Για όσο μπορώ να θυμηθώ, όποτε έχανα κάτι, με μισή καρδιά έλεγα στον εαυτό μου: «Τίποτα δεν μπορεί ποτέ να χαθεί στη βασιλεία του Θεού. Ο Θεός πάντα με καθοδηγεί και με οδηγεί προς τη σωστή κατεύθυνση, γι’ αυτό, θα με οδηγήσει σε αυτό που έχω χάσει». Στη συνέχεια, θα αναζητούσα το χαμένο αντικείμενο, ακούγοντας μόνο τις δικές μου σκέψεις, θα έμενα με άδεια χέρια και θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν λογικό και δεν είχε αποτέλεσμα να προσεύχομαι για να βρω κάτι που έχω χάσει. Για να παρηγορηθώ, όταν έχανα κάτι σημαντικό ή πολύτιμο, σήκωνα απλά τους ώμους μου με την σκέψη ότι αφού η Χριστιανική Επιστήμη διδάσκει ότι όλοι είμαστε πνευματικοί και δεν υπάρχει πράγματι ουσία στην ύλη ή στα υλικά πράγματα, το να χάσω ένα αντικείμενο δεν είχε τόση σημασία. Όμως, ήξερα ότι αυτή η σκέψη δεν ήταν πολύ σωστή κι’ έπρεπε να διορθωθεί.
Όταν ήμουν πρωτοετής στο γυμνάσιο Principia, ένα σχολείο για Χριστιανούς Επιστήμονες, είχα επιτέλους την ευκαιρία να καταλάβω ότι πράγματι τίποτα δεν χάνεται στη βασιλεία του Θεού. Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της σχολικής μουσικής παράστασης Τρελός για σένα, ήμουν στην αίθουσα αναμονής του θεάτρου και έκανα πρόβα σε κάποια χορευτικά νούμερα με τους άλλους χορευτές. Μου αρέσει πολύ ο χορός, και ο χορός με κλακέτες είναι ο αγαπημένος μου. Αυτή η παράσταση ήταν πολύ σημαντική για μένα, γιατί είχα δουλέψει πολύ σκληρά τους τελευταίους μήνες για ένα τέλειο αποτέλεσμα.
Καθώς ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στην αίθουσα, παρατήρησα ότι η μεταλλική πλακέτα στο παπούτσι μου είχε χαλαρώσει και η μικροσκοπική βίδα, που την συγκρατούσε, έλειπε. Αναστατώθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν υπήρχαν άλλα παπούτσια που θα μπορούσα να φορέσω και δεν υπήρχε χρόνος για να παραγγείλω καινούργια παπούτσια πριν το βράδυ της πρεμιέρας. Τι έπρεπε να κάνω;
Ωστόσο, αυτές οι ανήσυχες σκέψεις αντικαταστάθηκαν από την σκέψη «προσευχήσου γι’ αυτό». Κατ’ αρχήν, βασιζόμενη σε εμπειρία του παρελθόντος, αυτό μου φαινόταν ανόητο και ήθελα να αγνοήσω το αγγελικό αυτό μήνυμα. Στη συνέχεια, το μήνυμα μου ήρθε ξανά, αυτή τη φορά πιο δυνατά, έτσι υπάκουσα κι’ άρχισα να προσεύχομαι. Γνώριζα τα λόγια: «Τίποτα δεν χάνεται στη βασιλεία του Θεού». Αυτή τη φορά, το μήνυμα ήταν πραγματικά δυνατό και μίλησε στην καρδιά μου. Άρχισα να συλλογίζομαι τις πνευματικές αλήθειες, που είχα μάθει σαν παιδί, γνωρίζοντας ότι ο Θεός με καθοδηγεί, με φυλάει και με κατευθύνει.
Μου ήλθαν στο νου κάποιοι στίχοι από ένα ποίημα της Mary Baker Eddy, που υπάρχει, επίσης, στο Υμνολόγιο της Χριστιανικής Επιστήμης:
Πες μου πως, Βοσκέ, να βγω στη βουνοπλαγιά,
πώς να βόσκω κι’ οδηγώ όλα Σου τ’ αρνιά.
Τη φωνή Σου θ’ αγροικώ όπου κι αν βρεθώ
πάντα θα Σ’ ακολουθώγια να μη χαθώ.
(Ποιήματα, σελ.14)
Ήξερα ότι ο Θεός ήταν ο Βοσκός μου και θα με οδηγούσε στη σωστή κατεύθυνση – το μόνο, που χρειαζόμουν ήταν να ακούσω τη φωνή Του, όχι τη δική μου, και ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να παρεκκλίνω από τον σωστό δρόμο, ή την αλήθεια.
Άλλη μια περικοπή – αυτή τη φορά από την Αγία Γραφή – μου ήρθε στο νου, «Έλπιζε επί Κύριον εξ όλης σου της καρδίας και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου. Εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου» (Παρ. 3:5,6). Το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να εμπιστευθώ τον Θεό απόλυτα κι’ Εκείνος θα με οδηγούσε στη λύση. Επιβεβαίωσα ότι υπάρχει μόνον ένας Νους, ο Θεός, και ότι είμαι ένα με αυτόν το Νου. Δεν μπορούσα να βασίζομαι στις ανησυχίες, στις αμφιβολίες, ή ακόμη να στηρίζομαι στη σύνεσή μου για καθοδήγηση. Αντίθετα, θα έπρεπε να εμπιστευτώ τον Θεό και το νόμο της αρμονίας Του.
Καθώς προσευχόμουν, γονάτισα κι’ άρχισα να ψάχνω γλιστρώντας το χέρι μου στο πάτωμα προσεκτικά. Μέσα σε μόλις ένα λεπτό, ένοιωσα στο χέρι μου την μικροσκοπική βίδα. Γρήγορα την μάζεψα από κάτω, έφτιαξα το παπούτσι μου, και ανέβηκα στη σκηνή για να χορέψω, ενώ όλο αυτό το διάστημα προσευχόμουν στον Θεό.
Ήμουν τόσο ευγνώμων γι’ αυτή την απόδειξη της καθοδήγησης και της πλήρους φροντίδας του Θεού. Στο ποίημα της Mary Baker Eddy «Βραδινή προσευχή της μάνας», διαβάζουμε, «Δεν νοιώθει φόβο όποιος αγαπά, έχει μόνο χαρά κι’ απαντοχή» (Ποιήματα, σελ.4). Το καταλαβαίνω αυτό πολύ καλύτερα τώρα, αφού το περιστατικό της χαμένης βίδας με βοήθησε να νοιώσω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη συνεχή παρουσία του Θεού. Πραγματικά και απόλυτα γνωρίζω ότι μπορώ πάντοτε να εμπιστεύομαι τον Θεό γιατί Αυτός θα με οδηγεί για πάντα και θα με κατευθύνει ακριβώς στο σωστό δρόμο. Μέσα από την ταπεινή προσευχή και την προσοχή στο αγγελικό κάλεσμα, ξέρω ότι πάντοτε θα καθοδηγούμαι να βρω αυτό που είναι καλό.
