Η Alessandra Colombini από το Σαν Πάολο της Βραζιλίας, είναι μια θεραπεύτρια, ομιλήτρια και δασκάλα της Χριστιανικής Επιστήμης, πράγμα που σημαίνει ότι αφιερώνει όλο το χρόνο της στην πνευματική θεραπεία δια της προσευχής. Η συνέντευξη, που ακολουθεί, βασίζεται σε μια συζήτηση, που είχε μεταδοθεί ραδιοφωνικά, στα πλαίσια προγράμματος του Ισπανικού Κήρυκα, El Heraldo.
Όταν πρωτοέμαθα στη Χριστιανική Επιστήμη ότι η δημιουργία του Θεού είναι καθ’ ολοκληρία πνευματική, υποπτεύθηκα ότι θα χρειαζόταν πειθαρχία, δηλαδή, επίμονη μελέτη, προσευχή και εξάσκηση, για να αποδείξω ότι δεν βασιζόμουν στην ύλη, ότι δεν υπήρχα στην ύλη. Είχα δίκιο.
Καθώς οι οικονομικές πιέσεις στην Ευρώπη αυξήθηκαν, μεγάλωσε ο εθνικισμός και η διάσπαση μεταξύ των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πήρε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακραία σημεία απόψεων συνεχίζουν να οξύνουν τις παραδοσιακές διαφορές μεταξύ των συντηρητικών και των φιλελευθέρων.
Πρόσφατα, και καθώς έσκυβα προσπαθώντας να πιάσω κάτι, που είχε κυλήσει κάτω από τον καναπέ, ένιωσα απέραντη ευγνωμοσύνη. Μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, είχα αντιμετωπίσει μιά κατάσταση σχεδόν πλήρους ακινησίας Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι όφειλα να κάνω μία γραπτή μαρτυρία για αυτήν την υπέροχη θεραπεία.
Όταν αρχίζει κάποιος να ερευνά την εφαρμογή της μεθόδου θεραπείας της Χριστιανικής Επιστήμης, μπορεί να αποκομίσει την εντύπωση ότι είναι μια εκδοχή ''της δύναμης του νου επάνω στην ύλη'', μία μέθοδος που χρησιμοποιεί την δύναμη του ανθρώπινου νου. Με αυτή την προσέγγιση, ο ανθρώπινος νους προσδοκάται να θεραπεύσει το σώμα, να επιλύσει την αδικία, να βελτιώσει τις σχέσεις και να μας εμψυχώσει όταν βρισκόμαστε κάτω από την πίεση της ανεργίας και των οικονομικών δυσκολιών.
Η μέθοδος, που χρησιμοποιεί η Χριστιανική Επιστήμη για να επιτύχει την θεραπεία, είναι αποκλειστικά πνευματική. Ούτε ένα στοιχείο ύλης ή θνητής νοερής ενέργειας δεν υπεισέρχεται σ’ αυτήν.
Οδηγώντας μέσα από μια γειτονιά, όπου κάποτε κατοικούσε μια πολύ αγαπημένη φίλη, παρατήρησα ανάμεσα από τα πεύκα το φιλόξενο σπίτι της, που τώρα το κατοικούσαν καινούργιοι ένοικοι. Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα μια συζήτησή μας, δυο χρόνια πριν πεθάνει, κατά τη διάρκεια της οποίας σχολιάζαμε τις επαγγελματικές αποφάσεις μιάς άλλης φίλης.
Mία απ' της μεγαλύτερες πράξεις συγχώρεσης, που γνώρισα στη ζωή μου, μέχρι τώρα, ήταν από ένα φίλο στη Βόρεια Ιρλανδία, του οποίου η κόρη είχε δολοφονηθεί από τον Ιρλανδικό Ρεπουμπλικανικό Στρατό. Όταν ο παγκόσμιος τύπος του πήρε συνέντευξη, λίγο μετά την δολοφονία, είπε ότι συγχωρεί τους δράστες, και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην προσπάθεια να επικρατήσει ειρήνη και συμφιλίωση στη Ιρλανδία.
Μπορώ να φανταστώ μια ιστορία, η οποία είχε κυκλοφορήσει ανάμεσα στους ομιλητές της Χριστιανικής Επιστήμης κάποιες δεκάδες χρόνια πριν, όταν ήμουν φοιτητής στο κολλέγιο στο Βόρειο Αϊντάχο. Πιθανόν ήταν κάτι που ταίριαζε με αυτές τις γραμμές: «Αν δώσετε μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Αϊντάχο, θα υπάρξει ένα μικρό παράδοξο.
Πριν από 18 μήνες περίπου, όταν εργαζόμουν ως νοσοκόμα της Χριστιανικής Επιστήμης, πήγα να μείνω με κάποιον που χρειαζόταν φροντίδα, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Την προηγούμενη μέρα από εκείνη που επρόκειτο να φύγω, και ενώ βοηθούσα τον ασθενή να σηκωθεί από το κρεββάτι το πρωϊ, ζώρισα την πλάτη μου.
προηγούμενη 1 2 3 επόμενη