Κάποτε, διάβασα μία διαπίστωση που είχε κάνει ένας φυσικός επιστήμων, όπου, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του, ένα υλικό αντικείμενο που βλέπουμε, και που νομίζουμε ότι είναι ύλη, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μία νοερή εντύπωση, η οποία εμφανίζεται στη σκέψη μας μέσω του φωτός, και έχει ασυνείδητα εξωτερικευθεί. Ο επιστήμονας συνέχιζε εξηγώντας ότι αυτό συμβαίνει και για τα άλλα φυσικά φαινόμενα, που επιδρούν σε όλες τις υλικές αισθήσεις. Και πρόσθετε στη συνέχεια: ό,τι νομίζουμε ότι βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε δια της αφής ή οσφραινόμαστε, δεν είναι κάτι που βρίσκεται εκτός της συνείδησής μας, αλλά μία εντύπωση που δημιουργείται στην συνείδησή μας.
Για παράδειγμα, όταν παρατηρούμε ένα δένδρο που έχει ντυθεί στα φθινοπωρινά χρώματα, στο κίτρινο, πορτοκαλί, σκούρο κόκκινο, και θαυμάζουμε την λαμπερή ομορφιά του, ίσως να θεωρούμε το δένδρο σαν ένα αντικείμενο και μάλιστα εφήμερο -- ένα αντικείμενο που η όψη του μας προσφέρει χαρά, αλλά τόσο παροδική. Αλλά, υπάρχει μήπως ομορφιά σε αυτό το «αντικείμενο», που αποκαλούνε «δένδρο;» ´Η μήπως, βλέπουμε μία νοερή εντύπωση, την οποία αποκαλούμε όμορφη; Όπως λέει και η παροιμία, η ομορφιά υπάρχει στο μάτι αυτού που βλέπει. Και αυτό ακριβώς πρεσβεύει και η προοπτική της Χριστιανικής Επιστήμης. Πραγματική ομορφιά είναι κάτι που εμείς οι ίδιοι συνειδητοποιούμε -- είναι μία αιώνια, πνευματική ιδέα που δημιουργεί και εκφράζει ο θείος Νους. Επειδή αυτή η ιδέα ανήκει στο Πνεύμα, το ωραίο υπάρχει παντού, διότι, όπως άκουσε ο Ιερεμίας τον Θεό να ρωτάει: «Δεν πληρώ εγώ τον ουρανόν και τη γην;» (Ιερ, 23:24)
Στο κυριότερο σύγγραμμά της, το Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, η Mary Baker Eddy έχει εξηγήσει ότι, «... η ύλη είναι πρόσκαιρη και συνεπώς είναι ένα θνητό φαινόμενο, μια ανθρώπινη αντίληψη, κάποτε ωραία, πάντοτε απατηλή.» (σελ. 277) Η ύλη είναι μία λανθασμένη εντύπωση που αποτυπώνεται στο μάτι τού παρατηρητή -- μία απατηλή υπόθεση, που διατηρείται νοερά και εξωτερικεύεται. Και βέβαια, μεταξύ μίας υποθετικής σκέψης και μίας πνευματικής ιδέας υπάρχει ένα ανεξιχνίαστο χάσμα.
Ας πούμε ότι ένα μεγάλο σκυλί κυνηγάει την γάτα σας. Ως πρώτη εντύπωση και σύμφωνα με την ανθρώπινη αντίληψη, παρακολουθώντας αυτή την περιπέτεια, πολύ σωστά θα σχηματίσετε μία γνώμη, όπως ότι η γάτα σας διατρέχει ένα κίνδυνο. Βέβαια, ίσως δεν θα ήταν η μόνη δυνατή υπόθεση που θα σας έλθει στο νου, και τίποτε δεν σας υποχρεώνει να την αποδεχθείτε.
Στην πραγματικότητα, θα αισθανθείτε πιό ήσυχος κρατώντας μία πνευματική αντίληψη, που βασίζεται στην επίγνωση ότι η θεία νοημοσύνη καθοδηγεί τον σκύλο και την γάτα, συνάμα. Το δίλημμα, λοιπόν, δεν αφορά τον σκύλο και την γάτα αν θα καυγαδίσουν. Είναι μάλλον, ότι συναινεί κάποιος με μία υλική αντίληψη και με όσα επακολουθούν.
Άσχετα από την φύση του γεγονότος ή της περίπτωσης, αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ελέγχουμε τις υλικές εντυπώσεις για να προστατεύσουμε τη σκέψη μας από τον φόβο.
Αισθάνομαι ότι αυτή η βασική αλήθεια εφαρμόζεται σε όλες τις εντυπώσεις, που μας κατακλύζουν καθημερινά, είτε αυτές προέρχονται από το Χρηματιστήριο ή από την κοινή γνώμη. Αλλά πολύ συχνά, σκεπτόμαστε για την ύλη ότι έχει και αυτή ουσία, ξεχνώντας ότι η ύλη δεν είναι παρά μία νοερή αίσθηση, που συνεχώς μεταβάλλεται και αλλάζει όταν προσπαθεί κάποιος να την παρακολουθήσει. Το να οικοδομήσει κάποιος άποψη για τα πράγματα, βασιζόμενος στα φαινόμενα των υλικών αισθήσεων, είναι σαν να κτίζει πάνω σε άμμο. Η Mary Baker Eddy σημείωσε ότι η συμβατική άποψη σχετικά με τη δημιουργία υποθέτει ότι «ο ένας και μόνος Θεός και δημιουργός μπήκε σε ό,τι δημιούργησε, και έπειτα εξαφανίστηκε στον αθεϊσμό της ύλης.» (Επιστήμη και Υγεία σ. 580) Όπως ο ποιητής του 18ου αιώνα, William Blake, παρατήρησε, «Εάν οι πύλες των αισθήσεων είχαν εξαγνιστεί όλα θα φαινόντουσαν στον άνθρωπο όπως ακριβώς είναι, δηλαδή αιώνια.» Για την θεία μεταφυσική, η πραγματική ομορφιά και ουσία ενός δένδρου, σκύλου, γάτας, γυναίκας ή ανδρός βρίσκεται εξ ολοκλήρου πέραν από κάθε αισθησιακή εντύπωση, ή υλικά φαινόμενα. Το σύγγραμμα Επιστήμη και Υγεία εξηγεί. «Η φύση εκφράζει φυσικό, πνευματικό νόμο και θεία Αγάπη, αλλά η ανθρώπινη δοξασία παρερμηνεύει τη φύση,» και συμπληρώνει ότι τα στοιχεία της φύσης, «... όλα δείχνουν προς το Νου, την πνευματική νοημοσύνη που αντανακλούν.» (σελ. 240)
Από τη στιγμή που γνώρισα την Χριστιανική Επιστήμη κατάλαβα ότι, όπως και με την εκμάθηση μιάς ξένης γλώσσας, θα έπρεπε να την μελετήσω πρώτα, πριν αρχίσω να την χρησιμοποιώ. Μετά από παρατήρηση και εφαρμογή, ένιωσα ότι θα μπορούσα να μάθω, να καταλαβαίνω πνευματικά ένα από τα κεντρικά σημεία της Χριστιανικής Επιστήμης ότι, η ύλη δεν είναι ποτέ, τίποτε περισσότερο από μία νοερή αντίληψη. Παρατήρησα ότι η ύλη -- η οποία δεν έχει ούτε νοημοσύνη, ούτε ζωή, και είναι μία απατηλή αντίληψη ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από τον Θεό και την πνευματική δημιουργία, χρειάζεται την δική μου συναίνεση για να μπορεί να ισχυριστεί κάτι, και αυτή η συναίνεση είναι που της δίνει ζωή. Για παράδειγμα, η ύλη χρειάζεται την δική μου σκέψη να πω, «Ναι, δεν αισθάνομαι καλά,» ή «Νιώθω λύπη και μοναξιά,» ή «Φοβάμαι ότι θα υπάρξει οικονομική ύφεση.» Συναινώντας κατ΄αυτό τον τρόπο, η ύλη βρίσκει ένα υπόβαθρο στην ανθρώπινη αίσθηση για το τί είναι πραγματικό, και έτσι εγώ θα βιώσω τα αποτελέσματα, επειδή παραδέχθηκα την εξωτερικευμένη κατάσταση της θνητής νοοτροπίας, της ύλης. Δίχως την δική μου συναίνεση, η ύλη, από την φύση της, δεν έχει ισχύ, και ως εκ τούτου μπορώ να δω την ύλη όπως την ταξινομεί η Χριστιανική Επιστήμη, ως ένα νοερό κατασκεύασμα, που δίνει λανθασμένες υποσχέσεις, χωρίς κανένα αντίκρiσμα.
Κατάλαβα επίσης ότι, μία πνευματική νοερή ιδέα δεν χρειάζεται την δική μου συναίνεση να εκδηλωθεί. Η Χριστιανική Επιστήμη εξηγεί την πνευματικότητα, ή την κατ' εικόνα Θεού ομοίωσή μας, ότι ενεργεί συνεχώς μέσα μας, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι. Διότι είναι η ο Χριστός που ενεργεί -- η ιδέα της θείας Αλήθειας και της Αγάπης -- στην ανθρώπινη συνείδηση, που ανακηρύσσουν την παρουσία και την δύναμη του τέλειου Θεού και της τέλειας δημιουργίας Του.
Ο Θεός και ο Χριστός Του, δεν έχουν ανάγκη την ανθρώπινη συναίνεση για να χρησιμοποιήσουν την θεραπευτική τους παρουσία και δύναμη, ή να χορηγήσουν την νόηση. Και όμως, χρειάζεται μία πλήρης παραδοχή και επιδεκτικότητα καθώς και πειθαρχία στην επίδραση της Αλήθειας, που αναζωογονεί.
Καθώς αντιλαμβανόμαστε σαν αληθινές, την γαλήνη και την αγάπη, που χορηγεί ο Θεός, στο καθένα από τα παιδιά Του, θα ανακαλύψουμε, όπως έγραψε και η Mary Baker Eddy ότι «Τοιαύτη προσευχή μας κάνει ταπεινούς, εξαγνίζει και τονώνει την δραστηριότητα προς την κατεύθυνσιν, η οποία είναι αλάνθαστη.» (Ναι και Όχι σελ, 39)
Ο συγγραφέας του βιβλίου του Ιώβ, θέτει το ερώτημα, «Αυτός είναι εν μία βουλή. Και τις δύναται να αποστρέψει αυτόν;» (Ιώβ 23:13) Κατά την γνώμη μου, αυτό σημαίνει ότι, ο θείος Νους είναι η μόνη δημιουργική αιτία. Ο Νους είναι η πρωταρχική αιτία και όχι η ύλη. Το μόνο που μπορούμε να πούμε για την ύλη και για το περιεχόμενό της είναι, πως πρόκειται για μία πλάνη που αυτοκαταστρέφεται. Υπάρχει κάποιος που να μη έχει διαπιστώσει στην ζωή του, την απατηλή και παραπλανητική επιρροή της; Ακριβώς την στιγμή που νομίζουμε ότι αποκτήσαμε κάποια ευτυχία και γαλήνη που προσδοκούσαμε, με κάποιο υλικό τρόπο, ο υλικός αυτός κόσμος αμέσως μάς απογοητεύει.
Η υλική αντίληψη για οτιδήποτε, είναι από την φύση της αναξιόπιστη διότι η κινητήριος δύναμή της στερείται της έννοιας του καλού. Ο Θεός είναι σταθερά καλός και ο Νους είναι όλος νοημοσύνη -- η αιώνια νέα και αγνή ´νοημοσύνη, που πάντοτε εμπνέει και αναζωογονεί. Ο Νους και η ιδέα του (εσείς και εγώ) είναι η μόνη πραγματικότητα, και ο Νους εκπληρώνει συνεχώς αυτό που υπόσχεται, χορηγώντας δύναμη με τρόπους που ικανοποιούν κάθε ανάγκη.
Ο καλύτερος τρόπος να διακρίνουμε αυτό το πνευματικό γεγονός είναι να το αποδείξουμε με την πείρα της ζωής μας. Όσο μικρή κι αν είναι, ίσως, η κατανόησή μας, για μία πνευματική ιδέα, εάν την ζούμε όσο καλύτερα μπορούμε, με αυτήν την κατανόηση που διαθέτουμε, θα διαπιστώσουμε ότι η αλήθεια της αποδείχνεται ξανά και ξανά. Και αυτές οι αποδείξεις, μάς κάνουν ικανούς να αναγνωρίσουμε την δύναμη που έχει στη ζωή μας ο Νους. Αυξάνεται η εμπιστοσύνη μας στον Θεό και σε όλα όσα Αυτός χορηγεί, και αυτό θεμελιώνει την γαλήνη και την αρμονία στη ζωή μας.
Ο Χριστός Ιησούς είπε, «Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σαρξ δεν ωφελεί ουδέν, οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι.» (κατά Ιωάν. 6:63) Ο Χριστός, η ενέργεια του Πνεύματος στη συνείδησή μας, είναι πάνω και πέρα από τους περιορισμούς των νοερών αντιλήψεων του σαρκικού τρόπου σκέψεως, που στερείται νοημοσύνης. ´Η ενέργεια του Χριστού κυβερνά στη θεία Επιστήμη -- στο πνευματικό βασίλειο, που είναι όλη η ζωή -- και μπορούμε να πούμε, με τα λόγια του Ψαλμωδού, «Άνοιξον τους οφθαλμούς μου και θέλω βλέπει τα θαυμάσια τα εκ του νόμου σου.» ( Ψαλμ. 119:18)
