Όταν πρωτοέμαθα στη Χριστιανική Επιστήμη ότι η δημιουργία του Θεού είναι καθ’ ολοκληρία πνευματική, υποπτεύθηκα ότι θα χρειαζόταν πειθαρχία, δηλαδή, επίμονη μελέτη, προσευχή και εξάσκηση, για να αποδείξω ότι δεν βασιζόμουν στην ύλη, ότι δεν υπήρχα στην ύλη. Είχα δίκιο. Ακόμη, οπωσδήποτε, προσπαθώ. Εν τούτοις, είμαι πεπεισμένος ότι καθώς στηρίζουμε τις προσευχές μας με επιμονή πάνω σ’ αυτή τη βάση, εφαρμόζοντας το νόμο του Θεού στις μυριάδες προκλήσεις της ζωής, θα βρούμε τη θεραπεία, που επιθυμούμε.
Κατά καιρούς, χρειαζόμαστε στην εφαρμογή των πνευματικών νόμων την ίδια επιμονή, που επιδεικνύει ο μαθηματικός, που προσπαθεί να λύσει ένα δύσκολο πρόβλημα. Αν δεν το έλυνε γρήγορα, θα υπέθεται ότι φταίει η αρχή των μαθηματικών ή ότι αυτές οι αρχές ίσχυαν παλαιά, αλλά όχι τώρα ή ότι είναι αποτελεσματικές για κάποιον άλλον μαθηματικό και όχι για τον ίδιο. Οπωσδήποτε δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ίσως θα έπρεπε να ψάξει για κάποιο άλλο είδος μαθηματικών; Όχι βέβαια. Απεναντίας, ο μαθηματικός θα προσπαθούσε για όσο χρειαζόταν, ώστε να εφαρμόσει με επιτυχία τις αρχές των μαθηματικών και να βρει τη λύση. Η Mary Baker Eddy έγραψε στο πρωταρχικό της συγγραμμα, Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών: «Η Χριστιανική Επιστήμη δεν αποτελεί εξαίρεση του γενικού κανόνα, ότι δεν μπορεί να διαπρέψει κανείς χωρίς να κοπιάσει για έναν ορισμένο σκοπό.» (σελ .457)
Καταλάβαινα ότι η προσευχή με προσήλωση στους πνευματικούς νόμους θα ήταν απαραίτητη, εάν ήθελα σημαντικές τομές και θεαματική πρόοδο στην κατανόησή μου, ότι η δημιουργία είναι πνευματική και ότι ο Θεός είναι η θεία Αρχή, που την κυβερνά. Η Mary Baker Eddy εξήγησε ως εξής, ότι η δράση αυτής της θείας Αρχής θεραπεύει: «Η σωματική θεραπεία με τη Χριστιανική Επιστήμη προέρχεται σήμερα, όπως και στον καιρό του Ιησού, από την ενέργεια της θείας Αρχής, μπροστά στην οποία η αμαρτία και η αρρώστια παύουν να είναι πραγματικές για την ανθρώπινη συνείδηση και εξαφανίζονται τόσο φυσικά και τόσο αναπόφευκτα όπως το σκοτάδι κάνει τόπο στο φως και η αμαρτία στην αναμόρφωση.» ( Επιστήμη και Υγεία, σελ. ια’)
Πού επενεργεί ο Θεός, η θεία Αρχή; Πάνω στο σώμα; Όχι βέβαια. Στην ανθρώπινη συνείδηση.
Πολλά χρόνια πριν, στο Κολλέγιο, είχα μια εμπειρία, που το αποδεικνύει. Είχα ένα σοβαρό ατύχημα κατά το οποίο έσπασα την κλείδα μου και προκάλεσα και περαιτέρω βλάβη στον ώμο μου. Αποφάσισα να στηριχτώ αποκλειστικά και μόνον στην προσευχή, όπως μας την διδάσκει η Χριστιανική Επιστήμη, για να θεραπευτώ.
Μελετούσα, λοιπόν την Βίβλο και το Επιστήμη και Υγεία διαρκώς, πάνω από 12 ώρες την ημέρα, αν και πόναγα πολύ. Δεν παρακολουθούσα πόσο διαρκούσε η μελέτη που έκανα, με το ρολόι . Απλώς, λαχταρούσα να λύσω αυτό το πρόβλημα με την προσευχή και δεν με ενδιέφερε πόση ώρα θα χρειαζόταν γι’αυτό. Γνώριζα ότι υπήρχε σημαντική σχέση ανάμεσα στην θεραπεία μου και στη δράση τής θείας Αρχής, στη σκέψη μου.
Δεν μου ήλθαν αμέσως εμπνεύσεις, που θα άλλαζαν τη ζωή μου, ούτε είχα συγκλονιστικές θείες αποκαλύψεις. Όμως, θυμήθηκα μια παραβολή, που ο Ιησούς είπε σε όσους τον ακολουθούσαν. Τους έλεγε: «Ας υποθέσουμε ότι κτύπαγες τα μεσάνυκτα την πόρτα του φίλου σου ζητώντας του τρεις φρατζόλες ψωμί, γιατί περίμενες φιλοξενούμενο και δεν είχες τίποτα να του προσφέρεις. Χωρίς καν να ανοίξει, ο φίλος, σου φωνάζει να πάψεις να τον ενοχλείς. Είναι αργά, έχει ήδη κλειδώσει και τα παιδιά του κοιμούνται. Αλλά, εσύ εξακολουθείς να κτυπάς καταλαβαίνοντας πόσο σημαντικό είναι να σου δώσει αυτό το ψωμί.» Ο Ιησούς εξήγησε ότι, αν και ο φίλος σου δεν θα σου άνοιγε, απλώς και μόνον, επειδή είστε φίλοι, θα σηκωνόταν και θα σου έδινε ό,τι ζητούσες για να απαλλαγεί από το επίμονο αίτημά σου. Στη συνέχεια, ο Ιησούς συνέκρινε αυτό το περιστατικό και συμβουλεύει, τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος που αποτείνεται στον Θεό δια της προσευχής, για βοήθεια: «Και εγώ σας λέγω. Αιτείτε και θέλρι σας δοθή, ζητείτε και θέλετε ευρεί. Κρούετε και θέλει σας ανοιχθή». (Κατά Λουκα 11: 9 )
Η παραβολή αυτή με ενθάρρυνε ώστε να μην σταματώ την προσευχή μου, αλλά να ψάχνω για να βρώ τις πνευματικές ιδέες, που χρειαζόμουν. ΄Ηξερα ότι αν παρατούσα τις προσπάθειές μου, δε θα με βοηθούσε σε τίποτα. Το πρόβλημα δε θα λυνόταν από μόνο του. Έπρεπε να συνεχίσω να κρούω και να μην απογοητεύομαι. Επίμονα, φρόντιζα να θυμάμαι συνέχεια την γεμάτη αγάπη παρουσία της θείας Αρχής.
Μετά από μερικές μέρες, επιτέλους άρχισα πραγματικά να καταλαβαίνω τη σημασία αυτών που διάβαζα. Η σκέψη μου άρχισε να φωτίζεται και μου ήλθε ακριβώς η έμπνευση, που χρειαζόμουν. Σαν αποτέλεσμα η κλείδα μου θεραπεύτηκε πλήρως, ο πόνος εξαφανίστηκε και ανέκτησα πλήρη κίνηση στους ώμους μου.
Τι ήταν αυτό που χρειάστηκε να καταλάβω; Απλά, ότι ήμουν και είμαι μόνον πνευματικός.
Βεβαίως, είχα ακούσει πολλούς να λένε, ότι η δημιουργία του Θεού είναι πνευματική. Ήξερα ότι η Βίβλος αυτό ανέφερε. Το διάβαζα συχνά στο Επιστήμη και Υγεία. Είχα μεταφέρει με ευχαρίστηση αυτή την άποψη και σε άλλους ανθρώπους και, μάλιστα, υπερηφανευόμουν ότι όντως καταλάβαινα τι σήμαινε. Όμως, βαθιά μέσα μου, υπήρχε μία υπολανθάνουσα άποψη για την ταυτότητά μου ότι, δηλαδή, ο άνθρωπος είναι υλικός, αλλά περιλαμβάνει και κάποια πνευματικά στοιχεία. Δεν θα ήταν δυνατόν, βέβαις, να πιστεύω κάτι που είναι τόσο λάθος! Η δημιουργία του Θεού δεν περιορίζεται, ούτε είναι όμηρος της ύλης, όπως ακριβώς δεν είναι και το Πνεύμα. Είμαστε μόνον πνευματικοί διότι είμαστε αποκλειστικά και μόνον ιδέες όχι της ύλης, αλλά του Πνεύματος.
Η θεραπεία δεν συνίσταται στην επισκευή υλικών σωμάτων, με την προσευχή. Θεραπεία σημαίνει να ανακαλύψουμε το γεγονός ότι ποτέ δεν ήμασταν υλικοί και υποκείμενοι σε αντίξοες υλικές καταστάσεις. «Ο Θεός δημιουργεί όλες τις μορφές της πραγματικότητας. Οι σκέψεις Του είναι πνευματικές πραγματικότητες, » Όπως εξηγεί το Επιστήμη και Υγεία. (Σελ. 513) Έπρεπε να δεχτώ πλήρως ότι ήμουν 100% πνευματικός. Εκείνη την ημέρα, βρήκα και την βιβλική συμβουλή να «Θεωρούμεν δε και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον». (Κορ.Β’ 5: 8) Κατάλαβα ότι ήταν καιρός να δεχτώ ολόψυχα ότι η πνευματική μου ταυτότητα ήταν η μόνη μου ταυτότητα. Ήμουν πρόθυμος να πάψω να ταυτίζομαι με την ημερομηνία, που έφερε το πιστοποιητικό γεννήσεως, πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο το όνομά μου. Να εγκαταλείψω την άποψη όλων όσων με θεωρούσαν υλικό Είχα άραγε, πράγματι την θέληση να απορρίψω την θνητότητα; Ασφαλώς και την είχα.
Μήπως, όμως, θα έχανα ό,τι αγαπούσα σε αυτόν τον κόσμο. Όπως αποδείχτηκε, δεν έχασα τίποτα απ’ όσα αγαπούσα. Παρόλο που στους φίλους μου, φαινόμουν ο ίδιος και είχα τις ίδιες ασχολίες, όπως και πριν, αντιμετώπιζα τον εαυτό μου και τον κόσμο περισσότερο σαν πνευματικές ιδέες και λιγότερο σαν υλικά αντικείμενα. Η καλοσύνη και η έκφραση του Θεού, όπως αποδεικνύεται από την τέλεια δημιουργία Του, μου φαινόταν ακόμη πιο πραγματική και πιο ωραία.
Αν και για αυτήν την θεραπεία χρειάστηκα τρεις πολύ δύσκολες ημέρες και νύκτες επίμονης προσπάθειας, πέτυχα μία πλήρη μεταβολή στη συνείδησή μου, καθώς δέχτηκα πλήρως ότι στην πραγματικότητα είμαι πνευματικός. Μόλις γύρισα την πλάτη μου στην ύλη και υποτάχτηκα ολοκληρωτικά στην ενέργεια της θείας Αρχής, το δυστύχημα και τα σωματικά του αποτελέσματα έπαψαν να μου φαίνονται ότι είχαν λάβει χώρα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη στιγμή, που με ειλικρίνεια ρώτησα τον εαυτό μου: « Εάν είμαι, όντως, τελείως πνευματικός, θα υπήρχε περίπτωση να έχω υπάρξει θύμα ατυχήματος; Με χαρά, κατέληξα, ότι ασφαλώς και δεν θα υπήρχε. Αυτή ήταν μία από τις πιο σαφείς, τις πιο διαυγείς στιγμές της ζωής μου. Τότε, ο πόνος και όλες οι συνέπειες του ατυχήματος εξαφανίστηκαν οριστικά, εν ριπή οφθαλμού. Και αυτό που διέκρινα για την πνευματική φύση της δημιουργίας του Θεού, αποτελεί κτήμα μου μέχρι σήμερα.
Η παραβολή του Ιησού για την επίμονη προσπάθεια, ενθαρρύνει όλους όσους ζητούν πνευματική θεραπεία, να συνεχίσουν να προσπαθούν για να την πετύχουν. Η συμβουλή του, έχει βοηθήσει τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων. Σκοπός της είναι να βοηθήσει εσάς και εμένα σήμερα. Ο Ιησούς είπε: «Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Κατά Λουκά 11: 10 ) Αυτό ισχύει όχι για μερικούς. Αλλά για όλους τους ανθρώπους
