Αν κάποιος σας έστελνε ένα πολύτιμο δώρο, θα το τύλιγε με αγάπη και ιδιαίτερη φροντίδα και θα ήταν σίγουρος ότι και σεις θα το ανοίγατε με την ίδια αγάπη, την ίδια φροντίδα και με προσμονή γεμάτη ευγνωμοσύνη. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο με την Αγία Γραφή είναι ότι το μήνυμά της είναι ένα δώρο τυλιγμένο με κάτι που μόνο σαν φως μπορούμε να περιγράψουμε. Το μήνυμά της θεραπεύει και αναγεννά. Το μήνυμα αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτός ο Λόγος του Θεού – η αποκάλυψη του ίδιου του Θεού. Και το περιτύλιγμα αυτού του δώρου δεν είναι κάτι που θα το αφήσουμε στην άκρη, αλλά θα το φυλάξουμε σαν θησαυρό.
Μια από τις έννοιες της Ελληνικής λέξης λόγος είναι «Θεία Έκφραση» (Strong’s Greek Lexicon). Όπως διαβάζουμε το Ευαγγέλιο του Ιωάννη (Κεφ.1:1) «Εν αρχή ήτο ο Λόγος και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος». Σε μία άλλη παράγραφο από το ίδιο Ευαγγέλιο ο Ιωάννης συνεχίζει, «Εν αυτώ ήτο ζωή και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων. Και το φως εν τη σκοτία φέγγει, και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό» (Κεφ.1:4-5).
Είναι ολοφάνερο σ’ αυτούς που διαβάζουν και μελετούν την Αγία Γραφή ότι αυτό το βιβλίο δεν είναι μια συνηθισμένη συλλογή λογοτεχνικών κειμένων. Ένας σύγχρονος μεταφραστής της Αγίας Γραφής, ο J. B. Phillips, είπε: «Βρήκα … ότι το υλικό που είχα στα χέρια μου ήταν παράδοξα ζωντανό …» (Ring of Truth: A Translator’s Testimony σελ.18). Ο Δρ. John Rainolds, ο «πατέρας» της Αγίας Γραφής που έγραψε ο Βασιλιάς James, ο φωτισμένος επικεφαλής μιας επιτροπής 47 μεταφραστών, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Η θεία φύση, η γνώση του Θεού, είναι το νερό της ζωής …Ο Θεός δεν θα σας άφηνε να σκεφτείτε ότι η θεία φύση αποτελείται από λέξεις, όπως ένα δάσος αποτελείται από δένδρα… Θα γνωρίσουμε το Θεό από τον ίδιο το Θεό» (Gustavus S.Paine, The Learned Men, σελ.183). Και τα τελευταία χρόνια, η Eugene Peterson, συγγραφέας του βιβλίου Το Μήνυμα συμβουλεύει τους αναγνώστες της Αγίας Γραφής, «Αφήστε στο Θεό τα ηνία – να σας διδάξει, να σας γνωρίσει και να σας αλλάξει» (The Message Remix, σελ.11). Έτσι ανοίγοντας τον εαυτό μας στο μήνυμα της Αγίας Γραφής, θα έχουμε αποτελέσματα.
Δεν υπάρχει τέλος στις περιπέτειες που είχαν οι Βιβλικές λέξεις. Μέσα από την πάροδο των αιώνων, οι λέξεις αυτές έχουν αντιγραφεί, μεταφρασθεί πολλές φορές, ταξινομηθεί, δημοσιευθεί και ερευνηθεί επανειλημμένα. Έχουν ξεχασθεί, χαθεί, ξαναβρεθεί, έχουν εκτεθεί σε μουσεία και έχουν καταλήξει στα χέρια απλών ανθρώπων, σε όλο τον κόσμο. Αλλά παραμένει το γεγονός ότι έχουν επιζήσει, και μέσα από αυτές τις λέξεις, έχει αποκαλυφθεί το φως της αγάπης του Θεού και έχει αναμορφώσει αμέτρητες ζωές.
Η πνευματικότητα αφήνει το φως να φθάνει σε μας ολοκάθαρο, αλλά η υλικότητα κάνει τη σκέψη αδιαφανή και σκιάζει το φως. Οι διαφορές αυτές απεικονίζονται στην Αγία Γραφή, όχι μόνο στους πολλούς συγγραφείς της, αλλά και στους ανθρώπους που περιγράφονται σ’ αυτήν και στους χρόνους που έζησαν. Για παράδειγμα, στην αρχή της Γένεσης, ο Θεός παρουσιάζεται ως το υπέρτατο καλό, χωρίς το παραμικρό στοιχείο κακού ούτε για τον δημιουργό, ούτε για το δημιούργημά του. Αυτό το κεφάλαιο (Γένεσις, 1:1-2:3) είναι μια σκληρή αντίθεση στην αλληγορία του Αδάμ και της Εύας που ακολουθεί, όπου ένας ανθρωπόμορφος Θεός περιγράφεται ότι έρχεται σε σύγκρουση με το απείθαρχο δημιούργημά του. Απομένει σε μας να αποφασίσουμε πως θα σκεφθούμε καθαρότερα για να δούμε την αλήθεια για το Θεό και τη δημιουργία Του.
Η συνάντηση του Άβραμ με το Θεό είναι ένα φωτεινό σημείο στην ιστορία της Αγίας Γραφής (Γένεσις 17:1-5, 22:15-19). Το φως του Θεού που ανέτειλε στη ζωή του Άβραμ ήταν τόσο δυνατό, που άλλαξε το όνομά του σε Αβραάμ. Κι’ αν κοιτάξουμε πιο βαθιά, βλέπουμε ότι αυτή, επίσης, είναι η στιγμή που εμφανίζεται για πρώτη φορά η μητρική πλευρά της φύσης του Θεού. Αν και στις μεταφράσεις το όνομα για το Θεό είναι «παντοδύναμος», το αρχικό Εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιεί τον όρο El Shaddai από τη λέξη shad που σημαίνει «στήθος», δείχνοντας τις ιδιότητες της φροντίδας και της περίθαλψης που συνδέονται με τη μητρότητα. Βλέπουμε το γεγονός αυτό να αντανακλάται στην γεμάτη αγάπη φροντίδα του Αβραάμ για την Άγαρ και τον Ισμαήλ και τη μέριμνά του για τις ανάγκες τους, όταν τους έστειλε στην έρημο (Γένεσις 21:14). Αυτή η μητρική πλευρά του Θεού εκφράζεται ολοκάθαρα στη διδασκαλία της Χριστιανικής Επιστήμης, όπου γνωρίζουμε το Θεό ως Πατέρα-Μητέρα.
Στην Έξοδο, ο Θεός αποκαλύπτεται στον Μωυσή λέγοντας «Εγώ είμαι ο Ων» - η μία και μοναδική παρουσία και δύναμη (Έξοδος 3:14). Η εμπιστοσύνη που του ενέπνευσε η άμεση συνάντησή του με το Θεό, έδωσε στο Μωυσή τη δύναμη να οδηγήσει τα τέκνα του Ισραήλ, μακριά από την σκλαβιά, στη γη της επαγγελίας. Στη πορεία τους, έλαβε το μήνυμα για τη διαθήκη του Θεού, ή την υπόσχεση προς τον λαό Του – προστασία για την υπακοή τους στις Δέκα Εντολές. Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι το πρόσωπο του Μωυσή ακτινοβολούσε μετά την εμπειρία αυτή (Έξοδος 34:29). Η αγία αυτή παροχή του θείου νόμου έχει διαρκέσει πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια και ακόμη αποτελεί τη βάση των νόμων του Δυτικού πολιτισμού.
Η ιστορία του λαού του Ισραήλ ήταν γεμάτη από ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα, και όταν οι βασιλείς του έπαυσαν να ακολουθούν την καθοδήγηση του Θεού, οι προφήτες ήταν αυτοί που έφεραν το φως στο λαό. Σημαντικότεροι ήταν ο Ηλίας και ο Ελισσαιέ, οι οποίοι θεράπευαν τους ασθενείς και ανάσταιναν τους νεκρούς, προεικονίζοντας τα έργα του Χριστού Ιησού. Οι μεγάλοι προφήτες στο βιβλίο του Ησαία ήταν φωτισμένοι από την υπόσχεση του Θεού για πνευματικό φως, που διαλύει το σκοτάδι, και προανήγγειλαν την παρουσία του ουράνιου βασιλείου του Θεού. Αυτό προετοίμασε το δρόμο για «τη Ζωή-το Φως που έλαμψε μέσα από το σκοτάδι» - τον ερχομό του Χριστού Ιησού.
Ο ερχομός αυτός προκάλεσε την ανθρώπινη φαντασία. Ο Ιησούς γεννήθηκε από μια παρθένο. Η υπερβατική αυτή αποκάλυψη ότι ο Θεός είναι η αρχή και η ζωή του ανθρώπου, φάνηκε στα ανθρώπινα μάτια ως η γέννηση ενός παιδιού σε ένα ταπεινό στάβλο. Οι βοσκοί που πήγαν να το δουν είχαν κυριευθεί από μια ανώτερη αίσθηση γεμάτη φως και δόξα και είχαν την επίγνωση ότι κάτι πολύ σημαντικό είχε συμβεί με τη γέννηση αυτού του μωρού, που θα ευλογούσε όλη την ανθρωπότητα. Αυτός ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Μεσσίας που περίμεναν, και τον αναγνώρισαν αργότερα στον ναό η Άννα και ο Συμεών, άνθρωποι καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα (Λουκάς 2:25-32, 36-38).
Η γέννηση του Ιησού, η διακονία, η διδασκαλία, η θεραπεία και η νίκη του στο θάνατο – αν και υπάρχει μια σχετικά θολή εικόνα – ήταν σαν μια τεράστια ηλιακή έκρηξη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μετά την ανάληψη του Ιησού, ο Χριστιανός συγγραφέας που έγινε γνωστός ως ο Ιωάννης της Πάτμου έλαβε την «Αποκάλυψη Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός… και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας δια του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην» (Αποκάλυψις 1:1). Και στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκάλυψης διαβάζουμε της εξής φράση: «Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, ο αστήρ ο λαμπρός και ορθρινός» (Αποκάλυψη, 22:16). Ο «αστήρ ο ορθρινός» είναι το φωτεινότερο αντικείμενο στον ουρανό, μετά τον ήλιο και τη σελήνη. Δεν έχει δικό του φως, αλλά φέγγει με το φως του ήλιου που αντανακλάται στη γη. Με τον ίδιο τρόπο, το πνευματικό φως που πήγαζε από τον Ιησού κατά τη διάρκεια της τρίχρονης αποστολής του στη γη ήταν το πραγματικό πνευματικό φως του Θεού. Η αγάπη του Ιησού για διακονία, η απόλυτη εξουσία του στους φυσικούς νόμους, το κύρος του, η διδασκαλία και τα έργα του, ήταν απόδειξη της παρουσίας και της δύναμης του Θεού, τον οποίο αποκαλούσε «ο Πατέρας μου». «Πάτερ, ήλθεν η ώρα. Δόξασον τον Υιόν σου, δια να σε δοξάση και ο Υιός σου» (Ιωάννης 17:1).
Ο Ιησούς γνώριζε επίσης ότι πλήρης εξήγηση για τη ζωή του δεν ήταν δυνατόν να δοθεί εκείνο τον καιρό. Είπε στους μαθητές του, «Συμφέρει εις εσάς να απέλθω εγώ. Διότι εάν δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν θέλει ελθεί προς εσάς, αλλ’ αφού απέλθω, θέλω πέμψει αυτόν προς εσάς …Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης 16:7,12,13). Γνώριζε ότι έπρεπε να τον ελευθερώσουν από την ανθρώπινη υπόσταση για να μπορέσουν να κατανοήσουν το θείο πνεύμα του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα ή το Θείο Παράκλητο, που είναι παρών παντού και πάντα. Και γνώριζε ότι οι οπαδοί του κάθε ηλικίας θα ήταν προικισμένοι με τη δύναμη να κάνουν τα έργα που αυτός έκανε – και περισσότερα – αν έμεναν μέσα σ’ αυτό το φως.
Μπορούμε, σήμερα, να στραφούμε στις σελίδες της Αγίας Γραφής, με δέος και σεβασμό, με λαχτάρα και προσδοκία και με ταπεινοφροσύνη και την επιθυμία ενός μικρού παιδιού να διδαχθούμε από το Θεό. Όταν το κάνουμε αυτό, γινόμαστε κληρονόμοι της υπόσχεσης που περιγράφει ο Παύλος στην επιστολή του προς Κορινθίους, «Ημείς δε πάντες βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Κυρίου με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου» (Κορινθίους Β 3:18).
