Όταν αρχίζει κάποιος να ερευνά την εφαρμογή της μεθόδου θεραπείας της Χριστιανικής Επιστήμης, μπορεί να αποκομίσει την εντύπωση ότι είναι μια εκδοχή ''της δύναμης του νου επάνω στην ύλη'', μία μέθοδος που χρησιμοποιεί την δύναμη του ανθρώπινου νου. Με αυτή την προσέγγιση, ο ανθρώπινος νους προσδοκάται να θεραπεύσει το σώμα, να επιλύσει την αδικία, να βελτιώσει τις σχέσεις και να μας εμψυχώσει όταν βρισκόμαστε κάτω από την πίεση της ανεργίας και των οικονομικών δυσκολιών. Αλλά μια βαθύτερη εξερεύνηση της Χριστιανικής Επιστήμης αποκαλύπτει ότι η αντίληψη αυτή ''δύναμη του νου πάνω στην ύλη'' έχει αποκλειστεί σημαντικά από την μέθοδο, που ήταν η βάση των θεραπειών του Χριστού Ιησού.
'' Όστις πιστεύει εις εμέ'', είπε ο Ιησούς, ''τα έργα τα οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάμει, διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου''. (κατά Ιωαν.14:12). Τα λόγια του ''Εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου'' υποδηλώνουν ότι στην πραγματικότητα προσέβλεπε στο Θεό, όχι στον ανθρώπινο νου, για να εφαρμόσει την μεταφυσική θεραπευτική. Και ο Ιησούς ενεθάρρυνε τους οπαδούς του, να κρατήσουν ακριβώς την ίδια γραμμή στις δικές τους προσευχές.
Διαπίστωσα ότι το πρώτο πράγμα που συμβαίνει, όταν στρεφόμαστε με όλη μας την καρδιά στο Θεό, είναι ότι μας αποκαλύπτεται μια κατάσταση της ύπαρξης, που προηγουμένως μπορεί να φαινόταν τελείως κρυμμένη από την σκέψη. Μερικές φορές, αυτό που φαίνεται απειλητικό, άλυτο, χρόνιο ή θανατηφόρο, μπορεί εύκολα να συγκαλύψει την παρουσία της καλοσύνης του Θεού. Στη συνέχεια όμως, μια άποψη εμπνευσμένη φέρνει στο φως την ωραία, ιδεώδη, και εντελώς τέλεια κατάσταση του είναι. Αυτή είναι η άποψη του Θεού. ''Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε, και ιδού, ήσαν καλά λίαν'', αναφέρει η Αγία Γραφή (Γεν.1:31). Στο ''καλά λίαν'' περιλαμβάνεται ειδικά, η άπειρη ιδέα του Θεού, δηλαδή η δημιουργία Του. Και αυτή η δημιουργία, η οποία εμπερικλείει τον καθένα από εμάς, έχει μια πνευματική ταυτότητα, όχι μια υλική ταυτότητα. Είναι λογικό ότι η δημιουργία Του είναι πνευματική. Το όμοιο παράγει όμοιο, έτσι η ουσία με την οποία το θείο Πνεύμα δημιουργεί είναι πνευματική. Δεν περιορίζεται από την ύλη ούτε είναι όμηρος της ύλης.
Όταν δεν στρεφόμαστε στον ανθρώπινο νου, αλλά στον Πατέρα μας με την προσευχή, αντιλαμβανόμαστε με σαφήνεια, ότι η καλοσύνη και η τελειότητα της δημιουργίας του Θεού είναι άθικτες. Η φύση του Θεού εκφράζεται ήδη πλήρως στον καθένα από εμάς, και ο Ιησούς μας προσέφερε μια βαθειά σύλληψη όταν είπε: ''Εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος'' (κατά Μαθ.5:48). Αυτό δεν ήταν μια έκκληση, ήταν μια ζωντανή παρατήρηση ότι η τελειότητα του Θεού και η έκφραση της τελειότητας του Θεού από εμάς, είναι ένα παρόν γεγονός.
Η εξοικείωση, σε μεγαλύτερο βαθμό, με τον τρόπο που αυτή η τελειότητα εκφράζεται σε εμάς, μας προσφέρει μία βάση από την οποία ξεκινάμε να προσευχηθούμε, να συλλογιστούμε περαιτέρω, και το σημαντικότερο, να καταλάβουμε τα μηνύματα του Χριστού, που μας οδηγούν κατευθείαν στο Θεό, όταν πηγαίνουμε σε Αυτόν για βοήθεια. Από την προοπτική του Θεού η δημιουργία Του δεν χρειάζεται ποτέ βελτίωση ή διόρθωση.
Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος γύρω μας είναι ένας καταρράκτης από γνώμες και εσφαλμένες δοξασίες σχετικά με την φύση του Θεού και την κατάσταση της ανθρωπότητας.
Ο κόσμος συνεχώς μας κατακλύζει με παρατηρήσεις, κατηγορίες και προβλέψεις για την ανθρώπινη οικογένεια και την χαρακτηρίζει ως ευπαθή, θύμα των περιστάσεων, άρρωστη, υποκείμενη σε στέρηση, αδύναμη κ.ο.κ. Οι πέντε θνητές αισθήσεις πεισματικά αναφέρουν στάδια θνητότητας και αφανισμού. Όμως η δημιουργία του Θεού δεν είναι υλική και ποτέ δεν θα είναι. Εάν ο βλαστός του Θεού δεν είναι στην πραγματικότητα υλικός, τότε για ποιόν λόγο θα πρέπει να προσευχηθούμε για την θεραπεία του, σαν να ήταν από ύλη;
Ο γιατρός χρησιμοποιεί υλικά μέσα για να θεραπεύσει την ύλη. Σαν μεταφυσικοί θεραπευτές, μπορεί να σκεφθούμε, μερικές φορές, ότι εμείς έχουμε μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Έχουμε όμως διαφορετική προσέγγιση, όταν προσπαθούμε να θεραπεύσουμε την ύλη με την προσευχή, θεωρώντας την ένδεια, την αρρώστια ή τους τραυματισμούς σαν υλικά συμπτώματα; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε είναι καιρός να βελτιώσουμε την σκέψη μας. Διότι, το να αγωνιζόμαστε εναντίον της ύλης, είτε όπως κάνει η γνωστή ιατρική, με περισσότερη ύλη, είτε σαν μεταφυσικοί θεραπευτές με την προσευχή, αυτός είναι τελικά ένας τρόπος που οδηγεί σε σύγχυση, απογοήτευση και διάψευση των ελπίδων. Αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η δοξασία στην ύπαρξη της ύλης, είναι αυτό που εμφανίζεται αρχικώς ως δυσκολία..
Εάν η ύλη είναι έξω από την εξίσωση , τότε τι είναι αυτό στο οποίο αποτεινόμαστε με την προσευχή; Ο στόχος είναι πάντοτε οι εσφαλμένες δοξασίες και γνώμες σχετικά με τη φύση του Θεού και της δημιουργίας Του. Και υπάρχει μια πτυχή που αξίζει να σημειωθεί. Έχω παρατηρήσει ότι όταν προσεύχομαι για τους άλλους, πρέπει να προσέχω να μην βλέπω τον ασθενή σαν κάποιον που πιστεύει ότι είναι ασθενής, επειδή και αυτό είναι μία υπόθεση ατελής. Σημαίνει ότι προσεγγίζουμε την θεραπεία μέσω της προσευχής με την υπόθεση ότι ο Θεός έχει δημιουργήσει έναν άνδρα ή μία γυναίκα, που δεν είναι τέλειοι ή μπορούν να πλανώνται. Ακόμη και όταν αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιος δεν μπορεί να είναι από ατελή ύλη, αυτό που έχει παρεισφρήσει στην αντίληψή μας για τον ασθενή είναι ότι αυτή η ''τέλεια'' ιδέα, που δημιούργησε ο Θεός, έχει μια ατελή σκέψη. Νομίζετε ότι ο ασθενής σας, αντί να αποτελείται από ατελή ύλη, έχει μια ατελή σκέψη. Από αυτή την κλονιζόμενη θέση, που βλέπουμε τον ασθενή σαν κάποιον που έχει μια εσφαλμένη σκέψη για τον εαυτό του, μπορούμε να μπούμε στον πειρασμό να διεξάγουμε την μάχη εναντίον του ασθενούς και όχι εναντίον της εσφαλμένης δοξασίας.
Έχοντας λοιπόν σαν στόχο την εσφαλμένη δοξασία, ποιο είναι το επόμενο βήμα; Όπως ο Ιησούς, είμαστε εντελώς σίγουροι ότι μπορούμε να στραφούμε για βοήθεια, όχι στην ανθρώπινη διανοητικότητα, αλλά αποκλειστικά στο Θεό, το Θείο Νου, ο οποίος μας δίνει την έμπνευση ακριβώς που χρειάζεται για να καθαρίσουν οι σκέψεις από τα ψεύδη, αναφορικά με το τι είναι ο Θεός και τι είμαστε εμείς, ως η αντανάκλασή Του. Σε αυτή την πνευματική ευθυγράμμιση με τον Πατέρα, είμαστε επιδεκτικοί και έτοιμοι να μάθουμε κάτι καινούργιο για το πως ο Θεός έχει δημιουργήσει το κάθε τι, συμπεριλαμβανομένων και των ασθενών μας. Με αυτήν την επιδεκτικότητα, θα νιώθουμε πάντα την αγάπη του Θεού, παράλληλα με οποιοδήποτε άλλο μήνυμα έχει να μας δώσει ο Θεός. Όχι μόνο είναι δυνατόν, αλλά είναι φυσικό να μάθουμε να ακούμε το Θεό, και να Τον ακολουθούμε σταθερά σε αυτή την κατεύθυνση.
Για να μιλήσει ή να γράψει με αυθεντικό τρόπο για την θεραπεία, που γίνεται μόνον με την δύναμη του Θεού, η Mary Baker Eddy ανέλαβε την μία μετά την άλλη περιπτώσεις ασθενειών και τραυματισμών, και τις θεράπευσε όλες. Βασιζόμενη στις δικές της εμπειρίες: '' Μία ψεύτικη δοξασία είναι και ο πειράζων και ο πειραζόμενος, και η αμαρτία και ο αμαρτωλός, και η αρρώστια και η αιτία της. Είναι καλό να είναι κανείς ήρεμος στην αρρώστια. Να ελπίζει είναι ακόμη καλύτερο.
Αλλά να καταλαβαίνει ότι η αρρώστια δεν είναι πραγματική και ότι η Αλήθεια μπορεί να εξαλείψει την φαινομενική της πραγματικότητα, είναι το καλύτερο από όλα, γιατί η κατανόηση αυτή είναι το παγκόσμιο και τέλειο φάρμακο.'' (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 394-394)
Η ''κατανόηση'' για την οποία μιλάει η Mary Baker Eddy δεν παράγεται, κατά κάποιο τρόπο, από τις συνάψεις του ανθρώπινου εγκεφάλου, αλλά είναι κάτι που μας χορηγείται, απαλά, από τον Θεό: '' Θέλει προστάξει εις τους αγγέλους Αυτού περί σου,'' αναφέρει η Αγ. Γραφή (Ψαλμ. 91:11). Αυτά τα ''αγγελικά μηνύματα'', που μσς αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίον μας γνωρίζει ο Θεός, είναι αναρίθμητα και συνεχή, και πάντα μας υπηρετούν. Και επειδή είναι συνεχή, η θεραπεία με την μέθοδο της Χριστιανικής Επιστήμης, είναι αξιόπιστη και εφαρμόσιμη πάντοτε.
Όταν αφουγκραζόμαστε -- και ακολουθούμε -- αυτά τα αγγελικά, κατά Χριστόν μηνύματα, γινόμαστε ικανοί να πάρουμε τα ηνία της ζωής μας στα χέρια μας και να μάθουμε να εφαρμόζουμε με επιτυχία την πνευματική μέθοδο θεραπείας. Ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς και ποτέ δεν είναι πολύ αργά, να αρχίσουμε να το κάνουμε αυτό. Ακόμη και όταν ήταν μικρό παιδί, η Mary Baker Eddy, αναλογιζόταν την θεραπεία δια της προσευχής. Και μιλώντας για τον εαυτό της έγραψε: ‘’ Αργότερα έμαθα ότι οι προσευχές μου, όπως επίσης και οι προσευχές των θεοσεβών γονέων μου και της εκκλησίας, δεν κατόρθωσαν να με θεραπεύσουν. Αλλά όταν διέκρινα την πνευματική έννοια του θρησκεύματος στην Επιστήμη του χριστιανισμού, η πνευματική αυτή έννοια ήταν βοήθεια ετοιμοτάτη. Ήταν η ζωντανή, σφριγηλή παρουσία του Χριστού, της Αλήθειας, που θεραπεύει τους αρρώστους’’ (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 351).
Αυτή η '' ζωντανή, σφριγηλή παρουσία του Χριστού, της Αλήθειας'', είναι ακριβώς αυτό που εκβάλλει τις εσφαλμένες δοξασίες και μας επιτρέπει να καλλιεργήσουμε την επιδεξιότητα να ανταποκρινόμαστε στο Χριστό, στην Αλήθεια, εφαρμόζοντάς την κάθε μέρα.
Η σκέψη μας είναι το πεδίον δράσης, και βήμα με το βήμα, αυτό γίνεται μία ευχάριστη συνεδρία πρακτικής εφαρμογής της Χριστιανικής Επιστήμης. Στην εφαρμογή μπορούμε να συμφωνήσουμε με το γεγονός ότι η πνευματική αρμονία είναι παρούσα, να αποδεχθούμε την παρουσία της καλοσύνης του Θεού, και να συναινέσουμε με το Θεό, όταν ακούσουμε ένα μήνυμα όπως, ''Τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού είσαι, και πάντα τα εμά σα είναι'' (Λουκ.15:31).
Πρακτική εφαρμογή με αυτό τον τρόπο σημαίνει να αξιώσουμε την άποψη που έχει ο Θεός για το σύμπαν, όχι την ''δύναμη του νου πάνω στην ύλη'', αλλά τον θείο Νου αντί της ύλης. Αυτή η άποψη είναι η μόνη πηγή της αλήθειας και της δύναμης που πάντοτε θεράπευε αξιόπιστα, και πάντοτε θα θεραπεύει.
