Θυμάμαι τη σκηνή, όταν έριξα μια ματιά σε ένα σοκάκι με αδιέξοδο και είδα παιδάκια, που ζητιάνευαν, άπλυτα, πεινασμένα, ανάπηρα. Ήμουν τότε, δώδεκα χρονών και περνούσαμε τις διακοπές οικογενειακώς, στο Μεξικό. Αλλά από τότε, μου ήταν αδύνατον να παραδεχθώ μια τέτοια εικόνα της ζωής.
Είχα μεγαλώσει παρακολουθώντας το Κυριακάτικο Σχολείο της Χριστιανικής Επιστήμης και στο σπίτι μας, η μητέρα μου τόνιζε πάντοτε τη δύναμη, που έχει η παρουσία του Θεού, σαν θεία Αγάπη, στη ζωή μας. Σαν νεαρή κοπέλα σε αυτό το δρομάκι στο Μεξικό, ένοιωσα ότι ήταν απολύτως σωστό ότι, όλοι θα έπρεπε να αισθάνονται αυτή την παρουσία της θείας Αγάπης.
Αυτή η σκηνή με απασχολούσε, από τότε, συνέχεια. Άρχισα να προσφέρω εθελοντική εργασία σε συσσίτια, σε ασθενείς της κοινωνικής προνοίας, σε προγράμματα συμβουλευτικής, στις Η.Π.Α. Από τότε, συνέχισα να προσφέρω εθελοντική εργασία, ως σύμβουλος ανά τον κόσμο, σε επιχειρήσεις στην Ινδία μέχρι τις αγροκαλλιέργειες στη Γουατεμάλα. Έτσι συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να χρησιμοποιούνται τα χρήματα και οι εθελοντές στις πιο αποτελεσματικές εθελοντικές οργανώσεις. Γι αυτό, το 2002, ίδρυσα την UniversalGiving (www.universalgiving.org), που βοηθά τον κόσμο να προσφέρει χρήματα και εργασία στις αποτελεσματικότερες εθελοντικές οργανώσεις και στα αποδοτικότερα προγράμματα, ανά τον κόσμο. Το διαδίκτυο είναι ένας τρόπος, που βοηθά τους ανθρώπους να συμμετέχουν, και ο οποίος είναι αξιόπιστος και σημαντικός.
Κατά τη γνώμη μου, ο εθελοντισμός δίνει την ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη μας στους συνανθρώπους μας και να φανούμε χρήσιμοι. Δεν είναι απλά, το να δίνει κανείς τροφή ετοιμάζοντας σούπες σε συσσίτιο για τους απόρους. Πρόκειται για το μέγιστο δώρο, που έχει και μπορεί να διαθέσει κάποιος, τον χρόνο και τον εαυτό του. Η έννοια της φιλανθρωπίας φαίνεται στις μέρες μας να έχει περιοριστεί στο να δίνει κάποιος χρήματα και να κάνει δωρεές. Αλλά η βασική έννοια της φιλανθρωπίας είναι «να αγαπάς τους ανθρώπους.» Έχω καταλάβει ότι οι άνθρωποι στους οποίους προσφέρουμε φαγητό, όταν κάνουμε εθελοντική εργασία, εκτιμούν το γεγονός ότι διαθέτετε το χρόνο σας γι αυτούς, ακούτε τα προβλήματά τους και βοηθάτε την κοινωνία, που ζουν.
Πριν περίπου 6 χρόνια, βρισκόμουν στο Ελ Σαλβαδόρ κατά την διάρκεια των σεισμών και μαζί με άλλο ένα άτομο πηγαίναμε τρόφιμα, ρουχισμό και στρωσίδια σε απομακρυσμένα ορεινά χωριά. Αυτά τα χωριά ήταν τόσο πολύ απομακρυσμένα, που ακόμη και το διεθνές πρόγραμμα παροχής τροφίμων των Ηνωμένων Εθνών δεν έφτανε μέχρι εκεί. Όταν φτάσαμε, η λάβα του ηφαιστείου ξεχυνόταν στους ποταμούς και το κωδωνοστάσιο και η σκεπή της εκκλησίας είχαν καταρρεύσει. Έβρεχε συνέχεια και μερικά σπίτια είχαν γκρεμιστεί. Ήταν μια πολύ δυσχερής κατάσταση. Συνάμα, όμως, μπορούσα να αισθανθώ την παρουσία του Θεού. Οι άνθρωποι εκτίμησαν τόσο πολύ το γεγονός ότι κάποιος τους είχε εντοπίσει. Ότι κάποιοι είχαν φροντίσει να τους επισκεφτούν, να τους φροντίσουν και να βρουν τρόπο να τους βοηθήσουν.
Ήταν μια πολύ συγκινητική εμπειρία διότι, εκτός από την υλική βοήθεια, η επίσκεψή μας τους έκανε να αισθανθούν ότι κάποιος τους φρόντιζε και τους έδειχνε αγάπη. Αυτή ήταν η απάντηση στο αρχικό κίνητρό μου, να διαπιστώνω, δηλαδή, τον τρόπο που η θεία Αγάπη φροντίζει τον καθένα μας.
Αλλά αυτό το ταξίδι ευλόγησε σίγουρα και εμάς. Είχα τόσο πολύ εντυπωσιαστεί από την γενναιοδωρία και την ανιδιοτέλεια αυτών των ανθρώπων, που δεν αισθάνθηκα ποτέ ως παρείσακτη. Ζούσαν ίσως, με 5 λεπτά του δολλαρίου την ημέρα, αλλά όταν μια οικογένεια έμαθε ότι μου αρέσουν τα μάνγκο, μου πρόσφερε μια μεγάλη σακούλα από αυτό το φρούτο, που θα μπορούσε να την είχε πουλήσει. Τον καιρό εκείνο, τα ισπανικά μου δεν ήταν και τόσο καλά, αλλά προσπάθησα να τους ευχαριστήσω χαμογελώντας με διαχυτικότητα. Κράτησα μερικά από τα μάνγκο διότι ένοιωθα ότι έπρεπε να αποδεχθώ το δώρο, που μου έκαναν, αλλά το πραγματικό δώρο για μένα ήταν αυτό το αίσθημα ζεστασιάς και αγάπης, της συνεκτικότητας, που μας ένωνε. Αμφότεροι φροντίζαμε και ευλογούσαμε ο ένας τον άλλον.
Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα, που διδάχθηκα, είναι ότι όλοι είμαστε ίσοι, ως ιδέες του Θεού, με ίση δυνατότητα πρόσβασης στις ιδιότητές Του. Ο Θεός αγαπά και φροντίζει όλα Του τα παιδιά ως Πατέρας - Μητέρα. Η Μary Baker Eddy έγραψε: «… όλοι μας πρέπει να εξοικειωνόμαστε με τον Θεό για να αισθανόμαστε γαλήνη. Να νοιώθουμε ότι είμαστε ενωμένοι μαζί Του με πρακτικό τρόπο και ότι καθοδηγεί κάθε σκέψη και πράξη μας … Η εμπιστοσύνη μας στα υλικά πράγματα πρέπει να αντικατασταθεί με την αντίληψη ότι εξαρτόμαστε από πνευματική οντότητα.» (Retrospection and Introspection, σ. 28)
Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό να έχουν οι άνθρωποι αυτά που χρειάζονται. Χρειάζονται τροφή, ενδύματα και εργασία, πρέπει να είναι ικανοί να εκπληρώνουν τα όνειρά τους. Αλλά γι αυτό το θέμα, μου αρέσει να βασίζω τις προσευχές μου στο γεγονός ότι το καλό μπορεί να το έχει ο καθένας μας μέσω του Θεού και δεν χρειάζεται να αναζητά, πρώτα, την ικανοποίηση των υλικών ανθρώπινων αναγκών. Όταν κατ αρχήν , καταλάβουμε την αγάπη, που δείχνει ο Θεός στον καθένα μας, στη συνέχεια, θα μπορέσουμε να αφουγκραστούμε τους τρόπους και το μέρος, που θέλει ο Θεός να πάμε για να βοηθήσουμε.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι για να εξυπηρετούμε. Μπορεί να πρόκειται να βοηθήσουμε εθελοντικά για να εξασφαλίσουμε υγιεινό πόσιμο νερό στην Τανζανία, να βοηθήσουμε να διατηρηθεί μέρος του Αμαζονίου, να χαμογελάμε στους αστέγους ή με υπομονή να βοηθάμε ένα ηλικιωμένο άτομο σε μια διάβαση. Ό ,τι κι αν είναι, αποδεικνύει την Αγάπη, που φροντίζει για όλους μας.
Η Pamela Hawley είναι ιδρύτρια, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της UniversalGiving στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας. Παγκόσμια εθελόντρια η ίδια, μέσω της οργανώσεώς της, έχει χορηγήσει μέχρι στιγμής περισσότερα από 1,5 εκατομμύρια Δολ.ΗΠΑ και έχει τοποθετήσει περισσότερους από 10000 εθελοντές σε περισσότερες από 40 χώρες ανά τον κόσμο.
