Η μέθοδος, που χρησιμοποιεί η Χριστιανική Επιστήμη για να επιτύχει την θεραπεία, είναι αποκλειστικά πνευματική. Ούτε ένα στοιχείο ύλης ή θνητής νοερής ενέργειας δεν υπεισέρχεται σ’ αυτήν. Η μέθοδος αυτή καταστρέφει κάθε λανθασμένο και βλαβερό στοιχείο της ανθρώπινης εμπειρίας μας, χρησιμοποιώντας την κατανόηση και έκφραση της πνευματικής αλήθειας, που είναι πάντοτε αλάνθαστη και αγαθή.
Η προετοιμασία για να γίνει κάποιος θεραπευτής, με τη μέθοδο που διδάσκει η Χριστιανική Επιστήμη, περιλαμβάνει απαραιτήτως την ανάπτυξη της πνευματικότητας παράλληλα με την ακεραιότητα, όπως δίδαξε και απέδειξε με τη ζωή του ο Ιησούς Χριστός. Χρειάζεται οπωσδήποτε να γνωρίζουμε, όπως και εκείνος, ότι η Ζωή είναι ο Θεός και ότι ο πραγματικός άνθρωπος, που τον δημιούργησε ο Θεός, είναι πνευματικός, γεμάτος αγάπη, αξιαγάπητος, εξ αρχής και δια παντός, απολύτως τέλειος από κάθε άποψη. Επίσης, πρέπει καθημερινά, όχι μόνον να προοδεύουμε κατανοώντας, την πραγματικότητα της παρουσίας του Θεού, του καλού, και της τέλειας ιδέας Του, του ανθρώπου, αλλά και την απόδειξη αυτης της πραγματικότητας, μένοντας συντονισμένοι με την πνευματική πραγματικότητα και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύοντας την παρουσία του καλού όχι μόνον για εμάς, αλλά και για τους άλλους. Πρέπει να φροντίζουμε αδιάκοπα να έχουμε τον ίδιο νουν «το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού.» (Φιλιπ. 2:5), ώστε πάντοτε να τιμούμε τον Θεό, το θείο Πνεύμα, εμπράκτως και όχι μόνον θεωρητικά, να εκφράζουμε πάντα την Αλήθεια και την Αγάπη και να αποδεικνύουμε την τελειότητα και την αιωνιότητα της Ζωής με απόλυτη ακεραιότητα, όπως ο Ιησούς.
Η ακεραιότητα, η οποία απαιτεί όχι μόνον να μιλάμε για την αλήθεια, αλλά και να την αποδεικνύουμε στη ζωή μας, είναι μία από τις ουσιώδεις Χριστιανικές αρετές, που κάποιος πρέπει να εκφράζει, ώστε να θεραπεύει. Στην πραγματικότητα, είναι απολύτως φυσικό να την εκφράζει κανείς. Η ακεραιότητα είναι ιδιότητα του Θεού, της θείας Αρχής, και άρα, ιδιότητα του ανθρώπου, που είναι η ιδέα και η ακριβής εικόνα του Θεού. Όταν την εκφράζουμε, αποδεικνύουμε σε κάποιο βαθμό την ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, την Αλήθεια, και ταυτοχρόνως την παρουσία μέσα μας του πνευματικού καλού. Και, όταν αποδεικνύεται ότι το καλό είναι παρόν, το κακό, το αντίθετο του καλού, κατ ανάγκην είναι απόν. Στο σημείο αυτό, ο φόβος, η αρρώστια, η ανέχεια, κάθε δυσαρμονία, θα έχουν υποχωρήσει μπροστά στη χαρά, την υγεία, την αφθονία και την αρμονία και έτσι βιώνουμε το ευτυχές γεγονός, που ονομάζεται θεραπεία.
Ο μόνος δυνατός τρόπος για να εξοντώσουμε το κακό, που εκδηλώνεται σαν δυσαρμονία και αρρώστια, είναι να εμπιστευόμαστε και να αποδεικνύουμε την παρουσία του καλού. Αποτελεί αξίωμα το ότι δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό. Μόνον το καλό εκμηδενίζει το κακό. Κατά τον ίδιο τρόπο, μόνον η αλήθεια αποκλείει το ψέμα, το καλό καταστρέφει το κακό και η αγάπη υπερτερεί του μίσους.
Η Mrs. Eddy επιμένει ότι όποιος έχει την βούληση να θεραπεύει πνευματικά, πρέπει να εκφράζει σε μεγάλο βαθμό πνευματική δύναμη και ακεραιότητα, αφού η εξάλειψη κάθε μορφής κακού μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν εκφράζουμε την τέλεια Αρχή και ιδέα. «Το καλό πρέπει να κυριαρχεί στις
σκέψεις του θεραπευτή, αλλιώς η απόδειξή του θα καθυστερεί, θα είναι επισφαλής και ακατόρθωτη στην Επιστήμη. Το κακό κίνητρο έχει ως αποτέλεσμα την αποτυχία. Στην Επιστήμη της Νοοθεραπείας είναι απόλυτη ανάγκη να είναι κανείς τίμιος γιατί η νίκη βρίσκεται με το μέρος του δικαίου, που είναι αναλλοίωτο.» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.446).
Ο Ιησούς, που η ακεραιότητά του ήταν απόλυτη, απαιτεί το ίδιο από τους άλλους. Καταδίκαζε κάθε μορφή ατιμίας. Ο Κύριος ενδιαφερόταν όχι μόνον για τις πράξεις, αλλά και για τις σκέψεις και επέμενε ότι και οι σκέψεις και οι πράξεις πρέπει να συμφωνούν με τα λόγια. Αποκαλούσε τους Φαρισαίους «τάφους ασβεστωμένους», υποκριτές και προειδοποιούσε τα πλήθη και τους μαθητές του να μην τους μιμούνται διότι, όπως έλεγε, παρά τις γνώσεις τους «λέγουσι, και δεν πράττουσι.» (κατά Ματθ.23:3) .
Όποιος λέει και δεν πράττει, χάνει τη θεραπευτική του ικανότητα. Δείχνει ότι το καλό δεν επικρατεί τόσο τις σκέψεις του, ώστε να κυβερνά και τις πράξεις του. Δεν αποδεικνύει ούτε την ενότητά του με τη θεία Αρχή, ούτε ότι ο Θεός, η Αλήθεια, και η τέλεια ιδέα του Θεού, ο άνθρωπος, είναι παρόντες. Χάνει το δικαίωμα των παιδιών του Θεού να ασκεί την κυριαρχία του Χριστού, να αρνείται και να καταστρέφει την υπνωτιστική παραδοχή του κακού για το καλό των άλλων, αφού δεν το έχει αρνηθεί και δεν το έχει καταστρέψει σε ό,τι αφορά τον εαυτό του. Όμως, κάθε στιγμή, μπορεί να ξανακερδίσει τη δύναμη και το δικαίωμα να θεραπεύει, εφόσον ξαναβρεί την αληθινή συνείδηση και αποδείξει την ακεραιότητά του υπακούοντας σ’ αυτήν την συνείδηση.
Οποιοσδήποτε έχει καταλάβει, έστω και λίγο, διά της Χριστιανικής Επιστήμης, ότι η ύλη δεν είναι πραγματική, αλλά είναι η έκφραση του θνητού νου, πρέπει να γνωρίζει ότι τίποτα το υλικό δεν είναι από μόνο του βλαβερό ή χρήσιμο. Δεν μπορεί από τη μια μεριά να είναι δηλητηριώδες και από την άλλη, να θεραπεύει. Ο καθένας μπορεί να επαναλαμβάνει τον επιστημονικό ορισμό του είναι από το σύγγραμμα Επιστήμη και Υγεία, σαν μέρος της καθημερινής του προσευχής, για τον εαυτό του και τον κόσμο και πραγματικά να πιστεύει ότι, όπως λέει ο ορισμός « Δεν υπάρχει ζωή, αλήθεια, νοημοσύνη ούτε ουσία στην ύλη. Το παν είναι άπειρος Νούς και η άπειρη εκδήλωσή του γιατί ο Θεός είναι «τα πάντα εν πάσι» (σελ.468). Όμως, η ακεραιότητα απαιτεί αυτός ο ορισμός να εφαρμόζεται και να μην μένει μόνον λόγια.
Προκειμένου να αποδεικνύει το παν του Θεού, του Νου, θεραπεύοντας άλλους, ο υποψήφιος πρακτίσιονερ πρέπει απαραιτήτως να βασίζεται στην πνευματική αλήθεια για να αντιμετωπίζει τις δικές του δυσκολίες. Δεν πρέπει ούτε να φοβάται ούτε να βασίζεται στην ύλη, αλλά να χρησιμοποιεί μόνον πνευματικά μέσα για να διατηρεί την υγεία και την αρμονία του. Η υποκρισία, παραδείγματος χάριν, του να διακηρύσσει εμπιστοσύνη στον Θεό και να καταπίνει, μετά, ένα χάπι για τον πονοκέφαλο ή να προτείνει κάποιο φάρμακο στους άλλους, είναι καταστροφική. Έτσι, χάνεται η ικανότητα της πνευματικής θεραπείας. Το Επιστήμη και Υγεία μας προειδοποιεί: «Αν έχεις πελαγώσει συ ο ίδιος μέσα στη δοξασία και το φόβο της αρρώστιας ή της αμαρτίας, και αν, ενώ γνωρίζεις το φάρμακο, παραλείπεις να χρησιμοποιήσεις για τον εαυτό σου τη δύναμη του Νου, τότε δεν μπορείς να ασκήσεις παρά ελάχιστη ή και καμιά δύναμη για να βοηθήσεις τους άλλους». (σελ.455)
Όμως, κάθε μαθητής της Επιστήμης, που γνωρίζει και εφαρμόζει την αλήθεια, είναι δυνατός. Η ακεραιότητά του θα τον υποστηρίξει και θα τον εξοπλίσει ώστε εφαρμόζοντας την Χριστιανική Επιστήμη, να θεραπεύει επιτυχώς τους άλλους.
