Πριν λίγα χρόνια, και ενώ οδηγούσα γυρνώντας στο σπίτι από ψώνια, ξαφνικά ένοιωσα πολύ περίεργα. Συνειδητοποίησα ότι είχα χαθεί. Δεν ήξερα ποια ήμουν, που ήμουν ή που πήγαινα. Ούτε έβλεπα ούτε σκεπτόμουν καθαρά. Μη ξέροντας τι άλλο να κάνω, άρχισα να μπαίνω και να βγαίνω σε διάφορους δρόμους, αλλά κανένας δεν μου φαινόταν γνωστός.
Τελικά αποφάσισα να φύγω από αυτή την περιοχή και να πάω στον αντίθετο δρόμο για να δω αν μου φαινόταν κάτι γνωστό. Διάβασα το όνομα ενός κτιρίου, που νόμισα ότι αναγνώρισα και αποφάσισα να το πλησιάσω από διαφορετική κατεύθυνση. (Αργότερα, κατάλαβα ότι αυτό το κτίριο ήταν μόνο τρία λεπτά μακρυά από το σπίτι μου και περνούσα από εκεί σε καθημερινή βάση).
Αποφάσισα να αφήσω το αυτοκίνητό μου στην άκρη του δρόμου και έσβησα τη μηχανή. Είπα δυνατά: «Ξέρω ότι ο Θεός είναι πάντοτε παρών. Ξέρω ότι ο Θεός είναι Νους. Ξέρω ότι ο θείος Νους έχει τον απόλυτο έλεγχο».
Σε λίγο, άκουσα ένα ελαφρύ χτύπημα στο παράθυρο – απάντηση στην προσευχή μου! Ένας άνδρας με φιλικό πρόσωπο, που οδηγούσε ένα αυτοκίνητο καθαριότητας στην αντίθετη πλευρά, είχε σταματήσει απέναντι για να με δει αν χρειαζόμουν κάποια βοήθεια. Με ρώτησε αν είχα πρόβλημα με το αυτοκίνητο. Του απάντησα ότι δεν είχα, αλλά αν μπορούσε να μου πει που ήταν η οδός Spring Hill. (Ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι έμενα σ’ αυτόν τον δρόμο). Μου είπε να κάνω στροφή και να τον ακολουθήσω. Όταν θα έστριβε δεξιά, εγώ θα έπρεπε να στρίψω αριστερά. Τον ευχαρίστησα ειλικρινά κι’ έκανα αυτό που μου είπε.
Αφού οδήγησα για λίγο, μερικά σπίτια μου φάνηκαν γνωστά. Αποφάσισα ότι αν έβλεπα μια είσοδο γκρι, που θα μου φαινόταν γνωστή, θα προσπαθούσα να ανοίξω το γκαράζ με το τηλεχειριστήριο, που είχα στο αυτοκίνητο. Βρήκα κάποιο που έμοιαζε με το δικό μου, δοκίμασα με το τηλεχειριστήριο και φυσικά η πόρτα άνοιξε. Ήμουν γεμάτη ευγνωμοσύνη κι’ ακόμη περισσότερο, όταν μπήκα στο σπίτι και το σκυλάκι μου με γέμισε φιλιά. Κρατώντας το στην αγκαλιά μου, ευχαρίστησα τον Θεό δυνατά και πήγα κατ’ ευθείαν στο τηλέφωνο.
Τηλεφώνησα σε μια πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης και με δάκρυα της ζήτησα βοήθεια. Της διηγήθηκα όλη την εμπειρία μου και της είπα πόσο με συγκλόνισε και με ανησύχησε βαθιά. Ανησυχούσα μήπως οι γείτονές μου είχαν δει τις γελοίες κινήσεις μου στην είσοδο του γκαράζ. Τι θα γινόταν αν το έλεγαν στο γιό μου και μου απαγόρευε να οδηγώ; Αυτό με στενοχωρούσε πραγματικά, αφού το αυτοκίνητο είναι το μόνο μέσον μεταφοράς μου στην πόλη που μένω. Ζήτησα από την πρακτίσιονερ να με βοηθήσει να δω την τελειότητα στην απόδειξη – να δω ότι ο Θεός, ο θείος Νους, πάντα φρόντιζε για μένα και ότι δεν θα με εγκατέλειπε ή θα υπέφερα από απώλεια μνήμης.
Δεν χρειάζεται να πω ότι η πρακτίσιονερ με βοήθησε σ’ αυτό με πολύ αγάπη. Καμία από τις «μικρές αλεπούδες, που καταστρέφουν τον αμπελώνα» (ποίημα Σολομώντα 2:15), οι σκέψεις, που προσπαθούσαν να μου υποβάλουν ότι είμαι χωριστά από τον Θεό, αποκαλύφθηκαν. Με τη βοήθεια της πρακτίσιονερ, κατάλαβα πως η θεία Αγάπη με οδήγησε βήμα προς βήμα. Μου ζήτησε να διαβάζω πάλι το Βιβλικό Μάθημα της εβδομάδας και να βρω κάθε τι σ’ αυτό, που θα αφορούσε την εμπειρία μου. Ξεχώρισα μια χρήσιμη περικοπή από το βιβλίο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy: «Οι σχέσεις του Θεού και του ανθρώπου, της θείας Αρχής, και της ιδέας, είναι ακατάλυτες στη Επιστήμη και η Επιστήμη δεν γνωρίζει ούτε παρέκκλιση από την αρμονία ούτε επαναφορά σ’ αυτή, αλλά υποστηρίζει ότι η θεία τάξη ή ο πνευματικός νόμος, όπου ο Θεός και παν ότι δημιουργεί Αυτός, είναι τέλεια και αιώνια, έχει παραμείνει αμετάβλητη στην αιώνια ιστορία της» (σελ.470-471). Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν.
Αυτή η κατάσταση δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά, πολλά χρόνια από τότε, και η θεραπεία ήταν τόσο τέλεια , ώστε ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν αυτή η πρόκληση που αντιμετώπισα μπορεί να είχε κάποιο όνομα. Τα μηνύματα του αγγέλου του Θεού ποτέ δεν αποτυγχάνουν.
Warsaw, Indiana, USA
