Θυμάμαι μια από τις πρώτες φορές που έπρεπε να μιλήσω δημόσια για την Χριστιανική Επιστήμη. Μιλούσα σε μια ομάδα νοσοκόμων στο νοσοκομείο του Σικάγου. Μου υπέβαλαν πολλές ερωτήσεις – βαθιές και διερευνητικές ερωτήσεις σχετικά με το πώς μπορεί η προσευχή να είναι αξιόπιστη και πως θα μπορούσε πραγματικά να θεραπεύσει. Στο τέλος, μια νοσοκόμος ρώτησε, «Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα πως προσεύχεσθε; Μπορείτε να προσευχηθείτε για μας;»
Ποτέ πριν δεν μου είχε υποβληθεί μια τέτοια ερώτηση. Πήρα μια βαθιά αναπνοή. Κοίταξα κάτω στο πάτωμα για να συγκεντρωθώ (αν και υποθέτω ότι αυτό έδινε την εντύπωση ότι έκλινα το κεφάλι μου για να προσευχηθώ). Και μετά άρχισα να προσεύχομαι δυνατά.
Στράφηκα με όλη μου την καρδιά στο Θεό προσευχόμενος. Προσευχήθηκα όπως θα προσευχόμουν σαν πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης για κάποιον που μου ζήτησε βοήθεια. Μίλησα σ’ αυτές για την βεβαιότητα της αγάπης του Θεού, για την φροντίδα Του, που γνωρίζει κάθε ανάγκη του ανθρώπου και για την άθικτη και στενή σχέση τους με τη θεία Αγάπη, το Θεό. Πρόσθεσα ότι ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρό φαίνεται ένα πρόβλημα, αυτό δεν αλλάζει την αγάπη του Θεού για μας και ότι ο ασθενής είναι πάντα το αγαπημένο παιδί του Θεού. Τελείωσα δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι η αγάπη του Θεού είναι εντελώς άνευ όρων. Αφού Αυτός είναι πάνσοφος και όλους μας έχει δημιουργήσει να Τον αντανακλούμε σαν παιδιά Του, όλοι αντανακλούμε τέλεια αυτή την Αγάπη, την σοφία και τη Ζωή, αυτήν ακριβώς την στιγμή.
Η προσευχή μου διήρκεσε μόνο δύο ή τρία λεπτά, αλλά όταν τελείωσα, υπήρξε απόλυτη ησυχία στην αίθουσα. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα ότι με κοιτούσαν χαμογελώντας και η νοσοκόμα που με είχε ρωτήσει, είπε:
«Ήταν ωραίο!»
Κατάλαβα εκείνη την στιγμή ότι πιθανώς δεν είχαν ακούσει ποτέ πριν μια προσευχή σαν αυτή. Μερικές από αυτές είχαν πιθανώς ακούσει προσευχές που παρηγορούν – προσευχές που παρακαλούν το Θεό για βοήθεια, για να παρέμβει και να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Αλλά αυτή η προσευχή ήταν διαφορετική. Άλλαξε εντελώς την ατμόσφαιρά της συνάντησης. Πριν από την προσευχή είχα διακρίνει σκεπτικισμό, αμφιβολία και δυσπιστία στις ερωτήσεις τους σχετικά με την Χριστιανική Επιστήμη. Μετά την προσευχή, η αλλαγή στην στάση τους μ’ έκανε να αισθανθώ ότι αντιλήφθηκαν κάτι από το πνεύμα του Χριστού.
Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή για μένα, αλλά δεν είχε καμία σχέση με το να εκφράσω απλά με λόγια μια προσευχή στο πνεύμα της Χριστιανικής Επιστήμης. Έχω διαπιστώσει ότι συνήθως δεν χρειάζεται να προσευχόμαστε δυνατά. Αλλά, κατάλαβα, από τις νοσοκόμες αυτές, κάτι από την ωραιότητα που παρουσιάζει η προσευχή στην Χριστιανική Επιστήμη, η οποία δυστυχώς είναι άγνωστη στον περισσότερο κόσμο.
Δεν μας δείχνει ότι είναι σημαντικό για μας να αγαπάμε την ωραιότητα αυτού του είδους της προσευχής και να μην ξεχάσουμε πώς να προσευχόμαστε;
Μια στιγμή! Να ξεχάσουμε πώς να προσευχόμαστε; Πως θα μπορούσαμε ποτέ να ξεχάσουμε πώς να προσευχόμαστε;
Είναι αλήθεια ότι ο οποιοσδήποτε, όπου κι’ αν βρίσκεται, μπορεί πάντοτε να στραφεί στο Θεό για βοήθεια. Αυτή η επιθυμία να στραφεί κανείς στο Θεό είναι προσευχή. Όμως, επειδή η Χριστιανική Επιστήμη είναι η ενέργεια των θείων νόμων, είναι συστηματική όσον αφορά την διδασκαλία και την εφαρμογή της. Έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε πώς να προσευχόμαστε επιστημονικά, πώς να είμαστε σταθερά αποτελεσματικοί στην προσευχή – πιο κοντά στο είδος της προσευχής που προσευχόταν ο Χριστός Ιησούς. Αυτό είναι που μοιράστηκα με τις νοσοκόμες αυτές – μια θεραπευτική εργασία με την Χριστιανική Επιστήμη, μια συγκεκριμένη προσευχή για ένα άτομο, με σκοπό να επιφέρει πρακτικά αποτελέσματα.
Η Mary Baker Eddy, που ανακάλυψε και ίδρυσε την Χριστιανική Επιστήμη, κάνει πολλές αναφορές στην προσευχή ως θεραπεία, στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών.Αρκετές σελίδες είναι αφιερωμένες στην «Επεξήγηση της Νοερής Θεραπείας» στο κεφάλαιο «Εφαρμογή της Χριστιανικής Επιστήμης» (σελ.410). Οι λεπτομέρειες για το πώς να κάνουμε μια θεραπευτική εργασία στην Χριστιανική Επιστήμη, είναι μέρος αυτού που διδάσκεται στην Στοιχειώδη Τάξη από έναν αναγνωρισμένο δάσκαλο της Χριστιανικής Επιστήμης.
Όπως συμβαίνει με κάθε προσπάθεια, εάν δεν κάνετε τακτικά αυτές τις θεραπευτικές εργασίες, αν δεν τις εφαρμόζετε και δεν προσπαθείτε να τις βελτιώσετε, μπορεί να χάσουν την αποτελεσματικότητά τους, ή μπορεί κανείς να ξεχάσει εντελώς πώς να κάνει αυτές τις θεραπείες. Δυστυχώς, έχω ακούσει από πολλούς ανθρώπους που παρακολούθησαν τάξη της Χριστιανικής Επιστήμης πολλά χρόνια πριν και οι οποίοι παραπονούνται ότι: «Δεν νομίζω ότι θυμάμαι πώς να κάνω μια θεραπευτική εργασία με την Χριστιανική Επιστήμη».
Βέβαια, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πλήρη διδασκαλία που γίνεται κατά την διάρκεια της τάξης, καθώς επίσης και την σημασία που έχει η ατομική μελέτη της Χριστιανικής Επιστήμης. Εν τούτοις, μπορεί να βοηθήσει να δούμε μερικά από τα στοιχεία που περιέχονται στην θεραπευτική εργασία με την Χριστιανική Επιστήμη. Αυτά τα στοιχεία δεν είναι βήματα, συνταγές, ούτε χειρόγραφα για να κάνουμε μια τέτοια θεραπευτική εργασία, αλλά αποτελούν τη βάση που μπορεί να φέρει σταθερότητα και αποτελεσματικότητα στη θεραπευτική μας έμπνευση.
Ο συλλογισμός από την «αιτία προς το αποτέλεσμα»
Μια φορά είδα ένα αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου που έγραφε: «Ο Θεός σε αγαπάει κι’ εγώ προσπαθώ (να σε αγαπώ)». Σκέφθηκα ότι ήταν αστείο. Κι’ ενώ μπορεί πολλοί άνθρωποι να αισθάνονται έτσι, είναι σε πλήρη αντίθεση με τον τρόπο που Χριστιανική Επιστήμη προσεγγίζει την προσευχή. Μερικοί προσεύχονται με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στο μέλλον. Μερικοί προσεύχονται ενώ σκέπτονται τον εαυτό τους ως ένα μείγμα καλού και κακού. Και μερικοί προσεύχονται για παρηγοριά, χωρίς ποτέ να προσδοκούν ότι η προσευχή μπορεί να έχει πρακτικά αποτελέσματα. Όλοι αυτοί είναι τρόποι που μας κάνουν να σκεφτόμαστε γύρω από την προσευχή. Αλλά η Χριστιανική Επιστήμη μας ανεβάζει ψηλότερα.
Ενώ μια ταπεινή παράκληση προς το Θεό ποτέ δεν είναι λάθος, μια θεραπευτική εργασία με προσευχή στην Χριστιανική Επιστήμη αναγνωρίζει ότι ο Θεός ήδη μας ευλογεί πλήρως. Η προσευχή πρέπει να αγγίσει την δική μας σκέψη, όχι την σκέψη του Θεού! Μαθαίνουμε να αφουγκραζόμαστε και να καταλαβαίνουμε τι κάνει ήδη ο Θεός για μας.
Η κυρία Eddy επανειλημμένα υπογράμμισε τη σημασία της επιστημονικής μεταφυσικής και αυτού που αναφέρεται ως πνευματικός ή ορθός συλλογισμός. Γράφει στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία (σελ.467): «Στην Επιστήμη του Νου, όπου συλλογιζόμαστε από την αιτία προς το αποτέλεσμα, αρχίζουμε με το Νου, που πρέπει να τον εννοήσουμε μέσω της ιδέας που τον εκφράζει γιατί δεν μπορούμε να τον μάθουμε από το αντίθετό του, την ύλη».
Αυτός ο συλλογισμός «από την αιτία στο αποτέλεσμα» είναι ακριβώς το οικοδόμημα για κάθε θεραπευτική εργασία. Ενώ η ροπή του ανθρώπου είναι να αρχίζει εστιάζοντας την προσοχή του στο πρόβλημα, ο πνευματικός συλλογισμός ξεκινάει κοιτάζοντας στο Θεό – την πηγή όλου του καλού, την άπειρη νοημοσύνη και σοφία, την μόνη δύναμη και εξουσία, την αιώνια Ζωή, την Ψυχή που είναι πάντοτε δημιουργική. Το να ξεκινάμε με το Θεό, όχι μόνο μας φέρνει άμεση ανακούφιση, είναι και ο πιο σύντομος δρόμος να συντρίψουμε το φόβο που είναι τόσο κοινός σ’ όλα τα προβλήματά μας.
Όταν ο συλλογισμός αρχίζει με την πνευματική αιτία, τον ένα Νου, οι προτάσεις του είναι πάντα πνευματικά πραγματικές, δεν βασίζονται στην ανθρώπινη παρατήρηση, στο ιατρικό τεκμήριο ή στην ανθρώπινη λογική. Αυτές οι πνευματικές αλήθειες, που βασίζονται στη μια και μόνη θεία αιτία, είναι εκείνες που είναι συνυφασμένες με όλη τη θεραπευτική εργασία και εφαρμόζονται κατ’ ευθείαν στο «αποτέλεσμα» - εσένα κι’ εμένα.
Η φύση του Θεού και του ανθρώπου
Δεν μπορούμε ποτέ να θεωρούμε ως δεδομένο το πνευματικό φως που φέρνει η Χριστιανική Επιστήμη, όταν ορίζει το Θεό και εμάς σαν την δημιουργία Του. Ο Ιησούς είπε: «Εστέ λοιπόν σεις τέλειοι καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος» (Ματθαίος 5:48). Αυτή είναι μια δήλωση που προκαλεί σύγχυση σε όσους πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι ένας άθλιος αμαρτωλός και ότι ο Θεός μας βλέπει με αυτόν τον τρόπο.
Ο Θεός δεν είναι δεσποτικός, ασταθής ή ιδιόρρυθμος. Δεν είναι μια θεότητα με ανθρώπινη προσωπικότητα, με εναλλαγές στη διάθεση, ή κάποιος που μπορεί να σας αγαπά την μια στιγμή και την άλλη να είναι θυμωμένος μαζί σας. Εάν γνωρίζουμε την αγάπη του Θεού – ότι η σοφία Του και το καλό που Αυτός μας χορηγεί είναι σταθερά και άνευ όρων – τότε γιατί να μην προσευχόμαστε σ’ Αυτόν; Το Επιστήμη και Υγείαορίζει το Θεό ως «ασώματο, θείο, υπέρτατο, άπειρο Νου, Πνεύμα, Ψυχή, Αρχή, Ζωή, Αλήθεια, Αγάπη» (σελ.465).
Δεν μπορώ να σκεφθώ ένα καλύτερο σημείο εκκίνησης ή μια καλύτερη βάση για προσευχή από το να στοχάζεται κανείς και να ερευνά αυτούς τους όρους και τα επίθετα για το Θεό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψει κανείς την ωραιότητα, την ισχύ και την δόξα του Θεού, αλλά αυτά τα τρία συγκεκριμένα επίθετα και τα επτά συνώνυμα είναι πλούσια σε νόημα και δεν αφήνουν καμία αμφιβολία σχετικά με τη φύση του ουράνιου Πατέρα μας.
Η Χριστιανική Επιστήμη διδάσκει ότι ο άνθρωπος αντανακλά το Θεό. Όλα όσα είναι αληθινά για το Θεό ισχύουν και για τις ιδέες Του – ισχύουν και για εσάς και για μένα. Αυτό σίγουρα δεν φαίνεται να ισχύει εδώ στη γη, αλλά αυτός είναι ο λόγος για να προσευχηθούμε με αυτόν τον τρόπο – να επιβεβαιώσουμε την πνευματική αλήθεια και να κατανοήσουμε την πραγματική μας φύση ως τέλεια αντανάκλαση του Θεού. Η θεία φύση φαίνεται να συγκαλύπτεται και να κρύβεται από τον υλικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, έτσι αυτή η φύση πρέπει σταθερά να διακηρυχθεί, να εκτιμηθεί και να κατανοηθεί, για να μπορέσουμε να την αποδείξουμε και να την επαληθεύσουμε τώρα.
Το παιδί της δημιουργίας του Θεού είναι πάντοτε η τέλεια αντανάκλαση της άπειρης Αγάπης, της Αλήθειας, που διατηρεί τον άνθρωπο και της αιώνιας Ζωής – και ζει με θεία εξουσία. Ο άνδρας ή η γυναίκα υπάρχει και υπόκειται στο νόμο του Θεού, το νόμο της ωραιότητας, της υγείας και της νοημοσύνης.
Προσδιορίζοντας το πρόβλημα
Κάποιος μπορεί να σκεφθεί ότι από τη στιγμή που διακηρύξαμε ότι ο Θεός είναι το παν και την άθικτη σχέση του ασθενούς με το Θεό, η θεραπευτική μας εργασία έχει ολοκληρωθεί. Αλλά όχι ακόμη! Αυτό θα άφηνε εκτός μια ζωτική πλευρά της θεραπευτικής εργασίας – τον εντοπισμό του προβλήματος, ή αυτό που αποκαλεί η Χριστιανική Επιστήμη «πλάνη», που υπάρχει στη σκέψη.
Η Mary Baker Eddy ρωτήθηκε μια φορά, «Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε μια στιγμιαία θεραπεία;» Όπως αναφέρεται, απάντησε: «Θα σας πω τον τρόπο για να το πετύχετε. Να αγαπάτε! Απλά να ζείτε την αγάπη – να είσθε η αγάπη – αγάπη, αγάπη, αγάπη. Μη γνωρίζετε τίποτα άλλο εκτός από την Αγάπη.
Να αγαπάτε. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Αυτό θα κάνει το έργο. Θα θεραπεύσει οτιδήποτε. Θα αναστήσει τους νεκρούς. Να μην είσθε τίποτε άλλο εκτός από αγάπη» (Sue Harper Mims, We knew Mary Baker Eddy, 1979 ed. σελ.134).
Τι βαθυστόχαστη απάντηση! Κι’ όμως υπάρχει κάτι περισσότερο. Η Sue Harper Mims συνεχίζει: «Τότε αναφέρθηκε κάτι που για μένα ήταν η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση σε όλη την τάξη. Κάποιος είπε, «Αλλά, Μητέρα, δεν πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ του καλού και του κακού;» Η κυρία Eddy απάντησε ουσιαστικά ως εξής: «Α, τώρα με ρωτήσατε αυτό που είναι το πιο σκληρό πράγμα για μένα στην Χριστιανική Επιστήμη! Ναι, πρέπει να δείτε και να αρνηθείτε το κακό. Η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Ιησούς ήταν ο εκλεκτός του Θεού επειδή αγάπησε την δικαιοσύνη, αλλά η Αγία Γραφή δεν σταματά εκεί. Λέει, ‘και εμίσησε την ανομίαν’! Έτσι, συχνά ποθούσα διακαώς να δω και να γνωρίσω μόνο την Αγάπη – μόνο το καλό – αλλά δεν τόλμησα. Πρέπει να αποκαλύψω και να επιτιμήσω και να μισήσω την ανομία» (σελ.134).
Για μένα, αυτό το δεύτερο μάθημα είναι εξίσου σημαντικό και βαθυστόχαστο όπως το πρώτο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πληρότητα της αγάπης για το Θεό και τον άνθρωπο είναι τέλεια, όταν περιέχει την διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού. Δυστυχώς, διαπίστωσα ότι αυτό που η κυρία Eddy περιγράφει ως «το πιο σκληρό πράγμα», ο άνθρωπος έχει την τάση να το ξεχνά πιο εύκολα από όλα. Κι’ όμως, η Χριστιανική Επιστήμη κάνει σαφές ότι δεν πρέπει ποτέ να αγνοούμε το κακό ή την πλάνη!
Κατά τον ίδιο τρόπο, οι θεραπευτικές εργασίες μας πρέπει να βεβαιώνουν και να «αγαπούν την δικαιοσύνη» καθώς και να «βλέπουν και να καταδικάζουν το κακό». Αλλά δεν χρειάζεται να στεκόμαστε στην οδύνη για να την θεραπεύσουμε και να την αναγάγουμε στο μηδέν. Πράγματι, το καλύτερο είναι να την αντιμετωπίσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά. Όταν σκεπτόμαστε τους διάφορους όρους και ιδιότητες για το Θεό για να αποκαλύψουμε ότι Αυτός είναι το παν, αυτό αποκαλύπτει, επίσης, την ανικανότητα, την αδυναμία και την απόλυτη ανυπαρξία της πλάνης.
Η «επιβλητική πραγματικότητα του Θεού, του καλού, που περικλείει τα πάντα», καθώς επίσης η «ανυπαρξία της υλικής ζωής και νοημοσύνης», είναι τα «δύο κύρια σημεία», όπως αναφέρονται στο Επιστήμη και Υγεία (σελ. 52). Η προσευχή, η οποία περιέχει και τα δύο αυτά κύρια σημεία είναι σε θέση να γνωρίζει καθαρά το παιδί της δημιουργίας του Θεού – που δεν είναι ποτέ θύμα των περιστάσεων, που δεν υπόκειται στο φόβο, στην τύχη, στα δυστυχήματα, στην μόλυνση, στην ασθένεια ή στο θάνατο.
Όλη η προσευχή, όμως, δεν συνίσταται στη χρήση σωστών λέξεων και φράσεων. Επιστημονική μεταφυσική, πνευματική κατανόηση και θεία έμπνευση, όλα πάνε χέρι-χέρι και είναι απαραίτητα στη θεραπευτική εργασία με την Χριστιανική Επιστήμη. Αυτά αποτελούν οδηγό για το πώς πρέπει να εκφράζεται η προσευχή μας μέσα από τον καθένα μας. Φέρνουν την διορατικότητα και την οξυδέρκεια που μπορούν να πηγάζουν μόνο από το θείο Νου. Και πάντα οδηγούν στο συμπέρασμα ενός τέλειου Θεού και τέλειου άνθρωπου.
Η αποτελεσματική εφαρμογή του συλλογισμού «από την αιτία στο αποτέλεσμα», που τον χρησιμοποιούμε για να δούμε την αληθινή φύση του Θεού και του ανθρώπου και να αντιμετωπίσουμε επιστημονικά ένα πρόβλημα, είναι κάτι πάνω στο οποίο θα πρέπει πράγματι να εργαστούμε. Είναι μια πειθαρχία της σκέψης που απαιτεί την αφοσίωσή μας για να το κάνουμε καλά. Αλλά αυτό δεν το κάνει να μας είναι βάρος. Όταν μαθαίνουμε να θεραπεύουμε με την προσευχή, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αποκτούμε μια καθαρή διορατικότητα, μας κάνει ικανούς να αντιλαμβανόμαστε πνευματικά τη θεία πραγματικότητα και να αποκτούμε μια βαθύτερη πνευματική κατανόηση. Αυτό το είδος της προσευχής, μας αναμορφώνει και μας αναζωογονεί. Και όπως συνέβη με αυτή την τάξη των νοσοκόμων, η προσευχή ευλογεί και αυτόν που προσεύχεται και αυτούς για τους οποίους προσεύχεται, με την ωραιότητα και το πνεύμα του Χριστού.
