Στην Καινή Διαθήκη, καθώς ο Ιησούς παραδίδει στους μαθητές του την προσευχή, που από τότε και στο εξής αντηχεί σε κάθε Χριστιανική εκκλησία ανά τον κόσμο, φθάνει σε ένα σημείο όπου , μάλιστα, ζητά κάτι από τον προσευχόμενο. Είναι μία θεϊκή απαίτηση, που περιέχει και μία υπόσχεση: Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών (Ματθ. 6:12).
Όταν αναλογίζομαι αυτόν τον στίχο της Κυριακής Προσευχής, που αναφέρεται στην άφεση, στην συγχώρηση, μου δημιουργούνται αρκετές απορίες: Ποια, στην πραγματικότητα, είναι τα «οφειλήματα» ; Πώς συγχωρούμε τους άλλους; Τι θα έπρεπε να συγχωρούμε; Έχει η συγγνώμη όρια;
Ίσως τα οφειλήματα να είναι, στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε σκέψη, κίνητρο, λόγος ή πράξη δεν ανταποκρίνεται στην φύση μας, που ο Θεός μάς έδωσε, ή στην αποστολή για την οποία ο Θεός μάς προόρισε. Αλλά, βεβαίως, η χάρις του Θεού, που είναι το σπουδαίο μας δώρο, πάντοτε μάς δείχνει πώς να πληρώσουμε τα οφειλήματά μας, πώς να απαλλαγούμε από οφειλήματα, πώς να ζούμε σαν οι καινοί άνδρες και γυναίκες εν Χριστώ. Ασφαλώς, δεν υπάρχει κρίση χρέους στο βασίλειο του Θεού.
Και πώς συγχωρούμε τους άλλους ; Πρώτον, ξεχωρίζοντας την αμαρτία, το αδίκημα, τα εναντίον μας βλαβερά λόγια ή ενέργειες, από την πραγματική φύση του ατόμου, που είναι το παιδί του Θεού, που Εκείνος δημιούργησε καθ’ ομοίωσην της θείας Αγάπης, του αγνού Πνεύματος. Ακολουθούμε αυτό τούτο το παράδειγμα του Ιησού, που οικτιρμόνως πρόσφερε συγχώρηση και θεράπευε τους άλλους διαβλέποντας την πνευματική φύση τους. Ο Ιησούς έβλεπε στην Επιστήμη τον τέλειο άνθρωπο, που εμφανιζόταν σε αυτόν εκεί όπου ο αμαρτωλός, θνητός άνθρωπος εμφανίζεται στους θνητούς, παρατηρεί η Mary Baker Eddy. «Στον τέλειο αυτόν άνθρωπο, ο Σωτήρας έβλεπε την ομοίωση του Θεού και η σωστή αυτή θέα του ανθρώπου θεράπευε τους αρρώστους» (σελ. 476 – 477, Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών).
Άρα, για να συγχωρήσουμε, είναι ζωτικής σημασίας να μην σταθούμε στην προσποίηση – να αναγνωρίσουμε τον τέλειο άνδρα και γυναίκα που υπάρχει ακριβώς εκεί, που η περιορισμένη θνητή εντύπωση της πραγματικότητας νομίζει πως βλέπει έναν ανάξιο να αγαπηθεί αμαρτωλό. Και κρατάμε στην σκέψη μας τον τέλειο αυτόν άνδρα και γυναίκα, που ο Θεός δημιούργησε, τόσο καθαρά και σταθερά ώστε δεν επιτρέπουμε να εισχωρήσει στην συνείδησή μας τίποτα λιγότερο, ούτε εθελοτυφλούμε στην αλήθεια.
Ωστόσο, ούτε στιγμή δεν αγνοούμε την αμαρτία – συγχωρούμε το άτομο, που εξαπατήθηκε από την αμαρτία. Σύμφωνα με δύο Βιβλικές ιστορίες, ο Ιησούς συγχώρησε και την μοιχαλίδα και τον παράλυτο στην Βηθεσδά, όμως η συγγνώμη του αυτή σε καμμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι ήταν ελεύθεροι να συνεχίσουν να αμαρτάνουν σαν αυτό να μην είχε καμμία συνέπεια. Μέσω της Χριστιανικής συγγνώμης, στην πραγματικότητα κάποιος μπορεί «να υπάγει και να μην αμαρτάνει πλέον» (Ιωαν.8 : 11).
Λοιπόν, πόση συγγνώμη απαιτείται; Πόσες φορές πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να συγχωρήσουμε; Μία φορά; Δύο; Περισσότερες; Να, τι διδάσκει ο Ιησούς, μέσω του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου: «Τότε προσελθών προς αυτόν ο Πέτρος, είπε: Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου και θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις; Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς: Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά». Ακολούθως, καθώς ο Ιησούς συνεχίζει την διδασκαλία του οδηγεί τους μαθητές του στην διαπίστωση ότι ωφελούνται μόνον εάν «συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών» (18: 21- 35).
Ορίστε, βρίσκουμε την απάντηση στο τέλος της στιβαρής διδασκαλίας του Ιησού. Μάλιστα, οφείλουμε να συγχωρούμε όχι επτά φορές , αλλά, τουλάχιστον 490 και με όλη μας την καρδιά!
Η συγγνώμη είναι ειλικρινής, όταν δίνεται γενναιόδωρα και χωρίς δισταγμό. Όταν, ειλικρινά, βγαίνει από την καρδιά μας.
Πολλές δυτικές εκκλησίες, σήμερα, παραφράζουν τα «οφειλήματα» με τη λέξη «παραπτώματα». Θυμάμαι μια φορά, που ένα κοριτσάκι τεσσάρων ετών, όταν της ζητήθηκε, στο Κατηχητικό, να πει την Κυριακή Προσευχή, όταν έφτασε σε αυτόν τον στίχο είπε: και άδειασε το καλάθι μας από ό,τι αποτελεί σκουπίδι, όπως και εμείς συγχωρούμε αυτούς που έβαλαν τα σκουπίδια στο καλάθι μας. Να, μία ζωντανή εικόνα. Να αδειάζουμε το καλάθι μας από την εχθρότητα, την εκδικητικότητα, τον θυμό ή την δυσπιστία και να γεμίζουμε την καρδιά μας με την αγάπη του Θεού, που αντανακλάται σε μας και συγχωρεί τα πάντα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ευλογούνται οι άλλοι. Έτσι ευλογούμαστε και εμείς.
