Μια φορά, το καβουράκι μου εξαφανίστηκε και ήμουν πολύ αναστατωμένη. Ήμουν πολύ δεμένη με αυτό το καβουράκι. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και να κάνει κρύο, καταιγίδα ερχόταν εκείνη τη νύχτα και δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσει. Η μητέρα μου, μου θύμισε την ταινία Το Πολικό Εξπρές, όπου το αγόρι που πρωταγωνιστούσε πίστευε ότι θα του συνέβαιναν θαυμάσια πράγματα και πράγματι συνέβησαν. Μου είπε, «Ας πιστέψουμε ότι ο Θεός θα μας οδηγήσει στο καβουράκι». Έτσι, κάθισα και άκουσα τον Θεό. Ξαφνικά, πετάχτηκα πάνω και είχα μια ιδέα, πού θα μπορούσαμε, η μητέρα μου κι’ εγώ, να ψάξουμε. Πήγαμε σ’ εκείνη την περιοχή και βρήκαμε ίχνη από το καβούρι. Τελικά, λίγο πριν νυχτώσει, το βρήκαμε σ’ ένα θάμνο.
Μια άλλη φορά, έκανα ιστιοσανίδα. Ήμουν πραγματικά απογοητευμένη γιατί δεν μπορούσα να αλλάξω πορεία. Έριξα κάτω το ιστίο και τότε ακριβώς γλίστρησα και έπεσα. Ο αστράγαλός μου πιάστηκε ανάμεσα στο ιστίο και την σανίδα. Πόνεσα πολύ. Αλλά αντί να φωνάξω, προσευχήθηκα. Γνώριζα ότι ο Θεός ήταν μαζί μου. Τότε, πήρα τη δύναμη να σηκωθώ, να αναπτύξω κάποια ταχύτητα, να αλλάξω πορεία και να γυρίσω στους γονείς μου και τη φίλη μου. Ο αστράγαλός μου έπαψε να πονάει. Όταν επέστρεψα στην ακτή και το σκέφθηκα, είδα πως ήταν λάθος να απογοητευθώ και να ρίξω το ιστίο κάτω. Ήξερα ότι ο αστράγαλός μου δεν πονούσε πια γιατί ήμουν με τον Θεό!.
Τις προάλλες, κάνοντας προπόνηση στο ποδόσφαιρο σαν τερματοφύλακας, στραμπούλιξα το δάχτυλό μου, το οποίο κοκκίνισε και μελάνιασε. Το έβαλα σε νάρθηκα, αλλά το δάχτυλό μου ακόμη πονούσε. Η μητέρα μου με βοήθησε να θυμηθώ ότι ήμουν η έκφραση και αντανάκλαση του Θεού. Αφού ο Θεός δεν πονά, ούτε η αντανάκλασή Του πονά. Μου διάβασε άρθρα για τα παιδιά από το Sentinel. Προσευχήθηκα πολύ δυνατά και μέχρι την Κυριακή μπορούσα να λυγίσω το δάχτυλό μου και να αγγίζω την παλάμη μου. Το πρήξιμο έφυγε. Από το επόμενο Σάββατο είχα τη δυνατότητα να παίξω στην αγαπημένη μου θέση – τερματοφύλακας!
