Μερικές φορές οι αλήθειες, που αλλάζουν τη ζωή είναι ακριβώς μπροστά μας, κρυμμένες μπροστά στα μάτια μας.
Μια αλήθεια, που ανέτειλε πρόσφατα σε μένα είναι η εξής: Υπάρχει μια καταπληκτική δύναμη για να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την δοξασία του θανάτου – να κατανοήσουμε ότι, ως πνευματικά όντα, που έχουμε δημιουργηθεί από ένα Θεό όλο καλοσύνη, έχουμε, στην πραγματικότητα, αιώνια ζωή. Όλα άρχισαν όταν διάβασα μια μόνο παράγραφο από το βιβλίο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy, που ανακάλυψε την Χριστιανική Επιστήμη. Γράφει: «Η ανακαλύπτρια της Χριστιανικής Επιστήμης βρίσκει το δρόμο λιγότερο δύσκολο όταν έχει πάντοτε υπόψη της τον υψηλό σκοπό, παρά όταν μετρά τα βήματα που πρέπει να κάνει για να τον φτάσει. Όταν ο προορισμός είναι επιθυμητός, η προσδοκία επιταχύνει την πρόοδό μας … Αν εξάλειφε κανείς τη δοξασία του στο θάνατο και κατανοούσε ότι δεν υπάρχει θάνατος, αυτό θα ήταν ένα ‘δένδρον ζωής’, που γνωρίζεται από τους καρπούς του» (σελ.426). Δεν είχα παρατηρήσει ποτέ πριν την σύνδεση που κάνει η κυρία Eddy μεταξύ του «υψηλού σκοπού» της ζωής και της ανάγκης να εξαλείψουμε «τη δοξασία στο θάνατο». Δεν υπονοεί η κυρία Eddy ότι ένας από τους κορυφαίους σκοπούς μας στη ζωή θα έπρεπε να είναι η κατανόηση ότι δεν υπάρχει θάνατος;
Και γιατί ακριβώς αυτός ο σκοπός; Η Mary Baker Eddy λέει στην ίδια σελίδα, ότι η δοξασία στο θάνατο είναι ο «μεγάλος φόβος που βασανίζει τη θνητή ύπαρξη». Δεν είναι ο φόβος του θανάτου ένα είδος υπνωτιστικής μουσικής, που έχοντας σκοπό να μας φτιάξει τη διάθεση, προσπαθεί να μας υπαγορεύσει τον ρυθμό της ζωής μας; Θέλει να μας επιβάλει ποια τρόφιμα πρέπει ή δεν πρέπει να τρώμε, πόση άσκηση θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να κάνουμε, ποια φάρμακα θα μπορούσαμε ή θα έπρεπε να πάρουμε, και ποιες δραστηριότητες είναι λογικές ή επικίνδυνες.
Αλλά έχουμε κάθε δικαίωμα να αποτινάξουμε το φόβο που δημιουργείται από την σκέψη του θανάτου – και να τον αντικαταστήσουμε με πνευματική εμπιστοσύνη για την δική μας και των άλλων την ασφάλεια που προέρχεται από τον Θεό. Όταν το γνωρίζουμε αυτό, μπορούμε να δούμε ότι δεν υπάρχει καμία νομιμότητα στην αρρώστια, στα ατυχήματα, στο γήρας, ή και σε οποιαδήποτε άλλη συμφορά. Πως το ξέρουμε αυτό; Από το γεγονός, ότι ο Αβραάμ και ο Ιησούς το απέδειξαν.
Ο Αβραάμ αντιλήφθηκε την αιώνια ζωή του Ισαάκ
Ο Αβραάμ θα πρέπει να είχε τρομοκρατηθεί: Πίστευε ότι ο Θεός τον διέταξε να θανατώσει τον αγαπημένο του γιό, τον Ισαάκ (Γένεσις, Κεφ. 22). Αλλά ο Θεός είχε ευλογήσει τον Αβραάμ υπερβολικά μέχρι εκείνη την στιγμή, και γι’ αυτό ήταν πρόθυμος να ακολουθήσει αυτή την οδηγία, έστω κι’ αν δεν την καταλάβαινε.
Ξεκίνησε για την θυσία στο Όρος Μοριά με τον Ισαάκ και δύο υπηρέτες του. Αλλά ένα αξιοσημείωτο γεγονός συνέβη καθ’ οδόν. «Την δεν τρίτην ημέραν» - «η τρίτη ημέρα» είναι ένα βιβλικό σύμβολο της ζωής, της θεραπείας και της ανάστασης (βλέπε Επιστήμη και Υγεία, σελ.509) – «υψώσας ο Αβραάμ τους οφθαλμούς αυτού είδε» (Γένεσις, Κεφ.22:4). Είδε το Όρος Μοριά, η ονομασία προέρχεται από μια Εβραϊκή λέξη, η οποία σημαίνει «βλέπω» (Πλήρες αλφαβητικό ευρετήριο της Βίβλου του Strong). Επί πλέον, ο τόπος Μοριά έγινε αργότερα η τοποθεσία όπου κτίσθηκε η Ιερουσαλήμ, της οποίας το όνομα έχει ρίζα σε μια λέξη που σημαίνει «είμαι ασφαλής» (Strong’s). Τι σημαίνει αυτό; Ο Αβραάμ άρχισε να καταλαβαίνει πνευματικά ότι ο σκοπός αυτού του ταξιδιού ήταν να εγκαθιδρύσει την ασφάλεια του Ισαάκ, όχι να τον βλάψει. Τότε είπε στους δούλους του να μείνουν πίσω και τους εξήγησε, ότι αυτός και ο Ισαάκ θα επέστρεφαν σύντομα μαζί.
Τι, λοιπόν, θυσίασε ο Αβραάμ στο Όρος Μοριά; Όχι τον Ισαάκ. Για μένα, αυτό που θυσίασε ήταν η αντίληψή που είχε για τον Ισαάκ , ότι ήταν ο ανθρώπινος γιός ενός υλικού πατέρα. Είδε τον Ισαάκ, που δημιουργήθηκε και διατηρείται από τον Θεό, ως μια ακατάστρεπτη πνευματική ιδέα. Κατάλαβε ότι η αγάπη του Θεού για τον Ισαάκ τον περιβάλλει και τον προστατεύει – και ήξερε ότι ο γιός του θα ήταν ασφαλής. Η κυρία Eddy δίνει τον πνευματικό ορισμό του Αβραάμ ως εξής: «… η πνευματική κατανόηση (που) έχει την δύναμη (να) διατηρεί τη ζωή» (Επιστήμη και Υγεία σελ.579).
Αλλά το γεγονός αυτό δεν είχε σχέση μόνο με τον Ισαάκ, υπήρχε σ’ αυτό κάτι περισσότερο. Εκείνη την ημέρα ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ ότι «το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού» (Γένεσις, Κεφ.22:17). Ποιοι είναι οι εχθροί αυτοί; Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι ο έσχατος, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο θάνατος (Α’ προς Κορινθίους Κεφ.15:26). Θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο Αβραάμ είδε την προστατευτική αγάπη του Θεού, που εκτείνεται στο μέλλον και ελευθερώνει τους απογόνους του από τον φόβο του θανάτου; Τι όραμα ήταν αυτό – «ο υψηλός σκοπός» επετεύχθη, για τον ίδιο, για τον γυιό του και για όλους μας.
Ο Χριστός Ιησούς ακύρωσε τον θάνατο
Ο Απόστολος Πέτρος πρέπει να τρομοκρατήθηκε στην σκέψη ότι ο Ιησούς θα πέθαινε. Επετίμησε τον Ιησού επειδή είπε ότι η σταύρωση έπρεπε να γίνει. Αλλά ο Διδάσκαλος απάντησε με πολύ αυστηρό ύφος: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι» (Ματθαίος, Κεφ.16:23). Γνώριζε ο Ιησούς ότι έπρεπε να σταυρωθεί κι’ έτσι να θριαμβεύσει κατά του θανάτου;
Εάν είναι έτσι, τότε τι είναι αυτό που πέθανε πάνω στον σταυρό του Γολγοθά; Όχι ο Ιησούς, ο οποίος αναστήθηκε την τρίτη ημέρα. Ακριβώς όπως στο Μοριά, η ίδια η θνητότητα ήταν που υπέστη ένα θανάσιμο πλήγμα. Η δοξασία στο θάνατο πέθανε πάνω στον σταυρό. Η κυρία Eddy λέει, «Στην Επιστήμη, ο Χριστός ποτέ δεν πέθανε. Ο σαρκικός Ιησούς φάνηκε ότι πέθανε, αν και δεν πέθανε» (Unity of Good, σελ.62). Επί πλέον, ο Ιησούς «απέδειξε ότι η Ζωή είναι αθάνατη και η Αγάπη κυρίαρχη του μίσους (Επιστήμη και Υγεία, σελ.44). Με τη νίκη του κατά του θανάτου, ο Ιησούς πέτυχε τον «υψηλό σκοπό» για τον εαυτό του, για τους μαθητές του και μας.
Οι ιστορίες αυτές του Αβραάμ και του Ιησού με στήριξαν όταν αντιμετώπισα ένα δίλημμα πριν μερικά χρόνια. Εργαζόμουν σαν ανταποκριτής του Christian Science Monitor στην Αφρική και μόλις είχα αναρρώσει από σοβαρή προσβολή ελονοσίας. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα συνέχιζα να ταξιδεύω στις ζώνες ελονοσίας της Αφρικής. Ο φόβος του θανάτου υπαγόρευε δύο επιλογές: να πάρω φάρμακα για την ελονοσία (με τις δυσάρεστες παρενέργειές τους και την αμφίβολη προστασία) ή να αρνηθώ να πάω κι’ έτσι να σταματήσω να κάνω μια εργασία που αγαπούσα.
Καθώς συλλογιζόμουν αυτή την κατάσταση, δύο σκέψεις αναδύθηκαν στο νου μου. Πρώτον, κανένα χάπι δεν θα μπορούσε να με σώσει από όλους τους κινδύνους της Αφρικής, όπως, αδέσποτες σφαίρες ή ατυχήματα σε κακούς δρόμους. Έτσι, θα ήταν πιο αποτελεσματικό να βασιστώ στον παντοδύναμο Θεό του Αβραάμ και του Ιησού. Δεν ζούσα κι’ εγώ κάτω από την προστατευτική υπόσχεση του Θεού προς τα τέκνα του Αβραάμ;
Δεύτερον, το να καλύπτω την Αφρική για τον Monitor ήταν από μόνο του μια δύναμη. Στελέχη ενός οργανισμού ειδήσεων, του οποίου η αποστολή είναι να επιβεβαιώνει τους νόμους του Θεού εν δράσει, μπορούν να προσδοκούν ότι θα προστατεύονται ακριβώς από αυτούς τους νόμους, που περικλείουν αρμονία και υγεία. Κι’ έτσι ένοιωσα βέβαιος ότι, εκτελώντας την αποστολή του Monitor, θα ήμουν ασφαλής ακόμη και σε εμπόλεμη ζώνη που μαστίζεται από ελονοσία.
Και ήμουν. Πολλές φορές τα επόμενα δύο χρόνια, παρουσιάστηκαν συμπτώματα ελονοσίας μετά από ταξίδια. Αλλά ήμουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά βέβαιος για την προστασία του Θεού, και τα συμπτώματα – καθώς και οι οποιοιδήποτε φόβοι θανάτου, που τα συνόδευαν – υπερνικήθηκαν με την προσευχή. Όπως καταλαβαίνω τώρα, είχα σαφή εικόνα από το όραμα του Αβραάμ στο Όρος Μοριά, και από την δύναμη του Ιησού, που υπερνίκησε το θάνατο.
Αυτό ήταν μια απόδειξη ότι εγώ – κι’ όλοι μας – μπορούμε να φτάσουμε και θα φτάσουμε «τον υψηλό σκοπό». Πράγματι, κάθε φορά που αποκαθιστούμε την υγεία μας και την ευεξία μας μέσω μιας βαθύτερης κατανόησης του Θεού, υψωνόμαστε προς τον σκοπό αυτό – στην κατανόηση ότι δεν υπάρχει θάνατος.
