Αγαπώ την κηπουρική, αλλά δεν αφαιρώ, με τόση επιμέλεια όσο θα ήθελα, τα αγριόχορτα, τα ζιζάνια, που εμφανίζονται. Αν τα αφήσω να πολλαπλασιαστούν, θα καλύψουν όλο τον χώρο και δεν θα αφήσουν τα υπέροχα λουλούδια μου να αναπτυχθούν και να ανθίσουν. Διαβάζοντας ένα άρθρο σε ένα περιοδικό κηπουρικής, έμαθα έναν καλύτερο τρόπο να προστατεύω τον κήπο μου – φυτεύοντας τα λουλούδια το ένα δίπλα στο άλλο, ούτως ώστε τα ζιζάνια να μην έχουν χώρο να αναπτυχθούν.
Έτσι προχώρησα αυτή την ιδέα πιο μακριά και αναρωτήθηκα, ποιες ιδιότητες καλλιεργούσα στον εσωτερικό, πνευματικό κήπο των δικών μου σκέψεων. Μήπως επέτρεπα να αναπτυχθούν μη γόνιμα και καταστροφικά αισθήματα; Και ποιές ιδιότητες θα μπορούσα να καλλιεργήσω την μια κοντά στην άλλη, ώστε να αποκλείσω τα καταστροφικά ζιζάνια του συναισθήματος να βγάλουν ρίζες;
Αυτό συλλογιζόμουν πριν μερικά χρόνια καθώς έσκαβα ένα μεγάλο κομμάτι του κήπου για να φυτέψω τα λαχανικά μου. Μια λογομαχία με ένα μέλος της οικογενείας μου, είχε επηρεάσει αρνητικά τη ψυχική μου διάθεση και καθώς έσκαβα, σκέψεις θυμού και πικρίας στριφογύριζαν μέσα μου. Ξαφνικά κατάλαβα ότι αυτές οι σκέψεις δεν με οδηγούσαν πουθενά. Εκείνη την ημέρα, συνειδητοποίησα καθαρά τον κίνδυνο, από όσα επέτρεπα να κυριεύουν τη σκέψη μου. Αναρωτιόμουν, εάν αυτός ήταν ο πνευματικός μου κήπος, τι θα ήθελα να φυτέψω και να αναπτυχθεί; Και από πού προέρχονται αυτοί οι σπόροι των σκέψεων;
Μελετώντας την Αγία Γραφή και το Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Mary Baker Eddy, έμαθα ότι οι πνευματικές ιδιότητες, όπως αγάπη, χαρά, ειρήνη, και ούτω καθεξής, πηγάζουν από το Θεό, τη θεία Αγάπη και αυτές τις αθάνατες ιδιότητες ήθελα να ριζώσουν στην πνευματική μου όαση. Αλλά τι συμβαίνει στην περίπτωση που νοιώθουμε ότι έχουμε χάσει, κατά κάποιο τρόπο, τη γαλήνη ή τη χαρά; Απάντηση σε αυτές τις απορίες πήρα από ένα πολύτιμο μάθημα θεραπείας που είχα. Για περισσότερο από πέντε χρόνια πάλευα καθημερινά με συμπτώματα κατάθλιψης. Αισθανόμουν ότι είχα ένα μεγάλο βάρος πάνω στο κεφάλι μου, που έπνιγε κάθε χαρά και κάθε νόημα στη ζωή. Συνήθως κατάφερνα να υποκρίνομαι έχοντας ένα χαρούμενο πρόσωπο καθώς ασχολιόμουν με τις δραστηριότητες μου, αλλά κάποιες ημέρες αισθανόμουν ότι όλη μου η ενέργεια και ζωτικότητα με εγκατέλειπαν. Κάποιες φορές ήταν δύσκολο ακόμη και να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Αλλά όσο άκεφη κι αν αισθανόμουν, γνώριζα ότι υπήρχε ένα πράγμα που μπορούσα να κάνω – μπορούσα να αγαπώ το Θεό. Αυτή η σκέψη ήταν η άγκυρα και ο βράχος μου. Ακόμη και όταν η κατάθλιψη με είχε καταβάλει, μπορούσα να αισθανθώ ότι η παρουσία του Θεού με περιέβαλλε, γεμάτη παρηγοριά και αγάπη. Μέσα σε μια φαινομενική θάλασσα λύπης, ήξερα ότι ο Θεός ήταν εκεί μαζί μου. Ξεκινούσα την κάθε ημέρα βρίσκοντας τρόπους να εκφράσω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου στο Θεό και έκανα συνειδητή προσπάθεια να καλλιεργώ σκέψεις γεμάτες αγάπη που με ανύψωναν. Για παράδειγμα, βλέποντας την αγάπη του Θεού στις φιλικές μου σχέσεις πήρα κουράγιο να ξεφύγω από τη λύπη και να αγκαλιάσω τη δημιουργία Του. Για μένα, οι αγαπημένες φιλικές και οικογενειακές σχέσεις είναι κάποιοι από τους τρόπους που ο Θεός λέει ότι με αγαπάει με ένα τρόπο που μπορώ να καταλάβω. Αλλά αναρωτιόμουν, τι θα γινόταν, όπως συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους, αν δεν είχα οικογένεια ή στενούς φίλους που με αγαπούσαν; Θα εξακολουθούσα να αγαπώ το Θεό με αυτή την φυσική αγάπη που είχα; Ναι, γιατί η αγάπη είναι μια πνευματική ιδιότητα. Μια πνευματική ιδιότητα από το Θεό δεν υπόκειται στο ανθρώπινο συναίσθημα που αλλάζει από τις υλικές περιστάσεις. Γνωρίζοντας αυτό το γεγονός, η αγάπη μου για την οικογένεια και τους φίλους μου, από πνευματική άποψη, έγινε πιο βαθιά. Επίσης, κατάλαβα καλύτερα πόσο έντονη και απέραντη ήταν πραγματικά η αγάπη μου για το Θεό.
Παρ’ όλα αυτά τα βήματα προόδου που έκανα, υπήρχαν ημέρες και νύχτες που ένοιωθα τόσο καταβεβλημένη από τη θλίψη, ώστε ακόμη και την Αγία Γραφή δεν μπορούσα να ανοίξω για να διαβάσω ή να προσευχηθώ. Όλη μου τη ζωή, η Αγία Γραφή ήταν μια προσφιλής πηγή έμπνευσης, εμψύχωσης και θεραπείας. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ενδώσω στα αρνητικά αισθήματα και όταν θα αισθανόμουν καλά θα μελετούσα και την Αγία Γραφή και το Επιστήμη και Υγεία. Θα διάβαζα τους Ψαλμούς γιατί οι ψαλμωδοί συχνά ήταν απελπισμένοι, αποθαρρυμένοι και αντιμετώπιζαν προκλήσεις, αλλά ουδέποτε έπαυσαν να αγαπούν και να δοξάζουν το Θεό συνεχώς. Η Mary Baker Eddy, που ανακάλυψε τη Χριστιανική Επιστήμη, ήταν επίσης ένα παράδειγμα. Αν και αντιμετώπιζε προκλήσεις ή απώλειες, συνέχιζε με επιμονή να αγαπά το Θεό με αναμφίβολη λατρεία και εμπιστοσύνη, που έφεραν θεραπεία και την βοήθησαν να πάρει σωστές αποφάσεις στη ζωή της.
Ακριβώς όπως η κα Eddy και οι ψαλμωδοί βρήκαν θεραπεία, συνειδητοποίησα κι’ εγώ, επίσης, ότι θα μπορούσα να φροντίσω τους σπόρους της αγάπης μου για το Θεό, να τους καλλιεργήσω και να τους περιποιηθώ για να μεγαλώσουν, να αναπτυχθούν και να ευδοκιμήσουν στην συνείδησή μου.
Μια μέρα, ενώ μελετούσα τους ψαλμούς, κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο μέρος της Αγίας Γραφής είναι μια επιστολή αγάπης του Θεού προς την ανθρωπότητα, που δίνει στον καθέναν μας τα εργαλεία και την εμπιστοσύνη να Τον αγαπάμε και να Τον εκφράζουμε. Αλλά, επίσης, το είδα και σαν μια επιστολή αγάπης προς το Θεό από εκείνους που αναζητούν ή βρίσκουν θεραπεία.
Τέτοιες υπέροχες επιστολές αγάπης με ενέπνευσαν να γράφω καθημερινά δικές μου επιστολές. Κάθε επιστολή ήταν μια προσευχή στο Θεό, που Τον ευχαριστούσα για την αγάπη Του καθώς την κατανοούσα περισσότερο. Ενώ προσευχόμουν με αυτό τον τρόπο, κατάλαβα ότι, τελικά, δεν εργαζόμουν σωστά για το πρόβλημά μου. Είδα ότι είχα εστιάσει την προσευχή μου να εξαλείψω την κατάθλιψη σαν να ήταν μέρος του εαυτού μου, ενώ θα έπρεπε να στρέψω την προσοχή μου στις πνευματικές ιδιότητες της αγάπης και της χαράς, γιατί αυτές ήταν τα μόνα αληθινά στοιχεία της ύπαρξής μου.
Ήταν μια στιγμή επανάστασης. Είδα ότι η κατάθλιψη δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η απουσία της χαράς. Στην πραγματικότητα, ήταν ο Θεός που με έκανε να νοιώθω γεμάτη χαρά. Επομένως η χαρά μου δεν είχε χαθεί ποτέ πραγματικά, αλλά ήταν πάντα ακέραιη και παρούσα. Ξαναγύρισα στη Αγία Γραφή και στην υπόσχεση του Ιησού, «Την χαράν σας ουδείς αφαιρεί από σας» (Ιωάννης 16:22). Για πρώτη φορά, είδα ότι αυτή η γυναίκα που εξέφραζε λύπη, δεν ήμουν πραγματικά εγώ, και δεν είχε την δύναμη να διώξει τη χαρά μου.
Στην Αγία Γραφή, ο Απόστολος Παύλος μιλά για τους «καρπούς» που αποκομίζουμε όταν βαδίζουμε με το Πνεύμα. Τους ονομάζει, «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» δηλώνοντας ότι «κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος» (Επιστολή προς Γαλάτες 5:22,23). Κατά τη γνώμη μου, αυτό υπογράμμισε πόσο σημαντική είναι η χαρά ως πνευματική ιδιότητα, που μας παρέχει ο νόμος του Θεού, και ότι δεν είναι ένα σαθρό συναίσθημα που μεταβάλλεται ανάλογα με τις περιστάσεις της ανθρώπινης ζωής. Βρήκα ότι ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, ότι ο Παύλος αναφέρει τη χαρά αμέσως μετά την αγάπη, δείχνοντας ότι η μια πρέπει να ακολουθεί την άλλη. Επειδή γνώριζα ότι η αγάπη μου για το Θεό και τον άνθρωπο ήταν άθικτη, άρα η πνευματική ιδιότητα της χαράς πρέπει, επίσης, να υπάρχει και είναι κρυμμένη μέσα μου. Αυτό που ήταν αναγκαίο, ήταν η σωστή κανονική τροφή και το φως για να την αποκαλύψει και να την αφήσει να ανθίσει.
Ο Θεός δημιούργησε τον καθέναν από μας με όλες τις ιδιότητες του Πνεύματος, συμπεριλαμβανομένης και της χαράς, και αυτό που έπρεπε να κάνω, ήταν να τις καλλιεργήσω. Αλλά πως; Χρειαζόταν κάτι περισσότερο από το να κάνω ευχάριστες σκέψεις ή να δείχνω την εικόνα ενός ευτυχισμένου προσώπου. Ήδη τα είχα δοκιμάσει όλα αυτά, χωρίς αποτέλεσμα. Χρειαζόταν η αναγνώριση της πνευματικής χαράς στη ζωή μου, κάθε στιγμή, και με πρακτικό τρόπο.
Έτσι άρχισα να ψάχνω για να βρω, να απαιτώ και να χαίρομαι και την πιο μικρή απόδειξη χαράς που είχα κάθε μέρα και εστίαζα σ’ αυτή την απόδειξη όλη μου την προσοχή, ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες. Θα μπορούσε να είναι παιδιά που γελούν ή σκυλάκια που παίζουν. Με σιγουριά προσπαθούσα να βιώσω κάθε είδους χαράς που έβλεπα. Ακόμα κι’ όταν αναγνώριζα τη χαρά που ένοιωθε κάποιος άλλος, αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσα να την νοιώσω, επίσης, κι’ εγώ. Αργά αλλά σταθερά, οι στιγμές χαράς στη ζωή μου αυξήθηκαν ενώ οι στιγμές που αισθανόμουν απελπισμένη διαρκούσαν λιγότερο. Η εμφάνισή μου έγινε πιο φωτεινή και γαλήνια καθώς συνέχιζα καθημερινά να καλλιεργώ τους σπόρους της χαράς, με αυτούς τους πρακτικούς τρόπους. Καθώς εξακολουθούσα τη μελέτη της Αγίας Γραφής και του Επιστήμη και Υγεία, εφαρμόζοντας ότι μάθαινα, γρήγορα ανακάλυψα ότι η χαρά μου δεν είχε καμία εξάρτηση από τα παράξενα της καθημερινής ζωής, αλλά ήταν μια σταθερή και βαθιά ριζωμένη ιδιότητα όλης της ύπαρξής μου.
Ακόμη, προσπαθούσα πολύ να αναγνωρίσω και να βιώσω κι’ άλλες πνευματικές ιδιότητες, και αυτό ήταν μεγάλη προστασία για μένα, στις προκλήσεις που αντιμετώπιζα. Μια μέρα, εκείνη την εποχή, αρρώστησα με συμπτώματα γερού κρυολογήματος. Αισθανόμουν ότι έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι, αλλά συγχρόνως αποφάσισα να συνεχίσω να είμαι γεμάτη χαρά. Κάποια στιγμή αργότερα, όταν σηκώθηκα για να πιω κάτι, ο νεαρός γιος μου με ρώτησε πως αισθανόμουν. «Ευτυχής αλλά χάλια» ήταν η απάντησή μου. Και οι δύο σκάσαμε στα γέλια με το οξύμωρο της απάντησης. Καθώς γελούσαμε κατάλαβα ότι τα συμπτώματα του κρυολογήματος σίγουρα δεν με έκαναν να χάσω τη χαρούμενη διάθεση που είχα. Με ηρεμία έκανα ένα νοερό έλεγχο όλων των πνευματικών μου ιδιοτήτων. Τα συμπτώματα του κρυολογήματος ποτέ δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τη νοημοσύνη μου, τη γαλήνη, την υπομονή και τη φιλαλήθεια, που παρέμεναν άθικτες. Αλλά, τότε, ποιος ήταν ο ορισμός της υγείας; Γνώριζα ότι η υγεία ήταν, επίσης, μια πνευματική ιδιότητα, όπως ξεκάθαρα αναφέρει η κα Eddy: «Η υγεία δεν είναι μια κατάσταση της ύλης, αλλά του Νου….» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.120). Ο Νους ή ο Θεός ήλεγχε την υγεία μου και αυτά τα συμπτώματα του κρυολογήματος δεν είχαν τη δύναμη να απομακρύνουν ούτε μία από τις πνευματικές ιδιότητες. Αν η αγάπη και η χαρά μου ήταν ανέπαφες, τότε, σκέφθηκα, ότι το ίδιο ίσχυε και για την υγεία μου. Με αυτή τη μοναδική σκέψη, τα συμπτώματα υποχώρησαν.
Περίπου μια βδομάδα αργότερα, συνάντησα μια φίλη και της είπα, «Αισθάνομαι πολύ κεφάτη σήμερα». Με κοίταξε κάπως σαστισμένη και είπε: «Άννα, εσύ είσαι πάντοτε κεφάτη!» Καθώς σκεφτόμουν αυτό το περιστατικό αργότερα, κατάλαβα, πλημυρισμένη από ένα υπέροχο αίσθημα ευγνωμοσύνης, ότι δεν μπορούσα να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένοιωσα θλιμμένη. Πρέπει να είχε περάσει τουλάχιστον ένας χρόνος αφότου αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα με είχαν εντελώς εγκαταλείψει, και τα είχα ξεχάσει τελείως. Είχα τόσο στρέψει την προσοχή μου στην καλλιέργεια της πνευματικής χαράς ώστε όλες οι σκέψεις της λύπης και της κατήφειας εξαφανίστηκαν. Ένοιωσα τη χαρά να ανθίζει, να απλώνεται και να αναπτύσσεται έχοντας κάνει μέσα μου βαθιές πνευματικές ρίζες, καθώς ευδοκιμούσε στον κήπο της σκέψης μου, όπου τα ζιζάνια της κατάθλιψης λιγόστεψαν και εξαφανίστηκαν μη έχοντας χώρο να αναπτυχθούν.
Βίωνα, επίσης, την κάθε μέρα φροντίζοντας και καλλιεργώντας κι’ άλλες πνευματικές ιδιότητες, που έχουν ανάγκη φροντίδας, όπως η εμπιστοσύνη, η υπομονή, η δύναμη και η νοημοσύνη. Όλοι μπορούμε να κάνουμε το ίδιο, και όταν το κάνουμε, θα έχουμε περισσότερες αποδείξεις αυτών των πνευματικών ιδιοτήτων στη ζωή μας και τα ζιζάνια της ανασφάλειας, της λύπης, της δυσαρέσκειας και του θυμού θα αποθαρρυνθούν να βγάλουν ρίζες. Ο πνευματικός μας κήπος, μας δίνει μια νέα άποψη για τη ζωή καθώς ανακαλύπτουμε αυτό που βρίσκεται μέσα μας, που περιμένει να τραφεί, να ποτιστεί και ν’ ανθήσει.
