Διακεκριμένοι στοχαστές, ανά τους αιώνες, όπως ο Rene Descartes και ο George Barkeley, είχαν εκθέσει την άποψή τους περί της μη πραγματικότητας της ύλης, αλλά κανείς δεν το έκανε τόσο θαρραλέα όσο η Mary Baker Eddy, όταν έγραψε, «Δεν υπάρχει Ζωή, Αλήθεια, Νοημοσύνη ούτε Ουσία στην ύλη.» (Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, σελ. 468)
Πριν ένα χρόνο περίπου, βρέθηκα αντιμέτωπη με την ίδια ερώτηση – υπάρχει ζωή και ουσία στην ύλη; Είχα ξυπνήσει ένα πρωί με τα πόδια μου γεμάτα πρηξίματα, που έμοιαζαν σαν τσιμπήματα, αλλά σε χειρότερο βαθμό. Τις επόμενες μέρες, άρχισαν να εμφανίζονται κόκκινα εξανθήματα και πρήστηκαν τα δύο πόδια μου. Τρία άλλα μέλη της οικογενείας μου, είχαν στο παρελθόν παρόμοια συμπτώματα με πολλές και σοβαρές συνέπειες. Πρόβαλλε αμέσως στο μυαλό μου, σαν ένα τρομακτικό φάντασμα, η κληρονομικότητα. Οι σκέψεις με σφυροκοπούσαν. Είσαι σίγουρη ότι η αρρώστια δεν είναι αληθινή; Τα συμπτώματα είναι άκρως ανησυχητικά. Δεν είναι δυνατόν να τα αγνοήσεις.
Παρόλα ταύτα, στην Χριστιανική Επιστήμη είχα διδαχθεί ότι η τέλεια υγεία είναι κληρονομικό μας δικαίωμα, ως παιδιά του Θεού. Δεν χρειάζεται να το ζητήσουμε αυτό, ούτε να κάνουμε κάτι για να το αποκτήσουμε. Είναι δικό μας δικαίωμα, με την χάρη που μας έχει χορηγήσει ο Θεός. Τίποτε δεν μπορεί να το ακυρώσει ή να το παρακάμψει. Το σύγγραμμα Επιστήμη και Υγεία μας διαβεβαιώνει, « … η Επιστήμη δεν γνωρίζει ούτε παρέκκλιση από την αρμονία, ούτε επαναφορά σε αυτή, αλλά υποστηρίζει ότι η θεία τάξη ή ο πνευματικός νόμος, όπου ο Θεός και παν ό,τι δημιουργεί Αυτός, είναι τέλεια και αιώνια, έχει παραμείνει αμετάβλητη στην αιώνια ιστορία της.» (σελ. 471) Προσευχόμουν ταπεινά και διακήρυττα ότι ήμουν τόσο τέλεια και ελεύθερη τώρα, όσο και πάντοτε υπήρξα. Διαβεβαίωνα ότι στηριζόμουν στην Αλήθεια, το θεμέλιο της Αγάπης, η οποία δεν περιέχει αρρώστια οποιουδήποτε τύπου ή μορφής. Στηρίχθηκα επίσης στις καλές ιδιότητες, που συνιστούν την πραγματική μου κληρονομιά, όπως η εντιμότητα, η αγνότητα και το σθένος.
Η προσευχή, που έκανα συνεχώς για την κατάστασή μου, με οδήγησε στο να καταλάβω ότι δεν έπρεπε να επιτρέψω σε αυτή την περίσταση να μου υπαγορέψει, τι μπορούσα να πράξω και τι όχι. Έτσι την επόμενη μέρα πήγα στην εργασία μου -- έχοντας ντυθεί χωρίς να ελέγξω την κατάσταση των ποδιών μου, αν και είχα κάποια δυσκολία να φορέσω τα παπούτσια μου. Κατά την διάρκεια της ημέρας , μπόρεσα να διεκπεραιώσω τα πάντα, ως συνήθως, να ανέβω σκάλες, ακόμα και να μετακινήσω έπιπλα. Ένα απόγευμα, την επόμενη εβδομάδα, πήγαμε μαζί με τον σύζυγό μου να παρακολουθήσουμε όπερα.
Παρατήρησα, επίσης, ότι η δουλειά μου είχε βελτιωθεί, από το γεγονός ότι εστίαζα σταθερά στη σχέση που ένιωθα ότι είχα με τον παντοδύναμο και όλο αγάπη Θεό. Παρόλα τα υλικά φαινόμενα, παρέμεινα σίγουρη και σταθερή στις πεποιθήσεις μου.
Όμως, εξακολουθούσα να νιώθω κνησμό και πόνο στο πόδι μου. Και παρότι είχα αποφασίσει να μη παρακολουθώ την φυσική του εμφάνιση, παρατήρησα, κατά τύχη, όταν το έξυνα ένα βράδυ, ότι αντί να καλυτερεύσει, η μόλυνση είχε εξαπλωθεί. Τι είναι αληθινό, αναρωτήθηκα; Η πρόοδος και η ελευθερία που αισθάνομαι αναγνωρίζοντας αυτό που γνωρίζω ότι είναι πνευματικά αληθινό, ή μια σειρά από ψέματα, που προβάλλονται από τις υλικές αισθήσεις ενός άρρωστου ποδιού; Θυμήθηκα ένα εδάφιο της Αγ. Γραφής: «Αλλ’ έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης.» (προς Ρωμ. 3:4) Για μένα αυτό σήμαινε ότι, κάθε δυσαρμονική υλική κατάσταση είναι ένα ψέμα, και μόνο ότι γνωρίζει ο Θεός για εμάς είναι η πραγματικότητα. Έτσι αποφάσισα ξανά, να πάω με το μέρος του Θεού. Δεν είχα καμία πρόθεση να γίνω το θύμα ενός ψεύδους. Με τον Θεό μπορούσα να βγω νικητής.
Η πρακτίσιονερ, που της τηλεφώνησα για να με βοηθήσει με την προσευχή της, ανάφερε ένα εδάφιο από ένα σύγγραμμα της Mary Baker Eddy: «Aυτή η ψεύτικη αίσθηση της ουσίας πρέπει να υποταχθεί στη θεία παρουσία του Θεού, και επομένως να διαλυθεί.» (Unity of Good σελ. 60). Η πρακτίσιονερ μου υπέδειξε ότι αυτό που φαινόταν ως μία αρρωστημένη κατάσταση, στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μία νοερή υποβολή – ήταν, απλώς, μία σκιά στη συνείδησή μου, και το μόνο που χρειάζονταν, για να φύγει αυτή η σκιά, ήταν το φως της πνευματικής αλήθειας. Δεν χρειάζονταν ούτε φάρμακα ούτε άλλες θεραπείες, ούτε χρόνος -- αλλά τα γεγονότα της θείας Ζωής. Μου υπενθύμισε ότι όπως μία σκιά δεν εξαφανίζεται με το να την καθαρίζουμε, να την βάφουμε ή να την πλανίζουμε, παρά μόνο με το φως μπορούμε να την διώξουμε, έτσι και μία λανθασμένη αντίληψη είναι δυνατόν να εξαλειφθεί μόνο με το φως που μας στέλνει ο Θεός, μέσω των σκέψεων που Αυτός μας χορηγεί -- «τα αγγελικά Του μηνύματα.» Αισθάνθηκα ιδιαίτερα προστατευμένη, κατανοώντας ότι ο Θεός μας χορηγεί συνεχώς τις ιδέες που χρειαζόμαστε -- συμπεριλαμβανομένης και της αλήθειας ότι η δυσαρμονία είναι ένα ψέμα. Καθώς αποκτούσα μία πιο καθαρή εικόνα ότι η κατάσταση της αρρώστιας ήταν μία ψευδαίσθηση -- εφόσον δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει κάτω από την όλο αγάπη διακυβέρνηση του Θεού -- μπόρεσα να καταλάβω ότι δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μία απλή διαφωνία και ανίσχυρη πρόκληση, απέναντι στη φωνή της Αλήθειας.
Δύο εβδομάδες αργότερα, είχαμε επισκεφθεί την οικογένειά μας για την Ημέρα των Ευχαριστιών. Καθώς ετοιμαζόμουν να πάω στη εκκλησία, συνειδητοποίησα ότι το πόδι μου είχε θεραπευθεί εντελώς. Όλες οι «σκιές» -- ο φόβος, τα συμπτώματα και οι φυσικές ενδείξεις, είχαν εξαφανιστεί. Η Mary Baker Eddy αναφέρει: «Η Χριστιανική Επιστήμη ποτέ δε θεράπευσε έναν ασθενή χωρίς να αποδείξει με μαθηματική βεβαιότητα ότι η πλάνη όταν αποκαλυφθεί καταστρέφεται κατά τα δύο τρίτα, ενώ το ένα τρίτο που απομένει εξολοθρεύει τον εαυτό του.» (Miscellaneous Writings 1883-1896, σελ. 210)
Θυμάμαι την ευγνωμοσύνη που αισθανόμουν για την ελευθερία που είχα εκφράσει τόσα χρόνια, κάνοντας γυμναστική, μπαλέτο, τρέξιμο, σκί και αναρρίχηση. Και ήξερα ότι η έκφραση της ελευθερίας και της δύναμης μου ανήκαν, ως παιδί του Θεού. Αυτές οι ιδιότητες δεν θα μπορούσαν ποτέ να ατονήσουν ή να εξασθενίσουν. Το θείο Πνεύμα είχε απαντήσει στην ερώτησή μου σχετικά με το αν υπάρχει η ύλη, με μία καθαρή εμφάνιση υγείας και αρμονίας.
Έπειτα από τη θεραπεία αυτή, είχα αναρωτηθεί πώς θα μπορούσα να είμαι σίγουρη για το αποτέλεσμα όταν θα αντιμετώπιζα μία σοβαρή κατάσταση; Πώς θα μπορούσα να ξέρω ότι δεν θα «χάσω» την μάχη από έναν αντίπαλο, που είναι οι υλικές αισθήσεις; Και τότε μου ήλθε στην σκέψη μία ταινία που είχα δει πέρσι, «Η Μεγάλη Αντιπαράθεση», στην οποία ένας συντονιστής της συζήτησης θύμιζε στους συνομιλητές του, ποιός είναι αυτός που καθορίζει το αποτέλεσμα κάθε πρόκλησης. Τους παρουσίαζε τέσσερις ερωτήσεις, και έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις:
Ερωτ. Ποιος είναι ο κριτής;
Απ. Ο Θεός είναι ο κριτής.
Ερωτ. Γιατί είναι Αυτός ο κριτής;
Απ. Γιατί Αυτός αποφασίζει ποιός κερδίζει και ποιός χάνει - όχι ο αντίπαλός μου (δηλαδή οι υλικές αισθήσεις, πρόσθεσα εγώ)
Ερωτ. Ποιος είναι ο αντίπαλός σας;
Απ. Δεν υπάρχει αντίπαλος.
Ερωτ. Γιατί δεν υπάρχει;
Απ. Διότι δεν είναι παρά μία απλή διαφωνία, μπροστά στην Αλήθεια την οποία πρεσβεύω.
New York, New York, Η.Π.Α.
