Είμαι 16 χρονών. Όταν ήμουν 11, πρέπει να παραδεχθώ ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα για μένα. Περνούσα τον χρόνο μου με φίλους, που μερικές φορές έκαναν πράγματα που δεν ήταν σωστά. Επηρεαζόμουνα πολύ και έκανα ότι έκαναν, για να είμαι «cool», να εντυπωσιάζω τους άλλους και να δείχνω ότι δεν φοβόμουν. Κάπνιζα μαριχουάνα και κάποιες φορές έκλεβα χρήματα για να αγοράσω πράγματα που ήθελα.
Ένα βράδυ πήγα να κοιμηθώ στο σπίτι ενός φίλου. Την επομένη μέρα πήγαμε σε μια βιβλιοθήκη, όπου γινόταν μία έκθεση πολυτίμων λίθων. Είδα μια πραγματικά υπέροχη μαύρη πέτρα. Για μένα, έμοιαζε με παιχνίδι.
Ο φίλος μου με προκάλεσε, «Είσαι αρκετά γενναίος για να πάρεις την πέτρα;» Ένοιωσα προσβεβλημένος από την ερώτησή του γιατί φαινόταν σαν να νόμιζε ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Έβαλα την πέτρα στην τσέπη μου και φύγαμε. Δεν προσέξαμε ότι υπήρχαν κάμερες ασφαλείας σε όλη την βιβλιοθήκη.
Όταν βγήκαμε έξω, αρχίσαμε να πετάμε την πέτρα ο ένας στον άλλο, για παιχνίδι.
Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα και θέλαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι του φίλου μου. Πήραμε ένα συντομότερο δρόμο κατά μήκος του ποταμού. Το ποτάμι ήταν παγωμένο και αρχίσαμε να πηδάμε στον πάγο. Κρατούσα την πέτρα στο χέρι μου, αλλά ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια μας και μου έφυγε η πέτρα από το χέρι. Έπεσε στο νερό. Ψάξαμε για πέντε λεπτά, αλλά είχαμε βραχεί και κρυώναμε πολύ, έτσι σταματήσαμε να ψάχνουμε. Αναστατώθηκα που έχασα την πέτρα, γιατί ήθελα να την κρατήσω. Και φοβόμουν ότι η αστυνομία μπορεί να με έψαχνε. Επέστρεψα στο σπίτι και είπα στον εαυτό μου ότι η αστυνομία δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτό. Ξέχασα το όλο περιστατικό.
Λίγες βδομάδες αργότερα, ήμουν στο σχολείο και η Διευθύντρια ήρθε στην τάξη μου και μου είπε να την ακολουθήσω στο γραφείο της γιατί κάποιος ήθελε να με δει. Όταν μπήκα στο γραφείο της, ένας αστυνομικός ήταν εκεί και με ρώτησε, «Ξέρεις γιατί είμαστε εδώ;» Ειλικρινά δεν ήξερα, γιατί είχα ξεχάσει όλο το περιστατικό με την πέτρα. Ο αστυνομικός μου είπε, «Σε είδαμε». Απάντησα, «Με είδατε να κάνω τι;». Αυτός είπε, «Σε είδαμε να κλέβεις μια πολύτιμη πέτρα στην βιβλιοθήκη». Έμεινα άφωνος και κατάλαβα τι συνέβαινε. Είχα παραλύσει από τον φόβο μου. Ο αστυνομικός μου είπε ότι εξαιτίας αυτού του περιστατικού, θα έπρεπε να με πάνε σε ίδρυμα για ανήλικους παραβάτες και η μητέρα μου να πληρώσει ένα σοβαρό χρηματικό πρόστιμο. Μου είπε ότι είχα πάρει την πέτρα ενός συλλέκτη αξίας μεταξύ 2.000 και 3.000 δολαρίων.
Ο αστυνομικός με ρώτησε, «Που είναι η πέτρα;» Του είπα ότι την έχασα στο ποτάμι κοντά στο σπίτι του φίλου μου. ο αστυνομικός με ρώτησε, «Που;» Ήθελε να μάθει το κάθε τι.
Προσευχήθηκα. Πρώτα ζήτησα από το Θεό να με συγχωρήσει. Στην προσευχή μου παραδέχθηκα ότι αυτό που είχα κάνει ήταν πολύ σοβαρό λάθος και δεν μπορείς να παίζεις με τις Δέκα Εντολές. Είχα μάθει ότι μία από τις εντολές στην Αγία Γραφή λέει, «Μη κλέψεις» (Έξοδος 20:15). Παρακάλεσα το Θεό να με βοηθήσει να βρω την πέτρα. Υποσχέθηκα ότι σε αντάλλαγμα για την βοήθειά Του, δεν θα έκλεβα ξανά.
Παρόλο που ήμουν τρομοκρατημένος, ήμουν σίγουρος ότι ο Θεός θα με βοηθούσε. Παρακολουθώ το Κυριακάτικο Σχολείο της Χριστιανικής Επιστήμης όπου οι δάσκαλοι μοιράζονται μαζί μου πνευματικές ιδέες για να λύσω τα προβλήματά μου. Πριν γνωρίσω την Χριστιανική Επιστήμη, κάθε φορά που προσευχόμουν ζητούσα από το Θεό υλικά πράγματα. Αλλά χάρη στη Χριστιανική Επιστήμη έμαθα ότι ο σκοπός της προσευχής είναι να προσευχόμαστε για πνευματικά πράγματα, όπως είναι η αγάπη και η αληθινή υγεία, να σκεφτόμαστε να βοηθάμε τους άλλους και να είμαστε ευγενικοί με τους ανθρώπους. Το να πηγαίνω στην εκκλησία δυναμώνει την πίστη μου στο Θεό και νοιώθω την υποστήριξη των άλλων μελών.
Για να επιστρέψω στην ιστορία μου, ο αστυνομικός με πήγε στην γειτονιά του φίλου μου για να ψάξω για την πέτρα. Αλλά υπήρχαν πέντε ή έξη χείμαρροι , ο ένας κοντά στον άλλο και δεν μπορούσα να θυμηθώ σε ποιόν είχα χάσει την πέτρα.
Χάρη στις προσευχές μου, ένοιωσα έντονα να τραβά την προσοχή μου κάποιος χείμαρρος. Ήξερα ότι ο Θεός είναι άπειρη νοημοσύνη και σοφία, ότι ο Θεός είναι ο Παράκλητός μου και ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί τίποτα κακό. Πράγματι αισθάνθηκα να οδηγούμαι σε ένα συγκεκριμένο μέρος και πήρα μία πέτρα και την πέταξα στην επιφάνεια για να σπάσω τον πάγο. Βύθισα το χέρι μου στο παγωμένο νερό ψάχνοντας για την πολύτιμη πέτρα, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Προσπάθησα για δεύτερη φορά. Τίποτα. Την τρίτη φορά, με όλη μου την καρδιά, ζήτησα από το Θεό να με οδηγήσει. Το χέρι μου τελικά άγγιξε μια πέτρα και ένοιωσα ότι είχε το ίδιο σχήμα με την πέτρα που ψάχναμε. Σκεφτόμουν ότι ήταν σχεδόν αδύνατον να είναι η σωστή πέτρα, αλλά την έβγαλα από το νερό και πράγματι ήταν η ίδια πέτρα! Μόνο ο Θεός μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος και το ίδιο ήταν οι γονείς μου και ο αστυνομικός.
O αστυνομικός μου είπε να μην κλέψω ποτέ ξανά, γιατί θα μου κόστιζε ακριβά. Οι γονείς μου, επίσης, μου είπαν να μην κάνω ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Μου είπαν, «Ο Θεός σου έδειξε ότι σε άκουσε, έτσι τώρα κι’ εσύ πρέπει να του δείξεις ότι Τον ακούς, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο θα νοιώσεις πιο κοντά σ’ Αυτόν.
Από τότε, ποτέ δεν έχω κλέψει και σταμάτησα να καπνίζω μαριχουάνα. Σταμάτησα τις φιλίες εκείνες που με απομάκρυναν από το Θεό. Έμαθα από αυτή την εμπειρία ότι η κλοπή δεν σημαίνει τίποτα για μένα. Είμαι ευγνώμων στην Χριστιανική Επιστήμη γιατί με βοηθάει να βλέπω ότι για μένα το παν είναι να κάνω το καλό, επειδή όλο το καλό που κάνω επιστρέφει σε μένα. Ο Θεός είναι καλός και είναι φυσικό για μένα να είμαι η αντανάκλασή Του. Τώρα είμαι ένας καλός άνθρωπος. Βοηθάω τους ανθρώπους και έχω καλούς φίλους. Δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα στους φίλους μου πια, γιατί γνωρίζω ότι είμαι παιδί του Θεού και ότι έχω ήδη ότι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος.
