Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, είχα μια εκπληκτική εμπειρία θεραπείας την οποία θα ήθελα να αναφέρω. Στη μέση της νύχτας αισθάνθηκα φοβερούς πόνους. Όπως θυμάμαι, ο πόνος εξαπλώθηκε σε όλο μου το σώμα, παγώνοντάς το. Τηλεφώνησα σε μια πρακτίσιονερ της Χριστιανικής Επιστήμης και της ανέφερα την κατάστασή μου. Μου απάντησε, «Θα εργασθώ», εννοώντας ότι θα προσευχόταν για μένα. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος, που νόμιζα ότι ήρθε το τέλος μου. Αστείες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Μήπως να τηλεφωνούσα στη μητέρα μου να της πω αντίο; Μήπως να φορούσα κάποια ρούχα στην περίπτωση που κάποιος θα ερχόταν και θα έβρισκε το σώμα μου;
Καθώς έκανα αυτές τις «αστείες» σκέψεις προσπαθούσα να προσευχηθώ – να βεβαιώσω ότι η ζωή μου ήταν αποκλειστικά στο Πνεύμα και καθόλου στην ύλη. Τότε, μετά από πέντε λεπτά, ίσως δέκα, ο Θεός μου μίλησε. Μου μίλησε απευθείας, όπως ένα πρόσωπο μιλά σε ένα άλλο και μου είπε: «Μην ανησυχείς, έχω ένα σχέδιο για σένα». Αυτή η δήλωση δεν αφορούσε μόνο τη σωματική μου κατάσταση. Αναφερόταν και σε κάτι άλλο. Ήταν εντελώς ανέλπιστη και υπέροχη. Πράγματι, ανησυχούσα για το μέλλον – για την οικογενειακή ζωή, για την εργασία, για την υγεία και όλα τα υπόλοιπα. Και η φωνή του Θεού ήρθε σε μένα εντελώς ξεκάθαρη. «Μην ανησυχείς, έχω ένα σχέδιο για σένα».
Σχεδόν αμέσως, ο πόνος έφυγε και δεν υπέφερα πλέον από άγχος. Ο πόνος δεν επανήλθε και αυτό το επεισόδιο – με την δήλωση του Θεού – μου δίνει παρηγοριά και κουράγιο μέχρι σήμερα.
Μια άλλη θεραπεία συνέβη το περασμένο καλοκαίρι. Ήμουν σε επίσημο δείπνο σε ένα εστιατόριο. Πάλι υπέφερα από έντονο άγχος, απελπισμένος από πρόσφατα γεγονότα, ανησυχώντας πάλι για το μέλλον. Δεν ήξερα πως θα περνούσε αυτή η βραδιά. Αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να μείνω ούτε ένα λεπτό ακόμη, αλλά δεν ήταν ευγενικό να φύγω από το εστιατόριο.
Σηκώθηκα από το τραπέζι και τηλεφώνησα σε μια πρακτίσιονερ για να με βοηθήσει. Μου είπε ότι θα προσευχόταν και μου υπενθύμισε μερικές απλές αλήθειες. Ο Θεός ήταν μαζί μου και με αγαπούσε συνεχώς. Επέστρεψα στο τραπέζι μου και μετά από ένα ή δύο λεπτά, ένοιωσα να φεύγει αυτό το ασήκωτο βάρος που αισθανόμουν. Αργότερα σκέφθηκα ότι ήταν σαν να έφυγαν βαρίδια από τα βλέφαρά μου. Αισθάνθηκα ανάλαφρος και ελεύθερος και ξαφνικά ευτυχισμένος.
Αυτή η θεραπεία ήρθε τόσο γρήγορα που με ξάφνιασε. Δεν είχα κάνει κάποια προσευχή – δεν υπήρχε χρόνος μέχρι να επιστρέψω στο τραπέζι μου. Δεν υπήρξε μελέτη, αυτοσυγκέντρωση ή κάποιου άλλου είδους «εργασία». Υπήρχε, μόνο, μια ξαφνική ανάταση, ένα πέρασμα από το σκοτάδι στο φως.
Όταν επικοινώνησα πάλι με την πρακτίσιονερ, της είπα, «Ξέρεις, θα ήθελα να μιλήσω γι’ αυτή την εμπειρία σε κάποια από τις συναθροίσεις της Χριστιανικής Επιστήμης, που γίνονται κάθε Τετάρτη, αλλά, πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Δεν έκανα κάτι». Η πρακτίσιονερ μου απάντησε, «Τι έκαναν οι άνθρωποι την εποχή του Ιησού; Δεν έκαναν τίποτα. Απλά εκφράζονταν». Και συνέχισε, «Όταν εκφράζεσαι, στην πραγματικότητα, κάνεις κάτι. Το να ζητάς τον Χριστό, την Αλήθεια – βοήθεια από το Θεό – είναι αυτό που κάνουμε και εμείς».
Σκεφτόμουν τον εκ γενετής τυφλό, αυτόν που περιγράφει στον ένατο κεφάλαιο του ευαγγελίου του ο Ιωάννης, και τον οποίο ο Ιησούς θεράπευσε. Οι Φαρισαίοι ζητούσαν να μάθουν τι είχε συμβεί. Ήθελαν μια εξήγηση, μια ανάλυση. Ο τυφλός απάντησε, «εν εξεύρω, ότι ήμην τυφλός και τώρα βλέπω» (Κεφ.9:25). Νομίζω ότι ξέρω τι εννοεί. Μπορώ μόνο να αναφέρω τα γεγονότα, όπως τα βίωσα.
Είμαι ευγνώμων για την παρουσία των πρακτίσιονερς της Χριστιανικής Επιστήμης, και την καθιέρωση αυτού του ρόλου από την Mary Baker Eddy, την ανακαλύπτρια και ιδρύτρια της Χριστιανικής Επιστήμης. Στα συγγράμματά της αναφέρεται στον «αρχικό Χριστιανισμό», δηλαδή, στον πρώτο ή αυθεντικό Χριστιανισμό, αυτόν που εφάρμοσαν ο Ιησούς και οι μαθητές του.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Χριστιανισμός αυτός είναι ακόμη εδώ και ότι η αλήθεια ελευθερώνει, όπως έκανε ανέκαθεν σε κάθε εποχή.
New York, New York, USA
