Όταν, πριν από μερικούς μήνες, εμφανίστηκαν οι πρώτες αναφορές για την χρεωστική κρίση στην Ελλάδα, φάνηκε στην αρχή ότι πρόκειται για τοπικό πρόβλημα, η λύση του οποίου θα είχε μικρό αντίκτυπο στις άλλες χώρες. Τώρα, όμως, το πρόβλημα έχει εξαπλωθεί πολύ πέραν των Ελληνικών συνόρων.
Βάζοντας σε σειρά το οικονομικό σπίτι της Ελλάδας τώρα έχει την προσοχή των αρχηγών των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Μέτρα λιτότητας» και «πανικός» είναι λέξεις στα χείλη και του προσωπικού των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των απλών ανθρώπων.
Ανησυχείτε για ένα όργανο του σώματός σας, που δεν λειτουργεί σωστά; Ίσως ακόμη, για τον τρόπο, που ένας δημόσιος οργανισμός διοικείται; Ή, για το πώς εξελίσσεται η οικονομία, ή το σύστημα υγείας μιας χώρας; Ίσως αυτά τα ερωτήματα συνοψίζονται σε ένα βασικό ερώτημα: Ποιός ασκεί σε όλα αυτά τον έλεγχο; Πρόσφατα, συντάκτες συνάδελφοι και εγώ συναντηθήκαμε με διάφορες ομάδες ειδικευομένων ιατρών από όλο τον κόσμο, που το καλοκαίρι έκαναν ειδίκευση, εργαζόμενοι ως εσωτερικοί ιατροί σε νοσοκομεία. Μεταξύ των θεμάτων, που τέθηκαν, ήταν και το εξής: Αυτοί οι ίδιοι και οι συνομήλικοί τους αισθάνονταν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν το μέλλον τους.
Απόψε, θα φάμε ένα ‘γρήγορο φαγητό’ ή ένα κανονικό δείπνο; Θα προτιμήσουμε βιολογικά προϊόντα ή τις φθηνότερες συνηθισμένες ποικιλίες; Και ακόμη μία άλλη σημαντικότερη ερώτηση στις μέρες μας, είναι η τροφή μας αγνή ή μολυσμένη; Καταλαβαίνουμε ότι, επειδή η τροφή ικανοποιεί μία πρωτεύουσα ανθρώπινη ανάγκη, υπάρχει κάποια σύνεση στην παραίνεση «πρόσεχε τι τρως». Μήπως, όμως, είναι συνετότερο να προσέχουμε τι σκεφτόμαστε για την τροφή; Είναι πιθανό περισσότεροι άνθρωποι να υποφέρουν από τους φόβους τους για το τι τρώνε, παρά από την τροφή αυτή καθ’ εαυτή.
Καθώς ξημέρωνε , άκουσα τον σκύλο μας, τον Λάντη να κλαψουρίζει απαλά πίσω από την εξώπορτα. Σκέφτηκα ότι θα βοσκούσαν ελάφια στο γκαζόν μας.
Το όνειρο είναι αυτό που πάντοτε χάνεται και ποτέ το σπίτι. Στον καιρό αυτό της οικονομικής αβεβαιότητας, πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται, «Μπορώ να συνεχίσω τον τρόπο ζωής που ζούσα μέχρι σήμερα;».
Το Βιβλικό Μάθημα με θέμα ''Αιώνια τιμωρία'', είναι μία πρόκληση για μένα και πάντα μου προκαλούσε απορία: Μήπως είναι αλήθεια ότι η Ζωή συνίσταται σαν μία ''Αιώνια τιμωρία; '' Ή είναι ένα αιώνιο έλεος, όπως αναφέρει ένα εδάφιο της Αγ. Γραφής, που έχει χρησιμοποιηθεί σαν ''Χρυσούν Εδάφιο'' σε ένα από τα Βιβλικά Μαθήματα: ΄΄ Με έλεος όμως αιώνιον θέλω σε ελεήσει, λέγει Κύριος ο Λυτρωτής σου'' (Ησαϊας 54: 8).
Μετά την αποχώρηση των καλεσμένων την Ημέρα των Ευχαριστιών, και το συμμάζεμα του τραπεζιού, συνεχάρηκα τον εαυτό μου, που είχα συγκρατηθεί και δεν υπερέβαλα στην κατανάλωση φαγητού. Aν και λάτρης της σπιτικής γεμιστής γαλοπούλας και της κολοκυθόπητας, είχα κατά κάποιο τρόπο κατορθώσει να φάω με μέτρο και να μη επιτρέψω να με καταλάβει ο φόβος των υπερβολικών θερμίδων και η υπερβολική απόλαυση, που χαρακτηρίζει αυτήν την ημέρα των Ευχαριστιών.
Κάπου στον μήνα Νοέμβριο, αρκετά χρόνια πριν, άρχισα να παρατηρώ μία ενόχληση στο δεξί μου πόδι. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.
προηγούμενη 1 2 3