Επαγρύπνησις εις το Καθήκον.
Έκαστον μέλος της Εκκλησίας ταύτης θα έχει το καθήκον να προασπίζει τον εαυτό του καθημερινώς κατά επιθετικής νοεράς υποβολής, και να μη καθίσταται επιλήσμων ή αμελής του καθήκοντός του προς τον Θεόν, την Ηγέτιδά του και τον κόσμον. Κατά τα έργα αυτού θα κριθεί – και θα δικαιωθεί ή θα καταδικασθεί.
Mary Baker Eddy, Εγκόλπιο της Μητέρας Εκκλησίας, Άρθρο VIII, Εδάφιο 6
Δεν υπάρχει απλά τίποτε όμοιο με το συναίσθημα του να βιώσετε πραγματικά στη ζωή σας την παρουσία του Θεού. Σας μεταφέρει από τη νωθρότητα της θνητής ύπαρξης, που ναρκώνει, σε μια τέτοια ακαταμάχητη αίσθηση της πραγματικότητας και ζωντάνιας του καλού, που τίποτε δεν φαίνεται ικανό να την αναχαιτίσει. Κι’ όσο περισσότερο έχετε αυτό το βίωμα, τόσο περισσότερο το αναγνωρίζετε και σε άλλους που πραγματικά το έχουν βιώσει. Μπορείτε σίγουρα να το αισθανθείτε σε πολλές από τις αφηγήσεις θεραπειών της Αγίας Γραφής. Συχνά το αισθάνθηκα όταν ακούω τις αφηγήσεις θεραπειών στις συναντήσεις της Χριστιανικής Επιστήμης την Τετάρτη, όπου αναφέρονται μαρτυρίες θεραπειών.
Το μόνο πράγμα που είναι σχεδόν τόσο καταπληκτικό όπως και το βάθος της χαράς, που προέρχεται από την συνειδητοποίηση της πραγματικότητας του Θεού σαν απεριόριστης Αγάπης, είναι η άποψη ότι μπορούμε να χάσουμε αυτό το συναίσθημα, εκτός αν είμεθα άγρυπνοι για να το υπερασπιζόμαστε. Με δεδομένο το πόσο εντελώς «άλλο πράγμα» είναι αυτή η πνευματική αίσθηση των πραγμάτων από το ανούσιο και άχρωμο της υλικής αίσθησης των πραγμάτων, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσαμε να χάσουμε από τα μάτια μας κάτι που είναι τόσο απτό και τόσο πνευματικά πραγματικό.
Όμως πολύ σύντομα μετά τον θρίαμβο του Ηλία απέναντι στους 450 προφήτες του Βάαλ, αφού είχε δει ότι «πυρ παρά Κυρίου κατέφαγε το ολοκαύτωμα και τα ξύλα και τους λίθους» που είχαν βρέξει με νερό (Α΄ Βασιλέων 18:38), τον βρίσκουμε κάτω από ένα κέδρο να παρακαλεί να πεθάνει επειδή ήταν πεπεισμένος, ότι δεν ήταν τόσο καλός όσο οι πατέρες του (Α΄ Βασιλέων 19:4). Δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι μαθητές του Ιησού, που ήταν καθημερινά μαζί του, που είχαν δει από πρώτο χέρι πόσο πραγματική είναι η θεραπευτική δύναμη του Θεού, μπορούσαν να επιστρέψουν στο ψάρεμα αμέσως μετά την σταύρωση του Ιησού (Ιωάν. 21:1-6). Επίσης, πολλοί από εμάς που είχαμε τόσο δυνατές θεραπείες ώστε για πολλές μέρες αισθανόμασταν ότι ήμασταν λουσμένοι σε μια αίσθηση αγιότητας, είχαμε την εμπειρία να βρισκόμαστε σε μια συνάντηση της Χριστιανικής Επιστήμης, όπου αναφέρονται μαρτυρίες θεραπειών και για κάποιο λόγο να αισθανόμαστε ότι εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσαμε να θυμηθούμε κάποιες θεραπείες που θα άξιζε να τις μοιραστούμε.
Οι Χριστιανοί Επιστήμονες απλά δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν από τα μάτια τους την απόδειξη της παρουσίας του Θεού στη ζωή τους, ειδικά επειδή τους έχουν δοθεί τα μέσα για να προλάβουν κάτι τέτοιο. Μια παραίνεση με τη μορφή διάταξης σχετικά με την Εκκλησία λέει κατά λέξη: «Έκαστον μέλος της Εκκλησίας ταύτης θα έχει το καθήκον να προασπίζει τον εαυτό του καθημερινώς κατά επιθετικής νοεράς υποβολής και να μη καθίσταται επιλήσμων ή αμελής του καθήκοντός προς τον Θεόν, την Ηγέτιδά του, και τον κόσμον. Κατά τα έργα αυτού θα κριθεί – και θα δικαιωθεί ή θα καταδικασθεί» (Καταστατικό της Εκκλησίας, σελ.42).
Για τους περισσότερους ανθρώπους, φράσεις όπως «επιθετική νοερή υποβολή» τείνουν να φέρουν στην μνήμη γνώμες από παραστατικές εικόνες ειδήσεων, που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε από την σκέψη μας, πράξεις ενός υπνωτιστή, και πειστικές διαφημιστικές εκστρατείες που μας πείθουν να αγοράσουμε κάποια προϊόντα. Στις περιπτώσεις αυτές αναγνωρίζεται σε κάποιο επίπεδο ότι η σκέψη κατευθύνεται προς κάποια ειδική κατεύθυνση. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να πιστεύουν, ότι οι δικές τους ανθρώπινες ικανότητες είναι αρκετές να τους προφυλάξουν από του να επηρεαστούν υπερβολικά από αυτές τις υποβολές, αρκεί μόνο να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην δεδομένη περίπτωση.
Η Χριστιανική Επιστήμη μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι οι υποβολές, εναντίον των οποίων καλούμεθα να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας, είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο επιθετικές και καταστροφικές και απαιτούν μια κατά πολύ δυναμικότερη υπεράσπιση από ότι οι ισχνές ικανότητες του θνητού νου θα μπορούσαν να προσφέρουν. Η πραγματικά επιθετική νοερή υποβολή επιβάλλεται σε τέτοιο σημείο ώστε τα πράγματα με τα οποία παλεύουμε δεν τα αισθανόμαστε ότι είναι είτε νοερά είτε μια υποβολή, αλλά ότι είναι «στέρεα γεγονότα» μιας υλικής πραγματικότητας.
Για παράδειγμα, μπορεί να αισθανόμαστε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια νοερή υποβολή όταν ακούμε αναφορές στις ειδήσεις σχετικά με ένα μεταδοτικό ιό που εξαπλώνεται. Αλλά όταν τα συμπτώματα αυτού του ιού αρχίζουν να εμφανίζονται στο σώμα, μπορεί να μπούμε στον πειρασμό να αισθανθούμε ότι τώρα έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό «πράγμα», μάλλον παρά με μια υποβολή. Αυτό είναι επιθετικό! Αλλά όπως δείχνει η Χριστιανική Επιστήμη, και αυτό είναι υποβολή, δεν είναι γεγονός. Είναι μια υποβολή ότι η ζωή είναι στην ύλη, μια υποβολή που μας παρουσιάζεται με την μορφή μιας τελεσθείσας υπόθεσης. Αλλά αυτό είναι ψέμα και μπορούμε να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας ενάντια σ’ αυτό, όχι με τις προσπάθειες του θνητού νου, αλλά μέσω του Χριστού, της αληθινής ιδέας της ύπαρξης, της ζωής που είναι στο Πνεύμα και από Πνεύμα.
Μπορούμε να αποκτήσουμε μια μικρή ιδέα του πως αυτή η επιθετική νοερή υποβολή φαίνεται να ενεργεί, καθώς επίσης και πώς να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας ενάντια σ’ αυτή, από την αγαπημένη κλασσική ιστορία για παιδιά «Ιστορίες του Γουίνι-δε-Που (Tales of Winnie-the-Pooh, του Α. Α. Milne). Στην ιστορία, ο Που και ο Πίγκλετ πηγαίνουν για κυνήγι και παραλίγο να πιάσουν ένα θηρίο. Ο Πίγκλετ συναντάει τον φίλο του Που, ο οποίος εν αγνοία του περπατάει σ’ ένα γιγαντιαίο κύκλο. Ο Που εξηγεί στον Πίγκλετ ότι είναι στα «ίχνη κάποιου ζώου». Αλλά επειδή δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι βαδίζει σ’ ένα κύκλο, ο Που παρεξηγεί τη σημασία των πατημασιών που αναπόφευκτα συναντάει και ρωτάει τον Πίγκλετ: «Τι βλέπεις εκεί;». «Πατημασιές» λέει ο Πίγκλετ. «Πατημασιές αρπακτικού ζώου». Και αφού έβγαλε ένα μικρό τσίριγμα ενθουσιασμού, είπε: «Ω, Που! Νομίζεις ότι είναι ένα – ένα – ένα θηρίο;». Οι δύο φίλοι συνεχίζουν την περιπέτειά τους, αλλά με κάποια προσοχή και ανησυχία, στην περίπτωση που τα ζώα που θα βρουν θα αποδειχθούν ότι είναι εχθρικά. Βέβαια, ο αριθμός των πατημασιών, όπως επίσης και οι φόβοι των δύο ιχνηλατών, πολλαπλασιάζονται κάθε φορά που συμπληρώνουν ένα κύκλο χωρίς να το συνειδητοποιούν. Τα πράγματα φτάνουν τελικά στο σημείο όπου ο Που «αισθάνεται πιο αναστατωμένος και φοβισμένος από ότι ποτέ μέχρι τώρα στη ζωή του», και ο Πίγκλετ θυμάται ξαφνικά κάτι άλλο που έχει να κάνει και σπεύδει στο σπίτι «πολύ χαρούμενος που είναι και πάλι έξω από κάθε κίνδυνο».
Στο σημείο αυτό ο φίλος τους Κρίστοφερ Ρόμπιν, που ήταν ψηλά σ’ ένα δένδρο και παρακολουθούσε όλα αυτά, κατεβαίνει κάτω και ρωτάει τον Που τι έκανε. Ο Κρίστοφερ Ρόμπιν εξηγεί ότι είδε τον Που να πηγαίνει μόνος του δύο φορές γύρω από μια συστάδα δένδρων και μετά ότι πήγαινε πάλι γύρω από τα δένδρα με τον Πίγκλετ και ότι ξεκίνησε να πηγαίνει πάλι γύρω-γύρω μέχρις ότου ο Πίγκλετ ξαφνικά έφυγε. Η αλήθεια ανατέλλει σιγά-σιγά στον Γουίνι-δε-Που, ότι περιφερόταν γύρω-γύρω σε κύκλους, βλέποντας τις δικές του πατημασιές. Κάθισε κάτω και σκέφθηκε με τον πιο βαθυστόχαστο τρόπο που μπορούσε να σκεφθεί. Μετά προσάρμοσε το πόδι του σε μια από τις πατημασιές και μετά έξυσε τη μύτη του δύο φορές και σηκώθηκε. «Ναι» είπε ο Γουίνι, «τώρα καταλαβαίνω, ήμουν ανόητος και εξαπατήθηκα». Λοιπόν, ο Που ήταν πεπεισμένος ότι κάπου ήταν ένα θηρίο μπροστά απ’ αυτόν. Είχε το αναμφισβήτητο, αδιάσειστο τεκμήριο των πατημασιών του άγριου θηρίου για να το αποδείξει αυτό. Αλλά ο Κρίστοφερ Ρόμπιν ήταν σε θέση να εξηγήσει τα πράγματα από την υψηλότερη θέα της κούρνιας του ψηλά στο δένδρο, ο Που έπρεπε τελικά να παραδεχθεί την αλήθεια αυτού που ο Ρόμπιν του εξήγησε.
Σε κανένα από εμάς δεν αρέσει να είναι αντιμέτωπος με εκείνες τις περιπτώσεις που ήμασταν ανόητοι και εξαπατηθήκαμε, αλλά σύμφωνα με την Χριστιανική Επιστήμη, στο βαθμό που αποδεχόμαστε τη δοξασία ότι ο υλικός κόσμος είναι μια νόμιμη αντίληψη του πως είναι στην πραγματικότητα τα πράγματα, είμαστε όντως σε μια παρόμοια θέση με εκείνη του Που και του Πίγκλετ – τρέχουμε πίσω από την άγνοια και καταδιωκόμαστε από το φόβο. Χρειαζόμαστε την υψηλότερη προοπτική του Χριστού, που δεν μπορεί ποτέ να επηρεαστεί ακόμη και από τις πιο επιθετικές υποβολές, για να μας βοηθήσει να κάνουμε το επόμενο βήμα ώστε να συμφωνήσουμε με το γεγονός ότι η ύλη δεν έχει πραγματική ουσία.
Ο θνητός νους έχει την δική του ιδιαίτερη εκδοχή για τον καθένα από εμάς. Είτε βρίσκουμε τον εαυτό μας να υποφέρει από κάποιο «θηρίο», ή χρόνιες αξιώσεις αρρώστιας ή αμαρτωλά γνωρίσματα χαρακτήρα ή ένα πλήθος άλλων δυσκολιών, σε κάθε περίπτωση η θνητή αίσθηση της ατομικής εμπειρίας βασίζεται στη δοξασία ότι η ζωή και η νοημοσύνη είναι στην ύλη.
Το να σκεπτόμαστε από την βάση μιας υλικής άποψης για τον εαυτό μας, ακόμα κι’ αν σκοπεύουμε να βελτιώσουμε αυτή την άποψη με την Χριστιανική Επιστήμη, ισοδυναμεί με το να αφήνουμε τη σκέψη ανυπεράσπιστη και τρωτή. Όταν αποκτήσουμε, έστω και για μια στιγμή, ένα μέτρο της μεγάλης πραγματικότητας που ο Χριστός Ιησούς άνοιξε για μας, δηλαδή, μια συνειδητοποίηση ότι η πραγματική ύπαρξη του ανθρώπου είναι η αιώνια έκφραση του Πνεύματος, της Ζωής, της Αλήθειας και της Αγάπης, έχουμε μια συνείδηση διαποτισμένη με την δύναμη και την κατανόηση του Χριστού, της αληθινής ιδέας του Θεού.
Σαν Χριστιανοί Επιστήμονες δεν μας επιτρέπεται να έχουμε την τάση να πιστεύουμε είτε ότι δεν είμαστε ευάλωτοι σε επιθετικές νοερές υποβολές, απλά και μόνο επειδή ονομάζουμε τον εαυτό μας Χριστιανό Επιστήμονα, είτε ότι είμεθα ανίκανοι να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας από μια τέτοια υποβολή, επειδή δεν είμαστε «αρκετά καλοί» στο να ζούμε αυτή την Επιστήμη. Τέτοιες νοερές τάσεις είναι από μόνες τους επιθετικές υποβολές.
Θυμάμαι όταν ήμουν σε εκπαίδευση στο στρατό, ότι ένας από τους τρόπους που αγαπούσαν οι εκπαιδευτές μας για να μας δοκιμάσουν, ήταν να μας τοποθετήσουν σκοπιά και μετά να στείλουν από εκεί έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό για να προσπαθήσει να μας προσπεράσει αγνοώντας την εξουσία μας. Όταν είσθε απλός στρατιώτης και ένας συνταγματάρχης έρχεται σε σας και σας λέει, «Ξέχασα το σύνθημα, αλλά είναι ανάγκη να δω κάποιον εκεί μέσα. Αφήστε με να περάσω!», αυτό μπορεί να είναι πραγματικά ένα τεστ θάρρους, όπου πρέπει να θυμηθείτε συνειδητά την εξουσία που σας έχει δοθεί εξαιτίας της υπηρεσίας που εκτελείτε, και να είσθε σε θέση να πείτε με βεβαιότητα, «Όχι κύριε, δεν μπορείτε να εισέλθετε χωρίς το σύνθημα».
Κατά τον ίδιο τρόπο έχουμε εξουσία από τον Χριστό να αρνηθούμε τις υποβολές της πεπερασμένης θνητής αίσθησης ανεξάρτητα από το πόσο δυνατά αξιώνουν ότι έχουν εξουσία στη ζωή μας. Η Χριστιανική Επιστήμη μας δείχνει ότι έχουμε Θεόδοτη εξουσία να εμποδίσουμε την είσοδο σε οτιδήποτε αντιτίθεται στο δικαίωμά μας να εκφράζουμε απεριόριστη Ζωή, Αλήθεια και Αγάπη, επειδή μας δείχνει ότι και τα σωματικά συμπτώματα και απάτες όπως η ατιμία, το μίσος ή το στρες έχουν κατά βάθος νοερή προέλευση, που σημαίνει ότι μπορούν να αποκαλυφθούν, να εξαλειφθούν και να καταστραφούν με την προσευχή.
Είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι αυτό το καθήκον να υπερασπίζουμε τον εαυτό μας δεν μας έχει δοθεί με τη μορφή κάποιου είδους αξιώματος για προσωπική πνευματική ανάπτυξη. Είναι ένας Κανόνας που μας παρέχεται σαν μια αυστηρή απαίτηση σαν μέλη της Εκκλησίας που είμαστε. Μολονότι αυτό το καθήκον μας αφορά ατομικά, το γεγονός ότι είναι μια ευθύνη που την μοιραζόμαστε όλοι σαν μέλη της Μητέρας Εκκλησίας μας διαβεβαιώνει ότι αυτό το καθήκον δεν το κάνουμε μόνοι μας.
Οι προσπάθειες που κάνουμε όταν υπερασπίζουμε τον εαυτό μας ενάντια στην επιθετική νοερή υποβολή έχουν ένα ευρύτερο αποτέλεσμα, από το να κάνουν την δική μας προσωπική ζωή καλύτερη. Μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε μέρος από κάτι που είναι άπειρα μεγάλο. Εργαζόμαστε δίπλα-δίπλα με άλλους μεταφυσικούς να μεταμορφώσουμε τον κόσμο, να βοηθήσουμε να μετακινηθεί η ανθρώπινη συνείδηση από του να ενεργεί ξεκινώντας από μια υλική βάση και να υψωθεί στην πνευματική βάση της ύπαρξης. Με άλλα λόγια, η καθημερινή μας υπεράσπιση έχει σκοπό να αποδείξει την αλήθεια της μεγάλης ανακάλυψης ότι, «Το παν είναι άπειρος Νους και η άπειρη εκδήλωσή Του» (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ.468).
Τα μέλη της Μητέρας Εκκλησίας έχουν δεσμευθεί να αποδείξουν μια αίσθηση ότι ο Θεός είναι πραγματικός, να προωθήσουν την Χριστιανική Επιστήμη, όπως διδάχθηκε από την Mary Baker Eddy και να αγαπούν τους συνανθρώπους τους, άνδρες και γυναίκες, με βάση την κατανόηση του Χριστού ότι έχουν μια τέλεια ταυτότητα ως παιδιά του Θεού.
Εάν εργαζόμαστε για να υπερασπίζουμε καθημερινά τη δική μας συνείδηση από τις κακές επιδράσεις της επιθετικής υποβολής, θα έχουμε τη χαρά να γνωρίζουμε ακριβώς ποιο είναι το καθήκον μας προς το Θεό, την ηγέτιδά μας Mary Baker Eddy και την ανθρωπότητα, σε οποιαδήποτε μέρα και θα μας δείχνει ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για να εκπληρώσουμε αυτό το καθήκον. Και δεν θα τρέφουμε ψευδαισθήσεις για οποιοδήποτε από αυτά τα καθήκοντα, ότι, δηλαδή, είναι απλά μια διανοητική άσκηση.
Η δική μας καθημερινή υπεράσπιση της πνευματικής μας ταυτότητας μας εξουσιοδοτεί να κάνουμε το καλό, όχι απλά να το συλλογιζόμαστε. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο ο Κανόνας αυτός του Καταστατικού της Εκκλησίας τελειώνει με την προειδοποίηση: «Κατά τα έργα αυτού θα κριθεί – και θα δικαιωθεί ή θα καταδικασθεί». Δεν λαχταρούμε όλοι μας να είμαστε σε θέση να τελειώνουμε την ημέρα μας με αισθήματα ευγνωμοσύνης για το λόγο ότι αξιοποιήσαμε πλήρως τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν για θεραπεία και για να κάνουμε καλό; Σίγουρα κανείς από μας δεν θέλει, όταν επανεξετάζουμε τα νοερά μας βήματα και πράξεις σε μια συγκεκριμένη μέρα, να πρέπει να παραδεχθεί ότι ήταν «ανόητος ή ότι εξαπατήθηκε».
Είναι χρήσιμο να εξετάζουμε από καιρό σε καιρό με ειλικρίνεια που βρίσκονται οι σκέψεις μας. Ανά πάσα στιγμή, μπορούμε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, εάν ενεργούμε έχοντας ως βάση την κατανόηση ότι η ύλη δεν είναι ποτέ τίποτα περισσότερο από μια εσφαλμένη υποβολή, την οποία έχουμε την εξουσία να ανατρέψουμε, ή εάν πιστεύουμε γενικά ότι ζούμε στην ύλη και προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε την Χριστιανική Επιστήμη για να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Το να αναγνωρίζουμε την ανάγκη για μια καλύτερη υπεράσπιση δεν είναι αδυναμία – είναι ένα βήμα προόδου.
Όταν η Mary Baker Eddy έστειλε αυτό τον Κανόνα στην Εκκλησία της, έστειλε μαζί με αυτόν και ένα γράμμα, που δείχνει κάτι από αυτό που αισθανόταν, δηλαδή, πόσο αυστηρή και ζωτικής σημασίας προειδοποίηση περιλαμβάνει αυτό το καθήκον. Έγραψε: «Τελικά αυτός ο συνημμένος κανόνας για την Μητέρα Εκκλησία έγινε επιτακτικός και αντί οι βλέψεις μας να είναι να περνάμε ευχάριστα ψυχαγωγούμενοι, αυτή η Εκκλησία χρειάζεται πάνω από όλα να εγκαθιδρύσει αυτή την ερώτηση στη ζωή κάθε μέλους: «Είμαι υπάκουος σε αυτό τον Κανόνα;» (LOO226, 12 Ιουλίου 1899, The Mary Baker Eddy Collection, The Mary Baker Eddy Library).
Το θέμα δεν είναι άν είχαμε αισθανθεί επίπληξη μετά την παραλαβή μιας τέτοιας επιστολής. Αυτό που διακυβεύεται είναι η συνειδητοποίηση ότι εάν εκπληρώνουμε αυτό το νοερό καθήκον, τίποτε δεν θα μπορεί να παρεμβληθεί μεταξύ ημών και της χαράς να αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού.
