Αιώνιο έλεος

Το Βιβλικό Μάθημα με θέμα ''Αιώνια τιμωρία'', είναι μία πρόκληση για μένα και πάντα μου προκαλούσε απορία: Μήπως είναι αλήθεια ότι η Ζωή συνίσταται σαν μία ''Αιώνια τιμωρία; '' Ή είναι ένα αιώνιο έλεος, όπως αναφέρει ένα εδάφιο της Αγ. Γραφής, που έχει χρησιμοποιηθεί σαν ''Χρυσούν Εδάφιο'' σε ένα από τα Βιβλικά Μαθήματα: ΄΄ Με έλεος όμως αιώνιον θέλω σε ελεήσει, λέγει Κύριος ο Λυτρωτής σου'' (Ησαϊας 54: 8).

Διά μέσου των αιώνων ελάμβαναν χώρα συζητήσεις με θέματα, που αφορούσαν την θεία τιμωρία. Η Mary Baker Eddy είχε συμφωνήσει με την άποψη του Ησαϊα όταν έγραψε: '' Η ύπαρξη είναι αγιότητα, αρμονία, αθανασία.'' (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 492: 8) Αλλά είχε γράψει επίσης, ότι μία κακή πράξη πρέπει να αντιμετωπιστεί , και όχι να την αγνοήσουμε και ότι, '' Το θείο πρέπει να νικήσει το ανθρώπινο σε κάθε σημείο.'' (σελ. 43) Είχε μάθει, μελετώντας την Αγ. Γραφή, ότι θεολογικές γνώμες που είναι γερά θεμελιωμένες, όπως εκείνη ενός Θεού που τιμωρεί, μπορούν να εδραιωθούν  στην σκέψη κάποιου, εκτός αν αποφασίσει να τις αντιμετωπίσει.

Η ιστορία του Ιακώβ και του Ησαύ, που τονίζεται συχνά με έμφαση σε ένα από τα τμήματα του Βιβλικού Μαθήματος '' Αιώνια τιμωρία'', παρουσιάζει την εξαπάτηση, την ιδιαίτερη γονική  μεταχείριση για κάποιο από τα παιδιά, όπως επίσης το αίσθημα εκδίκησης και απειλής. Αυτοί είναι οι τρόποι συμπεριφοράς, που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάποια στιγμή της ζωής τους. Συμπεριφορές που είναι αντίθετες προς τον νόμο του καλού, που ο Θεός χορηγεί στην δημιουργία Του.

Η ιστορία αυτή είναι γνωστή σε πολλούς μελετητές της Αγ. Γραφής. Ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα είχαν αποκτήσει δίδυμα. Ο Ησαύ ήταν ο μεγαλύτερος , αλλά ο ευνοούμενος της Ρεβέκκας ήταν ο Ιακώβ, ο νεότερος. Ο γηραιός Ισαάκ, που είχε χάσει την όρασή του, όταν ένιωσε ότι είχε έλθει η ώρα να ευλογήσει τον Ησαύ, που ήταν ο νόμιμος κληρονόμος, τότε η Ρεβέκκα συνωμότησε με τον Ιακώβ να εξαπατήσουν τον Ισαάκ, και να τον κάνουν να νομίσει ότι αυτός που θα επαρουσιάζετο εμπρός  του και που θα έπρεπε, στην πραγματικότητα , να ήταν ο Ησαύ, θα ήταν ο Ιακώβ. Το τέχνασμα φαίνεται ότι πέτυχε και ο Ισαάκ ευλόγησε τον Ιακώβ.

Τον  καιρό εκείνο, που δεν ήσαν ακόμη τόσο διαδεδομένα στον κόσμο η ανάγνωση και η γραφή, ο προφορικός λόγος δέσμευε απολύτως. Μπορούσε να παρομοιασθεί σαν ένα βέλος που εκτοξεύθηκε και βρίσκεται ήδη σε τροχιά. Μόλις  ο Ισαάκ θα πρόφερε την ευλογία, ήταν αδύνατον να την ανατρέψει. Όταν επέστρεψε ο Ησαύ, συνειδητοποίησε αυτό που είχε συμβεί και ορκίστηκε να φονεύσει τον Ιακώβ.

Το τέχνασμα προκάλεσε το αίσθημα της εκδίκησης. Αλλά τελικά, το μάθημα που παίρνουμε από αυτή την ιστορία είναι να συγχωρούμε και να συμφιλιωνόμαστε, και όχι να αισθανόμαστε ενοχές και να τιμωρούμε.

Στο Βιβλικό Μάθημα '' Αιώνια τιμωρία'' αναφέρεται συχνά η δήλωση από το Επιστήμη και Υγεία: “ Προσπαθώντας να εξαλείψουμε τις πλάνες της αίσθησης πρέπει να πληρώσουμε εντελώς και τίμια και το τελευταίο λεφτό, ωσότου όλη η πλάνη υποταχτεί τελικά στην Αλήθεια. Η θεία μέθοδος για την πληρωμή των μισθών της αμαρτίας επιβάλλει να λύσουμε τις περιπλοκές μας και να μάθουμε από τη πείρα μας πώς να διακρίνουμε μεταξύ της αίσθησης και της ψυχής” (σελ. 240:30).

Διαβάζουμε , στο Βιβλίο της Γένεσης, τη συνέχεια αυτής της αφήγησης, που δείχνει τον Ιακώβ να κάνει κάτι απλό -- λύνοντας τις περιπλοκές του. Πήρε αρκετό χρόνο για να το πετύχει, και όλη την περιγραφή της πάλης που έκανε, μπορείτε να την βρείτε στο Βιβλίο της Γένεσης (κεφ.27-33). Στην πραγματικότητα , ο Ιακώβ πέρασε μία ολόκληρη νύκτα προσπαθώντας να βρει λύση για τις ενοχές που αισθανόταν.

Αυτή η πάλη, μήπως είναι ένα είδος τιμωρίας; Ή είναι μία ένδειξη της αιώνιας καλοσύνης του Θεού; Υπάρχουν πολύ διαφορετικοί τρόποι να σκεφθεί κάποιος αυτό το θέμα. Και εμείς , καμιά φορά , ήταν ανάγκη να παλέψουμε διότι δεν μας δόθηκε μία ευλογία που δικαιούμασταν. Εκείνη την νύκτα , ο Ιακώβ αποφάσισε να συνεχίσει την πάλη ωσότου ευλογήθηκε και άλλαξε η φύση του. Η απέραντη καλοσύνη του Θεού συνεχίστηκε και το όνομά του, δεν ήτο πλέον Ιακώβ αλλά Ισραήλ, που σήμαινε ότι είχε μεταμορφωθεί. Η απάτη που είχε λάβει χώρα δεν τον αφορούσε πλέον. Την πραγματική ευλογία, που δικαίως την άξιζε, την είχε κερδίσει νόμιμα.

Η λύτρωση από κάθε πράξη απάτης ή συνωμοσίας έλαβε χώρα, όταν απέκτησε μία ανώτερη κατανόηση της φύσης του, όπως και εκείνης των συνανθρώπων του. Έτσι είπε στον Ησαύ, '' Είδον το πρόσωπό σου, ως εάν έβλεπον πρόσωπον Θεού, και συ ευηρεστήθης εις εμέ'' (Γεν. 33:10). Και στο Επιστήμη και Υγεία βρίσκουμε την εξήγηση, '' Είχε νικήσει την υλική πλάνη με την κατανόηση του Πνεύματος και της πνευματικής δύναμης'' (σελ. 309: 9).

Αλλά , η απεριόριστη καλοσύνη δεν ήταν, μήπως, αυτή που ακολουθούσε πάντοτε τον Ιακώβ στην ζωή του; Η Επιστήμη του Χριστού αποσαφηνίζει, ότι η ευλογία που χορηγεί ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με ανόσιες πράξεις , και είναι συνεχώς διαθέσιμη. Το εν λόγω Βιβλικό Μάθημα διευκρινίζει ότι το καλό είναι μαζί μας συνεχώς, και το Επιστήμη και Υγεία εξηγεί αυτό το σημείο ως εξής: “ Ο άνθρωπος είναι πνευματικός και τέλειος, και επειδή είναι πνευματικός και τέλειος, έτσι πρέπει να τον εννοούμε στην Χριστιανική Επιστήμη” (σελ. 475). Η αιώνια καλοσύνη, η φροντίδα και η βούληση για συμφιλίωση, αποκαλύπτονται διά της συνεχούς, προς τον σκοπό αυτό, προσευχής,  η οποία αποβάλλει κάθε μορφή ανθρώπινης συμπεριφοράς, που μας απομονώνει από τον Θεό και  είναι αντίθετη με τον θείο νόμο.

 Άφθονες ευλογίες αναφέρονται, συνήθως, στο τέλος αυτού του Βιβλικού Μαθήματος, όπως εκείνη, όταν ο Ιησούς θεράπευσε έναν παραλυτικό (βλέπε κατά Ματθαίον κεφ.9:2-7). Και το Επιστήμη και Υγεία εξηγεί, ότι επειδή ο Ιησούς είχε πλήρη κατανόηση της ακηλίδωτης φύσης του ανθρώπου, ως αντανάκλασης του Θεού, ήταν ικανός να τον ελευθερώσει τελείως. Αυτό εξηγεί ότι η υγεία και η ευημερία ήταν ήδη με τον παραλυτικό, όπως είναι και για εμάς, όταν συνειδητοποιούμε τους νόμους του καλού που μας χορηγεί ο Θεός.