Η λαχτάρα της να βοηθήσει τον γιό της να σχετίζεται πιο σωστά με τους άλλους ανθρώπους και να πετύχει στο σχολείο, η σημερινή συγγραφέας αυτού του άρθρου προσέγγισε ολόψυχα τον Θεό. Η ιδέα ότι ο Θεός είναι ο στοργικός θεϊκός Γονέας του καθενός μας έκανε όλη την διαφορά.
Θυμάμαι πολύ καθαρά την πρώτη συνάντηση με το υιοθετημένο μωρό μας, τον Σων (δεν είναι το πραγματικό του όνομα). Παρακολουθούσε με πολύ ενδιαφέρον κάθε μας κίνηση. Για εμάς ήταν τέλειος.
Καθώς μεγάλωνε, προσέξαμε ότι ήταν πάντα έτοιμος να μαλώσει με όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα, εάν κάποιος τον σκουντούσε κατά λάθος, αυτός αντιδρούσε βίαια. Μετά δεν θυμόταν σχεδόν τίποτα από ό,τι συνέβη. Και όταν εμείς με πολύ αγάπη προσπαθούσαμε να του πούμε ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος, έλεγε πώς δεν τον αγαπούσαμε. Τα μαθήματα ήταν επίσης δύσκολα γι' αυτόν, και τον έκαναν να νοιώθει ακόμη περισσότερο νευρικός και αβέβαιος. Ράγιζε η καρδιά μου όταν με ρωτούσε γιατί δεν είχε φίλους και γιατί δεν τον καλούσαν σε πάρτι.
Με βοηθούσε πολύ να προσεύχομαι καθημερινά για όλα τα παιδιά μου, αλλά για να βοηθήσω τον Σων αισθανόμουν ότι έπρεπε να είμαι ιδιαίτερα συγκεντρωμένη πνευματικά. Μία σκέψη, που για μένα είχε μεγάλη σημασία, ήταν να αντιλαμβάνομαι τον Θεό ως τον θεϊκό Πατέρα όλου του κόσμου.
Υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές στην Αγία Γραφή, που ονομάζουν τον Θεό «Πατέρα». Και η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, που ανακάλυψε την Χριστιανική Επιστήμη, στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, αναφέρει τον Θεό ως Πατέρα και Μητέρα. Προσευχόμουν συχνά σε αυτόν τον θείο Πατέρα, να με βοηθήσει να καταλάβω πως να πλησιάσω τον Σων – και πως να έχω περισσότερη υπομονή, όταν αισθανόμουν ότι πλέον δεν είχα.
Όταν άκουγα προσεχτικά, ένοιωθα την αγάπη του Θεού και την ειρήνη να μας αγκαλιάζει και με βοηθούσε ώστε να ξέρω τι να κάνω και τι να πω σε μια δεδομένη κατάσταση. Αλλά μερικές φορές, έπρεπε να προσευχηθώ με περισσότερη αφοσίωση. Κάποια μέρα, ένοιωσα ιδιαίτερα αβοήθητη και απελπισμένη.
Ανάμεσα στα δάκρυα και την απογοήτευση, μία ερώτηση ξεπρόβαλε ξαφνικά μέσα στο κεφάλι μου. «Ποιανού παιδί είναι;»
Αυτό με έκανε να σταματήσω επί τόπου. Συνειδητοποίησα ότι ενώ δεν ήμουν βέβαιη για το παρελθόν της μητέρας που τον γέννησε, είχα κολλήσει στην ιδέα ότι η αιτία για την συμπεριφορά του Σων, μπορεί να οφείλεται σε εθισμό της μητέρας του στο ποτό. Αυτό το ζήτημα με παρότρυνε να ψάξω πιο βαθιά – για να δω την αλήθεια της πνευματικής του καταγωγής.
Το βιβλίο Επιστήμη και Υγεία εξηγεί, «Επειδή ο άνθρωπος είναι η αντανάκλαση του Δημιουργού του, δεν υποβάλλεται σε γέννηση, αύξηση, ωρίμασμα, παρακμή» (σελ.305). Αυτό βασίζεται στη βιβλική άποψη ότι δημιουργηθήκαμε κατ' εικόνα του Θεού, του Πνεύματος, της Αγάπης, της Αλήθειας – του καλού. H καταγωγή μας είναι στον Θεό· και γι' αυτό πρέπει να είμαστε πνευματικοί και τέλειοι, όπως ο Θεός. Ούτε ο Θεός ούτε τα παιδιά Του δεν μπορεί να είναι εξαρτημένα από υλικές καταστάσεις. Σχετικά με τον άνθρωπο – με τον κάθε έναν-το Επιστήμη και Υγεία λέει, «Το ωραίο, το καλό και το αγνό, είναι οι πρόγονοί του» (σελ.63).
Η συνοπτική απάντηση στο ερώτημά μου ήταν αυτή: Ο Σων ήταν παιδί του Θεού, παιδί της θείας Αγάπης, του απεριόριστου καλού, της αθωότητας, της ειρήνης. Ο καθένας από εμάς είναι γεμάτος με το φώς και την καλοσύνη του Θεού – έτοιμος να φωτίσει και να ευλογήσει όλους τους γύρω μας. Κανείς μας δεν στερείται αυτό το φώς και τη δύναμη.
Σκέφτηκα με πόσους πολλούς τρόπους εξέφραζε ο Σων τις ιδιότητες του θείου Νου, όπως ευφυΐα, και ξαφνικά κατάλαβα ότι κανείς δεν είναι περιορισμένος στο να εκφράζει μόνο λίγες απ' τις ιδιότητες του Θεού. Η δύναμη του Πνεύματος , η ευλογία της άπειρης Αγάπης, η ενέργεια της απεριόριστης Ζωής, η τάξη της θείας Αρχής, η ευγένεια της θείας Ψυχής- όλες αυτές οι ιδιότητες υπάρχουν στην αληθινή φύση του καθενός.
Αυτές οι ιδέες με έκαναν να νοιώσω εξαιρετικά απελευθερωμένη. Τις έγραψα και συνέχισα να προσεύχομαι μ' αυτές, κυρίως όταν τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα.
Σύντομα, και τόσο φυσικά που σχεδόν δεν κατάλαβα ότι συνέβαινε, περνούσαν οι μέρες χωρίς κανένα πρόβλημα. Οι μέρες έγιναν εβδομάδες. Οι εβδομάδες, μήνες. Ο δάσκαλος του Σων επικοινώνησε μαζί μας να μας ενημερώσει για την καλή συμπεριφορά του Σων στο σχολείο. Άρχισε να κάνει φίλους. Οι βαθμοί του βελτιώθηκαν. Τώρα, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος, και συνεχίζει να είναι ένα ευτυχισμένο και ευγενικό αγόρι. Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο με τον Σων, για να πάμε για πρώτη φορά στα γενέθλια ενός συμμαθητή του, χαμογέλασα και είπα ένα σιωπηλό εγκάρδιο «Ευχαριστώ» στον θείο Πατέρα-Μητέρα μας.
Ξέρω πως αυτό δεν είναι το τέλος. Το να είσαι γονιός, είναι μία περιπέτεια αγάπης σε διαρκή εξέλιξη. Αλλά είμαι ευγνώμων για την κατανόησή μου που αυξάνεται συνειδητοποιώντας τίνος παιδί είμαστε πραγματικά.
