Το θρήσκευμα με το οποίο ανατράφηκα ήταν διαφορετικό από την Χριστιανική Επιστήμη. Όταν ήμουν 22 χρόνων, παντρεμένη και με ένα γιό δύο ετών, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία μου. Αφού πήγα στο νοσοκομείο και έκανα διάφορες εξετάσεις, μεταξύ των οποίων ήταν και ακτινογραφίες και παρακέντηση στην σπονδυλική μου στήλη, τρεις γιατροί διέγνωσαν ότι είχα πολλαπλή σκλήρυνση. Η γνωμάτευσή τους μου προκάλεσε τρόμο, επειδή υπήρχαν πολύ λίγες ελπίδες για την ανάρρωσή μου.
Ο σύζυγός μου, όταν ήταν νέος, πήγαινε στο Κυριακάτικο Σχολείο της Χριστιανικής Επιστήμης, και όταν επιστρέψαμε από το ιατρείο στο σπίτι, μου έδωσε ένα αντίτυπο του εγχειριδίου της Χριστιανικής Επιστήμης, το Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy. Αν και εκείνη την περίοδο δεν εφάρμοζε την Χριστιανική Επιστήμη, μου είπε ότι ήξερε ότι το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να με βοηθήσει.
Στην αρχή ήμουν δύσπιστη – πως θα μπορούσε να με βοηθήσει ένα βιβλίο; Πραγματικά προσπάθησα να το διαβάσω τους επόμενους μήνες, αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα. Μετά απ’ αυτό πήγα μια μέρα στην βιβλιοθήκη και βρήκα ένα άλλο βιβλίο σχετικό με την πνευματική θεραπεία, που μιλούσε για το πώς η Χριστιανική θεραπεία είναι δυνατή, αλλά συνήθως είναι μια πτυχή της θρησκευτικής πίστης, που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση. Δεν θυμάμαι πια τον τίτλο του βιβλίου ή τον συγγραφέα του, αλλά ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Δεν είχα σκεφθεί ότι μπορούσα να εμπιστευθώ τον Θεό να με θεραπεύσει, αλλά εδώ υπήρχαν δύο βιβλία, που έλεγαν ότι η θεραπεία είναι δυνατή!
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, διάβαζα και ξαναδιάβαζα την Αγία Γραφή μου και το Επιστήμη και Υγεία. Παρακαλούσα τον Θεό να μου δείξει τι έπρεπε να διαβάσω και μετά άνοιγα τα δύο αυτά βιβλία κατά τύχη. Τα λόγια αυτών των θαυμάσιων βιβλίων, ακόμα κι’ αν δεν καταλάβαινα το μήνυμά τους, μου έδωσαν μια πνευματική αίσθηση ότι όλα ήταν καλά. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου θεραπεύτηκα, επίσης, από κρυολογήματα και γρίπη.
Σε μια εξέταση που μου έκαναν οι γιατροί περίπου ένα χρόνο αργότερα, με ρώτησαν τι έκανα στον εαυτό μου, γιατί ήμουν πολύ καλύτερα. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα τι υπέροχο δώρο μου είχε δοθεί. Αισθάνθηκα ότι ο Θεός με αγκάλιαζε με αγάπη.
Θα ήθελα να αναφέρω ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου ήμουν πολύ αντίθετη με την εκκλησία. Αισθανόμουν ότι μπορούσα να εμπιστευθώ τον Θεό και Αυτός θα μου έδειχνε τι θα έπρεπε να κάνω. Γι’ αυτό δεν πήγα αμέσως στις λειτουργίες της Χριστιανικής Επιστήμης και ήμουν διστακτική να τηλεφωνήσω σε κάποιον πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης για να προσευχηθεί για μένα. Συνέχισα να διαβάζω για περίπου οκτώ χρόνια, αλλά η «μεγάλη» θεραπεία – να είμαι εντελώς ελεύθερη από αυτή την κατάσταση – δεν ερχόταν.
Τελικά ο σύζυγός μου κι’ εγώ αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις λειτουργίες της Χριστιανικής Επιστήμης και τα παιδιά μας πήγαν στο Κυριακάτικο Σχολείο. Περίπου τέσσερις μήνες αργότερα, είχα για ακόμη μια φορά σοβαρά συμπτώματα αυτής της ασθένειας. Γνώριζα ότι ο μόνος μου στόχος ήταν να κατανοήσω τον Θεό και την σχέση μου μ’ Αυτόν, όσο πιο βαθιά μπορούσα. Αυτή η οπισθοδρόμηση δεν ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Έτσι την επόμενη ημέρα, αν και ήμουν ακόμη πολύ διστακτική, επισκέφθηκα μια πρακτίσιονερ. Είχα διαβάσει πολλές φορές για τον Θεό, που είναι όλο το καλό, και για τον άνθρωπο, που είναι η εικόνα και ομοίωσή Του, αλλά ήταν θαυμάσιο να ακούω την πρακτίσιονερ να εξηγεί αυτές τις ιδέες τόσο καθαρά και με τόση αγάπη. Οι επισκέψεις αυτές στην πρακτίσιονερ συνεχίστηκαν για περίπου τέσσερις μήνες. Τότε, μια μέρα με ρώτησε η πρακτίσιονερ αν υπήρχε κάτι που έπρεπε να της πω.
Δίστασα στην αρχή, αλλά τελικά τα λόγια ξεπήδησαν από το στόμα μου: Όταν ήμουν 15 ετών και υπέφερα από άσθμα, παρ’ ολίγο να είχα πεθάνει καθώς βρισκόμουν στο νοσοκομείο σε δωμάτιο εντατικής θεραπείας. Θυμάμαι ότι δεν ήθελα να πεθάνω – ήθελα να μείνω στη ζωή – και ξαφνικά ξύπνησα και είδα την μητέρα και τον πατέρα μου να είναι κοντά μου. Ήμουν ζωντανή. Οι προσβολές του άσθματος μειώθηκαν μετά απ’ αυτό.
Μόλις το άκουσε αυτό, η πρακτίσιονερ είπε με πολύ χαρά ότι αυτό που έζησα ότι παρ’ ολίγο να φτάσω στο θάνατο, ήταν ένα κακό όνειρο. Η Ζωή, ο Θεός, είναι πάντοτε η πραγματικότητα και ο θάνατος είναι μόνο μια ανθρώπινη δοξασία. Καθώς αυτή η ιδέα με διαπότισε μια φωνή ήχησε μέσα μου: «Θεραπεύτηκες! Θεραπεύτηκες!». Αυτό το μήνυμα εξακολούθησε να ηχεί μέσα μου για δύο ημέρες.
Και πράγματι θεραπεύτηκα: Ποτέ ξανά δεν υπέφερα από συμπτώματα πολλαπλής σκλήρυνσης. Θα ήθελα να αναφέρω ότι την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον γιατρό, έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου και είπε: «Ο Θεός να σ’ ευλογεί». Και δεν μου ζήτησε να τον επισκεφθώ ποτέ πια.
Αυτή η θεραπεία έγινε πριν 40 χρόνια και μου απέδειξε ότι λέει η κυρία Eddy στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία : «Αν εξάλειφε κανείς την δοξασία του στο θάνατο και κατανοούσε ότι δεν υπάρχει θάνατος, αυτό θα ήταν ένα «δένδρον ζωής» που γνωρίζεται από τους καρπούς του» (σελ.426). Στην ίδια σελίδα, προσθέτει, «Αν παύαμε εντελώς να πιστεύουμε στο θάνατο και νικούσαμε επίσης και τον φόβο που προκαλεί το κεντρί του, αυτό θα ανέβαζε το επίπεδο της υγείας και της ηθικής πολύ ψηλότερα από το τωρινό του σημείο και θα μας έκανε ικανούς να κρατάμε το λάβαρο του Χριστιανισμού ψηλά με ακράδαντη πίστη στο Θεό, στην αιώνια Ζωή»… «Αν είναι αληθινό ότι ο άνθρωπος ζει, το γεγονός αυτό δεν μπορεί ποτέ στην Επιστήμη να μεταβληθεί στην αντίθετη δοξασία – ότι ο άνθρωπος πεθαίνει … Το ατομικό είναι του ανθρώπου δεν μπορεί να πεθάνει ή να εξαφανιστεί σε ασυνειδησία όπως ακριβώς δεν μπορεί και η Ψυχή, γιατί και τα δύο είναι αθάνατα. Αν ο άνθρωπος πιστεύει τώρα στο θάνατο, πρέπει να πάψει να πιστεύει σ’ αυτόν όταν μάθει ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα στο θάνατο, αφού η αλήθεια του είναι αθάνατη» (σελίδες 426-427).
Τώρα κοιτάζω να βλέπω τη ζωή σαν πραγματικότητα και το θάνατο σαν ψευδαίσθηση. Τώρα είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι η συνείδηση δεν σταματά ποτέ. Είμαι ευγνώμων που γνωρίζω ότι όλοι μας βρισκόμαστε σε μια κατάσταση συνεχούς προόδου, πάντοτε ζωντανοί και πάντοτε έχοντας επίγνωση της αληθινής πνευματικής ύπαρξης.
Round Lake, Illinois, USA
Έβλεπα τη θεραπεία της συζύγου μου κατ’ αρχή με συγκρατημένη αισιοδοξία, επειδή ήταν γνωστό ότι η αρρώστια της μπορεί να έχει μια μακρά αλλά προσωρινή βελτίωση. Παρ’ όλα αυτά, από εκείνη τη στιγμή, σταμάτησε να αρρωσταίνει. Καθώς τα χρόνια έγιναν δεκαετίες χωρίς να εμφανίζονται τα γνωστά συμπτώματα, η αισιοδοξία μου έγινε ευγνωμοσύνη για την πλήρη και διαρκή θεραπεία, που είχε σαν επακόλουθο να αλλάξει και τη δική μου ζωή.
Εκείνη την περίοδο, συνήθιζα να πίνω όταν βρισκόμουν με συντροφιά άλλων ανθρώπων με αποτέλεσμα να καταπνίξει κάθε ενδιαφέρον μου για τη θρησκεία. Για να είμαι πιο ακριβής, ή όπως διαφορετικά λέγεται, ήμουν ένας αλκοολικός, που πίνει για να ξεφύγει από τα προβλήματά του. Όταν η σύζυγός μου στράφηκε στην προσευχή, όπως διδάσκεται από την Χριστιανική Επιστήμη, απέκτησα την ελευθερία μου, εκτιμώντας τη ζωή αντί να την αποφεύγω.
