Τα πράγματα φαίνονταν να είναι αρκετά απελπιστικά όταν μπήκα στο Αναγνωστήριο της Χριστιανικής Επιστήμης εκείνη την ημέρα. Δούλευα σε ένα κατάστημα λιανικής σε μια δουλειά χωρίς μέλλον που πρόσφερε λίγη ελπίδα για προαγωγή.
Πενθούσα για τον πρόσφατο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Μια στενή σχέση είχε ανεξήγητα τελειώσει. Και ήταν δύο εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα. Θα ήταν πολύ λίγο να πω ότι η χαρά των γιορτών για μένα φαινόταν πολύ μακρινή.
Το μόνο φως στο τέλος του τούνελ μου, ήταν το γεγονός ότι δούλευα ένα τετράγωνο μακριά από το πλησιέστερο Αναγνωστήριο Χριστιανικής Επιστήμης, και συχνά πήγαινα εκεί την ώρα του μεσημεριανού μου διαλείμματος, για να μελετήσω τη Αγία Γραφή και το Εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί για των Γραφών της Μαίρης Μπέϊκερ Έντυ, και να αναζωογονηθώ πνευματικά. Ένοιωθα ότι είχα μεγάλη ανάγκη από αυτή την αναζωογόνηση.
Κάθισα και άνοιξα την Αγία Γραφή. Δεν στρεφόμουν τυχαία στην Αγία Γραφή. Ήξερα ότι θα έβρισκα τον Λόγο του Θεού σ’ αυτό το βιβλίο, και πολλές φορές στη ζωή μου το είχα ανοίξει σε δύσκολες στιγμές, αλλά και σε καλές στιγμές, και βρήκα ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν να διαβάσω εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Η σελίδα άνοιξε στο βιβλίο του Ιώβ! Ω υπέροχα, σκέφτηκα, η ιστορία του ανθρώπου που έχασε τα πάντα, που υπέφερε και του είπαν να καταραστεί τον Θεό και να πεθάνει. Τότε μου ήρθε η σκέψη: «Κοίτα τι γράφει στη σελίδα». Να τι διάβασα: «Εάν σύ ετοιμάσης την καρδίαν σου και εκτείνης τας χείρας σου προς αυτόν· Εάν την ανομίαν, την εν χερσί σου, απομακρύνης και δέν αφίνης να κατοικήση ασέβεια εν ταις σκηναίς σου· Τότε βεβαίως θέλεις υψώσει το πρόσωπό σου ακηλίδωτον· Μάλιστα θέλεις είσθαι σταθερός και δεν θέλεις φοβείσθαι· Διότι σύ θέλεις λησμονήσει την θλίψιν, Θέλεις ενθυμηθή αυτήν ως ύδατα διαρρεύσαντα· Και ο καιρός σου θέλει ανατείλει λαμπρότερος της μεσημβρίας· θα λάμψεις, θέλεις γείνει ως η αυγή. Και θέλεις είσθαι ασφαλής, διότι υπάρχει ελπίς εις σε·» (Ιώβ 11:13–18).
Ναι, υπάρχει ελπίδα. Αυτές οι τρεις λέξεις ήταν σαν σανίδα σωτηρίας για μένα. Φαινόταν ανέφικτο, αβάσιμο, απίθανο. Και όμως ήξερα ότι ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να επιβεβαιώσω ακριβώς εκείνη την στιγμή. Όπως συμβαίνει συχνά, υπήρχε μια επιλογή που έπρεπε να γίνει — «ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως» όπως το λέει ένας αγαπημένος παλιός ύμνος (Τζέιμς Ράσσελ Λόουελ, Υμνολόγιο της Χριστιανικής Επιστήμης, No. 258). Γνώριζα εκ πείρας τη δύναμη, που μπορεί να σε μεταμορφώσει, όταν εμπιστεύεσαι τον Θεό, όταν επιλέγεις το φως και παραδίνεις την καρδιά και την θέλησή σου στη χάρη του Θεού.
Έτσι, εκείνη την στιγμή, δέχτηκα τον λόγο του Θεού, ταπεινά και με ευγνωμοσύνη. Ναι, σκέφτηκα, υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχει Θεός. Εδώ και τώρα. Που νοιάζεται για μένα, που νοιάζεται για όλους. Ένοιωσα ένα ξαλάφρωμα και μια ηρεμία που για πολλούς μήνες δεν είχα νοιώσει.
Τότε σκέφτηκα, «Αφού υπάρχει ελπίδα, τι ανησυχώ;» Η ώρα του μεσημεριανού μου διαλείμματος είχε σχεδόν τελειώσει, αλλά αφιέρωσα χρόνο για να αναζητήσω τη λέξη ελπίδα σε ένα λεξικό και βρήκα αυτόν τον ορισμό: «αίσθημα εμπιστοσύνης». Έχω μάθει στη Χριστιανική Επιστήμη ότι το αίσθημα εμπιστοσύνης που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι όχι σε ένα πρόσωπο, ή σε οποιεσδήποτε ανθρώπινες περιστάσεις, αλλά στον Θεό, την πανταχού παρούσα θεία Αγάπη. Αυτή η εμπιστοσύνη προέρχεται από τη γνώση του Θεού και την κατανόηση ότι ο Θεός, το καλό, μόνο είναι πραγματικός και είναι η μόνη δύναμη. Μια τέτοια εμπιστοσύνη στον Θεό μας οδηγεί από το σκοτάδι στο φως της Αλήθειας και φέρνει θεραπεία.
Καθώς επέστρεφα στη δουλειά μου, οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις μου φάνηκαν λίγο πιο χαρούμενες, και οι άνθρωποι να σπρώχνουν λιγότερο ο ένας τον άλλο. Το απόγευμα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο εκτός από το ότι κάτι είχε συμβεί μέσα στη σκέψη μου. Μια αίσθηση χαράς επέστρεφε, αθόρυβα αλλά σταθερά. Υπήρχαν προκλήσεις τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, αλλά πάνω από όλα ήταν μια ελπίδα που δεν με άφησε ποτέ, που με κράτησε πηγαίνοντας, βήμα βήμα.
Ένα χρόνο αργότερα -ζούσα σε μια νέα πόλη. Δούλευα ξανά ως συγγραφέας, και είχα επίσης αρχίσει να δέχομαι κλήσεις για βοήθεια ως πνευματική θεραπεύτρια της Χριστιανικής Επιστήμης. Είχα απαλλαγεί εντελώς από τη θλίψη που με είχε κυριεύσει στο παρελθόν, νοιώθοντας τη βεβαιότητα για το αδιαχώριστο του ανθρώπου από τον Θεό, του ανθρώπου με την αιώνια Ζωή. Και τέσσερις μέρες αφότου δέχθηκα τον λόγο του Θεού στο Αναγνωστήριο, συνάντησα έναν άντρα που έγινε ο καλύτερός μου φίλος. Τριάντα χρόνια μετά είναι ακόμα ο καλύτερός μου φίλος, αλλά και ο σύζυγος μου.
Αυτό ήταν σημείο καμπής στη ζωή μου, που με οδήγησε σε ένα νέο μονοπάτι πνευματικής ανάπτυξης. Με δίδαξε ότι η ευτυχία μας προέρχεται πραγματικά από την εμπιστοσύνη στον Θεό, ανεξάρτητα από το ποιές μπορεί να είναι οι συνθήκες στη ζωή μας οποιαδήποτε στιγμή. Ναι, ήμουν ευγνώμων ένα χρόνο αργότερα για όλα τα καλά και όλα τα στοιχεία της προόδου στη ζωή μου. Μπορώ όμως να πω με ειλικρίνεια ότι η χαρά ξεκίνησε στο Αναγνωστήριο, όταν διάβασα και αποδέχτηκα το πνευματικό γεγονός ότι υπάρχει ελπίδα, ότι υπάρχει πάντοτε ελπίδα. Γιατί υπάρχει πάντοτε ο Θεός, η θεία Αγάπη, μαζί μας, με όλους μας.