Πριν λίγο καιρό στηριζόμουν σε ένα τοίχο και δεν θυμάμαι να είχα ούτε την παραμικρή αμφιβολία ή φόβο ότι ο τοίχος μπορούσε να με στηρίξει. Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη ότι ο τοίχος μπορούσε να με στηρίξει. Δεν χρειαζόταν να προετοιμαστώ νοερά για να ακουμπήσω σ’ αυτόν, ούτε απαιτούσε πίστη για να το κάνω. Για μένα, ήταν φυσικό και λογικό με στηρίξει ο τοίχος.
Ένας ορισμός του ρήματος «στηρίζομαι» είναι: «βασίζομαι ή παίρνω υποστήριξη από κάποιον ή κάτι» Εν πάση περιπτώσει, τι ήταν ακριβώς αυτό στο οποίο βασιζόμουν ή στηριζόμουν; Ήταν ένα μεγάλο κομμάτι ύλης, ή κάτι περισσότερο; Πράγματι, εμπιστευόμουν μια κατασκευή, που είχε σχεδιασθεί σωστά σύμφωνα με μαθηματικούς, αρχιτεκτονικούς και κατασκευαστικούς κανόνες.
Ένα εδάφιο από το βιβλίο των Παροιμιών στην Αγία Γραφή γράφει: «Έλπιζε επί Κύριον εξ όλης σου της καρδίας και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου» (Παρ.3:5). Το να στηριζόμαστε στη θεία Αρχή και θεία Αγάπη, τον Θεό, για να μας βοηθήσει, θα έπρεπε να είναι ακριβώς τόσο φυσικό και λογικό, όπως και να στηριζόμαστε σ’ ένα τοίχο, που έχει κατασκευαστεί σωστά. Το αγκάλιασμα του Θεού είναι γι’ αυτόν, που πάντα έχει την υποστήριξή Του, που είναι η δική Του λαμπρή εικόνα και ομοίωση, τον άνθρωπο.
Στον Πρόλογο του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy αναφέρεται: «Για κείνους που βασίζονται στην υποστήριξη του απείρου η σημερινή ημέρα είναι γεμάτη ευλογίες» (σελ.ζ’). Τι θαυμάσιο πράγμα είναι αυτό, στο οποίο μπορούμε να βασιζόμαστε – μια δύναμη ή επιρροή, που μας στηρίζει και είναι παρούσα σε κάθε τόπο και σε κάθε κατάσταση.
Έχω προσπαθήσει πολύ για να διαπιστώσω πόσο ειλικρινά στηρίζομαι στον Θεό. Όταν αισθάνομαι κουρασμένος, για παράδειγμα, πιστεύω και γνωρίζω ότι ο Θεός, η αιώνια Ζωή και η διαρκής δράση Της, με ζωογονεί και με δραστηριοποιεί συνεχώς, χωρίς διακοπή; Εάν αντιμετωπίζω τον πειρασμό να πιστέψω σε μια απάτη, αναζητώ ειλικρινά την ισχυρή παρουσία της Αλήθειας για να την εξαλείψει; Όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος με την υποβολή της μνησικακίας ή του μίσους, γνωρίζω και βασίζομαι στην Αγάπη, στον Θεό – τη μόνη πραγματική επιρροή – ο οποίος με κρατάει σταθερό ως την υπομονετική και ανιδιοτελή εικόνα και ομοίωση του εαυτού Του;
Θυμάμαι μια περίοδο στη διδασκαλική μου καριέρα, όταν ο φόρτος εργασίας μεγάλωνε καθημερινά, τόσο πολύ ώστε συχνά γινόταν θέμα απογοήτευσης μεταξύ των συναδέλφων μου. Πολλοί από εμάς θεωρούσαν ότι απαιτούσαν από εμάς να κάνουμε περισσότερα με μικρότερη αμοιβή. Κατάλαβα ότι είχα παρασυρθεί σε μη εμπνευσμένες σκέψεις, αγκαλιάζοντας ακριβώς εκείνες τις απόψεις εναντίον των οποίων θα έπρεπε να αμύνομαι. Όλο και περισσότερο άρχισαν να συσσωρεύονται στο νου μου αρνητικές σκέψεις για όλα αυτά, που μου ζητούσαν να κάνω, και να δημιουργούν την αίσθηση ότι με συνέτριβαν. Αισθανόμουν εξουθενωμένος από την αυτολύπηση και την πικρία.
Αλλά αισθανόμουν ότι μια φορτισμένη σκέψη, γεμάτη εκνευρισμό, αφήνει λίγο χώρο στις ιδέες, που ακτινοβολούν από το φως και την αγάπη του θείου Νου. Γνώριζα ότι έπρεπε να προετοιμαστώ για να δεχθώ τα απελευθερωτικά μηνύματα του Νου. Ένοιωσα την ανάγκη να καταστρέψω επιμελώς τις εσφαλμένες δοξασίες, που έριχναν λάσπη στην καθαρή εικόνα του εαυτού μου και της κατάστασης. Εργάσθηκα σκληρά να ξετρυπώσω αυτές τις βαθειά ριζωμένες υποβολές της μεμψιμοιρίας, που παρουσιάζονται με την μορφή της προσωπικής γνώμης και του προσωπικού επιχειρήματος. Συμπόνια και υπομονή με τον εαυτό μου και τους συναδέλφους ήταν σίγουρα κάτι καλό, αλλά έπρεπε να δω ξεκάθαρα ότι ο τρόπος σκέψης μου δεν ήταν ένας συμπονετικός μαγνήτης στον οποίο θα μπορούσαν να «κολλήσουν» παράπονα και επιβολές.
Μερικές φορές αντιμετωπίζουμε αντίσταση όταν προσπαθούμε να βασιστούμε περισσότερο στο Πνεύμα. Στην Επιστολή Παύλου προς Εβραίους υπάρχουν οδηγίες που βοηθούν πάρα πολύ την ανάπτυξή μας: «Ας απορρίψωμεν παν βάρος … και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (12:1). Σ’ αυτό το εδάφιο, υπάρχει ένα ουσιαστικό προαπαιτούμενο για την πρόοδό μας: «Να απορρίψωμεν παν βάρος».
Άρχισα να προσεύχομαι για να απορρίψω το «βάρος» του να σκέπτομαι εσφαλμένα. Κι’ αν ήθελα να προοδεύσω πνευματικά, έπρεπε να «τρέξω με υπομονή». Αλλά που να τρέξω; Σε υψηλότερο, αγιότερο επίπεδο, όπου η υψηλή κλήση του Θεού εν Χριστώ Ιησού μπορεί να ακουστεί. Στην «σκέπην του Υψίστου» (Ψαλμ.91:1).
Για να εξακολουθήσω να έχω αυτές τις πνευματικές ιδέες, συνέχισα να αμφισβητώ κάθε βάρος δυσαρέσκειας, απογοήτευσης και κούρασης, που προσπαθούσε να σταματήσει τη θετική μου πορεία και να μειώσει την αποδοτικότητά μου. Μέρος αυτής της προσευχής ήταν να γνωρίσω, ότι στην πραγματικότητα, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει καμία αντίθετη δύναμη που να εργάζεται ενάντια στην προσπάθειά μου να έχω έμπνευση.
Ένοιωσα περισσότερο ελεύθερος καθώς η σκέψη μου στράφηκε προς το Θεό. Άρχισα να βλέπω πως ένας εγωκεντρικός τρόπος σκέψης δεν μπορούσε να υποστηρίξει την πρόοδό μου και ήταν απλά ένα επιπλέον βάρος στο ταξίδι μου. Συνειδητοποίησα πιο βαθειά ότι ήταν η φύση του ανθρώπου ως έκφραση της Αγάπης να «αποδίδει» ή να «αντανακλά» και ενάντια στη φύση του να επιτρέπει σε οτιδήποτε που είναι ιδιοτελές ή ανόμοιο με το Θεό να προσκολλάται στη σκέψη.
Καθώς προσευχόμουν κατ’ αυτό τον τρόπο, αισθάνθηκα αναζωογονημένος και ανανεωμένος, επειδή γνώριζα ότι η εργασία μου βασιζόταν τώρα πιο ξεκάθαρα στην ανιδιοτελή θεία Αρχή και Αγάπη. Αυτή η νέα στάση στήριξε μια ηθική εργασίας, που ήταν περισσότερο ανιδιοτελής και εμπνευσμένη. Κάθε φορά που αισθανόμουν ότι η αρνητικότητα με επηρέαζε και προσπαθούσε να ξαναμπεί στην συνείδησή μου, «έτρεχα» στην ασφάλεια και την σταθερότητα ενός υψηλότερου επιπέδου, ενός επιπέδου με υψηλότερες σκέψεις.
Μια βαθμιαία αλλαγή στην σκέψη οδήγησε σε μια βαθμιαία αλλαγή στη ζωή μου. Η βαριά αίσθηση απογοήτευσης που είχα κάνοντας τη δουλειά μου αντικαταστάθηκε από ένα πιο ελαφρύ και χαρούμενο συναίσθημα. Ο φόρτος εργασίας δεν άλλαξε, άλλαξε όμως η αντίληψή μου γι’ αυτόν.
Σε μια άλλη περίπτωση, αισθανόμουν έντονο πόνο στη λεκάνη και στα πόδια μου, ενώ βρισκόμουν στην οικογενειακή μας κατασκήνωση στο Adirondack Mountains. Ένα βράδυ, ο πόνος ήταν τόσο έντονος, ώστε σκέφθηκα ότι θα ήταν καλύτερα να κοιμηθώ στο πάτωμα. Η σύζυγός μου διάβασε με αγάπη κάτι από τους Ψαλμούς, την ιδέα ότι ο Θεός «θα με παρηγορούσε από κάθε πλευρά» (Ψαλμ.71:21). Αν και ήμουν ευγνώμων για την συμπαράστασή της, οφείλω να ομολογήσω ότι σκέφτηκα: «Πράγματι, αυτή είναι μια υπέροχη σκέψη, αλλά δεν έχεις ιδέα πόσο πονάω!» Αυτή η υποβολή δεν έλεγε να σταματήσει.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνησα πολλές φορές και άλλαζα θέση για να αποφύγω τον πόνο, ενώ συγχρόνως έκανα αδύναμες προσπάθειες να προσευχηθώ. Επί πλέον, είχα σχεδιάσει να κάνω μερικές πολύ απαραίτητες εργασίες στη στέγη του καταλύματός μας την επομένη ημέρα, πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, που ήταν πολλές ώρες μακρυά. Υποβολές φόβου ότι θα πονούσα περισσότερο κάνοντας αυτές τις εργασίες βρήκαν εύκολο δρόμο στην σκέψη μου, αφού δεν υπήρχε εκ μέρους μου καμία νοερή άμυνα.
Το επόμενο πρωί δεν υπήρχε καμία πρόοδος και οι σκέψεις μου τελικά γύρισαν πίσω, στα μαθήματα που είχα κάνει σχετικά με την εμπιστοσύνη στον Θεό, στο Πνεύμα, ενώ σκεπτόμουν την αναλογία με την «στήριξη στον τοίχο». Γνώριζα ότι μπορούσα να βασιστώ ολοκληρωτικά στην Αγάπη για να ξεπεράσω κι’ αυτή την πρόκληση.
Στράφηκα με όλη μου την καρδιά στον Θεό και βασίστηκα με περισσότερη κατανόηση σ’ Αυτόν, έχοντας εμπιστοσύνη στη συνεχή, αδιάλειπτη φροντίδα Του. Είχα τόση ανάγκη να βιώσω «την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού», όπως αναφέρεται στην επιστολή του Παύλου προς Ρωμαίους (8:24). Μια εμπνευσμένη αίσθηση εμπιστοσύνης κυριάρχησε στην παραπαίουσα σκέψη μου και μου φανέρωσε την αλήθεια ότι εάν, ως το αγαπημένο Του παιδί, ήμουν ελεύθερος αυτήν ακριβώς την στιγμή, τότε αυτό μπορούσε να αποδειχθεί άμεσα. Ήταν η σωστή επιλογή να προχωρήσω με τις εργασίες στη στέγη.
Με την βοήθεια του αδελφού της συζύγου μου, που τοποθέτησε μερικά σχοινιά ασφαλείας, αφιέρωσα τρείς ώρες στη στέγη χωρίς να αισθανθώ κανένα πόνο στη λεκάνη ή τα πόδια μου, ακόμη και όταν κάποιες φορές καταπονούσα τα μέρη αυτά του σώματός μου. Αργότερα το απόγευμα πήγα με την οικογένειά μου στην προκυμαία για λίγη διασκέδαση και θαλάσσιο σκι, γεγονός που στο παρελθόν ήταν μια επίπονη δραστηριότητα για τη λεκάνη μου και τα πόδια μου. Ο φόβος, για την πιθανότητα να επανέλθει ο πόνος, αντιμετωπίστηκε με την πεποίθηση ότι μπορούσα να βασιστώ και να αισθανθώ την ελευθερία και υποστήριξη του Πνεύματος, που περιβάλλει τα πάντα. Θυμήθηκα ότι το Πνεύμα δεν αγκάλιαζε το αληθινό μου σώμα σαν ένα υλικό κατασκεύασμα, αλλά σαν την ενσάρκωση ή την ουσία πνευματικών ιδεών – που είναι αγνές και διαρκείς γιατί ακτινοβολούν από μια ανόθευτή και συνεχή πηγή. Φόβος δεν μπορούσε να έλθει από την τέλεια Αγάπη (που εκδιώκει τον φόβο), όπως δεν μπορεί το σκοτάδι να ακτινοβολεί φως! Ως εικόνα και ομοίωση του Πνεύματος, ο άνθρωπος πρέπει να είναι η ακλόνητη αντανάκλαση του Πατέρα-Μητέρα Θεού. Και δεν βίωσα τίποτα άλλο παρά εξουσία και χαρά κατά την διάρκεια του θαλάσσιου σκι και τις επόμενες ημέρες. Από τότε είμαι ελεύθερος από πόνους στη λεκάνη και τα πόδια μου.
Καθώς στηριζόμαστε περισσότερο στον Θεό, τη θεία Αρχή, κατά το πνευματικό μας ταξίδι, θα αισθανθούμε περισσότερο το ολοκληρωτικό αγκάλιασμα του Θεού, την αιώνια και σταθερή υποστήριξή Του.
