Μια μέρα λίγο πριν από ένα χρόνο ξύπνησα με ένα δυνατό σφίξιμο που απλωνόταν στην πλάτη και κάτω από το χέρι μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Τι έκανα για να το προκαλέσω;» Ωστόσο, ήξερα από πολλές αποδείξεις θεραπείας στην Χριστιανική Επιστήμη ότι το να αναρωτιέμαι για μια πιθανή υλική αιτία δεν ήταν μια σκέψη από τον Θεό, για τον οποίο καταλάβαινα ότι είναι πανάγαθος, και ότι μας δημιούργησε και μας συντηρεί όλους.
Έτσι σηκώθηκα, ντύθηκα και άρχισα να σκέπτομαι πώς να προσεύχομαι για να νιώσω και να μάθω περισσότερα για την καλοσύνη του Θεού που θα έφερνε θεραπεία.
Κάποια σκέψη μου, φαινόταν να είναι ακίνδυνη: «Αν έχω μόνο ένα φλιτζάνι ζεστή σοκολάτα, καθίσω ήσυχα και σκεφτώ μερικές πνευματικές αλήθειες, ξέρω ότι θα γίνω καλά». Όμως ήξερα ότι η ζεστή σοκολάτα και το να ξαπλώσω στον καναπέ ως ένα είδος υλικής θεραπείας δεν θα κρατούσε πολύ. Η πνευματική διαίσθηση με βοήθησε να εμβαθύνω περισσότερο για να μάθω κάτι και να αναπτυχθώ πνευματικά.
Είχα την έμπνευση να πάω στο εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών της Μαίρης Μπέϊκερ Έντυ. Ανοίγοντάς το τυχαία στη σελίδα 270, διάβασα. «Εάν μια αίσθηση ασθένειας προκαλεί πόνο και μια αίσθηση ανακούφισης είναι το αντίδοτο του πόνου, τότε η ασθένεια είναι νοερή, όχι υλική. Επομένως, είναι γεγονός ότι μόνο το ανθρώπινο μυαλό υποφέρει, είναι άρρωστο και ότι μόνο ο θείος Νους θεραπεύει».
Ρώτησα τον Θεό, τον θείο Νου, τι έπρεπε να καταλάβω για να με ελευθερώσει από την αίσθηση ότι ήμουν κάτω από κάποιο είδος πίεσης. Το θέμα του μαθήματος της Αγίας Γραφής εκείνης της εβδομάδας, από το τριμηνιαίο τεύχος της Χριστιανικής Επιστήμης, ήταν «Χριστός Ιησούς» και το μάθημα περιελάμβανε την ιστορία, πώς η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, έλαβε το αγγελικό μήνυμα ότι επρόκειτο να φέρει στον κόσμο τον Σωτήρα. Εκείνη απάντησε: «Ιδού η δούλη του Κυρίου. Γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Λουκάς 1:38).
Πόσο όμορφα δέχτηκε αυτή την υψηλή εντολή! Τι απόλυτη δεκτικότητα! Σκέφτηκα, «Πρέπει να ακολουθήσω το παράδειγμά της για να είμαι δεκτική στο καλό».
Αυτό με ξύπνησε και κατάλαβα το γεγονός ότι αντιστεκόμουν σε ένα βήμα προόδου σχετικά με την απόδειξη στην εργασία μου. Ήξερα ότι έπρεπε να απαλλαγώ από τον φόβο που συνδέονταν με αυτήν την αλλαγή και σκέφτηκα ότι ο Θεός πάντοτε με βοηθούσε στις δύσκολες καταστάσεις. Με την εκπαίδευση, θα ήμουν πιο χρήσιμη στον Θεό και σε άλλους.
Αν και πονούσα ακόμα και δίστασα να προχωρήσω με τα καθήκοντα που είχα εκείνη την ημέρα, διόρθωσα γρήγορα αυτήν τη σκέψη, γνωρίζοντας ότι ο Θεός, και όχι οι μύες, έλεγχε κάθε μου ενέργεια.
Σκέφτηκα τις θεραπείες του Ιησού Χριστού – ότι ήταν γρήγορες και προέρχονταν από το πώς έβλεπε τον άνθρωπο ως την τέλεια αντανάκλαση του Θεού, του Πνεύματος. Ήμουν κι εγώ αντανάκλαση του Πνεύματος! Ήμουν πνευματική, δεν ήμουν φτιαγμένη από «δέσμες κυττάρων ή ινών που μπορούν να συστέλλονται και να χαλαρώνουν», όπως είναι ο ορισμός των μυών σε ένα λεξικό. Ο Θεός θα μου έδινε τη δύναμη που χρειαζόμουν. Σκέφτηκα τον Ψαλμό 18: 32: «Ο Θεός είναι ο περιζωννύων με δύναμιν, και καθιστών άμωμον την οδόν μου.» Εκπλήρωσα ό, τι έπρεπε να κάνω εκείνη την ημέρα και μετά επέστρεψα στο σπίτι.
Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι ο πόνος με τον οποίο ξύπνησα εκείνο το πρωί είχε περάσει. Την επόμενη μέρα επέστρεψα στη δουλειά όπως είχε προγραμματιστεί και εκπλήρωσα όλες τις υποχρεώσεις μου, πολλές από τις οποίες απαιτούσαν τράβηγμα, ώθηση, τέντωμα και κάμψη. Η ευγνωμοσύνη μου στον Θεό ήταν απεριόριστη.
Αυτό ήταν λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, και καθώς γύριζα στο σπίτι από τη δουλειά, είδα πολλούς ανθρώπους να τρέχουν με πακέτα κάτω από τα χέρια τους, σε ορισμένες περιπτώσεις να κρατούν τα χέρια των μικρών παιδιών και να τα πιέζουν να προχωρήσουν.
Συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να προσευχηθώ για να αντιστρέψω την πίεση που πολλοί άνθρωποι αισθάνονται συχνά κατά την περίοδο των διακοπών. Τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία να ανανεώσουμε τις σκέψεις μας για το αληθινό νόημα του ερχομού του Χριστού - τη θεραπευτική αλήθεια που ο Ιησούς εξέφρασε τόσο καθαρά και έκανε εμφανή στον κόσμο. Αντιπροσωπεύει αυτό το υπέροχο πνεύμα της Αγάπης που πρέπει να κρατήσουμε στις καρδιές μας όλο το χρόνο – την ήσυχη αρμονία, την προθυμία να βοηθήσουμε τους άλλους εκφράζοντας την Χριστιανική αγάπη. Ήταν παρηγορητικό να γνωρίζω ότι οι προσευχές μου βοήθησαν όχι μόνο εμένα αλλά και όλους με τους οποίους ήρθα σε επαφή.
Λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα, ένιωσα το γνωστό σφίξιμο στην ίδια περιοχή του σώματός μου. Αλλά γρήγορα ήξερα ότι ο Θεός δεν μας τιμωρεί για το καλό, για ανιδιοτελή δραστηριότητα και αρνήθηκα να πιστέψω ότι δεν υπήρξε θεραπεία.
Το παρακάτω μου ήρθε από το Επιστήμη και Υγεία: «Ο Πατέρας-Μητέρα είναι το όνομα της Θεότητας, που δείχνει την τρυφερή σχέση Του με την πνευματική δημιουργία Του» (σελ. 332). Όταν το διάβασα, ένιωσα την τρυφερότητα και τη ζεστασιά με την οποία ένας πατέρας θα παρηγορούσε μια κόρη. Ήταν πολύ απλό, αλλά αληθινό: Η αγάπη του Θεού είναι η αλήθεια και η θεϊκή Αλήθεια αντιμετώπισε την ψευδή αντίληψη ότι το σώμα ή το μυαλό μου θα μπορούσε να προκαλέσει πόνο ή άγχος. Η σκέψη ότι το άγχος και ο πόνος που δημιουργήθηκαν από το σώμα θα μπορούσαν να απορριφθούν εντελώς. Με αυτήν την συνειδητοποίηση, η δυσφορία εξαφανίστηκε.
Από αυτή τη θεραπεία, πήρα την απαραίτητη εμπειρία για να προχωρήσω στη δουλειά μου. Είμαι τόσο ευγνώμων για μια ακόμη απόδειξη ότι οι διδασκαλίες του Ιησού Χριστού είναι εφαρμόσιμες και πρακτικές σήμερα.
Μιμή Λόφγκρεν (Mimi Lofgren)
Ωμπερν, Καλιφόρνια, ΗΠ (Auburn, California, US)