την συνομιλία μας.
Η κρίση πέρασε, αλλά η αδυναμία παρέμεινε. Συνέχισα να δουλεύω αλλά δεν μπορούσα να περπατήσω παρά σε πολύ μικρή απόσταση κι’ έπρεπε να σταματώ για να ξεκουράζομαι και μετά να συνεχίζω για λίγο ακόμη. Επίσης, έπρεπε να αλλάξω τις συνήθειές μου στο σπίτι, όπου περπατούσα με το σκυλί μου συνήθως ένα μίλι το πρωί κι’ ένα το βράδυ. Οποιαδήποτε σωματική δραστηριότητα ήταν δύσκολη.
Η κατάσταση αυτή συνεχίσθηκε για σχεδόν δύο χρόνια. Ακόμη κι’ όταν η αδυναμία δεν φαινόταν να υποχωρεί, ήξερα ότι υποχωρούσε λίγο-λίγο με την εξέλιξη του χαρακτήρα μου, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Η Mary Baker Eddy, στο άρθρο της «Ο δρόμος» στο Miscellaneous Writings1883-1886, σελίδες 355-359, περιγράφει τρία στάδια ανάπτυξης: την αυτογνωσία, την ταπεινότητα και την αγάπη. Στην αυτογνωσία, συμβουλεύει, «Γιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου». Στην ταπεινότητα, σημειώνει, «Δεν μπορεί ποτέ κανείς να ανέβει, αν δεν κατέβει στην δική του εκτίμηση».
Ήταν καιρός να κατεβάσω λίγο την αυτοεκτίμησή μου. Ήταν μια συνεχής προσευχή το να προσέχω να ακούσω το μήνυμα του Θεού, να παραμερίζω ένα αίσθημα της δικής μου ανθρώπινης δύναμης και ζωής και να προσμένω μια ανώτερη πηγή.
Μετά από ενάμιση χρόνο ένοιωσα ότι είχα φτάσει απόλυτα στον πάτο. Είχα σταματήσει τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις για να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην προσευχή. Εφόσον δεν είχα αυτές τις ευθύνες, η δυνατότητα να κάνω την προσευχή και την θεραπεία πρωταρχικό μου στόχο ήταν μια πραγματική ώθηση στην πνευματική μου ανάπτυξη. Θα τολμούσα να πω ότι αυτό ήταν το σημαντικότερο σημείο καμπής στη θεραπεία. Στους επόμενους έξη μήνες, έκανα σταθερή πρόοδο. Σταδιακά ένοιωθα πιο κοντά στο Θεό και με περισσότερη πνευματική έμπνευση. Σχεδόν σε αναλογία μ’ αυτό το αίσθημα της μεγαλύτερης εγγύτητας προς το Θεό, αυτή η μοναδική προσήλωση στην προσευχή, η αδυναμία εξαφανίστηκε και η φυσιολογική μου ενεργητικότητα επανήλθε. Ήξερα ότι είχα θεραπευτεί.
Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση για την πλήρη θεραπεία μου ήταν όταν η σύζυγός μου κι’ εγώ είχαμε μια πρόσκληση από στενούς φίλους για ένα ταξίδι. Η περιγραφή του ταξιδιού ήταν εκπληκτική αλλά με μεγάλη δραστηριότητα – περισσότερη από ότι είχα τον τελευταίο καιρό. Δεν τρέχαμε τον μαραθώνιο, αλλά σηκωνόμασταν το πρωί νωρίς, ήμασταν στο πόδι όλη την ημέρα, περπατώντας μερικές φορές σε αφόρητη ζέστη και συνεχίζαμε ως αργά την νύχτα. Το επόμενο πρωί αρχίζαμε πάλι τα ίδια. Αυτό συνεχίσθηκε για δύο εβδομάδες και το διασκεδάσαμε πολύ. Το χάρηκα αφάνταστα και δεν είχα απολύτως καμία δυσκολία με την ενεργητικότητα, την αντοχή ή την δύναμη. Εντελώς διαφορετικά από ότι ήμουν δύο χρόνια πριν, όπου το να φέρω την εφημερίδα από τον μπροστινό κήπο χρειαζόταν προσπάθεια.
Φέρνοντας στο νου μου αυτή την εμπειρία, μπόρεσα να συνδέσω με απόλυτο τρόπο την πρόταση της κας Eddy, «Οι δοκιμασίες είναι αποδείξεις της φροντίδας του Θεού» (Επιστήμη & Υγεία, σελ. 66). Μερικές φορές χρειάζεται μια δύσκολη κατάσταση για να μας ξυπνήσει, να μας κάνει να ακούσουμε, να μας ταπεινώσει, να μας αναγκάσει να αφήσουμε την προσωπική αίσθηση για ένα χαρακτήρα πιο πνευματικό.Ξέρω ότι είμαι πιο δυνατός. Έχω μεγαλύτερη αίσθηση ειρήνης και ηρεμίας. Αισθάνομαι λιγότερο ισχυρογνώμων, λιγότερο πεισματικά αποφασισμένος να ακολουθήσω την πορεία μου, να υποστηρίζω ότι αυτό που λέω είναι πάντα το σωστό. Με λίγα λόγια, ήταν μια εμπειρία μεγάλης ταπεινοφροσύνης. Τίποτα από αυτά που άφησα δεν με αποδυνάμωσε, αλλά αντίθετα με εξάγνισε.
Μια ερώτηση και απάντηση από το Miscellaneous Writings με επηρέασαν πάρα πολύ και κατά τη διάρκεια αυτής της εμπειρίας και μετά. Με πολλούς τρόπους νοιώθω ότι συνοψίζει αυτή τη θεραπεία.
«Πιστεύετε στην αλλαγή της καρδιάς, των συναισθημάτων;»
«Πιστεύουμε και καταλαβαίνουμε – που είναι και το πιο βασικό – ότι πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή από τα ανθρώπινα συναισθήματα , επιθυμίες και σκοπούς στα θεία πρότυπα. “Έσω λοιπόν τέλειος”. Επίσης, πιστεύουμε και καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να γίνει μια αλλαγή από την δοξασία ότι η καρδιά είναι ύλη και συντηρεί τη ζωή, στην κατανόηση ότι ο Θεός είναι η Ζωή μας, ότι ζούμε στο Νου και κατ’ αυτό τον τρόπο ζούμε και υπάρχουμε. Αυτή η αλλαγή των συναισθημάτων θα γλύτωνε τον άνθρωπο από καρδιακές παθήσεις και θα προχωρούσε την Χριστιανοσύνη στο εκατονταπλάσιο. Τα ανθρώπινα συναισθήματα πρέπει να αλλάξουν από το εγώ στην φιλανθρωπία και στην αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο και να μην έχουμε παρά μόνο έναν Θεό, να τον αγαπάμε στον ύψιστο βαθμό και να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας. Αυτή η αλλαγή της καρδιάς, των συναισθημάτων, είναι ουσιώδης για την Χριστιανοσύνη και θα έχει αποτελέσματα τόσο σημαντικά όσο και πνευματικά θεραπεύοντας την αρρώστια. Ο Θεός δεν απαιτεί ολοκαυτώματα και φάρμακα» (σελ.50-51).
Η θεραπεία με την Χριστιανική Επιστήμη είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να γίνουμε καλά σωματικά. Είναι η αλλαγή μιας προσωπικής αίσθησης του εαυτού μας, που κάποιος περιορίζει και μετράει ανθρώπινα με την νόηση, την προσωπικότητα και τη φυσική δομή, σε μια πνευματική ατομικότητα, που είναι η απεριόριστη ξεχωριστή έκφραση της θεότητας.
Όπως το θέτει η Αγία Γραφή, πρέπει να αποβάλουμε τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε τον νέο άνθρωπο (Κολ. 3:9). Αυτός ο νέος άνθρωπος δεν είναι ένα ανθρώπινο εγώ σε ένα ανθρώπινο σώμα, αλλά είναι ο ατομικός τρόπος ζωής, η αγάπη της Αγάπης και η γνώση του Νου. Αυτό σημαίνει να ζούμε πιο κοντά στο Θεό. Είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτή την εμπειρία και για την πνευματική ανάπτυξη που απέκτησα απ’ αυτή.
Houston, Texas, USA
