Πριν από αρκετά χρόνια πήρα σύνταξη και περίμενα με χαρά να έχω περισσότερο χρόνο για ψυχαγωγικές δραστηριότητες, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο. Πάντα μου άρεσε το τρέξιμο, η πεζοπορία, η ναυσιπλοΐα, το τένις, το ποδήλατο και η κολύμβηση.
Όμως, σύντομα εμφανίστηκαν διάφοροι σωματικοί περιορισμοί. Στο παρελθόν, είχα δει γρήγορες θεραπείες , που αφορούσαν τη σωματική μου κατάσταση. Αλλά αυτά τα προβλήματα δεν έφευγαν και συσσωρεύονταν. Κατ’ αρχήν, υπήρξε έντονος πόνος στη μέση μου, κατόπιν πόνος στον δεξί μου ώμο, μετά μια μεγάλη ελιά στο αριστερό μου πόδι, και τελικά μια διάγνωση καρκίνου του δέρματος. Το περπάτημα χωρίς πόνο έγινε αδύνατο, δεν μπορούσα να σηκώσω βάρος, επίσης, το τρέξιμο και το τένις ήταν πλέον αδιανόητα.
Προσευχήθηκα γι’ αυτά τα θέματα για ένα χρόνο περίπου. Και οι πολλές ώρες βαθιάς μελέτης ανταμείφθηκαν με μια σαφέστερη κατανόηση για το πώς δημιουργήθηκε ο άνθρωπος κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού (Γέν. 1:27). Ο Θεός δεν μας έκανε ούτε νέους ούτε γέρους, εκτεθειμένους σε ένα κύκλο γέννησης, ωριμότητας και παρακμής, με μειωμένες ικανότητες, με περιορισμένη σφαίρα δραστηριότητας και περιορισμένο μέλλον. Η πνευματική εργασία ήταν ευχάριστη και η διανοητική πρόοδος φανερή, αλλά τα συμπτώματα συνεχίζονταν.
Η περισσότερη προσευχή και μελέτη μου έφεραν περισσότερες ιδέες, που όταν το σκεφθώ ξανά, καταλαβαίνω ότι ήταν βασικά σημεία. Κυρίως κέρδισα μια πιο σαφή αίσθηση του εαυτού μου ως παιδί του Θεού. Θυμήθηκα πόσο ο Ιησούς και η Mary Baker Eddy αγάπησαν τα παιδιά και πόσο εκτίμησαν ιδιαίτερα τις παιδικές ιδιότητες. Όπως, την αθωότητα, την αγνότητα, τον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια, την δραστηριότητα και τη χαρά. Και οι δύο έβλεπαν τον καθένα ως παιδί του Θεού, κι’ όχι ως πραγματική τη μεγάλη ηλικία ενός άνδρα ή μιας γυναίκας.
Εκείνο τον καιρό, ένας φίλος μου επεσήμανε ότι μιλούσα να τον εαυτό μου σαν να ήμουν γέρος. Μου είπε ότι η έκφραση «γέρικο σκυλί», που χαρακτήριζα το άτομό μου, μπορεί να είναι διασκεδαστική, αλλά από πνευματική άποψη δεν ήταν χρήσιμη. Θυμήθηκα το εδάφιο από το βιβλίο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy, «Αν δεν έκανε το λάθος να μετρά και να περιορίζει καθετί που είναι καλό και ωραίο, ο άνθρωπος θα χαιρόταν πάνω από εβδομήντα χρόνια ζωής και θα διατηρούσε ακόμα το σφρίγος και τη δραστηριότητά του, και το μέλλον του θα ήταν λαμπρό» (σελ.246). Και τελικά το κατάλαβα. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε ηλικιωμένος άνδρας ή γυναίκα. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και δεν είμαστε ποτέ γέροι. Η Αγία Γραφή λέει, «Και ο καιρός σου θέλει ανατείλει λαμπρότερος της μεσημβρίας. Και αν επέλθη σκότος επί σε, πάλιν θέλεις γίνει ως η αυγή» (Ιώβ 11:17).
Αλλά υπήρχαν περισσότερα που έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια. Κυρίως μια κρυφή πλάνη έπρεπε να αποκαλυφθεί και να θεραπευτεί: Υπήρχε αντίδραση στην σκέψη μου στην έννοια της αιώνιας ζωής. Γιατί; Επειδή πάντα αναρωτιόμουν αν θα ήθελα την αιώνια ζωή; Έχω μια καλή ζωή τώρα. Υπήρξαν προκλήσεις, αλλά αντιμετωπίστηκαν. Έχω εργασθεί σκληρά και ήμουν συνεπής ως σύζυγος, πατέρας, φίλος και μέλος της εκκλησίας. Κάποια στιγμή θέλω να ξεκουραστώ. Δεν χρειάζεται να ζήσω για πάντα!
Λοιπόν, η πλάνη σ’ αυτό το σημείο έγινε σύντομα σαφής. Με την απόρριψη της αιώνιας ζωής, στην πραγματικότητα, επιβεβαίωσα την περιορισμένη, μειωμένη ζωή. Μια ζωή στην ύλη με ένα τέλος. Χρειάστηκε να εργαστώ αρκετά πάνω στο θέμα της αιώνιας ζωής. Αλλά τελικά άρχισα να το βλέπω σαν κάτι για το οποίο έπρεπε να προσδοκώ ως το συνεχώς αιώνια εκτυλισσόμενο καλό, όπου δεν θα έχανα τίποτα και θα συνέχιζα το ταξίδι μου πνευματικά. Κατάλαβα τώρα, ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να αγαπώ τη σύζυγό μου και τα παιδιά μου και τους φίλους μου για πάντα, χωρίς να χάσω την πολύτιμη καλοσύνη εκείνων των σχέσεων.
Η απάντηση ήλθε όταν μια μέρα κατάλαβα ότι ο Θεός δεν θα είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο, χωρίς την ικανότητα να Τον γνωρίσει και να Τον αντανακλά, αδιάφορο από τις καταστάσεις ή τα στάδια (τις ηλικίες και τα χρόνια) του θνητού ονείρου. Αυτό θα ήταν αδιανόητο. Τίποτε δεν μπορεί ποτέ να αποτρέψει, να περιορίσει ή να εμποδίσει τη συνείδηση και την ικανότητα του ανθρώπου να αντανακλά το Θεό. Καμία ανθρώπινη κατάσταση. Καμία διανοητική αντίληψη. Καμία εξασθενημένη λειτουργία ή καταπονημένο σώμα. Τίποτα δεν θα μπορούσε, ποτέ, να αποτρέψει τον άνθρωπο από το να βιώσει μια γεμάτη και πλήρη συνειδητοποίηση του Θεού. Όλες αυτές οι δοξασίες, που συνδέθηκαν με τα «γηρατειά», ήταν μια προσπάθεια του θνητού νου - του «ονείρου του Αδάμ» (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ.282) – να με χωρίσουν από τον Θεό. Κι’ αυτό ήταν αδύνατο.
Πολύ σύντομα όλα τα σωματικά προβλήματα – ο πόνος της μέσης και των ώμων, η κρεατοελιά, ο καρκίνος του δέρματος – εξαφανίστηκαν (και το τελευταίο επιβεβαιώθηκε από έναν από τους γιατρούς που είχα συμβουλευτεί). Αυτή η θεραπεία έγινε πριν έξη χρόνια και δεν υπήρξε καμία υποτροπή των συμπτωμάτων. Η θεραπεία ήταν μια κλήση αφύπνισης ως προς την ανάγκη «να διαμορφώσουμε τις απόψεις μας για την ύπαρξη με βάση την ωραιότητα, τη φρεσκάδα και τη διάρκεια μάλλον και όχι τα γηρατειά και το μαρασμό» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.246), για τα οποία είμαι πολύ ευγνώμων.
Washington, DC, USA
