Στις Χριστουγεννιάτικες διακοπές τον τελευταίο χρόνο αποφάσισα να επισκεφθώ ένα φίλο μου στο κολλέγιό του, επειδή οι διακοπές του κολλεγίου μου άρχισαν λίγες εβδομάδες νωρίτερα από τις διακοπές του δικού του. Η μητέρα μου, επίσης, ήθελε να επισκεφθεί μια φίλη της στην ίδια περιοχή κι’ έτσι πήγαμε με το αυτοκίνητο μαζί και την άφησα στη φίλη της, ενώ εγώ συνέχισα για περίπου μια ώρα ακόμη, για να φτάσω στο φίλο μου. Περάσαμε πολύ όμορφα, είχαμε να πούμε πολλά και ήμασταν με φίλους μέχρι αργά τη νύχτα. Την άλλη μέρα το απόγευμα, πήγα πίσω για να πάρω την μητέρα μου και ξεκινήσαμε για το σπίτι.
Στην διαδρομή συναντήσαμε αρκετά μεγάλη κυκλοφορία λόγω πυκνής ομίχλης. Μου ήταν εκνευριστικό να οδηγώ στην ομίχλη και η διάθεσή μου έγινε χειρότερη λόγω του γεγονότος ότι το προηγούμενο βράδυ είχα μείνει ξύπνια μέχρι αργά. Ανυπομονούσα πότε θα έβγαινα από τον αυτοκινητόδρομο.
Περίπου πέντε λεπτά πριν από την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, η κυκλοφορία άρχισε να μειώνεται κι’ άρχισα να χαλαρώνω. Τότε, εντελώς ξαφνικά, μπλέχτηκα σ’ ένα δυστύχημα μαζί με δύο άλλα αυτοκίνητα. Εξαιτίας της ομίχλης καταλήξαμε σε μια μικρή καραμπόλα. Κανένας δεν τραυματίστηκε, αλλά τα αυτοκίνητα έπρεπε να ρυμουλκηθούν και ήμουν συγκλονισμένη.
Για ένα χρονικό διάστημα μετά το δυστύχημα σταμάτησα εντελώς να οδηγώ. Ακόμη κι’ όταν μου δινόταν η ευκαιρία, αρνιόμουν να το κάνω, γιατί είχα φοβηθεί την οδήγηση.
Αρκετές εβδομάδες αργότερα, προς το τέλος των Χριστουγεννιάτικων διακοπών, ο πατέρας μου κι’ εγώ ξεκινήσαμε για το Seattle, για να παρευρεθούμε σε ένα γάμο. Το Seattle είναι περίπου 14 ώρες με το αυτοκίνητο από το σπίτι μας. Ο πατέρας μου γνώριζε ότι ακόμη δεν αισθανόμουν σίγουρη να οδηγήσω, αλλά μια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μου πρότεινε να πάρω το τιμόνι στον αυτοκινητόδρομο για λίγο. Ανησυχούσα ακόμη σχετικά με την οδήγηση, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω το φόβο μου κάποια στιγμή και κάθισα στη θέση του οδηγού. Αλλά καθώς περνούσαν τα χιλιόμετρα, άρχισα να αισθάνομαι πολύ μόνη, μολονότι ο πατέρας μου καθόταν στη θέση του συνοδηγού.
Ήξερα ότι έπρεπε με κάποιο τρόπο να υπερνικήσω αυτό το φόβο, αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Αν ήμουν στο σπίτι, θα μπορούσα να αναζητήσω πνευματικές ιδέες στην Αγία Γραφή ή στο Επιστήμη και Υγεία – αλλά δεν είχα αυτή την δυνατότητα στον δρόμο. Κι’ ενώ είχα στο παρελθόν πολλές θεραπείες βασιζόμενη στην Χριστιανική Επιστήμη, δεν είχα υπόψη μου κάτι που να είχα αντιμετωπίσει και να είχε σχέση με την οδήγηση. Ήθελα να ελευθερωθώ από τη νευρικότητα που ένοιωθα, όταν οδηγούσα.
Τότε, εντελώς ξαφνικά, μου ήρθε στο νου μια φράση που είχα μάθει το καλοκαίρι στην κατασκήνωση, όταν ήμουν πιο μικρή. Όταν πηγαίναμε να κάνουμε αναρρίχηση, κάποιος μου είχε πει, «Αν ποτέ αισθανθείς ότι πέφτεις από τα χέρια του Θεού, θα πέσεις ακριβώς στην αγκαλιά Του». Δεν είχα ιδέα τι σχέση είχε αυτό με την οδήγηση, αλλά αυτό το μήνυμα συνέχισε να μου έρχεται στο νου. Καθώς το σκέφτηκα περισσότερο, κατάλαβα ότι ο Θεός με φροντίζει πάντα, δεν έχει σημασία ποια είναι η κατάσταση. Δεν χρειαζόταν να αισθάνομαι απροστάτευτη ή ανασφαλής καθώς σκαρφαλώναμε ψηλά στα δένδρα, και δεν χρειαζόταν να αισθάνομαι έτσι τώρα, που οδηγούσα σε έναν άγνωστο δρόμο. Αμέσως αισθάνθηκα καλύτερα – όχι μόνο επειδή κατάλαβα ότι πάντα θα ήμουν κάτω από την φροντίδα του Θεού, αλλά επίσης επειδή συνειδητοποίησα ότι η θεραπεία μπορεί να είναι τόσο απλή, όσο και η αναφορά σε μια απλή μικρή φράση.
Καθώς συνεχίζαμε το ταξίδι μας, εξακολουθούσα να αναζητώ περισσότερες πνευματικές ιδέες σχετικά με την ασφάλεια και την σιγουριά. Άρχισα να σκέφτομαι ένα εδάφιο από την Αγία Γραφή, που ένας θείος μου αγαπούσε. Κάθε φορά που επισκέπτεται το σπίτι μας, κάνει μια μαρτυρία στην εκκλησία – και ανεξάρτητα ποιο είναι το θέμα, αναφέρει αυτό το εδάφιο: «Εν πάσαις ταις οδοίς σου Αυτόν γνώριζε και Αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου» (Παρ.3:6). Στην αρχή σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει τρόπος να εφαρμοσθεί ένα εδάφιο για κάθε μεμονωμένη περίπτωση, διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν να έχουμε όλη την Αγία Γραφή (και ούτε όλο το Επιστήμη και Υγεία). Αλλά εντελώς ξαφνικά συνειδητοποίησα, ότι το εδάφιο του θείου μου όχι μόνο ήταν απόλυτα σχετικό με την οδήγησή μου, αλλά και ότι μπορούσε να εφαρμοσθεί εύκολα σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Σ’ όλες τις περιπτώσεις θααναγνώριζα τη δύναμη και τη χάρη του Θεού, κι’ Αυτός θα με κρατούσε πάντα σε ασφάλεια, οποιοδήποτε δρόμο κι’ αν ακολουθούσα. Είναι τόσο απλό και τόσο δυνατό.
Από τότε, η οδήγηση ήταν εύκολη και απολαυστική – κι’ όχι ένα τρομακτικό πράγμα ούτε κάτι που θα μπορούσε να με απομακρύνει από την φροντίδα του Θεού. Και κάθε ίχνος φόβου από το προηγούμενο αυτοκινητιστικό δυστύχημα εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Είμαι τόσο ευγνώμων γι’ αυτή την φράση που άκουσα στην καλοκαιρινή κατασκήνωση και για την αγάπη του θείου μου στο εδάφιο από τις Παροιμίες – επειδή και οι δύο αυτές ρήσεις ήταν κοντά μου την στιγμή της ανάγκης μου.
