Έχεις νοιώσει ποτέ συμπόνια για έναν άλλον άνθρωπο που υπέφερε, και μετά άρχισες να υποφέρεις κι’ εσύ ο ίδιος; Ίσως το άτομο είχε κατάθλιψη, και άρχισες να αισθάνεσαι κι’ εσύ κατάθλιψη, ή αυτό το πρόσωπο ήταν άρρωστο, και εσύ άρχισες να αισθάνεσαι άρρωστος; Εάν ναι, είναι ένα σύμπτωμα που εγώ αποκαλώ ψυχική οδύνη, η οποία είναι ένα είδος ταλαιπωρίας, που συμβαίνει όταν την βλέπω σε άλλους και νομίζω ότι είναι μία πραγματικότητα. Δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά κάτι που μπορούμε να αποφύγουμε κατανοώντας την παντοδύναμη αγάπη και φροντίδα του Θεού, η οποία στην πραγματικότητα δεν επιτρέπει καθόλου να υποφέρουμε, πόσο μάλλον να μεταφέρεται η ταλαιπωρία από το ένα άτομο στο άλλο.
Έχω μάθει πόσο σημαντικό είναι να προστατεύω τον εαυτό μου από το να συμπάσχω με την δυστυχία κάποιου άλλου. Κάποτε όταν ταξιδεύαμε με την σύζυγό μου για πεζοπορία σε κάποια εθνικά πάρκα στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια πολύ φορτωμένη από οικογενειακές υποχρεώσεις ημέρα, ένοιωσα πολύ δυνατό πονοκέφαλο. Στο παρελθόν, αυτός ο τύπος ασθένειας θα εξαφανιζόταν γρήγορα, κάνοντας την προσευχή μου και αναγνωρίζοντας την καλοσύνη και την πανταχού παρουσία του Θεού. Αλλά σε αυτή την περίπτωση ο πόνος δεν υποχώρησε. Αισθανόμουν άρρωστος, και η ταλαιπωρία μου μεγάλωσε κατά την διάρκεια μιας πολύ ανήσυχης νύχτας.
Προσπαθώντας το επόμενο πρωί να επιστρατεύσω την αυτοκυριαρχία μου, καθαρίζοντας τα πιάτα του πρωινού, προσευχήθηκα θερμά για θεία έμπνευση, που θα διέλυε την αίσθηση του πόνου, που αισθανόμουν ότι ήμουν εγκλωβισμένος.
Θυμήθηκα μία εποχή στη ζωή της Μαίρης Μπέϊκερ Έντυ, όταν πειραματιζόταν με διαφορετικούς τύπους ψυχικών θεραπειών για ασθένειες. Αυτό ήταν πριν ανακαλύψει την Χριστιανική Επιστήμη. Για μικρό χρονικό διάστημα, δοκίμασε μία μέθοδο θεραπείας του νου, που την έκανε να νοιώθει ότι ο πόνος μεταφερόταν από το σώμα του ασθενούς στο δικό της σώμα (βλέπε Ρόμπερτ Πηλ, Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ: Τα χρόνια της Ανακάλυψης, σελ. 184-185). Σύντομα συνειδητοποίησε ότι αυτός δεν ήταν ο τρόπος που θεράπευε ο Ιησούς Χριστός και απέρριψε αυτή την μέθοδο. Άρχισε να βλέπει ότι η ασθένεια δεν είναι μία πραγματικότητα, που μεταφέρεται από τον ένα θνητό στον άλλο, αλλά μία πλάνη του θνητού νου που πρέπει να παταχθεί με τον Χριστό, την Αλήθεια. Μόλις σκέφθηκα την μαθησιακή της εμπειρία, ο πονοκέφαλος και η ναυτία, που ένοιωθα, σταμάτησαν αμέσως, και την θέση τους πήραν μια απίστευτη χαρά, καλή διάθεση και ευτυχία. Η γρήγορη ανακούφιση με εξέπληξε και με άφησε να αναρωτιέμαι ποια ήταν η σχέση μεταξύ της
ανάμνησης της εμπειρίας της κυρίας Έντυ και της στιγμιαίας θεραπείας, που είχα.
Καθώς προσευχόμουν για να καταλάβω τον λόγο της θεραπείας μου, είδα ότι από άγνοια είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να παρασυρθεί σε «συμπάσχουσα ταλαιπωρία». Είμαι πνευματικός θεραπευτής της Χριστιανικής Επιστήμης και σε αυτό το ταξίδι δεχόμουν μερικές φορές τηλεφωνήματα από ασθενείς για βοήθεια με την προσευχή, κάτι που ήταν εντάξει, γιατί διέθετα αρκετό χρόνο για να βοηθήσω όποιον με καλούσε. Υπήρχαν όμως πολλά τηλεφωνήματα την ημέρα πριν αρχίσει ο πονοκέφαλος, και οι περιγραφές προβλημάτων από αρκετούς από τους ασθενείς είχαν φανεί ανησυχητικές. Η καθαρή αντίληψή μου για τον τέλειο άνθρωπο του Θεού είχε αρχίσει να θαμπώνει και είχα αφήσει ένα αίσθημα βάρους να με πλακώνει. Σκεφτόμουν περισσότερο ότι: «Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι με τόσα πολλά προβλήματα». Χωρίς να το καταλάβω, άφηνα το πρόβλημα που έβλεπα στους άλλους να γίνεται δικό μου.
Η κυρία Έντυ συμβούλεψε: «Δεν πρέπει να κρατά κανείς ποτέ στο νου του την εικόνα της αρρώστιας, αλλά πρέπει να εξαλείψει από τη σκέψη του κάθε μορφή και τύπο της αρρώστιας, τόσο για το δικό του καλό όσο και για το καλό του αρρώστου» (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ. 396). Όπως ένας οδηγός αυτοκινήτου πρέπει να διατηρεί καθαρό το παρμπρίζ του οχήματός του για να μπορεί να βλέπει να οδηγεί με ασφάλεια, πρέπει να διατηρούμε καθαρή τη διανοητική μας άποψη για τον τέλειο άνθρωπο του Θεού για να διατηρούμε καλή υγεία και να βοηθάμε τους άλλους να συνειδητοποιήσουν την έμφυτη υγεία και την πληρότητά τους.
Όταν είχα πονοκέφαλο και σκέφθηκα την εμπειρία της κυρίας Έντυ, συνειδητοποίησα ότι είχα αποδεχθεί τα προβλήματα των ασθενών ως αληθινά και μετά άρχισα να εκδηλώνω την ίδια δοξασία – ότι τα προβλήματα είναι αληθινά. Από τη μελέτη μου της Χριστιανικής Επιστήμης, ήξερα ότι αυτή ήταν η λάθος άποψη. Στην Αλήθεια, η ασθένεια δεν είναι πραγματική και πρέπει να απορριφθεί σθεναρά, ποτέ να μην συμφωνήσουμε ότι υπάρχει. Συνειδητοποιώντας την πλάνη στη λογική μου, απέρριψα ότι το πρόβλημά μου ήταν αληθινό και θεραπεύτηκα.
Κοιτάζοντας πίσω, ήμουν σε θέση να δω τα προβλήματα ως μη πραγματικά γιατί κατάλαβα ότι μόνον ο θείος Νους κυβερνά τον άνθρωπο και όχι οι θνητές δοξασίες και φόβοι που προέρχονται από άλλους. Η κυρία Έντυ έγραψε περαιτέρω, «Θα μάθεις επίσης ότι στην Επιστήμη δεν υπάρχει μεταβίβαση κακών υποβολών από τον ένα θνητό στον άλλο, γιατί υπάρχει μόνον ένας Νους και ο πάντοτε παρών και παντοδύναμος αυτός Νους αντανακλάται από τον άνθρωπο και κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν» (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 496). Την στιγμή της στιγμιαίας συνειδητοποίησής μου, αποδέχθηκα την υπεροχή του θείου Νου στη ζωή μου.
Ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι μου είπαν ότι ήταν άρρωστοι ή ποιες ήταν οι εικόνες των δεινών, η αλήθεια για τον άνθρωπο του Θεού δεν είχε αλλάξει ποτέ. Ο σκοπός της προσευχής, στη Χριστιανική Επιστήμη, είναι να δούμε την αλήθεια για τον άνθρωπο του Θεού και να γνωρίζουμε ότι είναι αλήθεια για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Έπρεπε να καταλάβω ότι οι ασθενείς μου και εγώ δεν ήμασταν θνητοί, επιρρεπείς στα βάσανα. Ως παιδιά του Θεού, ήμασταν αθάνατοι, ικανοί μόνο για υγεία και αρμονία. Βλέποντας αυτή την αλήθεια πιο ξεκάθαρα έφυγε από πάνω μου το αίσθημα που με βάραινε, με εικόνες ανθρώπων που υποφέρουν. Είδα ότι τα βάσανα δεν ήταν πιο αληθινά για εκείνους παρά για μένα. Η υγεία μου αποκαταστάθηκε και οι προσευχές μου έφεραν θεραπεία και στους ασθενείς μου.
Από αυτήν την εμπειρία, έγινα πιο προσεκτικός για να έχω το σωστό είδος συμπάθειας για όσους έχουν ανάγκη. Είναι φυσιολογικό και σωστό για ένα άτομο που νοιάζεται να είναι τρυφερό και ευγενικό, και η θέα ενός προσώπου που υποφέρει συχνά αναδεικνύει την επιθυμία να είναι κανείς υποστηρικτικός γι’ αυτό το πρόσωπο. Και όμως τα σχόλια που κάνουν συχνά οι άνθρωποι, όπως «Καημένη ψυχή που υποφέρει» ή «Έχεις πραγματικά μια απαίσια σκληρή ζωή», μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του πόνου ενός ατόμου, αντί να το ανακουφίσουν.
Όταν εντυπωσιάζεσαι με τον πόνο του άλλου, και μετά προσπαθείς να τον βοηθήσεις με βάση ότι αυτός ο πόνος είναι πραγματικός, αυτό είναι σαν να βλέπεις τον άλλο να βυθίζεται σε κινούμενη άμμο και μετά πηδάς για να τον βοηθήσεις. Το αποτέλεσμα είναι να βυθιστείτε και οι δύο μαζί. Ο πιο σοφός τρόπος είναι να κρατήσει κανείς τα πόδια του γερά στην όχθη του ποταμού της πνευματικής αλήθειας, γνωρίζοντας ότι η φροντίδα του Θεού είναι πάντα παρούσα και μετά να απλώσει το χέρι του για να σφίξει το χέρι εκείνου, που έχει ανάγκη και να τον τραβήξει στην ασφάλεια, κατανοώντας πώς βοηθάει ο Θεός.
Το εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης Επιστήμη και Υγεία συμβουλεύει, «Η συμπάθεια με την πλάνη πρέπει να εξαφανιστεί» (σελ. 211). Κατανοώντας την ατομικότητα του ανθρώπου, που δημιουργήθηκε καθ’ ομοίωση με τον Θεό και γι’ αυτό πάντα υγιής και αρμονικός, μπορούμε να αποτρέψουμε την έλξη προς τα δεινά, που μας τραβάει κάτω και μπορούμε, επίσης, να γίνουμε βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη, αντί να ενισχύουμε ένα αίσθημα ταλαιπωρίας και ανημποριάς.
Ένα χρήσιμο παράδειγμα συμπάθειας που έφερε θεραπεία βρίσκουμε στην ιστορία του καλού Σαμαρείτη στην Αγία Γραφή. Ο ταξιδιώτης Σαμαρείτης βλέπει, στον δρόμο του, έναν άνδρα ξυλοκοπημένο και κακοποιημένο, αφημένο να πεθάνει. Το θέαμα της κακοποίησης σίγουρα πρέπει να συγκίνησε την καρδιά του Σαμαρείτη, αλλά δεν τον άφησε να αισθανθεί ανήμπορος να κάνει κάτι. Κατέβηκε από το γαϊδουράκι του, πήγε προς τον άνθρωπο και τον βοήθησε. Η επιθυμία του να κάνει μία θετική διαφορά μεταφράστηκε σε Χριστιανική ενέργεια, που βοήθησε τον τραυματισμένο άνθρωπο να βγει από την δύσκολη θέση του.
Η Χριστιανική Επιστήμη μας δίνει πνευματικά εργαλεία για να βοηθούμε άλλους ανθρώπους να βγουν από τα προβλήματά τους. Όταν τα δεινά προέρχονται από φίλους ή μέλη της οικογένειας, τις ειδήσεις ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορούμε να προσευχηθούμε για να βοηθήσουμε αυτούς που πάσχουν. Δεν χρειάζεται να είμαστε νοερά σφουγγάρια , που βυθίζονται σε όλες τις καταθλιπτικές και σκοτεινές λεπτομέρειες. Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις περιγραφές της ταλαιπωρίας με την πνευματική πραγματικότητα – με την κατανόηση ότι ο άνθρωπος έγινε καθ’ ομοίωση του Θεού, υγιής και καλά στη ζωή του. Οι προσευχές μας θα ωφελήσουν οποιονδήποτε για τον οποίον προσευχόμαστε, είτε ζει στο σπίτι, είτε σε χιλιάδες μίλια μακριά.
Εάν έχουμε αναλάβει κάποιον ρόλο φροντίδας, όπως να φροντίζουμε παιδιά, ηλικιωμένους, ασθενείς, άστεγους, ή εκείνους που έχουν αποπροσανατολιστεί διανοητικά, μπορούμε να βοηθήσουμε παραμένοντας μεταφυσικά ξεκάθαροι ότι ο άνθρωπος του Θεού είναι πνευματικός, προικισμένος με αιώνια υγεία και ικανός να εκφράζει μόνον ότι προέρχεται από τον Θεό. Μπορούμε να είμαστε κάτι περισσότερο από απλοί παρατηρητές που νοιώθουν απλώς οίκτο για τους άλλους, που βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Μπορούμε να αναλάβουμε ενεργό ρόλο στην διάλυση της καταπίεσης με την κατανόηση της πνευματικής αλήθειας, που ανυψώνει την σκέψη στην υγεία και την θεραπεία.
Όπως διδάσκει η Χριστιανική Επιστήμη, ζούμε στο βασίλειο του θείου Νου, όπου ο Θεός είναι το Παν και ο άνθρωπος αντανακλά την παρουσία Του. Ο Θεός δεν δημιούργησε θνητούς να υποφέρουν. Ο Θεός μας δημιούργησε αθάνατους, πάντα γεμάτους αρμονία και ειρήνη. Το Επιστήμη και Υγεία εξηγεί, «Η Επιστήμη κάνει αδύνατη την μεταβίβαση των σκέψεων από έναν πλανεμένο νου σ’ έναν άλλο» (σελ. 211). Δεν χρειάζεται να υποφέρουμε όταν βλέπουμε τους άλλους να υποφέρουν. Δεν είναι απαραίτητο. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να παραμένουμε πνευματικά σκεπτόμενοι, να θυμόμαστε την πανταχού παρουσία του ενός Νου και να ευλογούμε τον πλησίον μας με πνευματική αλήθεια, που εμπνέει την σκέψη του, προωθεί την θεραπεία γι’ αυτόν και, επίσης, μας κρατά υγιείς. Με αυτόν τον τρόπο, αποτρέπεται η ταλαιπωρία από συμπάθεια και όλοι ωφελούνται.
«Θα μάθεις επίσης ότι στην Επιστήμη δεν υπάρχει μεταβίβαση κακών υποβολών από τον
ένα θνητό νου στον άλλο, γιατί υπάρχει μόνο ένας Νους, και ο πάντοτε παρών και παντοδύναμος αυτός Νους αντανακλάται από τον άνθρωπο και κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν».
-Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ. 496
